Breiðfirðingur - 01.04.1958, Síða 55

BREIÐFIRBINGUR
53
fljótlega fram úr Blika, því strax kom í ljós, að Bliki hafði
of lítil segl, nema í þotunum og lengdist óðum bilið á
milli bátanna. Nú syrti að með kafaldi og hvarf öll land-
sýn. Hrímnir hvarf okkur líka vegna kafaldsins og sáum
við hann ekki aftur fyrr en úti á Sandi. Nokkru eftir að
bylinn gerði fór að hægja og gerði alveg logn. Tókum við
þá seglið, lögðum út árar og rérum. En seint sóttist róður-
inn, því sjólagið var afar vont. A Blika brann á söxum og
lá við ágjöf, því þykk vestan-alda var nú komin og ýfði
saman vindbáruna, sem enn bar mikið á og virtist vera að
aukast, þó að logn væri. Töldum við þá víst að brátt mundi
bvessa aftur, enda kom að því. Eftir litla stund fór að
kula lítið eitt. Leystum við þá rifurnar úr seglinu og sett-
Um það upp. En þegar ég var að gera dragreipið fast und-
ir dragreipisnaglann, skall á heiftar rok og skóf þá sjóinn,
sem lausamjöll væri. Tókum við þá seglið niður í snatri
því að rokið ætlaði að keyra bátinn í kaf. Ekki var viðlit
að setja upp neinn lappa af seglinu. Það toldi ekki á stag,
sem kállað er. — Voru nú góð ráð dýr. En eitthvað varð
að gera og það strax. Stakk ég þá upp á því, að seglbúa
með skautinu. En enginn okkar hafði verið með að gjöra
það, og virtist formanni það því afskorið. Eg vildi reyna
þetta og bauðst til þess að gjöra það, því á mínum upp-
vaxtarárum í Bjarnarhöfn var þar gömul kona, Guðríður
Jónsdóttir kennd við Höskuldsey. Hún var ein af hinum
;gömlu kvengörpum og hafði oft komizt í krappann dans á
Ægi. Til flestra verka á sjó kunni hún. Eitt af því var að
seglbúa með skautinu og kenndi hún okkur strákunum í
Bjarnarhöfn að seglbúa með skautinu á litlu bátunum okk-
ar, þegar við vorum að sigla þeim í hvössu. Eg treysti nú
á þennan lærdóm minn, sem ég hafði numið hjá gömlu
konunni. Ég seglbjó í snatri, því að hraðann þurfti að hafa
a> en ég einn við þennan starfa. Guðmundur mátti ekki