Breiðfirðingur - 01.04.1955, Qupperneq 20

18
BREIÐFIRÐINGUR
aðeins tvö ár á tíunda tuginn. Hversu margar íslenzkar
timburkirkjur munu þola þann aldur? Það er líka vitað,
að kirkjan á Reykhólum fær ekki staðizt öllu lengur. Og
hvernig mun þá það musteri verða, sem kemur í hennar
stað — í bernskusveit Matthíasar? Leggja atvikin ekki ein-
mitt nú sérstakt tækifæri sveitinni — og þjóðinni — í
hendur, — tækifæri til að reisa Matthíasarkirkju að Reyk-
hólum? Sú kirkja ætti ekki einungis að vera lauslega tengd
nafni hans, heldur jafnframt að einhverju leyti sýnileg
tjáning á anda hans og trú.
Fyrr á öldum gengu meistarar hvers konar lista í þjón-
ustu kirkjunnar og í þjónustu hennar skópust mörg ódauð-
leg listaverk allra tíma. Hví skyldi listin í dag ekki eins
geta gengið í þjónustu trúar og andlegra hugsjóna? Væri
hægt að bjóða góðum listamanni göfugra verkefni en að
skreyta kirkju Matthíasar? Hversu dásamleg ,,rnótív“ mætti
ekki sækja í sálma hans — í vísurnar um bernskujólin í
litlu baðstofunni eða kvæðið um móðurina, er signdi son-
inn móti upprennandi sól — „og segir: Það er guð, sem
horfir svo hýrt og bjart, það er hann, sem andar á
myrkrið svart“.... Hvað ætti líka betur við en að minning
móðurinnar fengi þar að ljóma við hlið sonarins — hennar,
sem veitt hafði sál hans og anda svo mikið af sjálfri sér.
Margar veglegustu kirkjur kaþólskra eru helgaðar hinni
heilögu móður, gyðjunni mildu og miskunnsömu, sem eng-
um neitar um fyrirbæn, hversu brotlegur sem hann er, líkt
og göfug móðir gefst aldrei upp við að líkna hverju sínu
barni. Því miður höfum við vikið hinni heilögu móður úr
okkar kirkjum. En megum við fyrir því við því að gera
tákn móðurhugsjónarinnar algerlega rækt úr helgidómi okk-
ar? Höfum við að minnsta kosti ekki þörf fyrir eitthvað,
sem minnt gæti okkur á það? Og hver skyldi betur hæfa
sem tákn móðurinnar — móðurhugsjónarinnar — en hún