Tímarit Máls og menningar - 01.09.2013, Blaðsíða 63

S t r í ð n i s p ú k i n n á S k e r i n u
TMM 2013 · 3 63
3.
Náði í hann daginn eftir klukkan tíu, fórum rúnt um Reykjavík, borðuðum
humarsúpu á Sægreifanum og fengum okkur kaffi á Haítí. Eftir hádegið var
farið að Kleifarvatni, í Krýsuvík og Bláa lónið. Hann var ekkert sérlega upp-
veðraður yfir Kleifarvatni (sagðist ekkert kannast við Indriðason þann sem
ég nefndi í því sambandi), en fannst magnað að koma í Krýsuvík. Vorum
einir þar, ágætis veður. Röltum upp stíginn, hann dáðist mjög að litadýrðinni
en fannst einkum magnað að finna brennisteinslyktina, finna nálægðina við
jarðhitann, fann að stutt er þar í Helvíti, illsku, enda segja Frakkar „ça sent
le souffre“ (það er brennisteinslykt af þessu) þegar eitthvað vafasamt eða
skuggalegt býr undir einhverju. Það hefur einmitt löngum verið rætt um
að brennisteinslyktina leggi af verkunum hans, hann sé aðalstríðnispúki og
ólíkindatól franskra bókmennta, og því var sérlega skemmtilegt að ná mynd
af honum í Krýsuvík þar sem hann er stríðnislegur á svipinn með dásamlega
ljóta húfu sem hann hafði keypt í Rauðakrossbúð á Laugaveginum. Stríðnis-
púki franska bókmennta nærri eldi og eimyrju á Íslandi.
Bláa lónið var greinilega mögnuð reynsla. Það var fremur fámennt þar,
engar raðir eða örtröð, og það sem var enn betra, fremur kalt í veðri sem
þýðir að andstæður heita vatnsins í lóninu og haustveðursins voru sláandi.
Við vorum meira að segja svo heppnir að fá á okkur ærlegt haglél á meðan
við vorum ofan í lóninu, þannig að við sem báðir erum fremur þunnhærðir
urðum að dýfa höfðinu ofan í vatnið með reglulegu millibili. Áður en hann
kom hafði hann lýst sérstökum áhuga á að fara þangað vegna þess að hann
þjáist af exemi og langaði að kanna hvort vatnið myndi slá á það, og svo
reyndist vera. Auk þess var ánægjulegt að sjá hvað manninum, sem alla
jafna tjáir sig ekki mjög sterkt, leið vel þarna enda vorum við í lóninu í um
það bil tvær klukkustundir. Ég hef margoft farið þangað með útlendinga en
aldrei séð neinn mann njóta þess jafn innilega. Hann svamlaði um eins og
húðlatur og hamingjusamur selur eða smáhveli, makaði á sig hvítri drullu
og breyttist í ástralskan frumbyggja, sótti í hitann, því heitara því betra. Við
fórum tvisvar sinnum þangað, á sunnudeginum og föstudeginum. Vorum
ofan í lóninu tvo tíma í hvort sinn, hann alsæll, ég alveg mauksoðinn, farinn
að losna af beinunum. En hvað leggur maður ekki á sig fyrir menninguna?
Ókum sem leið lá í bæinn aftur og hann fékk að slaka á fram að kvöldmat.
Fyrr um daginn hafði hann spurt hvaða matur væri sérstakur hér. Ég nefndi
m.a. hvalkjötið og lundann og því fórum við þrjú, ég hann og Eydís að borða
á Þremur Frökkum um kvöldið. Hann var mjög áhugasamur um að smakka
nýjan mat, afar jákvæður. Skutluðum honum síðan á gistiheimilið. Hann
kvartaði undan því (franskir aðdáendur sem voru að sverma fyrir honum,
sameiginlegt baðherbergi og sturta á hæðinni) og ég ákvað að kanna með að
skipta um hótel, flytja hann yfir á íbúðahótel við Laugaveginn.