Dagblaðið Vísir - DV - 21.07.2017, Qupperneq 63

menning 39Helgarblað 21. júlí 2017 „Fólk spyr
mig hvort
ég sé eitthvað
að grínast með
þetta kvíðadót,
en þegar ég neita
því þá finnst fólki
mjög gott að fá að
tala um þetta.
„Ég er ekk-
ert geð-
veikur rappari
eða músíkant –
en oft skiptir það
bara engu fokk-
ing máli.
maður líka bara að reyna að vera
besta útgáfan af sjálfum sér.“
Reykjavík er borg kvíðans
Á síðustu mánuðum hefur Joey
Christ smám saman verið að
mótast sem sóló-rapptónlistar-
maður frekar en ofursvali hype-
maðurinn í Sturla Atlas. „Ég er
ekki mikill söngvari og hef því
alltaf verið að ögra sjálfum mér
mikið með því að vera að syngja
í Sturla Atlas – ég var mjög óör-
uggur með það til að byrja með
því mér fannst ég vera svo lag-
laus,“ segir Jóhann þegar hann er
spurður um af hverju hann sé að
færa sig yfir í rappið.
„Ég hlusta miklu meira á rapp
en sungna tónlist og byrjaði því
að prófa að gera nokkur rapp-
lög á ensku. En það var ekki fyrr
en ég fór að vinna með Birni og
Flóna í stúdíóinu að ég byrjaði
að prófa að rappa á íslensku, þá
fann ég eitthvað sem ég hafði
ekki fundið áður. Mér fannst ég
verða að keyra á þetta. Þá ákvað
ég bara að gera tvær plötur, eina
á ensku og eina á íslensku, af
hverju ekki? Future gerði þetta
fyrr á árinu, gaf út tvær plötur
með viku millibili, svo ég sagði
bara: „fuck it“ ég geri þetta líka.“
„Það eru nokkrir pródúserar
á plötunum, Marteinn, Auður og
Flóni, en Arnar Ingi [sem kallar
sig Young Nazareth] gerir lang-
flesta taktana og er „executive
producer“ á báðum plötunum.
Þetta er eiginlega meiri sigur fyr-
ir hann en mig. Það er hann sem
finnur minni sýn einhvern mús-
íkalskan farveg. Þegar mig langar
að gera einhverja tegund af lagi
þá sýni ég honum einhverja
„reffa“ eða segi eitthvað „vibes“
og þá sest hann niður í tölvunni
og „cookar“ eitthvað upp. Það er
oft ótrúlegt hvað þetta er fljótt að
gerast.“
Plöturnar tvær eru ólíkar, ís-
lenska „mixteip-ið“ Joey er fjörug
stemningsplata en enska platan,
Anxiety city, er konseptverk sem
Jóhann segir að eigi að fanga það
hvernig það er að þjást af kvíða-
röskun.
„Á konsept-plötunni ákvað ég
að leyfa mér að gera eins skrýt-
ið dót og ég gat, fara alla leið og
gera engar málamiðlanir. Arn-
ar Ingi gerði „heavy“ erfiða takta
og þetta var alveg nett manískt
á köflum – sem er einmitt það
sem ég vildi. Ég vildi gera kvíða-
valdandi plötu, ekki að gera
róandi „ambient“ plötu, heldur
soundtrack að þessari borg kvíð-
ans.“
En af hverju að gera konsept-
rappplötu um kvíða – er það eitt-
hvað sem þú þekkir af eigin raun?
„Ég er kvíðasjúklingur. Að
vissu leyti fannst mér mjög
fyndið að gera þemaplötu um
kvíða, en að öðru leyti – þó ég
hafi ekki endilega ætlað mér það
– þá er ég að opna á samtal um
andlegt heilbrigði. Því meira sem
ég tala um þetta því fleiri gefa sig
á tal við mig og segjast þekkja
þetta: „gaur, ég er líka kvíðinn!“
Það eru bara allir að springa úr
kvíða í Reykjavík. Það er svo mik-
ið myrkur hérna. Maður fer oft
inn á staði og finnur svo sterka
undiröldu af sturluðum kvíða
– allir að horfa á hver annan og
passa sig að vera nettir. Fólk spyr
mig hvort ég sé eitthvað að grín-
ast með þetta kvíðadót, en þegar
ég neita því þá finnst fólki mjög
gott að fá að tala um þetta. Ég er
búinn að benda rosa mörgum á
einhverja þerapista og finnst ég
vera að sinna ákveðinni samfé-
lagslegri skyldu með því að opna
á þetta samtal.“
Hvernig tekst þú sjálfur á við
þetta ástand?
„Ég er hjá þerapista, er á lyf-
jum og hreyfi mig. Maður þarf
eiginlega að gera allt til að vinna
í þessu. Það eru reyndar ákveðn-
ar lífsstílsákvarðanir sem gera
þetta svolítið erfitt – og maður
þarf kannski að leggja þann lífs-
stíl á hilluna einhvern daginn.
Þetta snýst líka bara um að átta
sig á því hvað er í gangi til dæm-
is þegar maður fær kvíðakast. Ef
maður veit hvað þetta er þá veit
maður líka að maður þarf bara að
anda með nefinu og leyfa þessu
að líða hjá. Svo er það bara að
tala um þetta. Það er mikilvægt
að ég geti sagt við kærustuna
mína: „ég er ógeðslega kvíðinn
núna“ og það er bara í góðu lagi
– að maður þurfi ekki að byrgja
það inni. Kannski er það líka ein
af ástæðunum fyrir því að ég geri
þessa plötu.“
Rappið er mótandi afl
Jóhann kallar íslensku plötuna
sem kom út viku seinna mixtape
enda sé hún frekar samansafn af
lögum sem fangi þetta tiltekna
augnablik en heildstæð plata.
„Það er enginn skýr rauður
þráður á henni heldur langaði
mig bara að ramma inn stemn-
inguna sem er í gangi núna. Ég
ákvað að hafa helling af „feat-
ures“, mér finnst svo skemmti-
legt að vinna með alls konar fólki
og fá það besta frá öllum. Þegar
maður fær svona marga með sér
nær maður líka að ramma inn
þennan tiltekna tíma og þetta
augnablik. Þetta er eitt af því sem
drífur mig áfram, að gera þetta
fyrir menninguna. Ég er ekk-
ert geðveikur rappari eða mús-
íkant – en oft skiptir það bara
engu fokking máli. Þetta snýst
um eitthvert viðhorf og eitthvað
meira en að rappa – að vera til-
búinn að „do the thing“ þótt þú
sért ekkert endilega sérstaklega
góður í því. Ég hugsaði ekki að ég
ætti að gera tvær plötur af því að
ég væri svo góður rappari, held-
ur bara af því að mig langaði að
„fokking“ gera það. Það skiptir
ekki öllu máli hvort maður geti
eitthvað heldur bara hvort mað-
ur geri það.“
Pönkið sem endurómar í
þessum orðum Jóhanns virðist
vera hluti af því af hverju grósk-
an og skriðþungi rappsenunnar
virðist alls ekki vera að minnka
eftir góða tíð undanfarin ár.
„Það er algjört góðæri og nán-
ast offramboð af góðri músík.
Það eru svo ótrúlega margir sem
eru að finna sína rödd og finna
henni farveg. Maður er alltaf að
heyra eitthvað nýtt, það er ógeðs-
lega mikið af fólki í sínu horni að
gera það sem það dýrkar. Ég held
að eftir 30 ár verði litið á þetta á
sama hátt og við lítum á pönkið
og Rokk í Reykjavík í dag.“
Þrátt fyrir góðærið í hip-hop-
inu hefur verið nokkuð rætt um
hversu áberandi færri stelp-
ur eru í senunni. Nokkrar stelp-
ur eru með gestainnslög á plöt-
um Jóhanns en þær eru þó mun
færri en strákarnir.
Er þetta eitthvað sem þú tel-
ur vera vandamál í senunni og
af hverju heldur þú að þetta sé
svona?
„Já, þetta er algjörlega vanda-
mál – eins og í allri músík, held
ég. Umræðan einblínir kannski
núna á hip-hopið vegna þess að
það er svo áberandi í dag, en ég
held að þetta hafi verið vandamál
í flestum öðrum senum. Rapp
er kannski nettur blórabögg-
ull í dag af því að í gegnum tíð-
ina hefur verið mikil karlremba
í því. Ég held að meðvitund um
þetta sé mjög mikilvæg – maður
verður að gera sér grein fyrir því
að það er bara ein stelpa á móti
hverjum tíu sem eru að rappa.
Það er skortur og eflaust erfiðara
fyrir stelpur að finna sér farveg í
þessu en strákar.“
„Reykjavíkurdætur hafa hins
vegar gert rosa mikið í því að
gera stelpum grein fyrir því að
þær geta þetta alveg jafn mikið
og strákar. Jóhanna Rakel er til
dæmis einn uppáhalds íslenski
rapparinn minn – með geðveikt
„swag“ og drullusama um allt.
Þetta snýst að vissu leyti um að
gera sér grein fyrir að þetta sé
ennþá nett pungasport og vera
tilbúinn til að reyna að breyta
því. Maður bara hvetur alla til
að gera það sem þeir vilja og láta
ekkert stoppa sig.“ n