Breiðfirðingur - 01.04.1958, Síða 60

58
BREIÐFIRÐINGUR
alltaf er á leið til moldarinnar og lendir oftast í henni að
lokum, hrörni. En á móti hinu járna ég, meðan ég má, að
sá hlutinn, sem gæddur er óendanlegum þroskamöguleik-
um, láti í minni pokann fyrir fóstru Utgarðarloka. Og hann
þarf ekki að gjöra það, ef hann trúir á þennan dásamlega
mátt andans, sem engir hlekkir eða hrörnun fær lamað eða
bugað.
En ég ætla nú ekki að fara að prédika, ég gerði nóg af
því áðan í fyrra erindi mínu. Ég ætla að taka mér til fyrir
myndar æruverðan sálusorgarann okkar, Sigurð prófast
Haukdal. Hann prédikar vel og virðulega í kirkju sinni,
svo að mér og ég vona okkur öllum er ánægja að hlýða á.
En hér prédikar hann ekki. Hér er hann breyskur bróðir og
félagi. — Og ef það gæti samþýðzt hinu hávirðulega em-
bætti hans, mundi ég benda á hann í sæti Þorra á næsta
blóti. Sæti Gleði við hlið hans, getið þið svo skipað, eða
hann valið sjálfur að geðþótta.
Og nú skal ég snúa mér aftur að Gleði. Ég ælta ekki að
flytja nýjan boðskap um hana, eða kveða henni nýtt eða
óverðskuldað hrós. Allt það sem ég segi og margt fleira
hefur áður verið um hana sagt og hugsað, bæði af mér og
öðrum. Þetta verður því stuttur útdráttur, aukinn og endur-
bættur og úr lagi færður. En nú finn ég , að andinn er að
koma yfir mig, skal ég minnast Gleði með velvöldum og við-
eigandi orðum.
Allir þrá að komast á fund Gleði og vera í návist henn-
ar, — og allir höfum við fundið nærveru hennar á óteljandi
yndisstundum. Það er hún sem hvetur okkur til starfa, segir
okkur fyrir verkum og leggur blessun sína yfir hvert vel
unnið verk. Hún er jafnt í gróanda vorsins og visnuðu haust-
laufinu. Hún er í lóukvakinu, svanasöngnum og þrastakliðn-
um, lindahjalinu og lækjarniðnum, fossafallinu, brimgný
úthafsins, lognværðinni, þyt stormsins og þrumuhljóðinu.