Morgunblaðið - 05.07.2018, Side 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JÚLÍ 2018
✝ Áslaug Hart-mannsdóttir
fæddist 5. nóv-
ember 1958 í
Hafnarfirði. Hún
lést á heimili sínu
23. júní 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Sveinbjörg
Helgadóttir, f. 30.1.
1931, d. 22.9. 1995,
og Hartmann Jóns-
son, f. 1.11. 1933, d.
15.7. 2016.
Systkini Áslaugar eru Hrafn-
hildur Hartmannsdóttir, f. 24.1.
1960, Ástríður Hartmanns-
dóttir, f. 8.11. 1962, og Daníel
Rafn Hartmannsson, f. 12.7.
1966.
Eiginmaður Áslaugar var
Ingvar Stefánsson, f. 19.3. 1958,
d. 2.1. 2018. Börn Áslaugar og
Ingvars eru: 1)
Kristín Ósk Ingv-
arsdóttir, f. 29.10.
1984. Maki hennar
er Emil Hjörvar
Petersen, f. 7.5.
1984. 2) Hartmann
Ingvarsson, f. 15.3.
1989. Barnabörn
Áslaugar eru Ronja
Áskatla Petersen, f.
20.9. 2015, og
Þrándur Alvar Pet-
ersen, f. 8.7. 2017.
Áslaug var lærður sérkenn-
ari. Hún vann nú síðast hjá
Smáraskóla í Kópavogi, þar áð-
ur vann hún hjá Hofsstaðaskóla,
Rimaskóla, og Safamýrarskóla.
Útför Áslaugar fer fram frá
Digraneskirkju í Kópavogi í
dag, 5. júlí 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku mamma okkar.
Þessir síðustu dagar hafa
verið undarlegir, það er erfitt
að hugsa til þess að þú sért far-
in og það svona stuttu eftir að
hann pabbi kvaddi okkur. Við
vorum rétt farin að jafna okkur
eftir veikindi og fráfall pabba
og byrjuð að skipuleggja sum-
arið og haustið, þegar þú
kvaddir. Mamma var snjöll,
hugmyndarík, með stórt hjarta
og tók vel á móti öllum. Hjarta-
hlýja hennar og góðvild náði oft
langt út fyrir fjölskylduna og
vinina, enda var oft gestkvæmt
í Lindasmáranum. Hún naut
sín best með gestum í garð-
inum heima sem hún hafði
ræktað með pabba í gegnum
árin. En það voru ferðalögin
með pabba sem áttu hug henn-
ar allan, hvort sem farið var
um hálendi Íslands eða í sólina
erlendis, þá hlakkaði hún ávallt
mikið til enda oft búin að pakka
ofan í tösku mörgum dögum áð-
ur. Það er sárt að kveðja þig,
en nú ertu komin í hvíld til
æskuástarinnar þinnar, hans
pabba. Takk fyrir alla þá ást og
hlýju sem þú gafst okkur, takk
fyrir að vera elskulega mamma
okkar.
Kristín Ósk Ingvarsdóttir
og Hartmann Ingvarsson.
Fyrir tólf árum var mér boð-
ið að koma niður í eldhús og
borða kvöldmat með foreldrum
kærustu minnar. Fiskibollur,
að mig minnir.
Tengdaforeldrar mínir buðu
mig velkominn á sinn æðru-
lausa og hlýlega hátt með því
að deila hversdeginum með
mér. Ég var hvorki spurður
hvað ég gerði né hvaðan ég
væri, það var bara spjallað um
daginn og veginn. Ég var kær-
asti dóttur þeirra og það eitt
skipti máli. Fyrir aðeins hálfu
ári skrifaði ég minningargrein
um tengdaföður minn Ingvar
og minntist meðal annars þess
að hann tók öllum vel og sá hið
góða í fólki.
Það sama átti við um Ás-
laugu og það má segja að þessi
eiginleiki, sem er alls ekki öll-
um gefinn, hafi var eitt af því
sem sameinaði hjónin og skap-
aði aðdráttarafl að heimili
þeirra, en ég held að það hafi
varla liðið sá dagur að það kom
ekki einhver í heimsókn.
Á afar góðan hátt var Áslaug
margbreytileg. Til dæmis virt-
ist hún vera heimakær en lað-
aðist bersýnilega að framandi
slóðum, sem sást glöggt á öll-
um mununum í Linda-
smáranum, bæði inni og úti í
garði. Hún var jarðbundin,
hjartahlý og bjó yfir beittum
húmor, lagði áherslu á að börn
sín væru sjálfstæð en hafði þó
samband við þau á nánast
hverjum degi og vildi finna fyr-
ir nálægð þeirra. Hún hristi af
sér tilfinningaþrungnar stundir
en undir niðri kraumuðu til-
finningarnar — ef maður
þekkti hana vel var auðvelt að
sjá það.
Hún var byrjuð að skipu-
leggja nýjan kafla í lífi sínu,
hafði bókað allnokkrar utan-
landsferðir, ætlaði að heim-
sækja okkur úti og við hlökk-
uðum til að verja tíma með
henni, einkum Ronja og Þránd-
ur sem höfðu dálæti á ömmu
sinni. Áslaug brilleraði nefni-
lega í ömmuhlutverkinu. Ég
minnist ljómans í andliti henn-
ar þegar barnabörnin brugðu á
leik og hvernig hún umgekkst
þau af kærleik, ýtti undir sjálf-
stæði þeirra og veitti þeim
frelsi til að misstíga sig og læra
af, rétt eins og Kristín hafði
lýst æsku sinni og bróður síns,
Hartmanns.
Fjölskyldan á marga góða
að, ættingjar og vinir hafa veitt
okkur dýrmætan stuðning og
saman syrgjum við og minn-
umst þeirra. Hvíl í friði, Ás-
laug, og fyrir Ronju og Þránd
segi ég: Hvílið saman, amma og
afi.
Emil Hjörvar Petersen.
Elsku besta Áslaug frænka
sem hefur verið svo stór partur
af lífi okkar er farin frá okkur
allt of snemma.
Þetta átti ekki að fara svona.
Þú varst svo kærleiksrík og
sniðug. Það var alltaf svo
spennandi þegar við áttum af-
mæli eða þegar það komu jól.
Hverju skyldi hún finna upp
á núna? Það var alltaf hægt að
sjá hvaða gjöf væri frá henni,
það var auka skraut ofan á,
sem oft var eitthvað heimatil-
búð og ótrúlega úthugsað.
Þetta hélt svo áfram til
barnanna okkar, hún skildi
aldrei neinn útundan og þótt að
eitt barn ætti afmæli þá fengu
allir eitthvað sniðugt.
Það var heldur aldrei hægt
að verða eirðarlaus þegar við
vorum í pössun eða saman í bú-
stað. Alltaf var hún með eitt-
hvað í pokahorninu til að láta
okkur gera eða læra.
Hver man ekki eftir heilum
degi sem fór í að læra að flétta
vinabönd í bústaðnum? Svona
minningar og margar fleiri sitja
fast og við munum deila þeim
áfram til barnanna okkar og
barnabarnanna þinna.
Það var alltaf hægt að leita
til þín, elsku frænka. Sama
hvað það var. Meira að segja
þegar við systkinin vildum
halda afmælispartí, þá lánaðir
þú okkur húsið ykkar. Ingvar
myndi bara hjálpa okkur og
gera allt fínt og við máttum
hafa þetta eins og við vildum.
Það var líka svo gaman að
sjá ykkur með mömmu og
pabba að brasa allskonar. Það
sem ykkur datt ekki í hug að
gera. Ef einn kaupir húsbíl, þá
er hinn komin líka með í lok
vikunnar. Óteljandi útlanda-
ferðir og brölt um landið okkar
eða félagarnir að rölta með
golfsettin á meðan þið systur
sátuð og spjölluðuð.
Áslaug og Ingvar voru part-
ur af okkur og skarðið sem þau
skilja eftir verður aldrei fyllt.
Minning ykkar mun alltaf
vera í hjörtum okkar.
Söknum þín, elsku frænka.
Innilegar samúðarkveðjur til
Kristínar og Hartmanns.
Arnar, Sveinbjörn
og Sigríður Inga.
Dapurt er að kveðja bestu
vinkonu sina, rétt sextuga. Við
fæðumst og deyjum, en tíminn
okkar er óvissa. Ferðin gegn-
um lífið er á mismiklum hraða
og mismikið í farteskinu. Klyfj-
arnar eru misþungar, álagið
mismikið. En hugsunin er ætíð:
áfram veginn í vagninum ek ég
sama hvað. En svo allt í einu
stöðvast einn vagn, fer ekki
lengra. Áslaugar vagn stöðvað-
ist 23. júní. Eftir sitjum við vin-
konurnar í okkar vögnum,
hægjum á okkur, hvað gerðist?
Hvaða óréttlæti er þetta? Allar
þessar spurningar koma upp í
hugann. Eiginmaður Áslaugar
lést fyrr á árinu. Klyfjar henn-
ar voru miklar en hún gerði lít-
ið úr þeim. Við kynntumst Ás-
laugu í Safamýrarskóla. Það
var gæfa okkar að hafa fengið
að þroskast þar sem kennarar.
Áslaug lauk sérkennaraprófi
haustið 1993. Það sem ein-
kenndi hana í starfi var að
nemendur höfðu alltaf forgang.
Hún var stöðugt að velta fyrir
sér hvernig best væri að ná til
nemenda var í stöðugri lausna-
leit, ósérhlífin og samviskusöm.
Einstakur fagmaður og fylgin
sér. Hún var traust og trú
starfinu og mjög dugleg. Hún
var hrókur alls fagnaðar, frá-
bær vinkona og samkennari.
Lífið verður aldrei jafnlitríkt
og áður. Við vinkonurnar stofn-
uðum „Áttuna“ sem voru átta
félagar úr Safamýrarskóla. Við
hittumst reglulega og Áslaug
var lífið og sálin í því sem við
gerðum. Hún var dul, flíkaði
ekki tilfinningum sínum. Hún
var alltaf að skapa, prjóna,
rækta garðinn sinn, hafði
ánægju af því að hafa fallegt í
kringum sig, klæddist litríkum
fötum og bjó til fallegar skreyt-
ingar. Hún var fjölskyldumann-
eskja. Þegar barnabörnin komu
nutu þau góðs af ömmu sem
prjónaði á þau og nýtti allar
stundir til að vera í návist
þeirra í Svíþjóð. Áslaug missti
Ingvar eiginmann sinn 2. jan-
úar 2018 eftir erfiðan sjúkdóm.
Þau voru búin að vera saman
frá unglingsaldri og gerðu
flesta hluti saman, höggið var
stórt og áfallið gríðarlegt. Ás-
laug bar sig ótrúlega vel og
skipulagði líf sitt út frá breytt-
um aðstæðum. Hún var búin að
skipuleggja ferðir til barna-
barnanna sinna í Svíþjóð og
fleiri ferðir. Hún var einstök og
traustur vinur. Það er stórt
skarð rofið í vinahópinn nú
þegar hennar nýtur ekki við.
Við eigum dásamlegar minning-
ar um yndislega vinkonu og ylj-
um okkur við þær.
Söknuðurinn er mikill og
spurningar vakna sem enginn
fær svarað. Börn Áslaugar og
Ingvars, Kristín Ósk og Hart-
mann eru á sex mánuðum búin
að missa bæði móður og föður
og barnabörnin tvö hitta ömmu
Áslaugu og afa Ingvar ekki
meir. Elsku Hartmann, Kristín
Ósk, Emil Hjörvar og barna-
börn, við getum ekki sett okkur
í ykkar spor, söknuðurinn er
þvílíkur og sorgin sem nístir í
hjartanu yfirþyrmandi.
Á kveðjustund þökkum við
Áslaugu samfylgdina og ein-
læga vináttu. Minning um góða
konu lifir.
Hugur okkar er hjá börnum,
barnabörnum og fjölskyldunni.
Við sendum þeim okkar
innilegustusamúðarkveðjur og
biðjum þeim styrks í sorginni.
Lifandi hlýja ljósrák
og bros í auga
slæða bláhvítra blóma
glitrandi fiðrildi
á himins feldi og seiður í andar-
takinu.
(Hólmfríður Sigurðardóttir)
Björk, Dóra, Erla, Guðrún,
Guðríður, Hólmfríður,
Sigríður.
Líttu sérhvert sólarlag
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Í dag drúpum við höfði og
þökkum fyrir öll sporin sem við
gengum með vinkonu okkar,
Áslaugu Hartmannsdóttur. Þau
fyrstu voru tekin fyrir 20 árum
í námi í lestrargreiningum í
Lestrarmiðstöð Kennarahá-
skóla Íslands.
Vinátta sem hefur haldist
óslitin síðan er ekki síst Ás-
laugu að þakka. Hún var hvata-
maður að súpufundum með
fræðsluívafi og ferðum sem við
fórum erlendis til þess að efla
okkur í sérkennslufræðunum.
Í haust mun hópurinn halda
upp á tvítugsafmælið í Edin-
borg. Áslaug var einn af skipu-
leggjendum ferðarinnar. Henn-
ar verður sárt saknað þar.
Áslaug var sérkennarastétt-
inni til sóma. Hún hafði víð-
tæka reynslu og þekkingu á
sérkennslumálum. Ósjaldan var
leitað til hennar með álitamál
og hún fengin með í ýmiss kon-
ar þróunarvinnu.
Áslaug var félagslynd, róleg
og skipulögð. Hún flíkaði ekki
tilfinningum sínum, var hlý og
gefandi í samskiptum og hafði
afar góða nærveru. Æðruleysi
einkenndi Áslaugu í þeim erf-
iðleikum sem hún þurfti að tak-
ast á við í lífinu. Hún átti við
líkamlega vanheilsu að stríða
öll árin sem við þekktum hana
en vildi sem minnst um veikindi
sín tala. Hún lét sem allt væri í
lagi og vildi ekki að við hefðum
áhyggjur af henni. Sama æðru-
leysið einkenndi hana í veik-
indum Ingvars eiginmanns
hennar og við fráfall hans í
byrjun þessa árs. Sú reynsla
tók þó mikið á hana, missir
hennar mikill.
Áslaug var listræn kona.
Hún saumaði á sig, bjó til
skartgripi og hafði gaman af
föndri. Hún var oft frumleg, lit-
rík og smekkleg í klæðaburði .
Við eigum eftir að sakna Ás-
laugar. Sem betur fer er af
nægum samverustundum að
taka til að rifja upp húmorinn
hennar, hláturinn og mannkost-
ina sem hún var gædd.
Við sendum börnum hennar
og öðrum aðstandendum sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd súpuhópsins,
Erna Björk Hjaltadóttir og
Ólöf Á. Guðmundsdóttir.
Kær vinkona hefur kvatt.
Hvern hefði órað fyrir því að
vikan okkar Áslaugar á Spáni
væri sú síðasta í lífi hennar?
Sumarfríið loks hafið eftir erf-
iðan vetur og 15. júní lögðum
við vinkonurnar land undir fót,
köstuðum frá okkur ábyrgð og
skyldum og héldum út í sólina
þar sem við dvöldum við alls-
nægtir og gleði, rifjuðum upp
gamla tíma og skipulögðum
framtíðina. Vikan leið hratt og
23. júní árla morguns komum
við heim, kvöddumst á dyra-
pallinum hjá Áslaugu og héld-
um hvor sína leið og lögðumst
til hvílu. Áslaug vaknaði ekki
aftur.
Áslaug mín hafði átt afar erf-
itt síðasta árið en hún stóð sem
klettur á bak við Ingvar eig-
inmann sinn í veikindum hans.
Ingvar lést eftir stutta og erf-
iða baráttu við krabbamein 2.
janúar sl. Við fráfall Ingvars
missti Áslaug mikið, Ingvar og
Áslaug voru sem eitt og sjaldan
var talað um þau nema bæði
væru nefnd í einu. Þrátt fyrir
áfallið stóra var Áslaug stað-
ráðin í því að lífið skyldi halda
áfram, hún var búin að skipu-
leggja sumarið út í ystu æsar
og ætlaði að vera á ferð og
flugi. Næst skyldi haldið til
Svíþjóðar til að njóta samvista
við Kristínu, Emil og auga-
steinana litlu, Ronju Áskötlu og
Þránd Alvar, barnabörnin sem
gáfu henni svo mikið. Í lok júlí
var svo búið að skipuleggja enn
aðra viku á Spáni. Lífið fer
stundum öðruvísi en áætlað er
og ferðalagið sem elsku Áslaug
mín lagði í varð annað og
lengra en ráð hafði verið gert
fyrir.
Ég geymi nú í hjarta mínu
síðustu stundir okkar Áslaugar
saman í sólinni. Ég mun ylja
mér við minninguna um hlát-
urinn og gleðina í ferðinni okk-
ar um ókomin ár.
Ég mun rifja upp og geyma
ráðleggingarnar og boðskapinn
sem vinkona mín var óþreytt
við að læða að mér. Ég mun
hafa í heiðri orðin hennar Ás-
laugar minnar sem henni voru
svo hugleikin í ferðinni okkar
góðu: „Lífið er núna“.
Elsku Kristín Ósk og Hart-
mann, þið eigið stað í hjarta
mínu á þessum erfiðu tímum og
megi minningin um góða
mömmu og góðan pabba verða
ljós í lífi ykkar um ókomin ár.
Hvíldu í friði, kæra vinkona,
og takk fyrir samfylgdina.
Hrafnhildur Inga
Halldórsdóttir.
Áslaug, barnapían okkar
góða og fjölskylduvinur hefur
nú kvatt okkur svo skyndilega.
Hún mætti brosandi á heimili
okkar fyrir u.þ.b.
50 árum síðan og spurði
ófeimin hvort hún mætti passa
barnið okkar, strákinn okkar,
og hvort hún gæti kannski farið
út í búð fyrir mig.
Þá hófst gagnkvæmur vin-
skapur sem varið hefur æ síðan
þó svo hittingar hafi ekki verið
margir á síðastliðnum áratug-
um.
Áslaug var ávallt til staðar
og passaði strákana okkar af
mikilli alúð þegar hún var beð-
in um það og var henni vel
treyst fyrir þeim. Hún gerðist
svo eins konar heimalningur á
heimili okkar og vorum við í
nánu sambandi við hana öll
unglingsár hennar og fylgd-
umst með skólagöngu hennar
og uppvexti og glöddumst með
henni þegar hún útskrifaðist
sem stúdent og sérkennari og
svo þegar hún giftist ástinni
sinni, honum Ingvari, sem hún
missti núna í janúar sl. Við vor-
um stolt af henni.
Þrátt fyrir veikindi frá unga
aldri var hún iðulega hress og
kát og lét þau ekki aftra sér frá
því að gera það sem hugurinn
girntist. Fjölskyldan var henni
efst í huga og dugnaður og elja
einkenndu Áslaugu og allt það
sem hún tók sér fyrir hendur.
Hún var góður og staðfastur
sérkennari og starfið, sem hún
stundaði af lífi og sál, átti stór-
an þátt í lífi hennar.
Við kveðjum Áslaugu með
söknuði, þökkum henni sam-
fylgdina og biðjum góðan Guð
að passa hana fyrir okkur og
styrkja ættingja og vini og
börnin hennar, tengdabörn og
barnabörn sem nú eiga um svo
sárt að binda og sjá nú á eftir
Áslaugu sinni svona stuttu eftir
lát Ingvars. Við sendum ástvin-
um hennar hjartans samúðar-
kveðjur.
Blessuð sé minning Áslaugar
Hartmannsdóttur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Þórunn Hafstein, Harald,
Jón Kristinn og Njörður
Ingi Snæhólm.
Áslaug
Hartmannsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Áslaugu Hartmanns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Þökkum auðsýnda samúð vegna andláts
og útfarar ástkærrar sambýliskonu minnar,
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
BJARNHEIÐAR GÍSLADÓTTUR,
Berugötu 14, Borgarnesi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks HSV Akranesi fyrir hlýju og góða
umönnun.
Auðbjörg Friðgeirsdóttir Úlfar Ragnarsson
Þórarinn M. Friðgeirsson Ásdís H. Júlíusdóttir
Arnar Þ. Friðgeirsson
Guðjón Viggósson og fjölskylda
ömmu- og langömmubörn
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug í garð okkar vegna andláts og
jarðarfarar
HELGA ÞORMARS SVAVARSSONAR,
Laugarbökkum.
Edda Stefáns Þórarinsdóttir
og fjölskylda
HELENA KADECKOVÁ
lést í Prag laugardaginn 30. júní.
Helena fæddist 14. ágúst 1932. Hún þýddi fjölda íslenskra bóka
á tékknesku og samdi og birti margar ritsmíðar um íslensk
málefni í Tékkóslóvakíu og síðar Tékklandi.
Vinir á Íslandi