Morgunblaðið - 21.07.2018, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. JÚLÍ 2018
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ SvanhildurHelgadóttir
fæddist á Fæðing-
arheimili Reykja-
víkur 15. apríl
1967. Hún lést eftir
erfið veikindi á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 11. júlí
2018.
Foreldrar Svan-
hildar eru Sigríður
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir frá Kleifum í Seyð-
isfirði, fædd 20. desember 1945,
og Helgi Gústafsson leigubíls-
stjóri, látinn.
Bróðir Svanhildar, sam-
mæðra, er Eggert Stefán Stef-
ánsson, fæddur 3. ágúst 1972.
Svanhildur giftist hinn 9. júlí
1994 Ágústi Østerby, f. 21. júlí
1965. Þau slitu samvistum.
Svanhildur og Ágúst eign-
uðust tvo börn. Þau eru Dag-
bjartur Sebastian Østerby há-
skólanemi, f. 28. júlí 1996, og
Álfheiður Østerby framhalds-
skólanemi, f. 25. febrúar 2000.
Svanhildur ólst upp fyrstu
fjögur árin í Þorlákshöfn og síð-
an í Reykjavík til 11 ára aldurs,
störf á lífsleiðinni og vílaði fátt
fyrir sér þegar kom að því að
draga björg í bú. Eftir að hún
flutti aftur til Íslands og var búin
að koma sér fyrir í samfélaginu
á nýjan leik starfaði hún á að-
alskrifstofu Heilbrigðisstofn-
unar Suðurlands þar til veik-
indin leyfðu ekki meir.
Svanhildur elskaði tónlist og
lærði á hljóðfæri frá barnsaldri,
fyrst flautu og seinna píanó. Hún
var söngelsk mjög og söng m.a.
með skólakór FSu, Íslendinga-
kórnum í Kaupmannahöfn og
Kirkjukór Þorlákshafnar. Hún
var einn af stofnendum Lúðra-
sveitar Þorlákshafnar árið 1984,
sat þar í stjórn og spilaði með
sveitinni í fjöldamörg ár þá og
síðan af fullum krafti sl. áratug
og vantaði aldrei á æfingar
sama hvað gekk á heilsufarslega
séð. Svanhildur var einnig virk-
ur meðlimur í Norræna félaginu
í Ölfusi.
Svanhildur var mikið náttúru-
barn og sótti styrk í útiveru
hverskonar, hvort sem voru al-
mennar gönguferðir eða dútl í
garðinum. Hún bar sterkar til-
finningar til Seyðisfjarðar í Ísa-
fjarðardjúpi og fór gjarnan
þangað ef hún gat til að sækja
sér orku.
Útför hennar verður gerð frá
Þorlákskirkju í dag, 21. júlí
2018, og hefst athöfnin klukkan
14.
en flutti þá til Þor-
lákshafnar aftur
þar sem hún lauk
hefðbundnu grunn-
skólanámi. Hún fór
í Fjölbrautaskóla
Suðurlands þaðan
sem hún útskrif-
aðist sem stúdent
vorið 1987. Sum-
arvinnan þessi árin
var í Esso hjá Þórði
Sveinssyni. Eftir
stúdentspróf var hún eitt ár á
skrifstofu Kaupfélagi Árnes-
inga. Þá lá leið hennar í bak-
pokaferðalag um Suður-
Ameríku. Eftir þá ferð vann hún
hjá Ísal í Straumsvík og fór síð-
an í Háskóla Íslands þaðan sem
hún lauk viðskiptafræðinámi. Að
því loknu flutti hún til Danmerk-
ur þar sem hún vann og stundaði
einnig nám við Copenhagen Bus-
iness School og bjó ásamt fjöl-
skyldu sinni í áratug. Eftir nám
kom hún aftur til Íslands ásamt
börnum sínum í upphafi árs
2008 og flutti þá til Þorláks-
hafnar þar sem hún bjó til
dauðadags.
Svanhildur vann fjölmörg
Í Lúðrasveit Þorlákshafnar er
nú búið að höggva stórt skarð.
Hún Svanhildur okkar er fallin
frá og þar fór ekki aðeins góður
félagi heldur líka einn af stofn-
endum lúðrasveitarinnar og ötull
talsmaður og stuðningskona við
þetta 34 ára gamla menningar-
starf sem LÞ er.
Svanhildur spilaði á þverflautu
og stundaði æfingar samvisku-
samlega í öll þau ár sem hún bjó í
Þorlákshöfn, meira að segja þeg-
ar hún stóð í sínum erfiðustu bar-
áttum í veikindunum þá mætti
hún samt, brosandi og glöð. Hún
lék með lúðrasveitinni á sínum
síðustu tónleikum sumardaginn
fyrsta, 23. apríl síðastliðinn.
Lúðrasveitin í Þorlákshöfn er
ekki bara hópur sem hittist og
spilar saman heldur er hún eins
og fjölskylda og Svanhildur átti
stóran þátt í því. Hún passaði upp
á fjármál hljómsveitarinnar og
þar var sko ekkert „sirkabát“ og
hérumbil, hún var með allt á
hreinu!
Lúðrasveitin fékk ekki aðeins
að njóta krafta hennar heldur bjó
hún líka til tvö yndisleg börn sem
auðvitað fengu tónlistaruppeldi
og eru þau Dagbjartur og Álf-
heiður öflugir meðlimir í hljóm-
sveitinni. Viljum við nota tæki-
færið og votta þeim sem og öðrum
aðstandendum Svanhildar okkar
dýpstu samúð.
Svanhildur lifir áfram í hjört-
um okkar, í lögunum sem við spil-
uðum saman og í gegnum börnin
sín sem hún ól svo fallega upp.
Fyrir hönd Lúðrasveitar Þor-
lákshafnar,
Ása Berglind
Hjálmarsdóttir.
Kæra vinkona mín, elsku
þrjóskubelgurinn minn. Það sem
þig langaði að geta farið út í rign-
inguna nú í sumar og njóta þess
að hoppa í pollunum. Og anda að
þér fersku sumarlofti. Ég hélt í
vonina þar til þú dróst ekki and-
ann lengur. Hefði eflaust afskrif-
að þig fyrr ef þú hefðir ekki verið
einmitt þú. Hvílík þrautseigja,
endalaus seigla – þú ætlaðir að
vinna þetta. Og veistu á vissan
hátt gerðir þú það, elsku Svan-
hildur mín – einmitt með því
hvernig þú valdir að nálgast
meinið og baráttuna í kringum
það.
Lítil og fíngerð, dökkhærð, há
kinnbein, uppbrett prakkaralegt
nef, ótrúlega fallegt bros og fá-
ránlega fullkomnar tennur. Ljós-
eygð og örlítið nærsýn. Svaka-
lega nákvæm, á stundum
smámunasöm! Þú varst t.d. ekki
rúmlega einn og sextíu á hæð, þú
varst 161,5 cm á hæð! Og þannig
nálgaðist þú margt, ekkert sirk-
abát og hérumbil – hlutirnir urðu
að vera á hreinu. Aldrei hvatvís
ákvörðun, allt vel ígrundað – sem
gat alveg tekið á fljóthuga vin-
konu sem finnst allt í lagi að taka
stundum bara stökkið og hlaupa
af stað!
Trygg og traust sem persónu-
legur vinur, þú hlustaðir og gafst
ráð – ég er ekki enn búin að gera
upp við mig hvort ég sæki þetta
mál þarna frá 2011 til þrautar –
kemst líklega upp með það að
gera það ekki úr þessu þegar
enginn þrjóskubelgur er á kant-
inum til þess að minna mig á það
reglulega! Trygg og traust þeim
félagsskap sem stóð næst þínu
hjarta, þ.e. Lúðrasveit Þorláks-
hafnar. Aldrei vantaði þig á æf-
ingu eða nokkra einustu tónleika
– fyrr en núna í maí – og þá fyrst
léstu örlítið ergelsi í ljós. Trygg
og traust Dagbjarti og Álfheiði
sem voru þín verðlaun í lífinu.
Þú varst garðálfur, hafðir
mikla unun af því að vinna í garð-
inum, sleist aldrei upp neitt nema
skoða það vel, allar fjólur fengu
að lifa, hvert sjálfsáð tré fór í pott
eða sérstakan reit til seinni tíma
brúks mögulega. Þú hafði mikla
unun af tónlist hverskonar, lærð-
ir bæði á flautu og píanó sem
barn og unglingur. Varst virk í
tónlistarflutningi, bæði með kór-
um og lúðrasveit. Og það sem þú
varst dásamlegur og stoltur lúð-
ralúði og það var einmitt á því
sviði sem maður sá best fallegu,
lífsglöðu, hamingjusömu, hæfi-
leikaríku, tilfinningaríku Svan-
hildi.
Í þér bjuggu miklar andstæð-
ur: svo ferlega forn á margan
máta en um leið dásamlega nú-
tímaleg hvað annað varðaði, á
hraða snigilsins í sumu en á
spretti hérans í öðru, brjálæðis-
lega sjálfstæð en þó ofur dugleg
að leita þér aðstoðar með margt.
Kaldhæðinn húmoristi sem tók
lífið oft fullalvarlega. Lifðir miklu
hófsemdar- og meinlætalífi en
gladdist með bruðlaranum vin-
konu þinni þegar hún fór á flakk
eða djamm eða fékk sér nýja úlpu.
Elsku Svanhildur mín, leiðir
okkar hafa fléttast saman á einn
eða annan máta allt frá barn-
æsku. Við eignuðumst síðan báð-
ar fjölskyldu sem bundust hvor
annarri sterkum böndum. Lífið
heldur áfram, einum fjölskyldu-
meðlimi fátækari en reynslunni
ríkari. Ég lofa að hoppa í pollun-
um fyrir okkur báðar og anda að
mér gróðurilminum og rækta eft-
ir bestu getu það sem við báðar
elskuðum.
Ágústa Ragnars.
Tilefni þess þessara minning-
arbrota er að kveðja í hinsta sinn
Svanhildi Helgadóttur vinkonu
og stjórnarmann í Norræna fé-
laginu í Ölfusi.
Fyrir þó nokkrum árum
greindist Svanhildur með krabba-
mein en hún var sterk kona sem
hélt ótrauð áfram. Hún sýndi
hvað í henni bjó með því að takast
á við veikindin af æðruleysi. Hún
kaus að lifa, tók þátt í öllu því sem
hún gat og var vongóð um bata til
síðustu stundar. Henni var lagið
að ræða ekki veikindi sín sem
vandamál heldur sem verkefni
sem hún varð að vinna úr.
Að loknu meistaranámi í Dan-
mörku flutti hún með börnin sín
tvö aftur heim til Þorlákshafnar.
Hún gerðist þá félagi í Norræna
félaginu í Ölfusi, kom fljótlega inn
í stjórn félagsins og var alla tíð
virk í stjórnarstörfum sem og í fé-
lagsstarfinu. Hún tók þátt í og
hafði einstaklega gaman af menn-
ingarferðunum og vinabæjarmót-
um og fór með félaginu á mót til
Vimmerby í Svíþjóð. Hún vildi
ekki bara vera þiggjandi og hýsti
sjálf gesti á heimili sínu fyrir ári
síðan. Henni tókst vel upp og sló
hún öllum við þegar kom að degi
gestgjafans og að kynna landið.
Það dugði ekkert minna en bíltúr
austur í Reynisfjöru meðan flestir
létu nægja að rúnta um næsta ná-
grenni.
Hún gerði sannarlega gott
betra í Norræna félaginu. Það
duldist engum að hún var vel gef-
in og greind kona sem gott var að
vinna með. Það er sorglegt að
þurfa að kveðja kæra vinkonu í
blóma lífsins en við erum þakklát
fyrir ómetanlega samveru.
Börnum Svanhildar, Dagbjarti
Sebastian og Álfheiði, fjölskyldu
og vinum sendum við innilegustu
samúðarkveðjur.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
Enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Fyrir hönd Norræna félagsins
í Ölfusi,
G. Ásgerður Eiríksdóttir,
formaður.
Nú, þegar ég kveð vinkonu
mína Svanhildi Helgadóttur, er
hugur minn hjá börnum hennar,
Dagbjarti og Álfheiði. Mér finnst
hart að móðir falli frá á viðkvæmu
tímaskeiði ungs fólks.
Maðurinn með ljáinn
Hann kemur mér
í opna skjöldu
þar sem hann blasir við
á gamalli ljósmynd
Blikandi ljárinn
kemur ekki upp um hann
heldur hnausþykk gleraugun
Það hlaut að vera
að hann sæi illa
eins ómannglöggur og
hann getur verið
(Gerður Kristný – Strandir)
Þórarinn F. Gylfason.
Svanhildur
Helgadóttir
✝ Reynir Sig-ursteinsson
fæddist þann 30.
september 1950 að
Syðribakka í Arn-
arneshreppi í Eyja-
firði. Hann lést á
Hjúkrunar-
heimilinu Skjól-
garði á Höfn í
Hornafirði 6. júlí
2018.
Foreldrar Reynis
voru Sigursteinn Kristjánsson, f.
28. apríl 1917, d. 3. janúar 2001,
bifreiðastjóri, og Elín Guðrún
Friðriksdóttir, f. 26. október
1931, d. 6. febrúar 2005, hús-
móðir og matráðskona. Bræður
Reynis eru: Svavar, f. 10. júní
1937, d. 20. febrúar 2017, Gunnar
Friðrik, f. 18. desember 1952,
Steindór, f. 3. ágúst 1964, og
Konráð Vilhelm, f. 10. ágúst
1971.
Hinn 10. júní 1973 giftist
Reynir Katrínu Lilju Haralds-
dóttur, f. 28. mars 1953, dóttur
Haraldar Björnssonar, f. 3. júlí
1912 í Brautarholti í Dalasýslu,
d. 27. nóvember 1973, og Sigrún-
11. mars 1983, maki Trausti
Magnússon, f. 6. maí 1981. Þau
eiga þrjú börn: Sigurstein Ingv-
ar, f. 3. júlí 2007, Svavar Breka, f.
15. febrúar 2013, og Sólrúnu
Freyju, f. 15. febrúar 2013.
Reynir útskrifaðist sem bú-
fræðingur frá Bændaskólanum
að Hólum árið 1968 og sem
búfræðikandídat frá Hvanneyri
árið 1973. Hann starfaði um tíma
sem ráðunautur hjá Bún-
aðarsambandi Borgarfjarðar og
síðar hjá Búnaðarsambandi
Austur-Skaftafellssýslu. Reynir
hóf búskap ásamt konu sinni að
Hlíðarbergi í Austur-Skaftafells-
sýslu árið 1983. Þar bjuggu þau
lengst af. Síðustu starfsár sín
starfaði Reynir sem bústjóri hjá
Lífsvali. Meðfram bústörfum
sinnti Reynir ýmsum nefndar-
störfum um ævina og var meðal
annars formaður Sambands ís-
lenskra loðdýrabænda um tíma.
Hann var einnig formaður
Búnaðarsambands Austur-
Skaftafellssýslu til nokkurra ára.
Lengi sinnti hann starfi með-
hjálpara og var einnig sóknar-
nefndarformaður við Brunnhóls-
kirkju í Bjarnanesprestakalli.
Síðustu árin bjó Reynir á Höfn í
Hornafirði.
Útför Reynis fór fram í kyrr-
þey að ósk hins látna, í Hafn-
arkirkju 14. júlí 2018, og jarðsett
var í Hafnarkirkjugarði.
ar Jónsdóttur, f. 10.
september 1915 að
Gunnlaugsstöðum í
Stafholtstungum, d.
26. mars 2011.
Reynir og Katrín
eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1)
Friðrik Hrafn, f. 26.
ágúst 1971, maki
Snæbjörg Guð-
mundsdóttir, f. 17.
maí 1976. Þau eiga
tvo syni: Guðmund Reyni, f. 10.
febrúar 2006, og Friðrik Snæ, f.
28. desember 2007. Úr fyrri sam-
böndum eiga þau Kristján Júníus
Friðriksson, f. 4. júlí 1998, og
Selmu Björt Stefánsdóttur, f. 24.
júlí 1998. 2) Haraldur Örn, f. 31.
janúar 1977, maki Stefanía Nin-
del, f. 3. febrúar 1976. Þau eiga
tvo syni: Aron Mána Nindel, f. 9.
maí 2000, og Marvin Loga Nin-
del, f. 21. nóvember 2002. 3) Sig-
ursteinn Haukur, f. 14. apríl
1980, maki Sigrún Inga Sig-
urgeirsdóttir, f. 8. júlí 1983. Þau
eiga tvo syni: Elías Ara, f. 19. jan-
úar 2011, og Markús Heimi, f. 3.
mars 2016, 4) Hugrún Harpa, f.
Þegar ég minnist vinar og bar-
áttufélaga, sé ég hann fyrir mér á
aðalfundi Félags hrossabænda
fyrir tæpum 40 árum, glaðan, hlát-
urmildan, rökfastan í málflutningi
og kjarkaðan um hvert viðfangs-
efni, sem þurfti að sigrast á, sem
hann virtist ætíð sjá hvernig ætti
að höndla.
Í lífi og starfi var hann þessi
baráttumaður, alltaf bjartsýnn og
stórhuga með sína skörpu eðlis-
greind og náttúruhæfileika bú-
fjárræktarmanns sem náði alltaf
hámarksárangri. Fyrst sem leið-
beinandi og ráðunautur í Borgar-
firði í sjö ár og síðar í Austur-
Skaftafellssýslu í þrjú ár, þar til
hann vildi takast á við að vera
sjálfstæður bóndi á Hlíðarbergi
og víðar með Katrínu eiginkonu
sinni, sem stóð alltaf í baráttunni
og búskapnum við hlið hans ásamt
með börnunum.
Hvernig bóndi? Þar sem reyndi
á hann í nýjum búgreinum með
nýstofnuðum búgreinafélögum,
þar sem hver búgrein háði baráttu
fyrir lífsafkomu með nýjum hætti
markaðssetningar. Það var eins
og hver búgrein af annarri kallaði
á hann með nýjum tækifærum og
nýjum úrræðum, sem hann vildi
hrinda í framkvæmd.
Fyrst í hrossaræktinni, þar
sem hann náði frábærum ræktun-
arárangri með Friðriki tamninga-
snillingi, syni sínum, með útflutn-
ingi á reiðhrossum og kyn-
bótahrossum. Síðan tókst hann á
við refa- og minkarækt með góð-
um árangri ræktunar og skinna-
verkunar og var formaður loð-
dýrabænda um árabil. Gengis-
þróun lagði búgreinina niður, eins
og því miður virðist stefna aftur í
núna.
Hann tókst á við sauðfjárrækt
og kúabúskap og náði þar fram
bestu afurðum á landsvísu. Og síð-
ast hóf hann andabúskap, slátraði
sjálfur og markaðsetti úr Skafta-
fellssýslu til Reykjavíkur með
ótrúlegum árangri góðra og eft-
irsóttra afurða, sem hrunið lagði í
rúst.
Hann fékk heilablæðingu, sem
hann sigraðist smátt og smátt á,
en baráttuþrek hans og bjartsýnin
hvarf. Í skjóli kærrar eiginkonu,
barna og barnabarna var öll gleði
hans að fylgjast með þeim, hreyk-
inn yfir árangri þeirra og mjög
sáttur með þeirra hlutskipti, sem
varð um leið hlutskipti hans og
konu hans í hamingju þeirra.
Fyrir um hálfu ári síðan greind-
ist hann með krabbamein, sem
hann barðist við og ætlaði að sigra
með Guðs hjálp og fyrirbænum
fjölskyldu og vina.
Líkn gagnvart þeirri baráttu
varð 6. júlí sl. Líkn, sem engin
hugsun eða orð geta fullkomlega
skýrt, aðeins það sem einstakling-
urinn sjálfur reynir í skuggsjá
þjáningar.
Í 31. Davíðssálmi er líknin orð-
uð, sem gat verið hugsun hans í
þeirri lokabaráttu, sem hann háði í
vöku eða svefni, þegar ný fæðing
hans varð til húss Drottins Guðs
með herbergjunum mörgu, þar
sem englarnir taka á móti og leið-
beina:
„Hjá þér, Drottinn, leita ég
hælis. Í þína hönd fel ég anda
minn, þú munt frelsa mig Drott-
inn, þú trúfasti Guð. Ég vil gleðj-
ast og fagna yfir miskunn þinni...
Líkna mér Drottinn.“
Halldór Gunnarsson.
„Hann hefur svo falleg augu,
hann Reynir,“ sagði hún Stella,
ráðskonan okkar á Hvanneyri,
lífsreynd og góð. Ekki var Stella
ein um að taka eftir þeim augum
og Reynir hlaut fallegustu stúlk-
una úr eldhúsinu – hana Kötu – og
ekki til einnar nætur því liðin eru
síðan 48 ár.
Forlögin höfðu safnað okkur
saman – átján sveinum – á
Hvanneyrarhlað haustið 1969.
Eftir umbrot nokkur og öldurót
sátu eftir tólf. Þoldu súrt, líka sætt
á þeim góða stað í fjögur ár. Kom
að því að við kvöddumst á sama
hlaði og lífið lokkaði okkur burtu
með langvinnu prófin sín, eins og
skáldið hefur sagt. Vík varð milli
vina, landið er stórt, við hittumst
sjaldan eftir það.
Undirritaður varð þó þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að vinna
margan dag með Reyni að tilraun-
um í kornrækt og túnrækt á vett-
vangi hans í Hornafirði. Hann
brosti og hló þegar ég sá hann
fyrst, hann henti gaman að frost-
veðrunum hörðu af Fláajökli þeg-
ar allt fauk úr höndum okkar nema
sleggjan, hann hló þegar ég hitti
hann síðast. Alltaf glaður, manna-
sættir, lagði hverjum manni gott
til, fasið djarfmannlegt og norð-
lenskt.
Allir eigum við eina höfn vísa að
lokum. Reynir hefur nú lagt þar að
landi og dregið bát í naust – fyrst-
ur úr hópnum okkar.
Við söknum þessa mæta manns,
þökkum allt það góða sem hann
lagði í félagsskap okkar sameigin-
legan. Þökkum líka hver og einn
fyrir órjúfanlega vináttu sem stað-
ið hefur heila mannsævi. Við vott-
um Katrínu, börnum þeirra hjóna
og barnabörnum, okkar innileg-
ustu samúð með þakklæti fyrir
ánægjuleg samskipti öll þessi ár.
Fyrir hönd útskriftarhóps
Framhaldsdeildar Bændaskólans
á Hvanneyri 1973,
Jónatan Hermannsson.
Reynir
Sigursteinsson