Morgunblaðið - 08.03.2019, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MARS 2019
✝ Dóra Haf-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. september
1954. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 26. febrúar
2019.
Dóra var frum-
burður hjónanna
Guðrúnar Steph-
ensen leikkonu, f.
1931, d. 2018, og Hafsteins
Austmann myndlistarmanns, f.
1934. Eftirlifandi systir Dóru er
Kristín Hafsteinsdóttir kennari,
f. 1956.
Dóra giftist Sigurði Inga
Margeirssyni viðskiptafræðingi,
f. 1954, árið 1977. Synir þeirra
eru: 1) Hafsteinn Gunnar
Hagaskóla frá 1976 til 1986,
auk þess sem hún sinnti kennslu
í vélritun og dönsku. Frá 1986
til 1992 rak Dóra skrifstofu Al-
þýðuflokksins í Reykjavík og sá
um framkvæmd flokksþinga.
Árið 1994 til 1995 starfaði Dóra
að framboði R-listans til
sveitarstjórnarkosninga í
Reykjavík og í framhaldi af því
hjá Regnboganum sem var
grasrótarsamtök listans. Lengst
af starfaði Dóra hjá Þjóðleik-
húsinu þar sem hún gegndi
stöðu kynningarfulltrúa. Hún
hóf störf þar árið 1996 og lauk
þeim árið 2012. Þar sá hún um
almenn markaðsstörf auk þess
sem hún leiðsagði gestum og
nemendum sem heimsóttu
húsið. Frá 2013 til 2015 var
Dóra verkefnastjóri í Hannesar-
holti þar sem hún sinnti marg-
víslegum störfum sem sneru að
rekstri, skipulagningu og kynn-
ingarmálum.
Dóra verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 8. mars 2019, klukkan 13.
Sigurðsson, f. 1978,
í sambúð með Val-
gerði Rúnars-
dóttur, f. 1978 og
eiga þau Láru Ísa-
dóru, f. 2014. 2)
Margeir Gunnar
Sigurðsson, f. 1982,
kvæntur Mörtu
Goðadóttur, f.
1984, og eiga þau
tvo syni, Óðin, f.
2010, og Þorlák, f.
2014. 3) Stefán Gunnar Sigurðs-
son, f. 1993, í sambúð með
Bergrúnu Mist Jóhannsdóttur,
f. 1993.
Dóra lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum við Tjörnina
árið 1976 og starfaði lengst af
við skrifstofu- og kynningar-
störf. Hún var skólaritari í
Það er lífsins lán að eignast
tengdamóður eins og Dóru. Hún
mætti okkur frá fyrsta degi með
opinn faðm og bros á vör.
Hjartahlý og kát með jákvæðni
að leiðarljósi. Dóra var mikill
húmoristi, kaldhæðin en þó aldr-
ei á kostnað annarra. Hún var
heiðarleg, sönn og samkvæm
sjálfri sér. Hafði ríka réttlætis-
kennd og samkennd með náung-
anum.
Dóra var lausnamiðuð með
eindæmum, það virkaði allt svo
auðvelt hjá henni. Ekkert var of
mikið mál til að takast á við, þessi
mantra einkenndi viðhorf hennar
allt til dauðadags.
Það var svo gaman að verða
hluti af fjölskyldunni á Fossa-
götu 1 þar sem húmorinn er alls-
ráðandi. Fjölskyldan hittist viku-
lega á sunnudögum þar sem allt
er látið flakka, létt og lifandi í
einstakri stemningu sem Siggi og
Dóra náðu að skapa. Við hlökk-
um til að viðhalda þessari eintöku
stemningu á Reykjavíkurvegi þó
að stórt skarð sé hoggið.
Þá átti Dóra svo fallegt og gott
samband við syni sína, þar er hún
okkur mikil fyrirmynd. Hún bar
ómælda virðingu fyrir þeim,
hlustaði og mætti þeim á aðdáun-
arverðan hátt. Fyrir vikið skap-
aði hún sterk tengsl við þá.
Amma Dóra var vægast sagt
með háan status og var einskon-
ar rokkstjarna í augum Óðins,
Þorláks og Láru Ísadóru. Enda
var hún alltaf til í að taka þátt í
leiknum og láta ótrúlegustu hug-
myndir verða að veruleika.
Hlustun, virðing og vinátta ein-
kenndi samband hennar við
barnabörnin. Þau dýrkuðu þessa
stjörnu og gera enn.
Við þökkum Dóru fyrir ynd-
islegan tíma sem hefði svo sann-
arlega mátt verða lengri. Minn-
ing Dóru lifir í hjörtum okkar um
ókomna tíð.
Ástar- og saknaðarkveðjur,
Valgerður, Marta og
Bergrún.
Mín elskulega frænka Dóra
Hafsteinsdóttir var elst okkar
systkinabarnanna af Laufásvegi
og það er í senn dapurlegt og
undarlegt til þess að hugsa að
hún sé nú fallin frá. En það var
ekki vegna þess að Dóra væri
elst að við litum öll upp til henn-
ar, heldur vegna þess að hún var
alla tíð blíð og góð við alla. Alltaf
tilbúin til þess að leggja mikið á
sig fyrir aðra og veita þeim bæði
athygli og tíma, af kærleik og
með ánægju. Slík gjafmildi er
okkur ekki öllum gefin en hana
mættum við öll taka okkur til eft-
irbreytni og vera þakklát fyrir.
Það eru margar góðar stundir
úr lífi Dóru frænku sem nú
standa fyrir hugskotssjónum og
ég er þakklátur fyrir að hafa deilt
með henni. Góðar æskustundir
hjá ömmu og afa á Laufásveg-
inum sem og samverustundir á
okkar fullorðinsárum. Það er
mér reyndar sérstaklega minn-
isstætt þegar Dóra kynnti okkur
fyrir kærastanum úr MT, Sigurði
Margeirssyni, eða Sigga frænda
eins og við leyfðum okkur fljót-
lega að kalla hann, sem átti eftir
að verða hennar elskaði eigin-
maður til margra góðra ára.
Einnig þær stundir þegar sóma-
drengirnir þeirra þrír komu í
heiminn og hversu mikla og
sanna gleði þeir færðu minni
elskulegu frænku. Og þá ekki
síður þegar Dóru hlotnaðist sú
hamingja að verða amma sem
átti nú aldeilis vel við hennar
ljúfu lund og fallega hjartalag.
Sérstaklega er mér þó alltaf
minnisstætt þegar Dóra og Siggi
höfðu fest kaup á gömlu timb-
urhúsi sem var svo flutt vestur í
litla Skerjafjörð þar sem þau
bjuggu sér og drengjunum fal-
legt og gott framtíðarheimili. Þar
var nú oft glatt á hjalla, jafnt á
björtum og sólríkum sumardög-
um sem og hefðbundnum spila-
kvöldum okkar frændsystkin-
anna í svartasta skammdeginu.
En það var auðvitað Dóru líkt að
taka að sér oftar öllum að halda
slík skemmtikvöld okkur öllum
til gleði.
Dóra frænka var mikil fjöl-
skyldukona og missir Sigurðar,
strákanna og þeirra fjölskyldna
er mikill, rétt eins og Kristínar
systur hennar en samband þeirra
systra var alla tíð einstaklega
gott og fallegt. Við Margrét og
okkar fjölskylda, ásamt móður
minni Helgu, móðursystur Dóru,
sendum öllum þeim sem stóðu
næst Dóru frænku okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Minningin
um góða konu mun lifa.
Magnús Guðmundsson.
Síðustu samskipti okkar Dóru
frænku gengu út á að við ætl-
uðum að hittast, að hóa saman
fjölskyldu og vinahópi og halda
spilakvöld eins og við höfum gert
árlega í áratugi. Það lýsir ágæt-
lega okkar samskiptum í gegnum
lífið. Að hittast og hafa það
skemmtilegt.
Leiðir okkar Dóru lágu
snemma saman. Hún var rétt
tæplega að skríða á unglingsár
þegar hún tók að sér að passa
mig meðan foreldrar mínir
stunduðu nám og störf. Það var
þá sem við byrjuðum að þvælast
um saman, fara í göngutúra,
heimsækja gamalt fólk á Hrafn-
istu og annað sem ungt fólk hefur
gaman af. Maður var alltaf í góð-
um höndum hjá Dóru, jafnvel þó
að við lentum í hremmingum eins
og þegar ég festi fótinn í hurðinni
á strætó sem ók af stað án þess
að bílstjórinn yrði okkar var
enda hljóp Dóra þá með mig í
fanginu meðfram strætó þar til
mér tókst að losa mig úr stígvél-
inu. Atvik sem við Dóra hlógum
endalaust að í gegnum tíðina.
Þarna hófst okkar ævilangi vin-
skapur.
Ég man vel eftir því þegar hún
byrjaði með Sigga. Þau voru
bæði í Menntaskólanum við
Tjörnina, hryllilega smart og
skemmtileg. Og hvílík gæfa var
koma hans inn í fjölskylduna.
Þau áttu fyrirmyndarsamband,
eignuðust þrjá frábæra drengi og
bjuggu þeim umhyggjusamt og
menningarlegt heimili. Hver veit
nema Dóra hafi lært eitthvað af
því að æfa sig á mér því hún var
svo frábær móðir að leitun var að
öðru eins. Hún tók virkan þátt í
öllu því sem strákarnir þeirra
tóku þátt í, var þeim stoð og
stytta og þátttakandi í sigrum
þeirra í námi og starfi. Svo komu
barnabörnin sem fengu úthlutað
sömu ást og umhyggju.
Ég hef kynnst mörgu góðu
fólki en varla nokkru eins já-
kvæðu og hlýju og Dóru. Ég man
varla eftir því að hún hafi hall-
mælt nokkrum manni, þó að
vissulega hefði hún skoðanir og
frábæran húmor, bæði fyrir líf-
inu og sjálfri sér. Hún hefur verið
mér ómetanlegur vinur og fyr-
irmynd.
Fjölskyldan fylgdist með því
hvernig þær systur, Stína og
Dóra, hafa staðið með foreldrum
sínum, ekki síst Gunnu frænku,
eins og hún var alltaf kölluð í
okkar hópi, síðustu ár. Alltaf
voru þær tiltækar þegar eitthvað
bjátaði á og voru móður sinni
ómetanlegur stuðningur síðustu
árin þegar veikindi sóttu að. Fyr-
ir það erum við þeim þakklát.
Það er stundum haft á orði að
fólk sem hverfur frá í blóma lífs-
ins, eins og Dóra nú, skilji eftir
sig tómarúm í hjörtum þeirra
sem eftir sitja. Slíkt er ekki hægt
að segja um Dóru, því þó svo að
við söknum hennar óendanlega
mikið hefur hún fyllt hjörtu okk-
ar af kærleika og ást sem við bú-
um alltaf að og fyrir það erum við
þakklát. Við erum þakklát fyrir
að hafa fengið að vera samferða
Dóru í gegnum lífið.
Hugur okkar er hjá aðstand-
endum, Sigga sem var henni svo
mikilvægur og kær, Hafsteini
föður hennar, Stínu systur,
drengjunum hennar, þeim
Hadda, Magga og Stebba,
tengdadætrum og barnabörnum
og þeim fjölmörgu vinum sem
hún eignaðist í lífinu.
Þorsteinn Guðmunds-
son,
Elísabet Anna
Jónsdóttir og börn.
Stefán Þórsson og
Ásta Kristín Óladóttir
og börn.
Helga Þ. Stephensen.
Við vorum á göngu upp Amt-
mannsstíginn, ég og Hafsteinn
minn, aðfaranótt miðvikudags.
Hann var nýbúinn að fá fréttir
símleiðis þegar hann tók í hönd
mína og við örkuðum af stað í
dimmri þögn. Ég vissi að símtalið
hafði verið erfitt en ekki efni
þess, hann var enn í of miklu
sjokki til að deila fregnunum.
„Hún er dáin,“ stundi hann
loks upp og mér fannst eins og
malbikið sem við gengum á sykki
undan hverju skrefi.
Áður en ég kom inn í fjölskyld-
una þekkti ég Dóru sem yndis-
lega samstarfskonu, en eftir að
ég varð hluti af fjölskyldunni
urðu vinaböndin sterk. Ég var
vinkona hennar og helsti aðdá-
andi, Dóra stappaði í mig stálinu
ef þurfti og stóð fyrst allra upp til
að fagna öllum litlum sigrum og
áföngum í lífi okkar Hafsteins.
Hún hrósaði mér reglulega og sá
til þess að ég vissi að í henni hefði
ég alltaf stuðning. Ég gleymdi
því aldrei, ég gleymi því aldrei.
Ég sagði mömmu minni fyrir
nokkru í samtali okkar um
tengdafjölskylduna mína frá-
bæru að ég, manneskja sem er
alls ekki mikið fyrir að kjassa,
faðmaði alltaf Dóru þegar ég sæi
hana. Þetta er siður sem ég tók
upp upp á mitt eindæmi. Það
þurfti engar ákvarðanir að taka,
ég bara varð að taka utan um
hana og knúsa þegar við hitt-
umst, og þegar ég tók utan um
hana kallaði hún mig ljósið sitt.
Sá titill er sá sem gerir mig allra
stoltasta.
Það er nefnilega leitun að
manneskju sem býr yfir sömu
hlýju og stafaði alltaf frá henni
Dóru. Í jólaboðinu sem haldið var
á jóladag 2018 sátum við Dóra
saman. Það var tilviljun sem ég
þakkaði fyrir um leið og mér varð
það ljóst að ég fengi að eyða
kvöldinu í spjalli við hana fram á
kvöld, mér fannst ég vera heppn-
asta konan í boðinu og ég var
það.
Hún kallaði mig ljósið sitt og
ég vildi óska að ég fengi tækifæri
til að segja henni að eftir að hafa
fengið að kynnast henni og knúsa
hana eins oft og ég gat, á ég ljós í
hennar minningu sem aldrei
slokknar.
Elsku sonum hennar þremur
og þeirra fólki, Hafsteini Aust-
mann, Sigga, Stínu, Hafsteini
mínum og systkinum hans votta
ég mína dýpstu samúð.
Júlía Margrét Einarsdóttir.
Þarna stóð hún á ganginum í
Hagaskóla eitthvað svo glettin til
augnanna, nýflutt heim með fjöl-
skyldunni frá Danmörku. Hún
bar með sér yndisþokka og nýjan
blæ, íklædd Marimekko-mussu
og andefodsko. Spennandi
stúlka, smekkleg og smart og
brilleraði að sjálfsögðu í dönsku.
Maður sogaðist að henni, sem
betur fer.
Dóra varð mín besta og nán-
asta vinkona og hefur vináttan
haldist allar götur síðan í Haga-
skóla, ekta og áreynslulaus. Þeg-
ar horft er um öxl og rifjað upp
sameiginlegt brall okkar sé ég
hvað Dóra, með sinni stóísku ró,
hafði mótandi áhrif á mig. Á
heimili hennar í Kastalagerði
nærðist maður á listsköpun í
hverju skúmaskoti. Guðrún móð-
ir Dóru las yfir hlutverkin og
stundum fengum við að skottast
með á æfingar í Iðnó. Húsmóð-
irin var afbragðskokkur og bauð
gjarnan upp á eitthvað framandi,
svo bragðlaukarnir fóru á flug. Á
mínu heimili hafði ég aðallega
vanist salti og pipar í matargerð.
Pabbinn, Hafsteinn listmálari,
mundaði penslana í vinnustof-
unni af sinni alkunnu snilld. Sum
málverka hans minna mig oft á
Dóru, form þeirra og litasam-
setningar stílhrein og áferðarfal-
leg. Ég minnist þess að það var
frekar hljótt í Kastalagerði, á
meðan fólkið sinnti listsköpun
sinni, sem var nýbreytni fyrir
mig, komandi úr skarkalanum á
Sóló. Þar var Dóra heimagangur
líka og henni fannst kjötbollurn-
ar hennar mömmu ómótstæðileg-
ar. Við brölluðum ýmislegt enda
áhugamál okkar og lífsskoðanir
áþekkar.
Einhverja verslunarmanna-
helgi, þegar unglingarnir þustu
úr bænum, dunduðum við okkur
heima við sauma. Smekkbuxur
skyldu það vera en eitthvað gekk
það brösuglega fyrir sig, varð
undið og klunnalegt. Létum það
ekki aftra okkur og töltum alsæl-
ar í bæinn í nýsaumuðu. Fengum
okkur ís með dýfu, fórum síðan
heim að spila á „luft“-gítar með
Deep Purple í botni. „Poppleik-
urinn Óli“, sem sýndur var í
Tjarnarbíói, var í sérlegu uppá-
haldi hjá okkur. Sáum við hann
17 sinnum, því í lokin fengu gest-
ir að fara upp á svið og dansa.
Það var toppurinn. Svo skutumst
við á Laufásveginn til ömmu
Theu í löðrandi smjörsteiktar
pönnukökur. Það fór lítið fyrir
strákastandi á okkur framan af,
en í menntó fann Dóra Sigga
sinn, sem var mikil gæfa.
Skömmu síðar hitti ég Kela minn
í húsi á Ránargötu, sem Dóra og
Siggi keyptu og fluttu í allri sinni
dýrð í litla Skerjafjörðinn. Þetta
er lýsandi fyrir órjúfanlega vin-
áttu okkar.
Að sjálfsögðu urðu Siggi og
Keli mestu mátar. Dóra hafði
leiftrandi kímnigáfu og næma
sýn á hið skondna í lífinu. Stund-
um leið tími milli samverustunda
en það var alltaf eins og gerst
hefði í gær. Dóra mátti ekkert
aumt sjá og var boðin og búin
fyrir alla í kringum sig af örlæti
og hlýju. Hún vafði alla strákana
sína þvílíkri umhyggju og ást.
Stolt móðurhjartað sló oft örar
þegar hún sagði frá afrekum
þeirra.
Nú er það okkar verk að passa
upp á hvert annað í anda Dóru.
Kveð ég hjartkæra vinkonu
með þökk fyrir að opna augu mín
og hjarta fyrir listinni og ævin-
týrum lífsins.
Sigrún Hjálmtýsdóttir,
Diddú.
Það er ljúft að minnast hennar
Dóru Hafsteinsdóttur.
Hugurinn skondrast aftur á
bak í tímann þegar við vorum í
einstökum bekk í Kársnesskóla,
sem við bekkjarfélagarnir köll-
um alltaf Þ-bekkinn. Þórir Hall-
grímsson var kennarinn okkar,
hélt okkur við efnið og lagði heil-
mikið af mörkum til að leggja
góðan grunn að framtíð okkar
krakkanna. Það var ekki bara
lært og lesið heldur sungið, leik-
ið og ýmislegt brallað. Við Dóra
og fleiri bekkjarfélagar vorum
svo heppin að veljast í skólaleik-
rit þar sem ég var drottningin,
Siggi Hektors var kóngurinn og
Dóra prinsessan. Guðrún Steph-
ensen, hin ástsæla leikkona okk-
ar Íslendinga, mamma Dóru, var
leikstjórinn, og fylgdi okkur
meira að segja í „Stundina okk-
ar“ með leikritið. Þessar minn-
ingar streyma og flytja mig aftur
til góðra bernskuára með henni
Dóru og bekkjarfélögunum. Mér
þótti alltaf svo sérstakt að hún
átti pabba sem var líka listamað-
ur, þannig pabbar og mömmur
voru ekki á hverju strái, og hún
Stína var heldur ekki langt und-
an. Gott að rifja minningar um
þau öll fjögur upp með bros á
vör.
Hún Dóra var heilsteypt, góð
manneskja og góð mamma. Því
átti ég eftir að kynnast síðar á
lífsleiðinni og við áttum oft sam-
skipti meðan hún vann í Haga-
skóla og í Þjóðleikhúsinu. Alltaf
boðin og búin, alltaf jákvæð og
góð. Það var gott að spjalla við
hana og rifja upp gömul kynni.
Það hafa alltaf orðið
fagnaðarfundir með Dóru þegar
við í Þ-bekknum höfum hist
gegnum tíðina; einstakur hópur
– góðar manneskjur með Þóri
kennaranum okkar til lífstíðar.
Það er sárt að þurfa að kveðja
Dóru svona snemma og minnir
okkur á hvað góð kynni eru dýr-
mæt og gefandi. Hennar verður
alltaf minnst fallega þegar við
bekkjarfélagarnir hittumst
framvegis.
Hlýjar samúðarkveðjur til
fjölskyldunnar.
Blessuð sé minning hennar
Dóru.
Margrét Theodórs-
dóttir, 12 ára Þ, 1967.
Vinkona okkar Dóra Haf-
steinsdóttir hefur kvatt.
Það er ekki langt síðan við
heimsóttum hana á heimili henn-
ar í Skerjafirðinum. Þrátt fyrir
að ekki leyndi sér að hún væri
mjög veik þá tók hún á móti okk-
ur með glettni og hlýjunni sem
var henni svo eðlislæg.
Í kringum Dóru var alltaf sól-
skin. Hún gerði ekki mannamun
og talaði til allra með áhuga og
gleði. Hún var hreinlynd og skýr
í tali, enda jafnaðarmanneskja
með ríka réttlætiskennd.
Dóra var listræn eins og hún
átti kyn til. Við dáðumst að því
hvernig hún klæddist og eins að
einstaklega fallegu heimili henn-
ar og Sigga.
Dóra var kona sem lagði rækt
við umhverfi sitt og sinnti vinum
og fjölskyldu sinni af fórnfýsi og
dugnaði.
Við söknum okkar góðu Dóru
um leið og við þökkum fyrir vin-
áttu hennar í gegnum árin.
Sigga og fjölskyldunni allri
vottum við innilega samúð.
Margrét Matthíasdóttir
og Svava Þorsteinsdóttir.
Dóra og Stína urðu hluti af lífi
mínu árið 1968 á námskeiði á
Laugarvatni. Þá vorum við 12 og
13 ára. Dóra var sú alsvalasta
fannst mér af öllum þeim stelp-
um sem þar voru, bæði fyndin og
skemmtileg. Kynnin við þær
systur stækkuðu heiminn. Inn í
heimsmyndina komu ekki bara
Dóra og Stína heldur líka Gunna
Steph. og Hafsteinn og seinna
Thea og allt hennar fólk. Þor-
steinn Steph. var inni í myndinni
en á hliðarlínunni. Til urðu líka
nýir áfangastaðir; Kastalagerði
7, Laufásvegur 4, sumarbústaður
Theu við Elliðavatn og allir pöss-
unarstaðirnir hjá Ragnheiði og
Dodda, Helgu, Fríðu og Stebba
og Leifi frænda þeirra. Allt stað-
ir sem enn má heimsækja í hug-
anum.
Seinna varð ný samleið í
Hagaskóla. Þar varð til nýtt
tvíeyki, Dóra og Diddú, og ég
fylgdi þeim stundum eftir. Við
Dóra vorum valdar úr hópi á leik-
listarnámskeiði til að leika í Jóð-
lífi Odds Björnssonar á árshátíð
skólans 1971. Valdar út á ætterni
til að leika sömu hlutverk og afi
Dóru, Þorsteinn, og pabbi minn,
Baldvin, höfðu leikið við frum-
flutning verksins. Einhverja at-
hygli hefur túlkunin vakið því við
sýndum líka í Félagsheimili
Kópavogs. Nýlega lýsti fyrrver-
andi nemandi Hagaskóla leik
okkar sem leiksigri og í minningu
hans skiptu bara tvær leiksýn-
ingar á ævi hans máli – Jóðlíf og
Ferðin til Limbó. Sýningin
reyndist ekki alveg gleymd.
Samfundir strjáluðust þegar
frá leið en það var alltaf gaman
að hitta hana Dóru. Hún hafði yf-
ir sér einhvern gleðibrag sem
lyfti upp stemningunni hvar sem
hún fór. Sonur minn segir að
þegar ég hafi yfir nöfnin Dóra og
Stína þá birti yfir röddinni rétt
eins og nöfnin ein beri með sér
gleði.
Inga Lára Baldvinsdóttir.
Sólríkan dag sumarið 2001
gekk ég inn á skrifstofur Þjóð-
leikhússins á Lindargötunni til
að taka við starfi við kynningar-
deild hússins. Fram undan var
mikil vinna við að undirbúa kynn-
ingu á nýju leikári og ég var
blaut á bak við eyrun. Á móti mér
tók Dóra sem var kynningar-
deildin, þekkti alla króka og kima
leikhússins, sögu þess, persónur
og leikendur. Hún tók mig í sinn
hlýja faðm og þar fékk ég að vera
í þau fimm ár sem ég starfaði í
leikhúsinu.
Þetta fyrsta ár var mér erfitt í
einkalífinu og lengi vel vissi eng-
inn í leikhúsinu af því nema
Dóra. Hún hélt utan um mig,
studdi mig, steig inn í verkefni
þegar ég þurfti á því að halda,
hélt mér gangandi. Fyrir það
verð ég henni eilíflega þakklát.
Dóra
Hafsteinsdóttir