Breiðfirðingur - 01.04.1955, Síða 43

Þorraminni
flutt á þorrablóti Eyhreppinga í Beykjavík 22. janúar 1955
af Sveinbirni P. Guðmundssyni.
Þeim, sem lesið hafa Eddu, er það kunnugt, að í upp-
hafi Islandsbyggðar og lengi áður var því trúað á Norður-
löndum, að Sól og Máni og ýmsar árstíðir væru lifandi
goðmagnaðar verur, sem hefðu mikil afskipti og áhrif á
hag manna og háttu. Þá var það, að Sól Mundilfaradóttir
beitti hestinum Arvakri fyrir vagn sinn á hverjum morgni.
Ok svo daglangt frá austri til vesturs, til þess að lýsa leið
manna. En úlfarnir Skoll og Hati runnu fyrir og eftir,
albúnir að gleypa hana, ef hún stöðvaði reiðina. Þannig
var Sól ávallt í úlfakreppu. Sveinninn Máni, bróðir henn-
ar, var ekki jafn staðfastur í háttum. Hann fól sig sýn
manna langtímum saman, en þegar hann lét sjá sig, var
hann svo marglátur, að hann hafði aldrei sama útlit tvo
daga í röð, en þetta marglæti gjörði hann áhrifaríkan.
Þeir frændurnir Vetur Vindsvalsson og Sumar Svásúðsson
gátu aldrei orðið samferða, vegna þess hve óskaplíkir þeir
voru. Vissu þó jafnan hvor til annars ferða. Hinu sama
gegndi með þau mæðginin, hina niðdimmu Nótt Njörva-
dóttur og hinn sólfagra Dag Dellingsson.
Norðurlandabúar voru nú ekki einir um þessa trú. Róm-
verjar hinir fornu sáu einnig ímynd guða sinna í stjörn-
unum, og sumum mánuðunum gáfu þeir nöfn þeirra.
Þannig tók janúar nafn sitt af guðinum Janus, sem hafði