Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 44
42
BREIÐFIRÐINGUR
tvö andlit og sá fram og aftur í tímann, marz hét eftir
orustuguðinum Marz, maí eftir Maju Atlasdóttur, sem var
einhver hin fegursta af gyðjunum, júní eftir Júnó, drottn-
ingu guðanna.
En svo ég víki nú aftur á norðurvegu, þá var þar sú
saga sögð, að fyrir örófi alda hafði konungur sá ríkt norð-
ur við Dumbshaf, er Þorri hét. Börn hans voru þau Norðri
og Góa.
Þorri konungur var mikill og sterkur, meiri og máttkari
en aðrir menn, og svo sigursæll, að hann bar jafnan sigur
af hólmi, hvar sem hann fór og við hvern sem var að etja,
nema þá, er hann átti í höggi við Sumar Svásúðsson. Þá
höfðu ýmsir betur. Og var það ekki fyrir harðfengi Sum-
ars. heldur vegna þess, að hann einn hafði lag á því að
bræða ís þann, er lá fast að hjarta Þorra konungs — en
sá ís var honum meginstyrkur til sóknar og varnar.
Svo góð þótti liðveizla Þorra, að það varð orðtak um
þá, sem liðfleiri voru og betur máttu í viðskiptum: að þeir
hefðu með sér allan þorrann, eða þorra manna.
Ekki var það öllum hent að þjóna Þorra konungi, vegna
þess hve harðbýll hann var, og þeim einum fært, sem
hraustir voru og létu ekki allt fyrir brjósti brenna. Þeim
umbunaði Þorri líka oft vel. Ekki hafði hann þann sið
að leggja gjafir sínar í lófa manna, heldur varð hver og
einn að sækja þær þangað, sem til var vísað. En það var
ekki ávallt heiglum hent, því að Þorri gat verið grálvndur
og torveldaði oft eftirsóknina með göldrum og gjörninga-
hríðum. Að því lýtur vísan:
Þorri kaldur þeytir snjá,
þylur galdra stríða.
Linnir aldrei ýmir sá
illu skvaldri hríða.