Breiðfirðingur - 01.04.1955, Blaðsíða 22

Hjónin í Ólafsdal.
Ræða Geirs Sigurðssonar, Skerðinffsstöðum, flutt við afhjúpun
minnisvarða Ólafsdalshjónanna 28. ágúst 1955.
Virðulega samkoma.
„Hér hefur steinninn manna mál og moldin sál.“ Fortíð
og framtíð fléttast saman á fögrum sumardegi. Sporin
liggja um grænar slóðir genginnar kynslóðar.
Friðsæld krýnir fjallasal,
fjöldinn gistir Olafsdal.
Hvers vegna? Vegna þess að við eigum fagra fortíð og
viljum eiga þátt í að skapa bjarta framtíð. Við finnum
æðaslátt okkar eigin lífs titra við hjartarætur horfinna feðra
og mæðra og geymum minningu þeirra í heimkynnum
hugans, skráðri sögu eða sýnilegum táknum.
Þegar við stöndum andspænis fortíðinni verður okkur
líkt farið og þegar við erum stödd úti á víðavangi að sum-
arlagi, þar sem þokan byrgir mishæðótt útsýni. Við horf-
um í þokuhafið, en sjáum óljóst. En þetta varir ekki lengi.
Brátt kemur í ljós fyrsta táknið, er boðar bjarmann að baki
rökkurskýjanna. Háir tindar og hnjúkar rísa og taka á sig
sólroðinn tignarsvip, og innan lítils tíma afhjúpast marg-
breytilegt útsýni. Gróðurinn, sem myndazt hefur í skjóli
þessara háu tinda og teygt sig út um skriður, móa og holta-
börð, laugar sig í glitrandi daggarskrúða. Þá er biart í
hug þess, er finnur unað af andlægu sambandi við gró-
andi líf.