Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 58

Dr. Björn Guðfinnsson.
Það var sumarið 1920. Nokkur seglskip, sem verið höfðu
á handfæraveiðum, lágu á höfninni í Stykkishólmi, en
skipshafnirnar voru að búa skipin út í næstu veiðiför. I
þeim hópi tók ég eftir þreklegum, hávöxnum, ungum manni,
sem bar saltpokana léttilega ekki síður en þeir fullorðnu,
en gáfulegt yfirbragð og fjarrænt augnaráð benti til þess,
að ungmennið ætti sér víðari hugarheim. Síðar átti ég tal
við þennan unga pilt og varð þá kunnugt, að hann hét Björn
sonur Guðfinns bónda í Galtardal á Fellsströnd, og var
aðeins 15 ára að aldri. Faðir hans, Guðfinnur, var þarna
á sama skipi, en honum hafði ég veitt athygli, er skipin
bjuggust á veiðar um vorið. Þeim manni gleymdi enginn
eftir fyrstu sýn. — Alvarlegt, alskeggjað andlit og djúp,
gáfuleg augu, sem virtust lesa manns leyndustu hugsanir,
er mér enn í minni.
Leiðir þessa unga manns lágu bráðlega burtu úr hérað-
inu til náms og frama og verður sú saga ekki rakin hér,
þótt hún sé harla merkileg. — Það er sagan af kjarkmikla,
gáfaða, fátæka sveitapiltinum, sem leggur út á erfiða náms-
braut og vinnur stóra sigra og kemst í tölu lærðustu og
þekktustu manna þjóðarinnar.
Nokkrum sinnum bar fundum okkar dr. Björns saman
á liðnum þrjátíu árum, en ekki til verulegs samstarfs eða
kynningar, fyrr en síðasta áratuginn. — Á þeim áratug
leysti dr. Björn Guðfinnsson af hendi gífurlega mikla vinnu
og merkilegt vísindastarf og átti þó við þrotlaust heilsu-