Morgunblaðið - 05.07.2018, Qupperneq 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚLÍ 2018
skilur eftir verður vitaskuld aldr-
ei fyllt en við sem eftir stöndum
munum reyna að fylgja fordæmi
hennar eftir bestu getu.
Linda var mikil útivistar- og
göngukona. Undanfarin ár fór
hún í fjölmargar gönguferðir í
náttúru Íslands, naut þeirra
mjög og kom til baka úr þeim
hrifin af þeirri fegurð sem hún
hafði orðið vitni að og stolt af því
sem hún hafði afrekað. Hún hafði
mikið yndi af því að fara til út-
landa, fór svo víða að hún var í
okkar augum sannkallaður
heimshornaflakkari í bestu
merkingu þess orðs.
Það er þyngra en tárum taki
að Linda skuli hafa verið hrifsuð
svona burt í blóma lífsins. Eftir
stendur minning um einstaklega
góða og hjartahlýja konu sem við
erum þakklát fyrir að hafa
kynnst.
Föður hennar, Garðari, sonum
hennar, Páli, Vigni og Snorra, og
öðrum aðstandendum sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Friðrik Rafnsson og
Eydís Ýr Guðmundsdóttir.
Okkur langar til þess að
kveðja Lindu vinkonu okkar með
örfáum orðum.
Við óvænt og ótímabært and-
lát Lindu er stórt skarð höggvið í
vinahóp okkar, vinahóp sem varð
til í bókhaldsdeild Búnaðarbanka
Íslands fyrir 40 árum, þar sem
við störfuðum allar um mislang-
an tíma.
Í gegnum tíðina höfum við ým-
islegt brallað; haldið reglulega
saumaklúbba, farið í nokkrar
ferðir saman til útlanda og hist
með mökum í matarboðum og
ýmsum öðrum skemmtilegum
uppákomum. Aldrei féll skuggi á
vinskap okkar heldur einkennd-
ist hann af samheldni og um-
hyggju okkar hver fyrir annarri.
Linda var trygglynd, hafði ríka
réttlætiskennd og var traustur
vinur. Henni var mjög umhugað
um fjölskyldu sína og sinnti
henni af mikilli alúð og er missir
þeirra mikill.
Við sendum fjölskyldu hennar
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Dóra, Sigrún, Huld,
Þóra og Þórunn.
Það er erfitt og óraunverulegt
að setjast niður og skrifa nokkur
orð til minningar um góða og
trausta vinkonu sem fór svo
óvænt og alltof snemma frá okk-
ur.
Við Linda kynntumst fyrir
rúmum 20 árum þegar við unnum
saman á Hjúkrunarheimilinu
Eir. Við urðum strax mjög góðar
vinkonur. Má segja að hún hafi
komið að hluta til í staðinn fyrir
mínar kæru systur í Þýskalandi.
Linda var alltaf til staðar fyrir
mig. Hún passaði strákana mína
og veitti mér félagsskap. Hún var
snillingur í að baka kanilsnúða og
gaf strákunum mínum alltaf poka
í nesti við mikinn fögnuð. Á síðari
árum þegar börnin okkar uxu úr
grasi, gerðum við ýmislegt sam-
an. Sem dæmi fórum við saman í
bíó, leikhús, í göngutúra, á skíði
eða hittumst bara heima hjá hvor
annarri til að spjalla.
Sérlega minnisstætt var ferð
okkar saman til Austurríkis fyrir
tveimur árum. Þetta var yndisleg
ferð sem ég hefði misst af ef
Linda hefði ekki hvatt mig til að
koma með sér.
Nýlega flutti ég úr stóru húsi
og þá veitti hún mér ómetanlega
aðstoð við að þrífa og ganga frá.
Ég veit ekki hvað ég hefði gert
án hennar hjálpar. Hún var alltaf
til staðar þegar mest á reyndi.
Fjölskyldan var alltaf númer
eitt hjá Lindu. Hún elskaði að
hafa alla sína nánustu í kringum
sig. Til dæmis þegar hún leitaði
sér að nýrri íbúð var mjög mik-
ilvægt fyrir hana að hafa nógu
stóra stofu til að hafa nóg pláss
fyrir fjölskylduna. Það er svo
sárt að hugsa til þess að fá ekki
að heyra í henni lengur, fá hana í
heimsókn eða skreppa til hennar.
En ég er þakklát fyrir þær
stundir sem við áttum saman.
Elsku Páll Þórir, Vignir,
Snorri og fjölskylda. Ég sendi
ykkur mínar innilegustu samúð-
arkveðjur á þessum erfiðu tím-
um. Megi minningar um góða
konu verða okkur huggun og lifa
í hjörtum okkar um ókomin ár.
Julia Werner.
Það er drungi í veðrinu úti. Ég
tók á móti þessu undarlega sím-
tali um ótímabært andlát Lindu
bernsku- og æskuvinkonu minn-
ar. Við vorum ekki gamlar þegar
við kynntumst, smástelpur á róló
með tíkarspena. Feimnar skottur
í Laugarnesinu. Þarna var hnýtt-
ur svo sterkur hnútur sem hefur
haldist óslitinn alla tíð. Við vor-
um duglegar að hanna og hekla
föt á Barbie-dúkkurnar okkar.
Sterk minning er þegar við feng-
um að fara saman í Þorsteinsbúð
við Snorrabraut og kaupa okkur
nýjar teygjur í tíkarspenana. Við
Linda höfum fylgst að í gegnum
lífið. Við vorum algjörlega sam-
ferða í barneignum. Elstu börnin
okkar Palli og Hanna eru fædd
1979 og svo Vignir og Óskar
fæddir 1981. Smábreyting varð á
yngstu strákunum okkar, Kibbi,
fæddur 1987, og Snorri, fæddur
1990. Fjölskyldur okkar hafa átt
margar ógleymanlegar stundir
saman. Börnin okkar miklir vinir
og hafa brallað ýmislegt. Það var
notalegt að detta inn, hvort held-
ur var á Mánagötunni eða í
Jöklafoldinni. Hún var fljót til að
finna eitthvað gott í svanga
munna. Allir höfðu matar- og
tertuást á Lindu. Hún var snill-
ingur að gera veislumat úr af-
göngum og öfundaði ég hana oft
af þessari náðargáfu. Við vorum
svo nánar, að við sögðum oft við
hvor aðra: „Ég vissi að ég myndi
heyra í þér í dag“. Símtölin okkar
gátu oft verið afar löng. Við trúð-
um hvor annarri alltaf fyrir
innstu leyndarmálum og treyst-
um hvor annarri fullkomlega. Við
Linda höfum haft gaman af
stangveiði og eigum við ógleym-
anlegar minningar við veiðar,
sérstaklega árin okkar í Grímsá.
Við fórum saman á námskeið til
að læra að kasta flugu. Okkur
tókst það bara nokkuð vel. Við
Tryggvi fórum með Lindu og
Danna til Kúbu fyrir mörgum ár-
um og er sú ferð okkur öllum
ógleymanleg. Ekki má gleyma að
minnast á öll jólahlaðborðin og
jólaveislurnar okkar.
Á seinni árum í minningunni
okkar dýrmætu gönguferðir um
landið. Síðustu árin hafa verið
Lindu straumþung oft á tíðum.
Hún var afar skynsöm kona og
fann sína leið í líkamsrækt og úti-
vist. Ég hitti hana örfáum dögum
áður en hún fór. Hún kom við og
hafði gaman af að hitta tvíburana
Dóru og Lísu og sýndi mér mynd
af nýfæddum Snorrasyni. Hún
var svo hamingjusöm með litla
ömmuprinsinn sinn. Hún hafði
fótbrotnað fyrir örfáum mánuð-
um síðan og treysti sér ekki í
golf, en við ætlum samt að æfa
okkur að pútta einhvern næstu
daga og fá okkur hressingu í
klúbbhúsinu á eftir. Við ætluðum
reyndar bara eftir helgi að skella
okkur á Café Flóru. Ekki datt
okkur Tryggva í hug að þetta
yrði okkar síðasta samverustund.
Við kvöddumst og ætluðum að
hittast fljótt. Elsku hjartans
Palli, Vignir, Snorri, Garðar,
Silla, Hanna og Bryndís, hugur
okkar Tryggva er hjá ykkur öll-
um. Megi góðar vættir vera með
ykkur og veita ykkur styrk. Mik-
ill er missir litlu barnanna að
njóta ekki ömmu lengur. Sorgin
er mikil, en minningarnar verða
aldrei frá ykkur teknar. Elsku
hjartans Linda mín, þú finnur
annað kaffihús í Sumarlandinu.
Ég átti eftir að segja þér svo
margt. Það bíður seinni tíma,
þegar við hittumst á ný.
Þín einlæg vinkona,
Kristín Hraundal.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, dóttir,
systir, mágkona og tengdadóttir
LINDA MJÖLL ANDRÉSDÓTTIR,
Bæjartúni 15, Kópavogi,
lést á krabbameinslækningadeild (11E)
Landspítalans miðvikudaginn 27. júní. Útför
hennar fer fram frá Hjallakirkju mánudaginn 9. júlí klukkan 13.
Fjölskyldan vill sérstaklega þakka frábæru starfsfólki 11E fyrir
óeigingjarnt og faglegt starf.
Páll Jakobsson
Jakob Felix Pálsson Andrea Arna Pálsdóttir
Guðrún Brynjólfsdóttir
Hildur Brynja Andrésdóttir Egill Örn Petersen
Jakob Ólafsson Helena Soffía Leósdóttir Little
og aðrir aðstandendur
Ástkær eiginmaður minn, pabbi okkar,
tengdapabbi og afi,
JÓN MAR ÞÓRARINSSON
kennari,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans
í Fossvogi föstudaginn 29. júní.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík fimmtudaginn
12. júlí klukkan 15. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir
en þeim sem vilja minnast hans er bent á Minningarsjóð um
Jón Mar fyrir Fellaskóla, reikningsnúmer 0515-14-413552,
kt. 191268-3779.
Jóna Guðrún Oddsdóttir
Þóranna Jónsdóttir Júlíus Guðmundsson
Ingvar Mar Jónsson Sigríður Nanna Jónsdóttir
Erna Heiðrún Jónsdóttir Guðmundur Freyr Ómarsson
Arna Margrét Jónsdóttir Sindri Már Hjartarson
og afabörn
✝ Sigrún Ólafs-dóttir fæddist í
Viðey 17. ágúst
1927. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð 27.
júní 2018. Hún var
yngst barna Jakob-
ínu Davíðsdóttur
frá Akureyri, f.
1882, d. 1966, og
Björns Ólafs Gísla-
sonar frá Búðum á
Fáskrúðsfirði, f. 1888, d. 1932,
og framkvæmdastjóra Kára-
félagsins í Viðey. Systkini Sig-
rúnar voru Margrét, f. 1910, d.
1982, Gísli, f. 1912, d. 1995, Dav-
íð, f. 1916, d. 1995, Þorbjörg, f.
1917, d. 2012, Þórir, f. 1919, d.
1940, og Hulda, f. 1922, d. 2014.
Hinn 7.10. 1950 giftist Sigrún
Gunnari Flóvenz, f. 1924, d.
2009, síðar framkvæmdastjóra
Síldarútvegsnefndar. Foreldrar
hans voru Jakobína Flóvenz,
húsfreyja á Siglufirði, f. 1903, d.
1977, og Steinþór Hallgrímsson,
kaupmaður á Siglufirði, f. 1896,
d. 1957, síðar búsettur í Kanada.
Börn Sigrúnar og Gunnars
eru 1) Ólafur, f. 1951, kvæntur
Sigurrós Jónasdóttur, f. 1952,
og eiga þau þrjú börn: Gunnar
J.Ó. Flóvenz, f. 1976, kvæntur
Elínu Ásgeirsdóttur og eiga þau
sinni í Viðey til ársins 1932 er
Ólafur faðir hennar lést. Þá
flutti fjölskyldan til Reykjavíkur
og bjó þar á ýmsum stöðum,
lengst af á Leifsgötu 16. Sigrún
gekk í Austurbæjarskólann og
þaðan lá leiðin í Verzlunarskóla
Íslands. Hún nam einnig ballett
frá 5 ára aldri. Að loknu versl-
unarprófi árið 1946 hélt hún til
ballettnáms í Kaupamannahöfn
og lauk hún þar ballettkennara-
prófi árið 1948. Eftir heimkom-
una hóf hún að kenna við Ball-
ettskóla Félags íslenskra list-
dansara ásamt því að kenna
leikurum við Þjóðleikhúsið. Hún
hætti kennslu árið 1951 og sneri
sér að heimilisrekstri og barna-
uppeldi en hélt þó áfram að
vera prófdómari við listdans-
skóla fram um áttrætt. Eftir að
börnin voru komin á legg hóf
hún að sinna sjálfboðaliðastörf-
um fyrir Rauða krossinn, að-
allega á Landspítalanum þar
sem hún sá um sjúklinga-
bókasafn spítalans.
Sigrún og Gunnar bjuggu
fyrstu búskaparárin í Barma-
hlíð 5 en fluttu árið 1956 í lítið
hús á stórri og stórgrýttri lóð
við Kópavogsbraut 88. Húsið
stækkuðu þau í áföngum næstu
30 árin og breyttu stórgrýttri
lóðinni í fallegan garð. Þar
bjuggu þau æ síðan. Gunnar lést
árið 2009. Síðustu tvö árin
dvaldi Sigrún á Hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 5. júlí
2018, klukkan 13.
soninn Ólaf, f. 2009;
Sigrúnu, f. 1982,
gift Sigurði Stef-
ánssyni og eiga þau
dæturnar Sigurrós
Mínervu, f. 2011, og
Júlíu Lóu, f. 2014;
og Árna Jakob, f.
1988, sambýliskona
Marta Sigrún Jó-
hannsdóttir. 2)
Brynhildur, f. 1954,
gift Daníel Frið-
rikssyni, f. 1952, og eiga þau
fjögur börn: Sigrúnu, f. 1977,
gift Gissuri Páli Gissurarsyni og
eiga þau dæturnar Hildi, f.
2006, og Huldu, f. 2010; Elísa-
betu, f. 1983, sambýlismaður
Róbert Gíslason og eiga þau
soninn Hugin, f. 2013; Davíð, f.
1989, sambýliskona Rúrí Sigríð-
ardóttir Kommata; og Birtu, f.
1993. 3) Margret, f. 1959, gift
Tryggva Stefánssyni, f. 1954, og
eru þeirra börn fjögur: Birgir, f.
1979, kvæntur Ýri Geirsdóttur,
og eiga þau synina Egil, f. 2007,
og Snorra, f. 2008; Hildur, f.
1981; Unnur, f. 1988, og Sólrún
Lára, f. 1996. 4) Gunnar, f. 1963,
kvæntur Beru Pálsdóttur, f.
1962, og eiga þau synina Kára,
f. 1991, sambýliskona Ana Jipa;
Ívar, f. 1995, og Egil, f. 1997.
Sigrún bjó með fjölskyldu
Það er með sorg í sinni sem ég
kveð ástkæra tengdamóður mína.
Samfylgd okkar hefur staðið í 46
ár og aldrei hefur skugga borið á
vináttu okkar. Sigrún var einstök
kona sem aldrei lét falla hnjóðs-
yrði um nokkurn mann. Aldrei
heyrði ég hana hækka röddina,
hvorki við börn né barnabörn.
Skaplyndi hennar var slíkt að
ávallt var stutt í bros eða hlátur,
jafnvel síðustu daga hennar fyrir
andlátið.
Sigrún var ávallt fyrirmynd
mín í lífinu og bar ég ómælda virð-
ingu fyrir henni alla okkar sam-
fylgd. Það er ekki sjálfgefið að
tekið sé eins vel á móti tengda-
dóttur og hún og öll fjölskyldan
gerði og jafnan taldi hún mig til
dætra sinna. Það er sárt að kveðja
hana í hinsta sinn en eftir standa
minningarnar ljóslifandi um kær-
leiksríka konu.
Í minningu Sigrúnar langar
mig til að vitna í Kahil Gibran.
„Hvað er það að deyja annað en
standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið, og hvað er að hætta
að draga andann annað en að
frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins svo hann geti risið upp í
mætti sínum og ófjötraður leitað á
vit guðs síns?“
Sigurrós Jónasdóttir.
Margar af mínum bestu
bernskuminningum tengjast heið-
urshjónunum Sigrúnu Ólafsdótt-
ur og Gunnari Flóvenz. Við Gunn-
ar yngri, Gunni, erum jafnaldrar
og átti ég heima í næsta húsi á
Kópavogsbrautinni, númer 86.
Nú á þessum tímamótum, við
fráfall Sigrúnar, rifjast upp ótal
skemmtileg tilvik sem tengjast
heimili þessara heiðurshjóna.
Sigrún, sem alltaf var blíðleg
við okkur, sá til þess að við værum
ekki svangir eða þyrstir, leiðbein-
andi á yfirvegaðan hátt í oft ærsla-
fullum leikjum eða skipti um leik-
umhverfi þegar þess var þörf.
Jólahaldið á heimili þeirra er mér í
fersku minni og ég finn ennþá
bragðið af appelsínusmákökunum
í munni mér.
Gunnar gaf sér oft tíma til að
spjalla við okkur um heima og
geima þrátt fyrir að hann væri
önnum kafinn í sínum verkum og
við smástrákarnir að trufla. Í
þessum samræðum sem við áttum
lét Gunnar mig alltaf finnast að við
værum jafningjar.
Ég verð að segja hér frá einni
kvöldstund að haustlagi sem
Gunnar skipulagði fyrir okkur.
Hann fór með okkur strákana „út í
skóg“. Indíánatjald var sett upp á
milli trjánna niðri í hornlóðinni og
þar setti hann upp sögusvið með
ljósum og hljóðum og hann sjálfur
indíánahöfðingi með ennisband og
fjöður í. Fyrir um það bil sex ára
gamla stráka var þetta allt mjög
raunverulegt. Það var svo mörg-
um árum seinna sem Gunnar sagði
okkur frá hvernig hann fór að.
Þegar maður lítur til baka og
horfir yfir sinn æviveg þá eru
ákveðin atriði sem standa upp úr.
Að fá að vera æskuvinur Gunna,
vinskapur sem byrjaði þegar syst-
ur okkar voru að passa okkur, og
heimagangur þar heima, kynnast
foreldrum hans, er eitt þessara at-
riða.
Eftir að ég varð fullorðinn lágu
leiðir okkar ekki oft saman en vor-
ið 2009 heimsótti ég þau hjón og
átti með þeim skemmtilega síð-
degisstund, stund sem ég er mjög
þakklátur fyrir.
Ég harma að geta ekki verið
viðstaddur útför Sigrúnar en
sendi aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Ólafur Atli Sigurðsson.
Ég er svo heppin að vera skírð í
höfuðið á minni mestu fyrirmynd í
lífinu. Ég er líka svo heppin að
hafa á uppvaxtarárunum búið í
göngufjarlægð við hana. Mesta
lánið er þó að hafa átt alveg ein-
staklega gott samband við hana
ömmu Sigrúnu allt frá fyrsta degi
til síðasta.
Eitt af því sem einkenndi
ömmu Sigrúnu sem mest var hvað
hún hvíldi vel í sjálfri sér og af
henni stafaði notaleg ró og því
hafði hún alveg einstaklega góða
nærveru.
Hún skammaði okkur barna-
börnin aldrei svo að mig minnir en
leiðbeindi okkur á sinn blíða og
örugga hátt. En amma var líka
glaðlynd og hláturmild félagsvera
sem naut þess að vera innan um
fólkið sitt og vinkonur. Hún var
söngelsk og hló svo hátt að ekki
var annað hægt en að smitast af
hlátrinum, og hæst hló hún að
sjálfri sér. Það var dæmigert fyrir
hana að þegar hún byrjaði að
missa minnið og var alltaf að tína
kaffikönnunni sem fannst á und-
arlegustu stöðum, hristi hún haus-
inn og hló góðlátlega að sjálfri sér
fyrir að muna ekki betur eða gant-
aðist með að búálfurinn væri enn
aftur að stríða okkur. Glaðværð
hennar og jákvæðni voru svo eðli-
leg og áreynslulaus. Við frænk-
urnar hjálpuðum oft til í boðum
sem hún hélt ýmist fyrir vinkon-
urnar í sauma- og bókaklúbbun-
um eða vegna vinnu afa og ég man
eftir að hafa hugsað þegar ég
horfði á hana með aðdáunaraug-
um í einu af boðunum: getur hún
amma bókstaflega spjallað við
hvern sem er á svona afslappaðan
og eðlilegan hátt?
Í gegnum allt mitt bóknám
gegndi amma Sigrún lykilhlut-
verki. Alla skólagönguna lærði ég
fyrir próf heima hjá ömmu, róin
og öryggið hennar ömmu voru á
við marga hugleiðslutíma fyrir
taugaveiklaða námsstúlkuna.
Bestu stundir mínar með ömmu
voru síðustu skólaárin þegar ferð-
irnar á Kópavogsbrautina enduðu
í kaffispjalli í stofunni um öll
heimsins mál, allt frá barnaupp-
eldi til menningar og lista, og
gengu ritgerðarskrif oft hægt á
þessum árum! Amma var alveg
sérlega vel gefin og listhneigð,
hún var menntuð ballerína, vel
lesin og hafði mikið dálæti á klass-
ískri tónlist, en um hana gátum við
spjallað endalaust. Eitt sinn þar
sem við áttum í hrókasamræðum
um listir og sögu stakk hún upp á
því að ég sýndi henni nú bara Ítal-
íu þar sem ég bjó um áraskeið. Úr
því varð að ég fór í eitt það
skemmtilegasta ferðalag sem ég
hef farið í, en ferðafélagarnir voru
amma Sigrún sem þá var 86 ára,
Hildur dóttir mín sem þá var sjö
ára og Gissur maðurinn minn.
Amma þrammaði um alla Flór-
ens og naut þess út í ystu æsar að
skoða öll listaverkin sem borgin
hefur upp á að bjóða, fara á ball-
ettsýningu og ganga í gegnum
hina gríðarstóru og hæðóttu Bo-
boligarða án þess að blása úr nös.
Ítalíuferðin okkar er í dag björt og
hlý minning um ömmu sem við
Gissur og Hildur tölum oft um.
Þessi orð eru auðvitað bara fá-
tæklegt brot af því sem hægt er að
segja um ömmu og okkar sam-
band, en ég held að við frænd-
systkinin fjórtán höfum öll notið
blíðunnar hennar og væntum-
þykju sem var henni svo áreynslu-
laus og ósvikin. Fyrir hana er ég
óendanlega þakklát.
Elsku amma, takk fyrir mig.
Þín vinkona og ömmustelpa,
Sigrún Daníelsdóttir Flóvenz.
Sigrún Flóvenz
Ólafsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar