Morgunblaðið - 20.04.2017, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. APRÍL 2017
„Anna Kristine?
Ertu útlensk?“ „Já,
pabbi minn er
Tékki.“ „Það hlaut að
vera; Kristine er útlenskt nafn.“
Þá hófust útskýringarnar:
„Reyndar er það Önnu nafnið sem
er tékkneskt, Kristine nafnið er
norskt og ég heiti í höfuðið á mág-
konu mömmu.“ Það hefur oft
komið sér vel að heita nafni sem
aðeins ein kona á Íslandi bar.
Enda hlýddi ég aldrei nafninu
Anna Kristín frekar en Anna
Margrét. Kristine, sem ég heiti í
höfuðið á og er kvödd í dag, þurfti
hins vegar oft að sætta sig við að
kallast Kristín. Hún talaði aldrei
um hvort henni þætti það vera
nafn sem hún í rauninni ekki bar,
en óneitanlega hefði nú verið
gaman ef Mannanafnanefnd hefði
verið í stuði árið 1972 og sam-
þykkt að dótturdóttirin fengi að
bera Kristine nafnið. Í mínum
huga er nafnið Kristine skrásett
vörumerki.
Það geislaði af Kristine hvert
sem hún kom. Hún var afar glæsi-
leg kona og starfaði áratugum
saman fyrir Kvenfélagið Hringinn,
annaðist heimili sitt og uppeldi
barnanna einstaklega vel og
reyndist Árna móðurbróður mín-
um stoð og stytta, ekki síst í veik-
indum hans. Jóladagar bernsku
minnar eru bjartleitir, þangað sem
stórfjölskyldur Kristine og Árna
komu saman á Ásvallagötu 79.
Kristine Eide
Kristjánsson
✝ Kristine EideKristjánsson
fæddist 22. október
1921. Hún lést 6.
apríl 2017.
Útför Kristine fór
fram 19. apríl 2017.
Við Kristine
hittumst auðvitað í
óteljandi skipti á
ævi okkar. Ég man
hana brosa æðru-
laust eftir að hún
sópaði til sín
fyrstu verðlaunum
í golfi ár eftir ár
eftir ár og ég man
hana eins og
drottningu í
breskum kastala
fyrir fjórum árum. Þar var
Kristine í umhverfi sem var eins
og sniðið að þeim glæsileika sem
einkenndi hana alla tíð. Vart
þarf að taka það fram að hún
hafði mun meira úthald en þrjá-
tíu árum yngri nafnan.
Frændsystkini mín á Íslandi
eru aðeins fjögur, en ég tel að
ekki hefði verið hægt að fá eins
góð og náin frændsystkini og
bróðurbörn móður minnar. Þau
hafa alla tíð verið eins og klettar í
fjölskyldu okkar, greindar mann-
eskjur og afburða gott fólk. Það
sama á við um börn þeirra og
barnabörn.
Ég spurði móður mína aldrei
hvers vegna hún hefði valið mér
nafnið Kristine. Ekki fyrr en ég
fór að velta þessari minningar-
grein fyrir mér. „Við Kristine vor-
um svo góðar vinkonur að það var
eðlilegast að fyrsta dóttir mín
bæri nafn hennar,“ svaraði hún.
Og þetta er nafn sem ég er stolt af
að bera og vona ég beri með sóma
fram á síðustu stundu.
Megi himnasmiðurinn blessa
börn, tengdabörn og alla afkom-
endur Kristine Eide. Ég er sann-
færð um að hún fékk góðar mót-
tökur í ríki eilífðarinnar. Þar
hittumst við næst.
Anna Kristine.
Kær vinkona mín og mágkona
hefur fengið hvíldina. Við Krist-
ine hittumst fyrst fyrir tæplega
75 árum, ég barn að aldri, hún
rúmlega tvítug, geislandi fögur í
skátabúningi. 75 ár er langur tími.
Tími þar sem allt breytist; um-
heimurinn og manneskjan.
Kristine og Árni bróðir minn
opinberuðu trúlofun sína árið
1943 og giftu sig tveimur árum
síðar.
Þau bjuggu fyrst í stað í sama
húsi og við foreldrar okkar Árna,
Ingunn Árnadóttir og Kristján
Einarsson, og þar fæddust tvö
elstu börn þeirra, Hans Kristján
og Ingunn, og síðar eignuðust þau
Guðrúnu og Einar. Á þessum ár-
um dvaldi ég oft í Skotlandi og
þangað heimsótti Kristine mig
margoft. Við vorum góðar vinkon-
ur, svo góðar að ég lét skíra frum-
burð minn eftir henni. Kristine
lagði alla tíð einstaka rækt við
heimili sitt og jafnhliða því hugs-
aði hún einkar vel um útlit sitt.
Allt fram á síðasta dag var Krist-
ine elegant dama. Hlé hefur verið
gert á fundum okkar en ég er
sannfærð um að við hittumst í ríki
eilífðarinnar.
Elskulegum bræðrabörnum
mínum og fjölskyldum þeirra
votta ég samúð mína. Í ljósi þess
hversu vel þau hugsuðu um Krist-
ine þegar vetur lífsins tók við geta
þau kvatt hana sátt við Guð og
menn.
Elín Kristjánsdóttir (Ella).
Góðar minningar eru gulli
betri.
Ég hitti Kristine Eide fyrst
þegar ég gekk í kvenfélagið
Hringinn árið 1974. Hún hafði þá
starfað í félaginu frá árinu 1958 af
miklum dugnaði. Ég var svo
heppin að starfa strax með henni í
nefnd, þannig að við kynntumst
fljótt og vel og urðum góðir vinir.
Ég var heppin þegar ég fékk hana
til að starfa með mér í íbúðum og
félagsstarfi aldraðra í Lönguhlíð
3 þar sem hún var elskuð og dáð af
íbúum og samstarfsfólki fyrir
glaðlegt viðmót og hjálpsemi.
Kristine var glæsileg kona og
vakti athygli hvert sem hún fór.
Hún spilaði golf af miklum áhuga
og vann til óteljandi verðlauna í
þeirri íþrótt, var meðal annars Ís-
landsmeistari í kvennaflokki. Ég
minnist liðinna samverustunda
okkar í störfum og leik með gleði
og þökk. Ég bið góðan Guð að
geyma kæra vinkonu og votta
börnum hennar, barnabörnum,
öðrum ættingjum og vinum inni-
lega samúð.
Jóna I. Guðmundsdóttir.
Látin er góð vinkona mín,
Kristine Eide Kristjánsson.
Fundum okkar bar fyrst saman
árið 1959 þegar ég vann hjá Þor-
steini Ólafssyni tannlækni. Til
hans komu margir skemmtilegir
kúnnar og þar á meðal voru hjónin
Árni Kristjánsson og Kristine
Eide. Leiðir skildi þegar ég fór til
ársdvalar í Englandi og hvarf
heimkomin til annarra starfa. En
svo var það fyrir fimm árum að
fundum okkar bar saman á ný og
endurnýjuðum við þá kynnin. Ég
átti daglega við hana gefandi sam-
töl í síma og ef ég vissi af góðum
þætti í útvarpi eða sjónvarpi lét ég
hana gjarnan vita. Hún var líka
skemmtileg heim að sækja þar
sem hún bjó í sinni fallegu íbúð í
Aðalstræti 8 og eftir að hún veikt-
ist heimsótti ég hana gjarnan á
spítalann.
Maður kom ævinlega ríkari af
hennar fundi, hún sá ævinlega
björtu hliðarnar á lífinu, það var
eins og væri alltaf sólskin þar sem
hún var. Hún var lífið og sálin í
sinni fjölskyldu, elskuð af öllum.
Ég kveð Kristine með söknuði,
fullviss um að hún sé nú búin að
hitta hann Árna sinn og aðra ást-
vini. Þar hefur verið tekið vel á
móti henni. Hvíl þú í friði. Þín vin-
kona,
Þórdís Gunnarsdóttir.
Á sjöunda áratug
síðustu aldar var
leiðin norðan úr
Skagafirði suður til
Reykjavíkur bæði löng og ströng
og fyrir lítinn krakka ætlaði tím-
inn aldrei að líða. Þá var gott að
geta haft viðkomu á Akranesi og
notið gestrisni Lólóar og Ólafs
áður en áfram var haldið með
Akraborginni. Enda man ég vart
eftir öðru en að þar væri hafður
stans í suðurferðum. Þangað fór
ég mína fyrstu langferð og þar
var ég í fyrsta sinn skilin eftir í
pössun einungis nokkurra vikna.
Án þess að á nokkurn verði hallað
var Lóló mín uppáhaldsfrænka.
Hún var einstaklega barngóð og
fyrir vikið fannst mér ævinlega
gaman að koma á Sandabrautina.
Alltaf sá Lóló til þess að ég hefði
eitthvað að dunda við meðan full-
orðna fólkið sat og spjallaði sam-
an. Oft gaukaði hún að mér smá-
gjöfum, fallegum servíettum og
litlum dúkkum sem fengu nöfnin
Lóló, Árni og Nína. Lóló var mik-
ill fagurkeri, átti marga fallega
hluti, svo sem bláa stellið, marg-
litu glösin og jafnvel lítinn
krakkastól sem smellpassaði mér
um tíma. Þetta var löngu áður en
mínimalisminn komst í tísku. Og
ekki var síður spennandi að skoða
alls kyns fínirí í herbergjum stóru
frændsystkinanna. Einhvern tím-
ann fékk ég líka að fara upp á háa-
loft. Þar var sannkölluð töfraver-
öld innan um kassa og dót, þar
sem auðvelt var að gleyma sér.
Lóló var gjafmild og rausnar-
Björg F. Hansen
✝ Björg Friðriks-dóttir Hansen
fæddist 25. júní
1928. Hún lést 6.
apríl 2017.
Útför Bjargar fór
fram 18. apríl 2017.
leg. Hún gaf mér
Rauðhettuhnífa-
pörin sem ég á enn í
dag og þegar ég á
fullorðinsárum fór
sem skiptinemi til
Finnlands, lagði
hún mér til farar-
eyri. Lóló var líka
einstaklega gestris-
in. Ég man hvernig
borðin svignuðu
undan kræsingum
sem fallega voru á borð bornar.
En það var ekki bara umhverfið
sem skipti hana máli. Lóló hafði
unun af að vera vel til höfð og
hafði afskaplega gaman af að
kaupa föt. Þær systur, mamma og
hún, nutu þess að fara saman í
búðir og var þá stundum keypt
eitthvað sem gamaldags þenkj-
andi körlunum þótti óþarfi. En
því ekki að leyfa sér svolítinn
óþarfa?
Síðar fluttu Lóló og Ólafur í
Kópavoginn. Þar dvöldum við oft
lengi í senn, einkum við mæðg-
urnar þegar pabbi var á sjúkra-
húsi. Þetta var á þeim árum þegar
ekki var um annað að ræða fyrir
fólk utan af landi en að setjast
upp hjá ættingjum fyrir sunnan
þegar heilsuleysi bar að höndum.
Þá var gott að eiga góða að á
Reykjavíkursvæðinu, þar á meðal
Ólaf og Lóló.
Það er einkennileg tilviljun að
mamma og Lóló skyldu eyða síð-
ustu árunum og kveðja lífið á
sama stað, í herbergi 344 á Drop-
laugarstöðum. Nú eru þær báðar
komnar á annað tilverustig ásamt
Ásu og Ástu. Ég sé þær allar
systurnar ljóslifandi fyrir mér,
skrafa saman, hlæja og skemmta
sér, kannski fyrir framan spegil
að punta sig svolítið, jafnvel
skreppa í búðir. Ef til vill er móðir
þeirra, sem þær misstu allt of
snemma, þarna líka. Það er eft-
irsjá að þessum úrvals konum
sem stóðu manni næst á uppvaxt-
arárunum.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar og guð blessi
minninguna um kæra móðursyst-
ur sem eldri systurnar, mamma
og Ásta, gáfu nafnið Lóló til að
koma í veg fyrir að hún yrði köll-
uð Lóa eins og Björg föðursystir
þeirra.
Gunnhildur Björnsdóttir.
Kær skólasystir og samstúd-
ent 1949, Björg Friðriksdóttir
Hansen, er fallin frá. Okkur
fækkar óðum, bekkjarsystkinum
frá MA sem útskrifuðumst fyrir
miðja síðustu öld. Ég veit að fólk
segir – þið eruð orðin svo gömul.
Ef til vill er þetta rétt, við erum
að ná níræðisaldri, en það furðu-
lega er að innra með okkur erum
við ekkert gömul, og þegar ég
rifja upp hvenær ég sá þessa
bekkjarsystur mína fyrst finnst
mér ekki langt síðan. Það mun
hafa verið fyrsta sunnudag í júní
1941. Ég var stödd úti á hlaði á
Miklabæ í Blönduhlíð á leið til
kirkju. Ég sá allt í einu aftan á
stelpu á mínum aldri í ljósum
jakka og spurði Röddu frænku
mína sem var með mér, hver
þetta væri. Hún svaraði þegar í
stað: „Hún heitir Björg Hansen
en er kölluð Lóló, hún er dóttir
Friðriks Hansen á Sauðárkróki.“
Í þá daga gegndu allir gælunöfn-
um svo mér fannst sjálfsagt að
nota Lóló þegar ég heilsaði henni
seinna þennan dag. Það var
krökkt af fólki á hlaðinu á Mik-
labæ. Flestir voru að fara í kirkj-
una á staðnum en þar átti að
ferma, meðal annars tvo frændur
mína.
Já, þannig hittumst við Lóló
fyrst og höfum síðan alltaf vitað
hvor af annarri. Þegar ég lenti
svo í bekk með henni haustið 1946
fannst mér ósköp notalegt að vita
af henni í bekknum. Hún var
mjög þægileg bekkjarsystir, aldr-
ei með hávaða og læti en prúð og
glöð stúlka. Síðasti veturinn okk-
ar í menntaskóla var erfiður því
að þá gekk svokölluð Akureyrar-
veiki. Skólinn var lokaður í um
tvo mánuði og allt fór í skrall.
Lóló var ein af þeim sem fóru illa
út úr veikinni, en þá spratt fram
einn bekkjarbróðir okkar, Sigl-
firðingurinn Ólafur Haukur
Árnason, sem hljóp undir bagga
og hjálpaði henni eins og hann
gat.
Þegar við gengum undir stúd-
entspróf um vorið varð hún að
fresta einu eða tveim prófum til
hausts og þótti henni það ekki
gott. En auðvitað gekk það ágæt-
lega og mér er af persónulegum
ástæðum mjög minnisstætt þegar
hún lauk prófi. Eftir 17. júní hafði
ég látið Kristján Hallgrímsson
taka stúdentsmynd af mér. Ég
fór ein og var eins og þrumuguð á
myndunum. Þegar Lóló lauk
prófi hafði hún samband við mig
og eina systur mína og bað okkur
að koma með sér til myndatöku.
Við vorum kátar og glaðar ungar
stúlkur þegar við leiddumst inn í
bæ í myndatöku fallegan sól-
skinsdag. Þarna fékk ég passandi
stúdentsmyndir af mér og tók
hinar úr umferð.
Lóló og Óli Haukur giftu sig á
Þorláksmessu 1950 og urðu eitt af
mörgum pörum innan bekkjarins.
Það var alltaf mjög gott að vita af
þeim og leita til þeirra, hvort
heldur var í Stykkishólmi, á
Akranesi eða hér á Reykjavíkur-
svæðinu. Seinni árin fékk Lóló
áhuga á myndatökum og þegar
við bekkjarsystur hittumst var
hún gjarnan með forláta mynda-
vél og tók af okkur myndir sem
hún gaf okkur.
Fyrir hönd bekkjarsystkina
minna votta ég Ólafi Hauki og
börnum þeirra Lólóar innilega
samúð við fráfall hennar. Við
þökkum vináttu og samfylgd um
70 ára bil og biðjum Guð að varð-
veita þau og afkomendur.
Steinunn Bjarman.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir
síðan 1996
ALÚÐ •VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Símar allan sólarhringinn:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda og
ræðum skipulag útfarar ef óskað er
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓSKAR HELGI EINARSSON,
Hraungörðum v/Reykjanesbraut,
Hafnarfirði,
lést 12. apríl.
Útförin fer fram frá Áskirkju mánudaginn
24. apríl klukkan 15.
Ástvaldur Óskarsson Martha Jónasdóttir
Helgi Óskarsson
Þórný Óskarsdóttir
Halla Kristjánsdóttir Veigar Óskarsson
og barnabörn
Elskulegi pabbi okkar, tengdapabbi, afi,
langafi og langalangafi,
MAGNÚS STEINGRÍMSSON,
Hrafnistu Reykjavík,
áður til heimilis að Grensásvegi 60,
Reykjavík,
lést á bráðamóttöku í Fossvogi
laugardaginn 1. apríl. Útför hans fer fram
frá Fossvogskirkju föstudaginn 28. apríl klukkan 14.
Þeim sem vilja minnast hans, er bent á Barnaspítala Hringsins.
Kristjana Magnúsdóttir Alda Magnúsdóttir
Vöggur Clausen Magnússon Stefanía Jóhannsdóttir
Svanfríður Magnúsdóttir Sigurjón Þorláksson
Sigrún Magnúsdóttir Kristinn Ingi Sigurjónsson
og fjölskyldur
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, bróðir og
mágur,
GUÐJÓN INGIMUNDARSON
trésmiður,
frá Melhóli í Meðallandi,
lést á hjartadeild Landspítalans
fimmtudaginn 13. apríl.
Stefán Ingi Guðjónsson Anna H. Birgisdóttir
Steinunn Guðjónsdóttir Birgir Aðalsteinsson
Árni Ingimundarson Guðrún Káradóttir
Bergur Ingimundarson Sólveig Snorradóttir
Sveinbjörg Ingimundardóttir Ólafur J. Jónsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓN VIGNIR KARLSSON,
fv. skólastjóri og framkvæmdastjóri,
lést á heimili sínu, Klifsholti við Kaldársel,
mánudaginn 17. apríl.
Hann verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju
í Hafnarfirði þriðjudaginn 25. apríl kl. 11.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Minningarsjóð
líknardeildar og Heimahlynningar Landspítalans.
Hjördís Edda Ingvarsdóttir
Vigdís Jónsdóttir Daníel Helgason
Ingvar Jónsson Sigrún Eiríksdóttir
Grímar Jónsson Guðríður Lára Þrastardóttir
Karl Gunnar Jónsson Karolina Cyll
barnabörn og barnabarnabörn
Móðir okkar,
GUÐRÚN JÓNA HARALDSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Lundi,
Hellu,
lést að morgni laugardagsins 15. apríl.
Útförin verður frá Oddakirkju laugardaginn
29. apríl klukkan 14.
Guðbjörg Ágústsdóttir
Haraldur Ágústsson
Elín Ágústsdóttir
og fjölskyldur