Skírnir - 01.09.2003, Qupperneq 296

522
AUÐUR ÓLAFSDÓTTIR
SKÍRNIR
dulcis hafi leikurinn hins vegar snúist um hið alþjóðlega, m.a. klassíska trú
húmanista á manninn.
Sem listform er brotið þrungið sögulegri merkingu. í meðförum lista-
manna nútímans er brotið venjulega tákn þess að maðurinn hafi misst yfir-
sýn yfir veruleika sinn, fyrir það að ómögulegt sé að ná utan um þekking-
una alla, táknrænt fyrir það hversu þekking hans sé brotakennd. I þeirri
sértæku merkingu sem brotið hefur jafnan í verkum Ólafar Nordal vísar
fagurfræði þess til þeirrar staðreyndar að fortíðin skilar aldrei myndinni
allri, heldur kemur sagan til okkar í pörtum, sem úrtak eða brot, jafnvel
þótt brotið sé kennt við heildarsýn eða sannleik. í því samhengi má benda
á hið tilfallandi úrtak sögunnar sem söfnin geyma. Þannig var því einnig
farið um hið sæta hold verksins sem reitt var fram í neysluhæfum eining-
um, í bókstaflegri merkingu þess orðs, enda fór svo að líkami verksins
hvarf á skömmum tíma ofan í sýningargesti.
0
(traust)
Inntak tímans er eitt af viðfangsefnum Ólafar Nordal í verki hennar
(traust) sem unnið var í samhengi sýningarinnar Dyggðimar að fornu og
nýju sem haldin var úti undir berum himni í Stekkjargjá á Þingvöllum
sumarið 2000.
Það kom í hlut Ólafar að vinna með dyggðina „traust“ og sú spurn-
ing sem hún setur fram í verki sínu er eftirfarandi: Hvað er það sem við
treystum á á íslandi? Svar hennar við því er á þeim nótum sem flestir
myndu telja sig geta sameinast um, það er lýðræði, öryggi og réttur ein-
staklingsins.
Utfærsla verksins byggði á mynd úr óbrenndum blautum leir af ein-
um helsta sakborningi í svokölluðu Geirfinnsmáli áttunda áratugarins. Á
sínum tíma var saklaus maður sakfelldur á grundvelli leirmyndar sem
sögð var gerð eftir framburði vitna. Myndin var kennd við Leirfinn og var
haus Ólafar gerður eftir ljósmynd af styttunni í gömlum dagblöðum en
ýmsum vandkvæðum bundið reyndist að nálgast frummynd verksins í
vörslu ríkislögreglustj óraembættis.
Eins og mörg verka Ólafar var verkið einfalt og hnitmiðað í útfærslu;
óbrenndur leirhausinn var settur á níðstöng við gjábarminn, líkt og tíðk-
aðist að gera eftir aftökur forðum á sögufrægasta stað þjóðarinnar, Þing-
völlum. Hugmyndin að baki verkinu byggðist á því að með tímanum
myndi regnvatnið leysa upp leirhausinn og hann molna niður og hverfa.
Öðrum þræði má því líta á verkið sem eins konar sáttargjörð til sögunn-