Breiðfirðingur - 01.04.1958, Blaðsíða 32

30
BREIÐFIRÐINGUR
sonur Bjarna Pálssonar
landlæknis, sem flestum er
kunnugur sökum frábærs
dugnaðar, fórnfýsi og skör-
ungsskapar.
Og Guðrún bar með sér
göfgi og aðalsmerki góðra
ætta flestum konum frem-
ur. Hún var grannvaxiti
og beinvaxin, fíngerð og
tíguleg í fasi, hrein og
hispurslaus í orðum en þó
ljúfur hreimur í rödd henn-
ar. Fram á síðustu ár var
andlit hennar bjart og
hrukkulaust og yfir brám
hennar og vöngum, enni og
hári einhver hvíti, húðin
svo grómlaus og skær en fíngerður roði í kinnum, augun
blá, dökk og djúp. Öll bar persóna hennar hin síðustu ár
merki heilagra harma, þeirrar perlu lífsins, sem æðst er
og dýrmætust.
Hún ræddi gjarnan alvarleg málefni. Umhverfis hana
var aldrei neinn hversdagsleiki, klæðnaður hennar með þeim
hætti, að hún var alltaf „fín“ eins og börn mundu segja.
Um sætið hennar í kirkjunni leikur alltaf einhver æðri
ljómi. Hún hafði mjúka og hljómfagra rödd og unni söng
og ljóðum af sínum stórláta hug, sínu heita hjarta.
Leiði einkasonar hennar í kirkjugarðinum í Gufudal
verður mér og fleirum, sem það muna í hennar tíð tákn
hinna dýpstu sorga, heilagra harma og þeirrar móðurástar,
sem kom þangað í bæn og von nær daglega árum saman til
Halldór Ólafsson.