Dagblaðið Vísir - DV - 27.04.2018, Qupperneq 27

fólk - viðtal 2727. apríl 2018
komumikið bjálkahús, innflutt
frá Finnlandi. Norðan við stend-
ur torfbærinn Húsið sem reist var
sem gestahús og sunnan við verk-
stæðið Smiðjan þar sem standa
margir skúlptúrar Árna. Bak við
Höfðaból stendur Suðurgarður,
hvítt eldra hús sem Árni ólst upp í.
„Það hefði nú verið betra að
hafa göngin þín Árni núna,“ segi
ég þegar ég geng inn í stofuna á
Höfðabóli. „Já, heldur betur. Það
voru svik og heimska að hafa ekki
farið strax í að láta grafa þau,“ svar-
ar húsbóndinn sem háði áralanga
baráttu fyrir því að grafin yrðu
göng frá landi yfir í Eyjar.
Heilsan er ekki upp á sitt besta
en Árni er nokkuð brattur þegar
hann rýnir í framtíðina.
„Ég er búinn að vera að slást
svolítið í eitt ár en þetta er nú
loksins að koma og ég verð bráð-
um alveg djöfullegur,“ segir Árni
ákveðinn. „Ég fékk afar slæma
lungnabólgu og það kom vatn inn
í lungun. Þá er maður að synda
í sjálfum sér. Ég mæddist mikið
og var töluvert rúmliggjandi síð-
asta árið. En svo fór ég í aðgerð
og lungun á mér voru múruð að
innan. Þeir klæða slyðruvefina
í kringum lungun með efni sem
þéttir þá og þá hættir að leka inn í
hólfin. Þetta er einhver hræra sem
er dælt inn í mann, eins og lamba-
lifur áður en þú steikir hana á
pönnunni. Síðan er ég með áunna
sykursýki. Það er sykurinn, pastað
og kartöflurnar sem eru að trufla
og ég þarf að passa hvað ég set
ofan í mig.“
Pabbi barðist í Normandí
Árni færir okkur að gjöf eintök af
nýju plötunum sínum. Eitt af þess-
um tónverkum er svíta sem nefnist
Gríska sólarsvítan þar sem leikið
er á hið kynngimagnaða þjóðar-
hljóðfæri Grikkja, bouzouki. Það
er engin tilviljun að þetta rataði
í safnið því í æðum Árna rennur
grískt blóð.
„Pabbi minn var Grikki. Banda-
rískur hermaður af grískum ættum
sem var á herstöðinni í Keflavík
í stríðinu. Hann hét Poul C. Kan-
elas og starfaði lengst af sem fast-
eignasali í borginni Detroit. Ég
hitti hann aðeins einu sinni, fyrir
tíu eða tólf árum. Þá flaug ég út
og bankaði upp á hjá honum sem
var mjög skemmtileg reynsla. Ég
er mjög líkur honum í útliti, það
eru til ljósmyndir þar sem er ekki
hægt að þekkja okkur í sundur. Við
spjölluðum saman um heima og
geima og hann fór að stúdera mig,
til dæmis hendurnar. Við vorum
þá með alveg eins hendur.“
Vissi hann ekki af þér?
„Jú, jú. Móðir mín hafði eitt-
hvert samband við hann í gegnum
árin en það fór allt í gegnum bróð-
ur pabba sem bjó í Massachu-
setts. Þetta var eitthvað viðkvæmt
því fjölskylda hans var kaþólsk og
hann var ókvæntur þegar ég kom
undir.“
Árni var ekki slysabarn. Móðir
hans, Ingibjörg Á. Johnsen, og
Poul voru saman um nokkurt
skeið og voru trúlofuð. En einn
daginn vorið 1944 var Poul færður
úr landi til að taka þátt í innrásinni
á strönd Normandí. Í orrustunni
náðu Bandamenn fótfestu í Frakk-
landi og varð hún ein sú þekktasta
í seinni heimsstyrjöldinni. Poul
særðist í bardaganum, var send-
ur á herspítala og síðan heim til
Bandaríkjanna. Síðan leið og beið
í eitt eða tvö ár.
„Einn daginn kom bréf inn um
lúguna frá pabba sem amma tók
upp. Í bréfinu sagðist pabbi ætla
að koma til Íslands til að sækja
mömmu og mig. En það var ekki
hægt því mamma var að fara að
gifta sig viku síðar. Þannig var
þetta bara, þannig var stríðið.“
Ingibjörg giftist Bjarnhéðni
Elíassyni skipstjóra og eignuðust
þau þrjú börn til viðbótar.
„Ef amma hefði ekki tekið upp
bréfið væri ég sennilega forseti
Bandaríkjanna í dag,“ segir Árni og
skellir upp úr. „En mér finnst þetta
betra.“
Áttu systkini úti?
„Já, ég á þrjú systkini úti en hef
ekki haft samband við þau. Ég ætla
nú að gera það einhvern tímann,
það gæti verið forvitnilegt. Eftir
að ég hitti pabba heyrði ég ekkert
meira frá honum. Síðan dó hann
fyrir tveimur eða þremur árum.“
Spretthlaup og Surtsey
Það var lúxus, að mati Árna, að al-
ast upp í Vestmannaeyjum. Hvern
dag fór hann niður að höfn til að
fylgjast með bátunum, en hann sá
einnig um skepnurnar við Suður-
gerði og seig í björg eftir lunda-
eggjum. Hann viðurkennir að
hafa sjálfsagt verið dálítið erfiður
krakki en kannski af því að hann
hafði mikla drift og vildi vera í
svo mörgu. Á unglingsárunum
stundaði hann frjálsar íþróttir af
miklum móð. Hann var þá með
fremstu spretthlaupurum lands-
ins og á enn þá 15. besta tímann
í 100 metra spretthlaupi á Íslandi,
um 11 sekúndur.
„Þetta var við-
kvæmt því fjöl-
skyldan hans var kaþólsk
og hann var ógiftur þegar
ég kom undir.
„Móðir mín hringdi
í mig þremur
mínútum eftir að gosið
hófst, klukkan tvö um
nóttina, og sagði mér að
það væri soldið að ske
austur í Eyjum.
„Við höfum fundið fyrir alveg
ótrúlegri umhyggju og vinarþeli
frá hundruðum manna úr Eyjum
og öllu landinu“ myNd haNNa