Breiðfirðingur - 01.04.1955, Qupperneq 46

44
BREIÐFIRÐINGUR
þjónustu vér íslendingar erum skyldir Þorra, get ég frætt
ykkur um það. Áður en land þetta byggðist, var það innan
vébanda veldis hans. Hann hafði haft hér bólfestu og beyki-
stöð — og tekið ástfóstri við landið. Svo þegar það fór að
byggjast, vék hann ekki burt, heldur flutti til fjalla og tók
sér fyrir hendur að ala upp þjóðina og aga, svo að lands-
menn gætu orðið honum samboðnir þegnar. Hvernig honum
hefur tekizt þetta uppeldi, skal ég ekki dæma um, en sam-
boðin er þegni Þorra lýsingin á Ingjaldi bónda í Hergils-
ey, og vel getur átt við marga mæta menn, sem búið hafa
í þeim blessuðu byggðum:
„Því sál hans var stolt af því eðli, sem er
í ættlandi hörðu, sem dekrar við fátt.
Sem fóstrar við hættur, því það kennir þér
að þrjóskast við dauðann, með trausti á þinn mátt.
I voðanum skyldunni víkja ei úr,
en vera í lífinu sjálfum sér trúr.
Þið munuð nú kannske segja, að lítið ástríki hafi Þorri
sýnt íslenzku þjóðinni, né gjafir hans verið kostaríkar. —
„En sínum augum lítur hver á silfrið.“ Það er satt, að það,
sem almennt er nefnt mildi, liggur ekki nærri Þorra. En
ef við viljum vera sanngjarnir, verðum við að viðurkenna
það, að þann mánuðinn, sem Þorra er sérstaklega helgað-
ur, er sjórinn við strendur landsins oftast mjög gjöfull. En
það er enn sem fyrr, að það er aðeins fært dáðrökkum
drengjum að afla þeirra gjafa. Þær liggja ekki lausar fyrir.
Hlér karl, sem þar ræður fjárhirzlu Þorra, er harður í
horn að taka, og lætur ekkert laust nema fast sé eftir sótt.
— En opni hann gullkistuna, er af gnægtum að taka.
Bændum og búaliði hefur Þorri oft verið harður. Stund-
um kemur hann til bænda blíður og brosandi. Að því lítur
vísan: