Svava - 01.04.1899, Blaðsíða 8

—440—
eðli hennar kom sneinma í ljós. Móðir hennar var rík
og trúkona mikil, og vilcii því ala hana upp samkvæmt
aðalkenningum hinnar kaþólsku kirkju, en Ninon iýsti
því yfir, að sá, sem þyrfti kenninga kirkjunnar við til
að breyta rétt og gera skyldu sína, væri mjög aumkunar-
verður. Æfisaga hennar getur þess, að ú unga aldri hafi
hún sagt að öll hlunnindi lífsins væri karlmanna megin,
þess Vegna hefði liún úsett sér „að gera sig að manni“.
Með þessu mejnti hún ekki, að hún ætlaði að sækjast
eftir herfrægð, embættum eða háum nafnbótum, en að
hún ætlaði að halda uppi rétti sínum til að veita þeim ást
sína sem hún vildi, og svo oft sem hún vildi, án þess að
líða álas fyrir það. I gestasölum Ninonu kom saman and'
legt úrval franskra manna—gamli Corneille, Moliére,
Boilean, La Rochefoneauld, sem var þar eins og heima-
maður. Foreldrar Voltaires voru og stöðugir gestir
hennar.
Innan þessa flokks myndaðist eins konar trúar-heim-
speki, er síðar breiddist mikið út og núði almennu áliti á
18. öldinni. Odauðleiki sálarinnar þótti þeim efa undir-
orpinn, en tilveru guðs neituðu þeir ekki. „f sál vorri
lireifir sér eitthvert hulið ail, sem ber vitni um guð“,
segir einn þeirra. En fijálshyggjendur þessir létu sér
nægja eins konar siðferðis-skilgreiningu um guð, sem