Breiðfirðingur - 01.04.1958, Síða 71

BREIÐFIRÐINGUR
69
Eyjólfs í Svefneyjum, að gjöra erfðaskrána gildandi og
tók hann síðan til sín jarðirnar og allt lausafé Einars,
Peningar Kúldfeðganna í Flatey og fasteignir lentu svo
að mestu hjá síra Olafi Sívertsen, en svo erfði síra Eiríkur
Kúld prófastur í Stykkishólmi þær að mestu, en hjá honum
eyddust þeir fjármunir og fóru illa.
Hnausa-Bjarni lendir í áflogum,
Hnausa-Bjarni var alþekkt persóna á Snæ'fellsnesi fyrir
150 árum. Hann var nokkuð „sniðugur“ náungi og eru
margar sögur til af honum og skal ein sögð hér:
Eftir aldamótin 1800 voru tveir kaupmenn í Stykkis-
hólmi, annar var Bogi Benediktsson, sem var verzlunar-
stjóri fyrir Thorlacíus, en hinn var Jón Kolbeinsson. Milli
þeirra var talsverð samkeppni um verzlunina og henni
fylgdi svo rígur og nagg, eins og gengur milli kaupmanna
í smá kauptúni. Hjá Jóni Kolbeinssyni var Hnausa-Bjarni
í eins konar húsmennsku veturinn 1820. Bjarni var þá orð-
inn gamall og hafðist við í kofa í Tangatúni skammt fyrir
sunnan hús Kolbeinsens, en svo var Jón kaupmaður kallaður.
— Hjá Boga verzlunarstjóra voru tveir próventukarlar,
sem báðir höfðu verið hreppstjórar í blóma lífs síns, og
hétu Steindór og Teitur.
Bjarni rak talsverð smáviðskipti við ýmsa menn og átti
í talsverðu braski. Einn þeirra, sem hann átti í skuldaskipt-
um við, var Þorsteinn nokkur Gunnlaugsson í Bjarnarhafn-
arkoti. — Einu sinni, sem oftar, hittust þeir Bjarni og Þor-
steinn og varð þá þras á milli þeirra út af peningamálum,
en báðir voru drukknir, en þó einkum Bjarni. Það lenti
þá í hörku rifrildi og skammaði Bjarni Þorstein óbóta-
skömmum, en þá fauk svo í Þorstein að hann spyrnti fæt-
inum í „gumpinn“ á Bjarna og sagði um leið nokkur vel