Morgunblaðið - 24.04.2018, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. APRÍL 2018
✝ Elín Þóra Frið-finnsdóttir
fæddist í Reykjavík
13. október 1956.
Hún lést á Ísafirði
9. apríl 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Friðfinnur
Ólafsson forstjóri,
f. 1917, d. 1980, og
Halldóra Sigur-
björnsdóttir hús-
móðir, f. 1916, d.
1995. Systkinin voru sex: Björn,
f. 1939, d. 2012, Guðríður,
1942, Ólafur, f. 1945, d. 2017,
Stefán, 1948, Sigrún Bára,
1950, og Steingrímur, f. 1952,
d. 2002.
Elín Þóra eignaðist dótturina
Evu Bergþóru, f. 1972, með
Guðbergi Davíðssyni. Sambýlis-
maður Evu er Eyjólfur Sveins-
son og börn þeirra eru Sveinn
Atli, f. 2002, og Sara Ragnheið-
ur, f. 2006. Fyrir átti Eva Dag
Árna, f. 1996. Árið 1977 giftist
Elín Hallgrími Thorsteinssyni
anum á Akureyri. Árið 2012
lauk hún MA-prófi í frum-
byggjafræðum frá Háskólanum
í Tromsö, en lokaritgerð henn-
ar byggðist á rannsóknum á
skólamálum á Grænlandi.
Árið 1980 flutti Ella Þóra
heim frá Bandaríkjunum og hóf
störf hjá Ríkissjónvarpinu þar
sem hún vann við dagskrár-
gerð og stjórnaði upptökum á
fjöldanum öllum af þáttum
bæði á lista- og skemmtideild
og síðar fréttastofunni. Ella
Þóra tók þátt í upphafsárum
Stöðvar 2 og átti einnig mikinn
þátt í uppbyggingu Skjás 1.
Ella Þóra vann einnig við kvik-
myndagerð. Hún skrifaði hand-
rit og leikstýrði barnamyndinni
Bjarginu og tók þátt í gerð
Kristnihalds undir Jökli og
Skilaboða til Söndru.
Ella Þóra vann við kennslu
víða bæði í Reykjavík og á
landsbyggðinni og nú síðustu
ár við Grunnskólann á Ísafirði.
Ella Þóra var mjög skapandi
og meðfram öðrum störfum var
hún leirlistakona, vann við þýð-
ingar og skrifaði greinar í
tímarit og dagblöð.
Útför Ellu Þóru fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 24. apríl
2018, klukkan 13.
og er dóttir þeirra
Hildigunnur Hall-
dóra, f. 1980. Þau
skildu árið 1989.
Eiginmaður Hildi-
gunnar er Ólafur
Steinn Ingunnar-
son og dætur
þeirra eru Katrín
Nanna, f. 2010,
Matthildur Saga, f.
2014, og Nína Mel-
korka, f. 2018. Ár-
ið 1995 giftist Elín Þóra Styrmi
Sigurðssyni. Dóttir þeirra er
Salka Sól, f. 1990. Þau skildu
árið 1998. Sambýlismaður
Sölku Sólar er Daníel Þór
Magnússon og dóttir þeirra
Aría Björk, f. 2016.
Ella Þóra lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð 1976. Hún nam fjöl-
miðlafræði við Lewis and Clark
College í Portland, Oregon og
lauk þaðan BA-prófi 1980. Árið
2004 bætti Ella við sig prófi í
kennslufræðum frá Háskól-
Við mamma ólumst eiginlega
upp saman. Einungis fimmtán ár-
um eldri en ég var hún enn barn
þegar ég fæddist. Hún dröslaðist
með mig út um allt, í gegnum MH,
til Bolungarvíkur þar sem hún
kenndi veturinn eftir stúdentspróf,
til Bandaríkjanna í háskólanám, og
svo aftur heim. Hún var stundum
pirruð á mér, aðallega þegar ég var
óendanlega lengi að klára matinn
minn eða „tók viku í að ferðast milli
herbergja“, en alltaf var mér ljóst
að hún elskaði mig. Það var ekki
fyrr en ég var orðin fullorðin sjálf
sem ég áttaði mig á því sem hún
hafði gengið í gegnum að verða
mamma svona ung. Hún var ekki
að láta smáatriðin stoppa sig, hvort
sem þau voru nú raunverulega
smá eða ekki. Einn af hennar bestu
kostum var hæfileikinn til að gera
það besta úr öllum aðstæðum og
finna gleðina hvar sem hún var í
boði. Að sumu leyti var þetta líka
hennar helsti galli. Þannig var
mamma. Hún var svo ótrúlega klár
en óþolandi vitlaus á sama tíma.
Samband okkar mæðgna var
ekki alltaf auðvelt en mamma hafði
ávallt óbilandi trú á mér. Hún var
ekki mikið fyrir að setja manni
reglur eða gera kröfur um eitt eða
neitt annað en að vera góð mann-
eskja. Þegar ég var lítil passaði ég
mig á því að labba alltaf samhliða
henni yfir götur svo ef við yrðum
fyrir bíl værum við saman. Seinna
þegar ég var unglingur labbaði ég
hinum megin á götunni því hún var
í ósamstæðum fötum og notaði
gamla barnakerru fyrir pokana
sína. Hún fór gjarnan sínar eigin
leiðir og fannst almennt fátt leið-
inlegra en það sem var fyrirsjáan-
legt. Það er ekki klisja að segja að
hún var einstök manneskja og mik-
ill gleðibolti.
Við unnum saman eða í sama
bransa í mörg ár og hún var að öllu
öðru ágætu fólki ólöstuðu minn
besti samstarfsmaður. Hún var
hugmyndarík, úrræðagóð og fljót
að lesa aðstæður.
Það var ekki til sú lykkja sem
mamma var ekki til í að leggja á
leið sína. Oft urðu lykkjurnar að
skemmtilegum útúrdúrum en álíka
oft að illfærum pyttum. Mér finnst
ég heppin að hafa fengið að fara
þessa vegferð með henni og er
þakklát fyrir allt það sem hún gaf
mér.
Eva Bergþóra
Guðbergsdóttir.
„Ég verð hér.“
Svona enduðu flestöll símtöl við
mömmu. Mamma var búsett á Ísa-
firði og því vorum við ekki oft á
sama staðnum en Facetime-símtöl
bættu það upp. Nú er mamma dáin
og verður því ekki á hinum enda
línunnar aftur. Ég sakna hennar
óbærilega mikið.
Á fullorðinsárum mínum áttum
við mamma í mjög góðu sambandi.
Við töluðum saman í símann á
hverjum degi, stundum oft á dag.
Hún var oft í símanum í mynd þótt
við værum ekkert endilega að
spjalla, bara að hafa hvor aðra ná-
lægt. Mamma vildi að ég hringdi
þegar ég væri að elda eða vaska
upp eða hanga og bara vera
memm.
Mamma hafði óbilandi trú á
okkur systrunum. Þegar ég spjall-
aði við mömmu leið mér eins og ég
gæti gert hvað sem er því henni
fannst ég alltaf flottust, klárust og
skemmtilegust. Mamma hafði
skemmtilegasta hlátur í heimi og
kom hann oft fram og þá oft í hlát-
ursköstum. Var hún alltaf til í að
spjalla og stytta manni stundir og
segja manni sögur, oft af fólki sem
ég hafði ekki hugmynd um hvað
var. Hún hafði áhuga á litlu hlut-
unum í lífinu og vildi þannig vita
hvernig hefði verið í íþróttaskólan-
um hjá Aríu eða hvort kvefið henn-
ar væri farið eða hvernig hún hefði
sofið þá nóttina. Vildi hún alltaf fá
að spjalla við Aríu og sagði þá
„leyfðu mér að sjá mína aðeins“.
Mamma var stússari af guðs
náð. Vildi helst lifa eins og hún
væri í miðri fréttaútsendingu með
marga bolta á lofti og mikið plan og
marga staði að fara á. Þegar hún
kom í bæinn einkenndust þær
ferðir af stússi en líka af því að hafa
kósí. Mamma hafði svo einstaka
nærveru að það var svo gott að
vera í kringum hana og hafa hana
hjá sér. Alltaf vöknuð á undan öll-
um og búin að hella tvisvar upp á
kaffi. Við horfðum á sömu sjón-
varpsþættina og gátum mikið
spjallað um söguþráðinn í Grey’s
Anatomy og biðum spenntar eftir
næstu seríu af Marvellous Mrs.
Maisle.
Mamma elskaði af öllu sínu
hjarta og ég sakna hennar svo.
Tómleikinn er svo mikill eftir að
hún fór. Ég sakna þess að hringja
þegar ég er búin að sækja Aríu og
spjalla um daginn, sakna þess að
stússast með henni um bæinn og
heyra hennar sögur eða fá skilaboð
klukkan sex á laugardagsmorgni
um hvort ég sé vöknuð og til í
spjall.
Mamma er ekki hér lengur og
ég veit ekki hvernig heimurinn
virkar án hennar. Það sem ég veit
er að hún fylgist með okkur og
verður búin að gera kósí þegar ég
kem og hitti hana næst.
Salka Sól Styrmisdóttir.
Mamma mín var engri lík. Með
henni upplifði ég svo mikið enda
vílaði hún aldrei fyrir sér að taka
mig með sér neitt, hvort sem það
var í vinnuna, til útlanda eða boð
sem henni einni hafði verið boðið í.
Ég held hún hafi litið á okkur dæt-
ur sínar sem hluta af sér og ef þú
bauðst henni þá varstu í raun líka
að bjóða okkur.
Í minningunni er eins og ég hafi
alltaf verið með henni í vinnunni
þegar ég var barn. Hún var frábær
fyrirmynd þar. Ég horfði á hana
stjórna ófáum útsendingum, alltaf
með gleðina sem sitt helsta stjórn-
tæki.
Mamma hafði mjög góðan húm-
or og það var ríkt í henni að hafa
húmor fyrir sjálfum sér og leyfa
öðrum að hlæja með þegar eitt-
hvað fyndið kom fyrir hana sem
það ósjaldan gerði. Hún náði þó
aldrei að horfast almennilega í
augu við áfengissýkina og það
gerði margar stundir mjög erfiðar
en af þeim lærði ég líka margt.
Það er sárt að missa einhvern
sem elskar þig svo skilyrðislaust.
Mamma hafði alltaf tíma fyrir sam-
tal fyrir okkur. Um helgar beið
hún eftir að við vöknuðum og vær-
um tilbúnar í Facetime-spjall. Þeg-
ar tvær eldri dætur mínar voru
ungbörn átti hún það til að stytta
þeim stundirnar á Facetime á
meðan ég eldaði. Þegar hún kom í
bæinn sagði hún þeim sögur frá því
í „gamla daga“. Það gladdi dætur
mínar mjög. Mamma trúði því að
það væri óþarfi að eyðileggja góða
sögu með sannleikanum og hæfi-
legar ýkjur gerðu allt skemmti-
legra. Það var rétt hjá henni. Mér
finnst erfitt að hugsa til þess að sú
allra minnsta fái ekki að njóta
þessara stunda með ömmu sinni.
Hildigunnur Thorsteinsson.
Hún amma Ella Þóra var hvorki
auðveld né einföld manneskja. Ég
sá hana til dæmis aldrei í fötum
sem pössuðu saman, en samt var
hún alltaf flott. Hún var ávallt
voðalega elskuleg við mig. Ég
þurfti aldrei að spyrja sjálfan mig
hvort amma elskaði mig, því hún
faldi það aldrei. Oft fannst mér hún
skrítin, eins og þegar hún tjáði sig
um alla póstana mína og reifst
stundum meira að segja við vini
mína. Hún studdi mig í hverju sem
ég tók mér fyrir hendur, var alltaf
fyrst til að hlusta á tónlistina mína
og deildi gjarnan því sem ég samdi
með öðrum. Þrátt fyrir að við vær-
um oft í mikilli fjarlægð hvort frá
öðru var hún á fullu að sýna mér
hvað henni þótti vænt um mig.
Hún var ekki gallalaus, en hún var
ótrúlega góð manneskja sem ég á
eftir að sakna mikið. Ég mun alltaf
sjá eftir að hafa ekki talað við hans
eins mikið og ég hefði kannski átt
að gera þessi síðustu ár sem hún
var á lífi.
Dagur Árni Guðmundsson.
Við Ella Þóra kynntumst þegar
ég byrjaði með Hiddu, dóttur
hennar. Ég var ein taugahrúga
þegar ég hringdi bjöllunni á Selja-
veginum þar sem mér hafði verið
boðið í mat. Það var mikið kapps-
mál að okkar fyrstu kynni yrðu
sem best. Ekki man ég hvað var á
boðstólum en ég man að ég gat
varla stunið upp orði meðan á
matnum stóð af ótta við að segja
einhverja tóma vitleysu. Eftir mat-
inn settumst við inn í stofu og af
einhverjum sökum barst talið að
bókum og bíómyndum. Þar náði ég
Ellu.
Upp frá þessu urðum við hinir
mestu mátar. Við gátum alltaf
dottið í spjall og hún hafði oftar en
ekki unnið með eða haft einhver
önnur kynni af velflestum þeim
sem bar á góma. Ef svo kom fyrir
að ég kannaðist ekki við þann sem
um var rætt greip Ella til hinnar
klassísku „við pabbi þinn þekktum
þetta fólk svo vel“, setningar þær
mæðgurnar nota óspart.
Það var ekki alltaf auðvelt að
vera tengdur Ellu, en það var oft-
ast gaman. Hún gat verið svo
skemmtileg og fyndin (oft án þess
að reyna það), en það var líka ein-
hver harmur undir niðri og mörg
óleyst mál í sálarlífi hennar. Það er
furðu oft svo stutt á milli hláturs og
gráts.
Ella var yndisleg amma og
dætrum mínum fannst skemmti-
legt hvað hún var skrýtin. Hún
sagði þeim sögur af Hiddu þegar
hún var lítil við mikla kátínu
þeirra. Hún föndraði og prjónaði
gjafir handa þeim og gaf þeim
föndurdót sem hún kenndi þeim að
nota. Því miður fær yngsta dóttir
mín ekki að kynnast Ellu en þegar
fram líða stundir eigum við eftir að
segja henni ófáar sögurnar af
ömmu hennar, og hlæja með.
Ólafur Steinn Ingunnarson.
Amma Ella er nú farin, alltof,
alltof snemma. Hún var mikilvæg-
ur hluti af lífi okkar eins og svo
margra annarra.
Þegar við hugsum um ömmu
kemur hláturinn hennar fyrstur
upp í hugann. Hún var alltaf að
segja sögur og oftar en ekki end-
uðu þær í miklum hlátri. Það var
ekki erfitt að giska hvern mamma
var að tala við á Skype eða Face-
time þegar amma var á hinum end-
anum enda heyrðist hláturinn
langar leiðir. Hún var reyndar allt-
af til í spjall og fannst flest sem við
sögðum henni ótrúlega skemmti-
legt og merkilegt. Ef hún var
heima hjá sér dró hún oft fram eitt-
hvað sem hún var að vinna í með
höndunum, nýjan lampaskerm,
gardínur eða eitthvert furðuverk.
Okkur fannst þetta frábært. Og
henni líka. Eftir að hún uppgötvaði
listáhuga Söru sendi hún alls konar
föndurdót í allar afmælis- og jóla-
gjafir og fannst ótrúlega gaman að
sjá hvað hún skapaði.
Við eyddum helst tíma saman á
sumrin, oftast á Íslandi. Amma var
ekki mikið að velta sér upp úr fjöll-
unum í fjarlægð en lagði því meiri
áherslu á að benda okkur á merki-
lega hluti sem voru beint fyrir
framan okkur hvort sem það var
hreiður eða skrítinn rafmagns-
staur. Eða jafnvel fugladrit sem
leit út eins og Ronald Reagan. Svo
var hlegið. Hún lét sér aldrei leið-
ast. Þegar ekkert annað var í gangi
dró hún fram iPad-inn sinn og
skoraði á keppni í Candy Crush.
Hún var með margar útgáfur og
var meistari í þeim öllum.
Eitt sumarið kom hún til okkar í
Kaliforníu og passaði okkur allt
sumarið. Við vorum fjögurra og
átta ára og fyrir okkur var ótrú-
lega skemmtilegt og minnisstætt
að vera í stöðugum ævintýrum og
uppátækjum allt sumarið. Það var
farið á ströndina næstum hvern
einasta dag og þegar þangað var
komið var allt grandskoðað, undir
steinum, inni í þaranum og ofan í
sandinum. Henni fannst líka gam-
an að skoða fólkið og velta fyrir sér
sögum þess. Hún fann út að strætó
gekk ókeypis yfir daginn og það
var aldeilis notað. Það var farið
með strætó upp í dal og út á nes og
niður í bæ, alltaf eitthvað nýtt. Og
á bókasafnið á hverjum degi. Við
höldum að það hafi aðallega verið
til að við myndum vinna lestrar-
keppni þar sem verðlaunin voru
besti ísinn í bænum. Hvort sem
það var hvatinn eða ekki þá unnum
við keppnina og ísinn var góður.
Þannig var amma með okkur,
uppátækjasöm og gjafmild. Við
vitum að það var ekki sól hjá henni
á hverjum degi en hún passaði að
það væru alltaf góðir dagar þegar
hún var með okkur. Elsku amma,
þín verður sárt saknað.
Sveinn Atli Eyjólfsson, Sara
Ragnheiður Eyjólfsdóttir.
Lokaorð til Ellu.
Að fá þann heiður að kynnast
þér, þeim mikla hlátri, gleði og
kærleika sem þú gafst mér og öll-
um í kringum þig, skilur mig eftir
auðmjúkan og þakklátan fyrir allar
okkar stundir.
Ég mun aldrei gleyma okkar
fyrstu kynnum þar sem þú tókst
mér, fjórtán ára gömlum kærasta
dóttur þinnar, opnum örmum og
með viðmóti eins og við hefðum
þekkst alla tíð. Hlýleiki, forvitni og
væntumþykja einkenndi þetta
fyrsta matarboð okkar sem og all-
ar okkar stundir. Ég ber þér einn-
ig ómældar þakkir fyrir að kynna
mig á þeirri stundu óvænt fyrir
rauða framandi chillíinu, og mjólk-
urglasinu sem fylgdi þar á eftir.
Hverri stund með þér fylgdi
ævintýri, hverju samtali hlátur og
hverri sögu þekking. Ég á eftir að
sakna þín sárt. Brottför þín hefur
skilið eftir stórt skarð í lífi okkar
Sölku og Aríu.
Þar sem brottför þín kom skjótt
og án fyrirvara gafst ekki tími til
þess að kveðja. Ég mun ávallt
minnast þín og halda minningu
þinni lifandi í Aríu okkar. Aríu sem
minnir svo ótrúlega á ömmu sína.
Þótt þú kveðjir okkur allt of
snemma skilurðu eftir þig her af
yndislegum afkomendum sem allir
erfðu þína yndislegu nærveru, góð-
mennsku og kímnigáfu. Þú getur
því kvatt okkur stolt, og við þökk-
um þér fyrir allt sem þú gafst okk-
ur.
Þinn tengdasonur,
Daníel (Danni).
Þegar fréttirnar um andlát Ellu
Þóru móðursystur bárust mér
settist ég á gólfið, orkan mín hvarf
eins dögg fyrir sólu og orðaforðinn
þar með. Ég var gáttuð og slegin.
Áminningin um hve hverfult lífið
er var hörð.
Góðar sögur eiga ekki að líða
fyrir sannleikann er mottó fjöl-
skyldunnar, sögur má ýkja og laga
til fyrir skemmtanagildið eitt sam-
an. Svartur húmor, söngur, gleði,
einkennilegir söngtextar og ýmis-
legt fleira hefur loðað við þessa
stórskemmtilegu fjölskyldu og nú
hafa þau uppi á himnum kippt enn
einum stuðpinnanum til sín – og
það er sárt, súrt og erfitt.
Það var bara fyrir nokkrum
dögum sem við Ella frænka spjöll-
uðum saman. Hún var að tékka
hvort við strákarnir kæmum ekki í
heimsókn í sumar, hvort hún fengi
ekki að gefa okkur ísfirskar kringl-
ur á Ísafirði og monta sig af uppá-
haldsbænum sínum. Hún virtist
hafa fundið sig á Ísafirði.
Ella var í mínum huga eins og
eitt af okkur systkinunum.
Mamma talaði líka um hana þann-
ig og færði mér fréttir af daglegum
verkum Ellu, ferðalögum, lífi og til-
veru – enda fóru ófáir klukkutímar
í hverri viku í símtöl þeirra á milli.
Hún var stór partur af mömmu
alla tíð og átti þar alltaf vísan stað –
hjá okkur öllum hinum líka.
Þessi uppáhaldsfrænka mín var
einkar skörp, með fimm háskóla-
gráður og bílpróf. Hún vissi allt um
ótrúlegustu hluti og sökkti sér í hin
undarlegustu fræði. Ella var líka
alltaf skemmtilega undarleg – hún
var hávær, hláturmild, hrekkjótt
og glaðvær.
Ella prjónaði einu sinni handa
mér lopapeysu, mögulega þá
skrítnustu sem ég hef eignast –
svarta peysu með rauðu mynstri
og rauðu þæfðu blómi sem hún
saumaði á. Ég á líka forláta ker-
amikbolla sem hún bjó einu sinni til
handa mér, ójafnir og uppáhalds.
Ekkert sem Ella gerði var venju-
legt og það var einmitt það sem
gerði hana svo einstaka og elskaða.
Það er erfitt að sætta sig við að
Ella sé farin og eftir stendur djúpt
skarð.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Ástar- og samúðarkveðjur frá
mér og bræðrum mínum, Stefán
Hrafni, Friðfinni Erni og Guð-
mundi Má.
Halldóra Anna Hagalín.
Fyrir algera hundaheppni fór
Ella Þóra Sólveigarvillt í símanum
sínum um páskana (sorrí, Sólveig
Bergmann – ég vona að þið hafið
náð saman) og við áttum gott
frænkuspjall. Um hve frábær unga
kynslóðin er – tónlistarfólk sem er
komið í röð á laugardagsmorgni á
Aldrei fór ég suður með börnunum
sínum að bíða eftir veganmorgun-
verði kl. 9. Í stað þess að fara á fyll-
erí og verða óléttur á útihátíðum,
eins og maður gerði. Um hvernig
hún væri nú búin að fá alla búslóð-
ina sína vestur og ætlaði alltaf að
eiga heima á Ísafirði þar til yfir
lyki.
Svo sammæltumst við um að
hittast í sumar, hún bauð okkur
fjölskyldunni gistingu eins og eftir
ættarmótið í Heydal fyrir tveimur
árum, og svo ætluðum við að
drekka saman kaffi í Selárdal – eða
eitthvað meira ef útveggurinn yrði
kláraður á Sólsetri okkar systra.
Ég var líka svo hundheppin að
fá að vinna með Ellu Þóru og Evu
Bergþóru frænkum mínum á
fréttastofu Sjónvarpsins undir lok
síðustu aldar og kynnast Hiddu og
Sölku í sama pakkanum.
Mikið rosalega var gaman að
vera með þeim mæðgum, verða
vinkona þeirra og finna hvernig
fjölskyldutengslin og væntum-
þykjan ganga í erfðir. Friðfinnur
pabbi hennar Ellu og amma mín
Sólveig voru nefnilega sérstaklega
náin, og okkur þótti ósköp eðlilegt
að sá kærleikur skilaði sér í næstu
kynslóðir.
En enginn veit fyrr en allt í
einu! Þetta er einn uppáhaldsfras-
inn minn frá Ellu Þóru síðan við
frænkur unnum saman á frétta-
stofunni og ég hef notað hann
óspart við góð tilefni – en aldrei
datt mér í hug að hann myndi
verða leiðarstef fyrir hennar eigin
brotthvarf. Og þetta með að eiga
heima á Ísafirði þar til yfir lyki –
Ella mín, er það ekki fulldrastískt
að undirstrika það með þessum
hætti?
Mér þykir verst að ég skuli ekki
hafa sagt henni þarna um daginn
hvað mér þætti vænt um hana,
hvað mér fyndist hún skemmtileg-
ust af öllum, og hvað hún væri
ótrúlega hlý og yndisleg, gestrisin
og gjafmild.
En nú segi ég ykkur þetta í
staðinn, Eva, Hidda og Salka Sól –
hún Ella Þóra var einstök í öllum
skilningi og veröldin er sýnu fá-
tækari fyrir það að hún skuli vera
farin svona allt í einu. En sem bet-
ur fer hafið þið allt það besta frá
henni og okkar ætt – og meira til!
Sólveig Ólafsdóttir.
Að mömmu undanskilinni var
Elín Þóra Friðfinnsdóttir áhrifa-
mesta kona lífs míns síðustu þrjá
áratugi 20. aldar. Við vandræða-
börnin vorum bestu vinir og gagn-
kvæm væntumþykjan mæld í bíl-
förmum. Sennilega af því að við
vorum bæði uppátækjasöm og
kannski smávegis upptekin við að
binda bagga okkar öðrum hnútum
en samferðafólk okkar
Þessi ævintýralega móðursystir
mín var helsti stuðningsmaður
minn í uppreisn æskuáranna, sem
teygði sig vel fram yfir þrítugt í
mínu tilviki, en var ennþá í blúss-
andi gangi hjá Ellu Þóru sextugri.
Var fyrsta manneskjan sem talaði
við mig eins og fullorðinn einstak-
ling. Skemmtilega óviðeigandi að
Elín Þóra
Friðfinnsdóttir