Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 63

BREIÐFIRÐINGUR
61
glæstu, sem hyggst spinna þráð eilífrar fegurðar og and-
legra afreka úr harmatoganum við gröf bróður síns.
Báðar þessar konur minna á laufgaðar eikur og blómstr-
andi tré, sem ætla sér himininn, hvað sem það kostar, handa
ástvinum sínum, hvernig sem stormar og hafrót æða um-
hverfis þær.
En sú, sem ég ætla nú að minna ykkur á, stendur sem
drangur úr öldurótinu. Hún býður byrginn heilli milljóna-
þjóð. Komi hvað sem koma vill. Og hún sigrar, sigrar í
krafti ættjarðar sinnar og helgra vætta.
Þið kannist öll við nafnið: Olöf Loftsdóttir — Ólöf ríka
á Skarði á Skarðsströnd. Orð hennar við andlátsfregn
bónda síns: „Ekki skal gráta Björn bónda, heldur safna
liði“, eru eða ættu að vera stefnuskrá alþjóðar í slysa-
varnamálum landsins. Nú höfum við hvað eftir annað séð,
að liðsafnaður og viturleg varkárni er hin bezta vörn gegn
Ægi og raunar öllu, sem nefna mætti sonabana, samkvæmt
ummælum Egils. Slysavarnarfélögin eru hið bezta land-
varnarlið Islands. Hugsjón þeirra er göfug og há. Hún bvgg-
ist á grundvelli mannkærleikans, trúnni á sigur hins góða
og voninni um meira ljós og hreinni gleði. Allur liðsafn-
aður undir merki þessarar hugsjónar getur beint eða óbeint,
fyrr eða síðar, orðið til að lækna mein og þerra tár. Og
þannig unnið hlutverk sjálfrar móður lífsins, hinnar björtu
sólar Guðs. Við megum treysta árangri slíks liðsafnaðar.
Og allt tómlæti á þessu sviði er okkur skömm, jafnt sem
sönnum íslendingum og kristnum mönnum. Við megum
ekki telja fullsafnað, fyrri en hvert mannsbarn á íslandi
frá vöggu til karar hefur fylkt sér í sakarafl gegn sona-
bana.
Eg tek eftir því fyrst núna. Það er einkennileg tilviljun,
að allar konurnar, sem ég nefndi, hafa verið Breiðfirð-
ingar meginhluta starfsævi sinnar. En það minnir aftur á