Morgunblaðið - 23.11.2018, Síða 64

64 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. NÓVEMBER 2018
✝ Sverrir Gauk-ur Pálsson
fæddist 5. apríl
1981 í Reykjavík.
Hann lést 5.
nóvember að heim-
ili móður sinnar í
Kópavogi.
Sverrir var son-
ur hjónanna Páls
Eyvindssonar yfir-
flugstjóra, f. 4. júlí
1951, d. 29. maí
2015, og Helgu Rögnu Ár-
mannsdóttur, fyrrv. íþrótta-
kennara og nuddara, f. 9. apríl
1955. Systkini Sverris eru 1)
Björg Ragnheiður, f. 1977,
hennar synir eru Lúkas Páll, f.
2004, og Elías Logi, f. 2010, 2)
Ármann Jakob, f. 1980. Hans
eiginkona er Áslaug Guð-
mundsdóttir, f. 1981, og þeirra
margra ára. Haustið 2014 hóf
hann nám við flugvirkjun hjá
Flugakademíu Keilis og hann
starfaði einnig á Keflavíkur-
flugvelli hjá Airport Associates
meðfram náminu sem hann
lauk þó ekki.
Fíknisjúkdómurinn lét
snemma á sér kræla í lífi Sverr-
is og reyndist honum fjötur um
fót alla tíð og lagði hann að
lokum. Sverrir Gaukur glímdi
þó af elju og með bjartsýni og
krafti hafði hann sig upp úr
erfiðum aðstæðum oft sinnis.
Áhugamál Sverris Gauks voru
að miklu leyti mannkynssaga,
einkum stríð, bókmenntir og
ritun en hann skrifaði gjarnan
ljóð og eigin hugleiðingar í
gegnum tíðina. Sverrir Gaukur
æfði sund á yngri árum við
góðan árangur og síðar ólymp-
ískar lyftingar þar sem hann
setti hvert metið á fætur öðru
og hefði án efa náð miklum ár-
angri á því sviði hefði hann náð
að halda áfram á þeirri braut.
Útför Sverris Gauks hefur
farið fram í kyrrþey.
börn eru Jakob
Dagur, f. 2003,
Arney Helga, f.
2008 og Rakel
Birta, f. 2007.
Sverrir Gaukur
var sjálfur ókvænt-
ur og barnlaus.
Sverrir Gaukur
ólst upp á Kársnesi
í Kópavogi og
gekk þar í Kárs-
nes- og Þinghóls-
skóla. Að þeirri skólagöngu
lokinni gekk hann í Mennta-
skóla Kópavogs en framhalds-
menntun hans lauk fljótlega á
þeim tíma enda hafði hann
lengi glímt við ýmsa náms-
örðugleika, ógreindan athyglis-
brest og fleira. Sverrir Gaukur
réð sig í kjölfarið á sjó, þar sem
hann starfaði með hléum til
Hér sit ég og horfi á svarta
depilinn blikka í tölvunni, hann
bíður eftir einhverjum vitsmuna-
legum innslætti sem er þess virði
að hripa niður um manneskju
sem á það svo sannarlega skilið.
Það er eitt orð sem kemur stans-
laust upp í hugann, það er orðið
skrýtið. Ég hugsa um Skólagerð-
ið, Vesturbæinn í Kópavogi og
allar minningarnar okkar þaðan,
góðar og slæmar. Það er ekki
hægt að rifja upp þá daga nema
að sjá fyrir sér jólin og hversu
spenntur þú varst alltaf fyrir
þeim. Ég var sjálfur lítið jólabarn
og átti stundum erfitt með að um-
vefja jólaandann en með þér þá
varð þessi tími spennandi og
leyndardómsfullur, hvaða ævin-
týri sem er gat verið raunveru-
legt og allt gat gerst. Minn helsti
tími með þér var sumrin okkar í
Lúxemborg, frá 1987 til 1997 fór-
um við fjölskyldan saman og
eyddum meirihlutanum af sumr-
inu þar vegna vinnu föður okkar.
Þar sem við systkinin höfðum
engan nema hvert annað þurftum
við að tala og eyða tímanum sam-
an, foreldrum okkar oft til lítillar
skemmtunar, en þessi tími var
yndislegur og í raun sá tími þar
sem ég kynntist þér hvað best.
Þú varst þeim eiginleikum gædd-
ur að geta gert lífið að ævintýri,
ég man þegar við sáum fyrst
Goonies-bíómyndina, þá fóru
næstu sumur í að ímynda sér að
finna fjársjóði. Þegar við skoðuð-
um gamla kastala eða kirkjur í
Evrópu vorum við stödd saman í
Indiana Jones-mynd, þú gast
gert allt spennandi. Vegna áhuga
þíns á seinni heimsstyrjöldinni
vorum við dregin á öll söfn og í
alla kirkjugarða sem tengdust
stríði. Pabbi, sem vildi allt fyrir
okkur gera, neyddist eitt sumarið
til að keyra okkur systkinin í sjö
klukkutíma til að skoða Norm-
andí í Frakklandi. Sú ferð var
ógleymanleg, held ég hafi sjaldan
skemmt mér jafn vel með syst-
kinum mínum. Við hlustuðum á
Björgvin Halldórsson syngja um
Gullvagninn alla leiðina, hver
söng með sínu nefi og var mikið
hlegið. Þetta brölt þitt skildi eftir
mikinn áhuga á öllu tengdu stríði
hjá mér og nú er sá áhugi einnig
kominn til sonar míns svo hann
lifir áfram. Skrýtið, já skrýtið að
þetta sé liðið og minningin ein
standi eftir. Þú aftur á móti gafst
mér dálítið sem ég sagði þér aldr-
ei frá, að ævintýri geta verið
raunveruleg, draumar geta ræst
og lífið getur verið bíómynd.
Áður en þungi lífsins settist á
herðar þínar sýndir þú þessum
fugli hvernig á að fljúga, núna
eru þessar byrðar loksins dottn-
ar af þér og þú floginn á vit ann-
arra ævintýra. Litli bróðir minn,
þegar við vorum yngri átti ég að
standa mig betur, vernda þig og
varðveita, í orðum og gjörðum
eins og sannur stóri bróðir en því
miður áttaði ég mig ekki á því
fyrr en of seint, skrýtið. Við
kveðjumst nú að sinni, minning
þín mun lifa áfram og líf þitt
skipti mig gífurlega miklu máli,
sakna þín. Veritas aequitas ætíð;
sannleikur og réttlæti.
Ármann Jakob Pálsson.
Elsku litli, stóri bróðir minn.
Það er fátt sem ég hefði ekki gef-
ið eða gert til að svona hefði ekki
farið. Þú veist það. Og ég veit að
þú hefðir gert það sama fyrir
mig. Víkingurinn minn, svo stór
og sterkur, oft með hörkulegan
svip síðustu árin en í þínum
innsta kjarna varstu blíður, heið-
virður og með stórt hjarta. Ég
hef oft sagt þegar ég hef verið að
lýsa þér fyrir fólki að þú varst
eiginlega uppi á röngum tíma. Þú
hefðir átt að vera uppi á Íslend-
ingaöld, semja kvæði og hafa
hátt. Eða á tíma þegar menn
börðust fyrir bræðralagið, land
sitt, kóng eða Guð. Þar hefðir þú
sómt þér vel.
Ég vildi að lífið hefði farið
mýkri höndum um þig; umhverf-
ið brugðist betur við og það hefði
ekki verið svona á brattann að
sækja fyrir þig að mörgu leyti.
Það særði mig frá því að við vor-
um börn, að finna að þú varst
ekki alltaf rétt skilinn eða með-
höndlaður. Að þessi fallegi fugl,
þessi gaukur, náði aldrei al-
mennilega að komast á flug þrátt
fyrir svo góða kosti og efni.
Þarna liggur sársauki minn og
sorg. En þakklæti mitt og gleði
er líka til staðar þó að það sé ekki
í hámæli núna heldur hitt. Það
mun samt vaxa meðan hitt mun
dvína eða breytast með tímanum.
Þú varst mikil manneskja, á
velli sem og persóna þín. Greind-
ur ofvirkur með athyglisbrest,
með himinháa greindarvísitölu
en svo slakur í hefðbundinni um-
gengni að maður missti alveg
móðinn. Þú last doðranta spjald-
anna á milli og vissir svo mikið
um margt tengt sögu og stríðum.
Það var gaman að tala um það og
hlusta á þig. Fyndinn og orð-
heppinn. Þér þótti virkilega vænt
um þína og systkinabörnin þín
fengu alveg extra skammt af því.
Þeim þótti ekki leiðinlegt þegar
þú tókst þau og lyftir þeim hátt
upp í loft enda sjálfur rétt tæpir
tveir metrar svo þetta var eins og
góð ferð í tívolí fyrir þau.
Það eru svo margar minningar
sem koma upp. Við og fleiri að
stússast í fjörunni á Kársnesinu,
tíminn okkar í Lúxemborg og bú-
staðarferðirnar. Um daginn var
ég einmitt með strákunum mín-
um í sundi í Reykholti og sagði
þeim frá því hvernig við systkinin
gerðum alltaf stíflu í rennibraut-
inni. Það skorti ekki glettnina,
leikinn eða töfrana í kringum þig.
Alltaf ef okkur vantaði eða lang-
aði eitthvað sendum við Ármann
þig til að spyrja því þú varst svo
frakkur og einlægur. Það ein-
kenndi þig alltaf, lífskrafturinn
og hispursleysið þar til skugg-
arnir fóru að taka yfir eitt og
annað. En alltaf vildir þú öllum
vel. Núna síðast mömmu okkar
sem þú hafðir annast af bestu
getu í sumar og stutt hana í henn-
ar veikindum.
Ég þoli ekki að tala um þig í
þátíð. Ég vissi að svo gæti farið
en ég er svo ósátt við örlög þín þó
að ég sé þakklát fyrir þig. Það
var þungt högg fyrir þig, eins og
okkur öll, að missa pabba okkar
fyrir þremur árum. Þó að grunn-
eðli þitt hafi verið mikil bjartsýni,
lífskraftur og elja misstir þú eðli-
lega margar fjaðrir við þann at-
burð.
Elsku Sverrir minn. Takk fyr-
ir allt og allt. Guð geymi þig. Ég
mun alltaf elska þig og sakna þín.
Björg Ragnheiður Pálsdóttir.
Það er ekki annað hægt en að
vera reið yfir því að þú sért far-
inn en ég sakna þín strax. Lífið
lék illa við þig en þú hefur þurft
að berjast á móti svo mörgu á
þinni allt of stuttu ævi. Þetta var
ekki sanngjarnt, þú áttir mikla
betra skilið. Þrátt fyrir þína bar-
áttu varst þú hinn ljúfasti, yndis-
legasti og kærleiksríkasti dreng-
ur sem til var, alveg eins og pabbi
þinn og afi okkar. Mínar dýrmæt-
ustu minningar af þér eru frá síð-
ustu árum þegar við þurftum að
kveðja fólkið okkar. Þú faðmaðir
eins og enginn annar og vissir
alltaf hvað best var að segja til að
láta manni líða betur. Núna fer
ég í gegnum gömul skilaboð frá
þér og hlæ, því það er langbest að
muna eftir þér þannig, að grín-
ast, að senda ótrúlegustu brand-
ara sem engum öðrum en þér
dytti í hug að senda og þarna
ertu aftur, brosandi, hlæjandi,
litli ljóshærði frændi minn með
stóra hjartað en brothættu sál-
ina. Hvíldu í friði, elsku Sverrir
minn.
Lisa Marie Mahmic.
Enn hefur eitt jarðvistarlífið
kvatt okkur fyrir aldur fram. Í
þetta skiptið var það hann nafni
minn, Sverrir Gaukur Pálsson.
Leiðir okkar í lífinu voru ekki
mjög samtvinnaðar en þó áttum
við okkar stundir. Við fórum
saman að veiða í Fossá í Þjórs-
ársdal fyrir tæpum aldarfjórð-
ungi. Sú ferð var nú ekki til að
veita mat á borð fyrir marga.
Ekki læddist það í hugskot mitt í
þessari ferð að þessi fjörkálfur
ætti eftir að feta svo marga erfiða
stigu sem hljótast af neyslu fíkni-
efna.
Þær voru margar orrusturnar
sem háðar voru við vá fíkniefna,
hvaða nafni sem menn kjósa að
kalla þennan sjúkdóm. En þegar
þessi aðili hefur náð að fjötra ein-
hvern er hægara sagt en gert að
rjúfa þessi tengsl sem myndast
við fíknina. Við nafnarnir höfðum
fyrir nokkru rætt stöðu hans í
þaula í löngum og stuttum sam-
ræðum. Þar kom ótrúlega margt
fram sem ekki er hægt að tíunda
hér í smáatriðum. Þó vil ég nefna
að þessi tætti ungi maður hafði
stórt og hlýtt hjarta. Þar vil ég
nefna stórhuga hag hans fyrir
móður sinni sem hann vildi ekki
að þyrfti að gjalda fyrir vegferð
sína. En hjá því varð nú ekki allt-
af komist og studdi hún hann í
blíðu og stríðu. Þó að við hefðum
verið að fjalla um málefni upp á
líf og dauða var alltaf stutt í
kímnigáfuna og ég verð að segja
að þar kom maður ekki að tómum
kofunum þótt stundum kæmi
þaðan varningur sem teldist á
mörkunum í daglegu spaugi.
Þarna sagði hann mér frá því
hversu gjörsamlega hann væri
orðinn fullsaddur af þrældómi
fíkniefnanna. Við töluðum ekki
bara um þetta heldur sáum við
hversu djöfullega þessi þrældóm-
ur getur leikið fólk. Eftir það var
stefnan sett á að rjúfa þessa
fjötra með allri þeirri hjálp sem
væri í boði. Við vissum að hans
líkamlega geta hafði látið mikið á
sjá síðustu árin og núna væri
kannski síðasta alvöru tækifærið
á að vinna sigur í þessu stríði.
Planið var meðferð á meðferð of-
an og koma sér síðan á áfanga-
heimili. Síðan bar hann djúpa þrá
til að geta haldið áfram námi sínu
í flugvirkjun en með því vildi
hann heiðra minningu föður síns
en það var honum mjög umhugað
um. Ég vann að því að gera hon-
um kleift að geta mætt kringum-
stæðum sínum félags- og fjár-
hagslega meðan á meðferðunum
stóð. Allt gekk eftir áætlun nema
að hann varð fyrir því að taka
smá kollhnís þegar á áfanga-
heimilið kom og þurfti þá að end-
urnýja sig um stund í meðferð til
að áfram mætti halda með ráða-
gerðina. Í þessu framhaldi gerist
það svo að þetta ljós hans meðal
okkar slökknar er aftur verður
óhapp tveimur dögum áður en
hann kæmist aftur á áfangaheim-
ilið. Eitthvað of mikið komst í lík-
amsstarfsemi míns kæra nafna
sem svæfði hann sínum hinsta
svefni hér á jörð.
Áformin farin og tárin leita
stundum út á kinn eitt og eitt og
mynda lækjarsprænu. Það er
sárt að sjá líf fara svona í súginn
á unga aldri. Stóru spurningarn-
ar koma að sjálfsögðu alltaf upp á
svona tímamótum án þess að
þeim verði svarað núna frekar en
fyrr. Ég fæ það hlutskipti að
skrifa hér huggunarorð til mín og
minna, sem er skrýtið. Þau verða
óhefðbundin: „Við söknum þín,
kæri nafni minn.“
Sverrir Gaukur Ármannsson.
Sverrir Gaukur
Pálsson
✝ Sigrún ÓskBergsdóttir
fæddist á Ísafirði 4.
maí 1954. Hún lést
á gjörgæsludeild
Skejby-sjúkrahúss-
ins í Árósum 14.
október 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Helga Guð-
rún Sigurðardóttir,
f. 1934, d. 1991, og
Bergur Guðnason,
f. 1931, d. 1996.
Helga giftist Geir Guð-
brandssyni, f. 1933, d. 2000,
hann gekk Sigrúnu í föðurstað.
Hún ólst upp á Ísafirði, ásamt
systkinunum Þorsteini Geirs-
syni f. 1956, d. 2013, Halldóri
Geirssyni f. 1957 og Margréti
Geirsdóttur f. 1960. Sigrún
eignaðist Tommy,
f. 1978, með Bjarne
Jenssen, þau
skildu. Hún giftist
Lars Frank Jörg-
ensen og átti með
honum Jacob, f.
1983, d. 2018.
Sigrún flutti ung
til Danmerkur og
starfaði allan sinn
starfsaldur hjá
Aarhus tekniske
skole, fyrst sem starfsmaður í
mötuneyti, síðar sem stjórn-
andi.
Jacob sonur hennar lést á
sama sjúkrahúsi 8. október
2018. Útför Jacobs fór fram frá
Egaa-kirkju 18. október 2018.
Útför Sigrúnar fór fram frá
sömu kirkju 24. október 2018.
Það var fallegt í Árósum í
byrjun október, stillt og sólríkt,
haustlitirnir í algleymingi, hlýtt.
Engu að síður skýr merki þess
að sumarið hafði kvatt. Erindið
þangað var þó þungbært, syst-
ursonur minn, Jacob, hafði orðið
bráðkvaddur þann 8. október og
systir mín, Sigrún Ósk, lá á gjör-
gæslunni á Skejby-sjúkrahúsinu.
Hún lést þann 14. október. Sig-
rún lætur eftir sig son, Tommy,
sem hefur nú mátt sjá af móður
og bróður í nánast sama vetfangi.
Ég er lánsöm að hafa átt elsku og
umhyggju Sigrúnar vísa frá því
ég man eftir mér. Ekki svo að
skilja að ég hafi ekki farið í taug-
arnar á henni á vissum tímabil-
um í uppeldinu en þessi sterka
vissa fyrir skilyrðislausri ást er
einstök og fæst ekki fyrir nokk-
urn pening. Sigrún var alltaf fín
og vel tilhöfð, öðru máli gegndi
um fótboltastelpuna. Stundum
fékkst hún ekki til að taka mig
með í bæinn nema ég væri sett í
bað og í sparifötin. Sigrún var
vinamörg, hress og skemmtileg.
Um hana var svermur af vinkon-
um sem hún brallaði ýmislegt
með, hvort sem það voru ferða-
lög, uppákomur heima eða anda-
glas fyrir luktum dyrum. Sig-
rúnu fannst mjög fyndið að taka
litlu systur, stilla henni upp á stól
og láta hana syngja. Og sú söng,
fullum hálsi! Við vorum fjögur,
systkinin sem ólumst upp saman,
Sigrún, Þorsteinn, Halldór og ég.
Pabbi gekk Sigrúnu í föðurstað
og var einstaklega kært á milli
þeirra. Ung flutti Sigrún til Dan-
merkur og eignaðist Tommy með
Bjarne árið 1978. Þau skildu.
Hún giftist Lars og eignaðist Ja-
cob með honum árið 1983. Þau
skildu. Heimilið hennar var fal-
legt og bar því fagurt vitni
hversu natin hún var og hversu
næmt auga hún hafði fyrir um-
hverfi sínu. Hún var höfðingi
heim að sækja og þeir eru fjöl-
margir Íslendingarnir og aðrir
sem hafa heimsótt hana og hún
hefur skotið skjólshúsi yfir í
gegnum tíðina. Sigrún var sann-
kallaður meistarakokkur og
smurða brauðið hennar var ekki
bara það besta í heimi heldur
skreytt af listfengi og einstakri
smekkvísi. Allt var veitt af örlæti
og gestrisni. Synirnir, Tommy og
Jacob, voru augasteinarnir henn-
ar og Sigrún setti velferð þeirra
og vellíðan öllu öðru framar.
Tommy sem er svo hugulsamur,
hlýr og einstaklega góður við
móður sína. Jacob sem var vina-
margur, hrókur alls fagnaðar og
drengur góður.
Móðir okkar lést eftir erfið
veikindi árið 1991. Eftir það fór
hægt og rólega að halla undan
fæti hjá Sigrúnu, þrátt fyrir að
mjög góð og löng tímabil hafi
komið á milli þar sem hún var
sitt gamla sjálf, svo innilega
skemmtileg og góð. Margar af
bestu stundum lífs míns eru
tengdar henni. Ég sendi vinkon-
um hennar Maríu, Ásu og Svan-
fríði hlýjar samúðarkveðjur og
þakka þeim tryggðina gagnvart
Sigrúnu alla tíð. Ég vil líka þakka
frænkum okkar, Bertu og Sigur-
veigu fyrir stuðninginn á erfiðum
tímum. Á milli okkar systra voru
tengslin mjög sterk og ástríkið
mikið. Fyrir það er ég þakklát.
Ég sakna Jacobs og Óskarinnar
minnar svo innilega og sárt en
ætla að leyfa mér að trúa því að
nú sé fjör á himnum hjá mömmu,
pabba, Steina, Sigrúnu og
Jacobi.
Margrét Geirsdóttir.
Enn og aftur er komið að
kveðjustund í árgangi okkar er
við kveðjum kæra skólasystur,
hana Sigrúnu Ósk sem var jarð-
sungin í Árósum 24. október
síðastliðinn. Hópurinn taldi á sjö-
unda tuginn er við eftir-
væntingarfull byrjuðum skóla-
göngu í Barnaskóla Ísafjarðar og
svo í Gaggó og átti þessi stóri
hópur fram undan samleið sem
þjappaði okkur saman. Við áttum
heimsins besta og skemmtileg-
asta kennarann, Möggu Óskars,
sem var alveg ótrúlega frjó að
virkja alla þessa orku í okkur, þá
fengu krakkar að njóta sín, ekk-
ert vesen. Þessi vinátta sem hef-
ur orðið lífstíðarvinátta og nánari
eftir því sem árin líða og á stöð-
um eins og Ísafirði þá er hver
einstaklingur stærri í liðsheild-
inni. Sigrún var svo sannarlega
ein af hópnum, hún var falleg,
glaðlynd, blíðlynd og skemmtileg
stelpa og var svo sannarlega vin-
ur vina sinna og þær miklar vin-
konur Svanfríður, Mæja og
Helga. Við skólasystkinin vorum
virk í prakkarastrikum sem voru
þó ekki ódrengileg. Þegar ár-
gangurinn varð 40 ára gerðum
við kvikmynd og á 50 ára afmæl-
inu geisladisk. Sigrún ólst upp í
Sólgötunni elst í fjögurra syst-
kina hópi og var mikil vinátta og
nánd hjá henni og mömmu
hennar. Eldri systkini pössuðu
þau yngri, þá var lífið svo
áhyggjulaust, engir gemsar eða
tölvur og sjónvarpið kom á Ísa-
fjörð fermingarárið okkar 1968
og bara á fimmtudagskvöldum.
Við lékum okkur í hverfu, elt-
ingaleik, hringbolta, yfir, sto,
brennó og fleira, allir með. Það
var svona ósnortinn sjarmi yfir
bænum. Bærinn var leiksvæðið
okkar, þar var Bæjarbryggjan,
Edinborgarbryggjan, Sjúkra-
hústúnið, Urðin, Torfnesið, Vík-
ingur, fjaran og efri slippurinn
og þar sannaðist hið fornkveðna
að það þarf heilt þorp til að ala
upp barn, allir litu eftir krökkum.
Sigrún og við skotturnar kíktum
iðulega í rækjuverksmiðju Böðv-
ars, þar vann Sigurveig amma
Sigrúnar og sá hún um sælgætis-
gerðina, kókoskossa og bollur.
Það voru miklir kærleikar og vin-
átta á milli þeirra sem þær nutu
báðar og Sigrún iðulega á Hlíðar-
veginum hjá ömmu, afa og
frændfólki sínu. Sigrún fór ung
með vinkonum í ævintýraleit til
Danmerkur en hafði unnið í Ís-
húsinu með skólasystrum áður.
Fór svo að þær ílentust allar þar
og Sigrún eignaðist tvo syni,
Tommy og Jacob, sem voru
hennar stolt. Það er mikill harm-
ur kveðinn að Tommy syni henn-
ar og fjölskyldu en Jacob lést á
sjúkrahúsi viku á undan mömmu
sinni. Sigrún kom í heimsóknir á
árgangshittinga og á Sólarkaffið
í Reykjavík og nutum við margir
vina hennar samveru við hana á
fallega heimilinu hennar í Árós-
um, svo gestrisin og flott hús-
móðir og danska smörrebrödet
hennar engu líkt. Hennar verður
sárt saknað. Við skólasystkini
lútum höfði og kveðjum þig,
kæra vinkona, og sendum
Tommy, Margréti, Halldóri og
ástvinum hennar og vinkonum í
Danmörku hjartans einlægustu
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd árgangs 1954 á
Ísafirði,
Bjarndís og Rósa.
Sigrún Ósk
Bergsdóttir