Dagblaðið Vísir - DV - 27.04.2018, Blaðsíða 44

44 27. apríl 2018
Draugagangur í Hlyngerði 9
Árið 1985 mátti hin 22 ára gamla
Kristín Þorsteinsdóttir þola mikla
ásókn frá veru í mannsmynd. Aðr­
ir fjölskyldumeðlimir og gestir
tóku eftir draugaganginum sem
linnti ekki fyrr en fjölskyldan flutti
af heimili sínu að Hlyngerði 9 í
Reykjavík.
Foreldrar Kristínar leigðu hús­
ið af Einari Ágústssyni utanríkis­
ráðherra. Samkvæmt grein í
Tímanum var þetta vel upplýst nú­
tímafólk sem velti sér ekki upp úr
óútskýrðum fyrirbærum. Kristín
var nýlega flutt aftur heim til for­
eldra sinna um vorið en hún var
þá ólétt en ekki í sambúð. Fékk
hún forstofuherbergi í húsinu og
þar fann hún fyrst fyrir verunni.
Hún sagði:
„Ég vakna skyndilega og finn
að það er einhver í herberginu
hjá mér. Ég sá engan en finn mjög
sterkt fyrir nálægð mannsins sem
mér finnst vera að ásækja mig. Í
fyrstu datt mér í hug að ég hefði
verið með martröð en svo átta ég
mig á því smám saman að svo er
ekki. Áhrifin eru svo sterk að mér
finnst ég ekki ráða við neitt og það
leikur allt á reiðiskjálfi. Þetta var
einna líkast því að ég stæði úti í
ofsaroki en um leið finn ég að ekki
er um vind að ræða heldur ein-
hver áhrif og þó að ég hefði ekki
séð neinn er eins og ég finni að hér
er um karlmann að ræða, dökk-
klæddan, grannan en hávaxinn
man ég og það er engu líkara en
það vanti á hann höfuðið.“
Hún flúði í annað herbergi
nær foreldrum sínum þessa nótt.
Þá næstu kom maðurinn aftur og
aftur flúði hún í sama herbergi.
Næstu nætur hélt ásóknin áfram
og var hún farin að hafa veruleg
áhrif á fjölskylduna. Kristín sagði
að veran ógnaði henni á næturnar
með rýtingi og hún taldi að þetta
hlyti að tengjast þunguninni á ein­
hvern hátt.
Einn daginn urðu móðir Krist­
ínar og vinkona hennar var­
ar við veruna. Um miðjan dag
heyrðu þau djúpa karlmannsrödd
segja innan úr einu herberginu
„ahoj, ahoj, ahoj“ en herbergið
var mannlaust. Í fleiri skipti fann
móðir Kristínar fyrir verunni. Til
dæmis eina nóttina þar sem henni
fannst hún keyrð niður í rúmið af
verunni með eins konar orku.
Fjölskyldan hafði samband
við Björgu Ólafsdóttur, reyndan
miðil, sem kom og dvaldi ein í
klukkutíma í forstofuherberginu.
Hún sagði að hér væri á ferðinni
maður sem hafði látist á voveif­
legan hátt og gæti ekki sætt sig
við örlög sín. Mögulega hefði
hann svipt sig lífi. Eftir heim­
sókn Bjargar minnkaði ásókn­
in um tíma en síðan fór aftur í
sama horfið. Um sumarið 1985
gat fjölskyldan flutt úr húsinu fyrr
en áætlað hafði verið og við það
hætti ásóknin.
Afskiptum Kristínar af dulræn­
um fyrirbærum var hins vegar
ekki lokið. Hún starfaði sem mið­
ill hjá Sálarrannsóknarfélagi Ís­
lands þar til hún lést langt fyrir
aldur fram árið 2000. n
Stálu
rófum og
þeyttu káli
J
ón beykir Jónsson var
þekktur maður í Reykjavík
á þriðja áratug 20. aldar,
meðal annars vegna dýra­
verndunar og tíðra skrifa í blöð­
in en hann var þá á sjötugsaldri.
Í ágúst 1922 varð hann fyrir slík­
um átroðningi nokkurra strák­
gutta að hann hótaði þeim í Vísi.
Í fréttinni kom fram að prakk­
ararnir kæmu í garðinn hjá Jóni
klukkan ellefu að kvöldi þegar
hann og kona hans væru sofn­
uð og vektu þau með hávaða;
þeir tröðkuðu niður garðinn,
stælu rófum og þeyttu káli út
um allt. „Ef þessum látum linnir
ekki, ætlar Jón að leita aðstoðar
lögreglunnar og fá menn til að
sitja fyrir strákunum og láta
þá sæta sektum fyrir spellvirki
þeirra. Líka mun hann auglýsa
nöfn þeirra á sínum tíma.“
U
m miðjan níunda ára­
tuginn stóð hvalveiði­
deilan sem hæst og voru
veiðarnar loks bannaðar
af Alþjóðahvalveiðiráðinu árið
1986. Íslendingar stóðu í miklu
stappi þessi árin vegna veið­
anna, sér í lagi við Bandaríkja­
menn, og reyndu að gera sig
breiða. 27. ágúst árið 1987 lýsti
sjávarútvegsráðherrann Hall­
dór Ásgrímsson yfir þeim vilja
ríkisstjórnarinnar að halda
veiðum í vísindaskyni áfram
en koma til móts við Banda­
ríkjamenn með því að draga úr
veiðum á ákveðnum tegund­
um. Utan ríkismálanefnd Al­
Þingis kom saman og ræddu
nefndarmenn málið á meðan
þeir smjöttuðu sjálfir á hval­
kjöti. Vísindaveiðar hófust þó
ekki fyrr en árið 2003.
Ræddu og
átu hval
Guðlaugur fór fram á að heyrn hans
yrði skert vegna umferðarniðar
Á
tíunda áratug síðustu aldar
háði Guðlaugur Lárusson,
íbúi við Miklubraut 13, bar­
áttu við borg og ríki vegna
hávaða og mengunar við þessa
fjölförnustu umferðargötu lands­
ins. Umferðin hafði það slæm
áhrif á heilsu hans og eiginkonu
hans, Hólmfríðar Jónsdóttur, að
hann gekk svo langt að fara fram
á það við Landlæknisembættið að
heyrn hans yrði skert með aðgerð.
Guðlaugur, sem býr nú í Hvera­
gerði ræddi við DV um ástandið
sem hann bjó við.
Hjartaáföll, pilluát og borað í
kinnbein
Guðlaugur og Hólmfríður fluttu að
Miklabraut 13 árið 1989 og fljót­
lega fóru þau að taka eftir stig­
vaxandi umferð um götuna. Um­
ferðarþunginn var það mikill að
hámarksökuhraði var hækkaður
svo umferðin gengi greiðar.
„Við hjónin vorum búin að
missa heilsuna af svefnlyfjaáti
vegna hávaðans og eiturmeng­
unarinnar frá bílunum. Ég át
svefntöflur á hálftíma fresti. Það
var farið að blæða úr hálsi og nefi
og við vorum með læknisvott­
orð upp á það. Síðan fékk ég tvö
hjartaáföll sem hægt er að rekja
beint til þessa. Það þurfti að bora
inn í kinnbeinin á konunni minni
og þar var ýmislegt slæmt skrap­
að út sem var byrjunin á krabba­
meini.“
Guðlaugi var farið að líða svo
illa vegna hávaðans að hann setti
steinull í alla gluggana. Svo greip
hann til örþrifaráða og biðlaði til
Ólafs Ólafssonar landlæknis um
að heyrn sín yrði skert með skurð­
aðgerð.
„Ég fór fram á að heyrnin yrði
skert en hann sagði að það væri
ekki hægt að leyfa svoleiðis. En
hann fór með mál mitt til borgar­
stjóra og samgönguráðherra.“
Stefndi ríki og borg
Að sögn Guðlaugs var þetta mikið
rætt á íbúafundum og aðrir íbúar
höfðu einnig fundið fyrir hávað­
anum og menguninni. Borgin
hafi keypt fólk út úr íbúðum sín­
um, að sögn Guðlaugs til að þagga
niður gagnrýnisraddirnar. Lengi
vel hélt Guðlaugur úti heimasíðu
um ástandið og birti þar allar þær
skýrslur og bréf sem hann hafði
undir höndum.
„Heilbrigðiseftirlitið var búið
að vera með mælistöð í innkeyrsl­
unni hjá mér og samkvæmt þeirra
skýrslum var hávaðinn rétt yfir 50
desibela mörkum. En þegar ég
gekk í málið voru mælitækin alltaf
biluð. Seinna fékk ég skýrslu frá
háskóla í Berlín þar sem kom í ljós
að hávaðinn var mun meiri, eða
yfir 100 desibel og þá var ekkert
annað í stöðunni en að fara í mál.“
Guðlaugur stefndi borg og ríki
vegna umferðarinnar og Sigurður
Gizurarson lögmaður fullvissaði
hann um að málið væri auðunnið.
En kvöldið áður en að málflutn­
ingur átti að hefjast kröfðust borg
og ríki dómsáttar sem Guðlaugur
taldi sig ekki geta skorast undan.
Hann lagði fram kröfu um að
borgin keypti íbúðina sem var
samþykkt eftir einn klukkutíma.
Hoppa um eins og unglingar í
dag
Kaupin gengu í gegn árið 2000 og
hjónin fluttust þá til Hveragerðis,
þar sem þau búa enn.
„Lífið og heilsufarið er allt ann­
að í dag. Við hjónin förum á hverju
vori upp á Arnarvatnsheiði með
stengurnar til að veiða bleikju og
urriða. Við hoppum um eins og
unglingar þótt ég sé að verða 82
ára. Ég hefði ekki þolað tvö eða
þrjú ár til viðbótar á Miklubraut­
inni. Þá hefði þurft að hola mér
niður í jörðina og sennilega kon­
unni fyrr. Fuglasöngurinn í Hvera­
gerði er búinn að laga allt saman.“
Nú er það rætt að færa um­
ferðina um Miklubraut í stokk en
Guðlaugur segir það hefðbundið
kosningahjal. „Þetta er í þriðja
skiptið sem ég man eftir að það
hafi verið rætt. Borgarstjórn er
einungis að reyna að fela sinn
ósóma.“
Guðlaugur Lárusson
Klapparstígur 11
Úr annálum
„Mikill arnagangur heyrðist að
vestan, einkum í Rifi, og músagangur
í meira lagi.“
Espihólsannáll, 1786