Morgunblaðið - 08.03.2019, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MARS 2019
✝ Guðný PetraRagnarsdóttir
fæddist á Eskifirði
14. desember 1949.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 28. febrúar
2019. Foreldrar
hennar voru Ragn-
hildur Jóhanns-
dóttir húsfreyja, f.
á Búðum í Fá-
skrúðsfirði 20.
september 1914, d. 23. febrúar
1975, og Ragnar Þ. Jónasson
bóndi, f. á Hreimsstöðum í
Hjaltastaðaþinghá 28. ágúst
1912, d. 6. september 1984.
Systkini Guðnýjar eru Anna
Kristín, f. 28. febrúar 1940, d.
26. febrúar 2010, Jónas, f. 21.
júlí 1944, Jóhanna, f. 18. febr-
úar 1951, d. 24. september
2009, og Þórdís, f. 13. desember
1953.
Guðný giftist 21. september
1968 Gísla Oddssyni, f. 15. júlí
2015, Benóný Snær Egilson, f.
4. október 1999. Unnusta Ben-
ónýs er Guðrún Lilja Steindórs-
dóttir, f. 27. ágúst 1999, Sabrína
Heiður Haraldsdóttir, f. 16. júlí
2003, og Ylfa Guðný Gylfadótt-
ir, f. 25. október 2011.
Guðný ólst upp á Vattarnesi
en fluttist þaðan með foreldrum
sínum að Búðum í Fáskrúðsfirði
árið 1965. Hún gekk í Flens-
borgarskóla í Hafnarfirði vet-
urinn 1963-1964 og í Hús-
mæðraskólann í Reykjavík
veturinn 1966-1967. Guðný
vann mikið sem barn og ung-
lingur í sveitinni á Vattarnesi
og síðan tóku síldarárin við
þegar hún fluttist inn á Fá-
skrúðsfjörð. Guðný vann verka-
mannavinnu lengst af auk þess
sem hún vann á leikskóla.
Guðný og Gísli hófu sinn búskap
á Fáskrúðsfirði og bjuggu þar
til ársins 1993 en þá fluttu þau
til Reykjavíkur til að vera nærri
dætrum sínum fjölskyldum
þeirra. Eftir að Guðný og Gísli
fluttu til Reykjavíkur vann hún
ýmis störf á heilbrigðissviði og
síðustu árin í Seljahlíð.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Seljakirkju í dag, 8. mars 2019,
og hefst athöfnin klukkan 13.
1946, d. 30. júní
2017. Foreldrar
hans voru Oddur
Stefánsson sjómað-
ur, f. 7. ágúst 1911,
d. 17. nóvember
1983, og Sigurrós
Gísladóttir, hús-
freyja, f. 24. sept-
ember 1915, d. 4.
október 1998.
Dætur Guðnýjar
og Gísla eru 1) Sig-
urrós Gísladóttir, f. 14. febrúar
1969, hennar dóttir er Auður
Eiríksdóttir, f. 19. desember
1994. Unnusti Auðar er Jón
Kristinn Björgvinsson, f. 27.
ágúst 1993. 2) Vilborg Stefanía
Gísladóttir, f. 30. nóvember
1973, maki Mohamed Adem Yu-
suf, f. 5. janúar 1975. Börn Vil-
borgar eru: Gísli Fannar Eg-
ilson, f. 27. apríl 1994, Rebekka
Rán Egilson, f. 3. nóvember
1995. Sonur hennar er Flóki
Hrafn Bergmann, f. 13. ágúst
Hún Guðný vinkona mín til
rúmra 30 ára er fallin frá.
Það segir sig sjálft að til-
veran er tómlegri og bara bein-
línis skrítin, núna þegar hún er
ekki í lífi mínu lengur.
Við hittumst fyrst í Odense,
hjá Grétu svilkonu hennar og
vinkonu minni.
Þannig að þegar ég flutti til
Fáskrúðsfjarðar árið 1987, en
þar bjó hún einmitt, gat ég leit-
að til hennar á meðan við fjöl-
skyldan vorum að koma okkur
fyrir, og höfum við verið vin-
konur allar götur síðan.
Þegar ég flutti svo til Akra-
ness 1992 ákvað Guðný að
þetta gætu þau líka, og þau
Gísli tóku sig upp og keyptu
sér íbúð í Fífuselinu í Reykja-
vík.
Þar hef ég eytt þúsundum
klukkustunda. Ófáar ferðir
voru farnar með Akraborginni
og gist hjá Guðnýju og Gísla og
spilað Scrabble fram á nótt, og
alltaf var ég send heim með
poka fullan af góðgæti.
Svo flutti ég til borgarinnar
og hef núna síðustu fjögur ár
búið í íbúð sem Guðný fann fyr-
ir mig, bara nokkur skref á
milli okkar. Það er ósjaldan
sem hún hringdi og sagðist
vera með ríflega af mat, hvort
ég vildi ekki skottast yfir og
borða með þeim og spila svo.
Hún var góður kokkur og ég
naut þess að borða með þeim
hjónum. Eftir matinn gengum
við Gísli alltaf frá í sameiningu.
Sá góði maður yfirgaf þessa
jarðvist sumarið 2017, eftir erf-
ið veikindi.
Eftir það var ég hjá Guðnýju
oft í viku, oftast að spila
Scrabble og við töluðum saman
í síma daglega – bara stutt, rétt
að heyra hvernig dagurinn og
líðanin væri búin að vera. Ef ég
var á ferðalagi um landið
hringdi hún til að vara mig við
ef veðrið var að versna og ég
skyldi drífa mig á áfangastað,
nú eða að það væri svo góð spá
einhvers staðar á svæðinu og
þangað skyldi ég drífa mig.
Svo veiktist hún í fyrra. Al-
veg var það ótrúlegt að horfa
upp á, alveg sama þótt hún
gæti ekki gengið óstudd og
væri mikið verkjuð, alltaf gat
hún hlegið og sagt skemmti-
legar sögur. Og kvartaði aldrei.
Þú skrifar nú eitthvað fallegt
um mig þegar ég fer – sagði
hún við mig í vetur.
Hún Guðný var hreinskilin,
gjafmild, hjartahlý, létt í lund
og hefur verið mér svo góð og
hjálpleg alla tíð. Ég er ótrúlega
þakklát fyrir svo margt, sem
ekki verður talið upp hér. Takk
fyrir allt, kæra vinkona, mikið
sem ég á eftir að sakna þín.
Linda.
Ósvarað símtal frá Rósu um
miðja nótt. Tilefnið kom mér
ekki á óvart eftir töluverð veik-
indi Guðnýjar Petru. Ég átti þó
þá von að Guðný myndi ná sér
á ný. Hún kvaddi um nóttina og
hefur væntanlega orðið hvíld-
inni fegin, umvafin sínu fólki.
Ef það er til annað líf er hún í
góðum félagsskap, ásamt Gísla
eiginmanni sínum til margra
ára sem kvaddi ekki alls fyrir
löngu.
Fyrir okkur hin hafa orðið
ákveðin kaflaskil. Ég er þó ekki
alveg búinn að meðtaka brott-
hvarf hennar, en fann fyrir því
eftir að hafa komið heim eftir
laugardagsstúss að það var ein-
hvern veginn í kerfinu að
hringja og heyra í Guðnýju.
Hvað væri títt og hvernig gengi
með mitt fólk og eitt og annað
sem bæri á góma. Ég á víst eft-
ir að eiga mörg slík augnablik
og ég kem til með að sakna
hennar og samtala okkar. Ég
er væntanlega ekki sá eini.
Hún átti marga að og góða vini
sem sást vel á hversu fólk var
duglegt að heilsa upp á hana í
veikindum hennar.
Guðný var alltaf einhvers
konar miðpunktur og fyrir mig
var hún sú sem ég sótti til,
bæði í með- og í mótbyr. Þann-
ig var það allt mitt líf, að ég
átti skjól hjá henni og Gísla.
Áhrif Guðnýjar í uppeldi
mínu á þroska minn og vin-
skapur hennar hafa mótað mig
sem persónu og ekki lítið,
svona þegar ég lít til baka. Ég
á henni mikið að þakka. Fyrir
mig er það reyndar skrítið að
hugsa til þess að maður sé bú-
inn að lifa í hálfa öld án þess að
það hafi nokkurn tímann borið
skugga á samskipti okkar.
Það var mikið í hennar kar-
akter sem er til eftirbreytni.
Hún var jákvæð, tók fólki eins
og það er, alltaf stutt í fyr-
irgefninguna og ávallt einhver
léttleiki yfir henni, ásamt
mörgum öðrum góðum mann-
kostum sem hún bjó yfir.
Guðný hafði gaman af fólki
og var félagslynd og alltaf í
góðu sambandi við vini og ætt-
ingja. Ég gleymi því seint þeg-
ar hún tók upp símtólið og tjáði
vinkonu sinni hvað hún hefði
fengið háan símreikning.
Guðný lifði sínu lífi, hún
hafði gaman af lestri, að spila á
spil, skrabbla við Lindu og ís-
lenskum þáttum í sjónvarpinu.
Guðný þekkti sína sálma og
valdi af kostgæfni, sennilega
allt sitt líf. Ekki minnst þeir
sem hún mat hvað mest fá að
hljóma í hennar eigin jarðarför.
Ég er nokkuð viss um að hún
hafi ekki haft á móti að ég
skrifi nokkur minningarorð um
hana, miðað við viðbrögðin þeg-
ar hún varð fimmtug, þar sem
margir stigu á stokk og héldu
góðar tölur. Góð minning, eins
og það hafi gerst í gær.
Það eru margir sem eiga
góðar minningar um Guðnýju,
og fyrir mig er það svo mikið
sem okkur fór á milli sem ég
ber með mér inn í framtíðina.
Upp í huga mér skjótast ýmis
atvik og minningar sem hægt
verður að ylja sér við, oft eru
þetta spaugileg augnablik sem
við rifjuðum gjarnan upp. Það
má segja að jafnvel í veikindum
hennar í lokin hafi glettni
hennar skinið í gegnum þraut-
irnar.
Megi minningin lifa um góða
konu sem tilheyrði kynslóð sem
hafði ákveðna mannlega eigin-
leika og nærveru sem eru
minni og komandi kynslóðum
til eftirbreytni.
Hvíl í friði, Guðný Petra.
Þinn
Hilmar.
Guðný Petra
Ragnarsdóttir
✝ Svala, eins oghún var ætíð
kölluð, fæddist á
Akranesi 21. ágúst
1959. Hún lést úr
krabbameini 11.
febrúar 2019 á
líknardeild í
Þýskalandi.
Foreldrar henn-
ar voru Guð-
mundur Hannes
Einarsson bóndi,
Eystri-Leirárgörðum, f. 20.3.
1920, d. 1.5. 1999, og Ólöf
Friðjónsdóttir húsmóðir,
Eystri-Leirárgörðum, f. 22.1.
1930.
Systkini Svölu eru Pálmi
Þór, húsasmíðameistari, f.
21.5. 1954, giftur Valgerði
Kristjánsdóttur, f. 24.1. 1958,
og Magnús Ingi, f. 10.11. 1955,
bóndi að Eystri-Leirárgörðum.
sveit. Hún gekk í Leirárskóla,
fór síðan í Reykholt og lauk
þaðan gagnfræðiprófi.
Hún flutti til Reykjavíkur
17 ára gömul og starfaði hjá
Kexverksmiðjunni Fróni. Þeg-
ar Svala var 19 ára fór hún í
eitt ár til Iversheim í Þýska-
landi sem au pair og kynntist
þar eiginmanni sínum, Úlla.
Svala kom heim og flutti aftur
til Reykjavíkur, þar sem hún
stundaði nám í einkaritara-
skólanum og var í starfsnámi
hjá Sölu varnarliðseigna, en
ári seinna flutti hún alfarið út
til Þýskalands. Hún bjó allan
sinn búskap í Iversheim í
Þýskalandi.
Svala starfaði í 22 ár á
skrifstofu Greven Fett Chemie
í Iversheim. Þó svo Svala hafi
greinst með MS sjúkdóminn
árið 1984 hafði hún orku og
þrek til að halda starfi sínu
áfram og starfaði hún þar til
ársins 2004.
Svala var mikill Íslendingur
í sér og var alla tíð dugleg að
heimsækja Leirársveitina sína
og ferðast um Ísland.
Svala verður jarðsungin í
heimabæ sínum, Iversheim, í
dag, 8. mars 2019.
Eftirlifandi
eiginmaður Svölu
er Karl Ulrich
Kastenholz, eða
Úlli, f. 12.5. 1960.
Foreldrar hans
voru Johann Rich-
ard Kastenholz, f.
27.11. 1932, d.
10.6. 2014, og Kat-
harina Elisabeth
Kastenholz, f.
13.2. 1933. Bróðir
Úlla er Rolf Theodor Josef
Kastenholz, f. 3.6. 1967. Svala
og Úlli giftu sig 25.07.1981 og
eignuðust dótturina Susanne
Kastenholz, f. 26.9. 1983. Sam-
býlismaður hennar er Lucas
Berners. Dóttir Susanne er
Freyja Katharina Agnes Kas-
tenholz, f. 31.7. 2012.
Svala ólst upp á
Eystri-Leirárgörðum í Leirár-
Hvort sem þær standa hlið
við hlið eða órafjarlægð skilur
þær að verða systur alltaf
tengdar órjúfanlegum böndum.
Ég og fjölskylda mín söknum
Svölu okkar mikið.
Ninu, Robin, Leon
Arnar, Noah Thor,
Lilja Sif og Sari Brynja.
„Mikið eru kindurnar
ófríðar.“ „Allar kýrnar hérna
eru eins.“ „Hestarnir eru svo
stórir.“ „Hvað er verið að
rækta á þessum akri?“ sagði
Svala 19 ára, forvitin, glöð og
full eftirvæntingar, þegar við
sóttum hana árið 1977 frá
Lúxemborg til Iversheim. Hún
kom fersk úr Leirársveitinni
sinni til þess að vera í eitt ár
hjá okkur sem au pair.
Svala vann hjörtu okkar og
dætra okkar um leið og hún
birtist og varð þá og er enn ein
af okkur.
Ekki nóg með það, hún
kynntist fljótt unga liðinu í litla
þorpinu Iversheim og varð ást-
fangin af efnilegasta og mynd-
arlegasta drengnum, honum
Úlla. Hann gerði sér síðan lítið
fyrir og dreif sig til Íslands til
þess að sækja hana. Þannig
flutti hún til Iversheim, en
nokkru síðar fluttum við öll til
Íslands. Svona leiða örlögin
okkur.
Frá byrjun og alla tíð síðan
hefur Svala verið einlæg vin-
kona, dóttir okkar og stóra
systir dætra okkar.
Staðföst, jákvæð, ákveðin,
einlæg og glaðvær. Þannig var
Svala.
Minningin um hana geymist í
hjörtum okkar allra.
Þóra og Joachim Fischer.
Elsku Svala mín, hér sit ég
og reyni að átta mig á því að þú
sért farin úr jarðlífinu. Ég er
þakklát að hafa komið til þín í
desember og átt með þér góðar
stundir. Það var erfitt að
kveðja þig vitandi að það væri
ekki víst að við hittumst aftur í
jarðlífinu. Það var ótrúlegt
hvernig þú tókst á þessum veik-
indum þínum, þú sagðir við mig
það var ekki nóg að ég væri
með MS ég þarf að takast á við
þetta líka, ekki heyrðist kvört-
un né neikvæðni frá þér þó
þetta allt gengi yfir þig, elsku
Svala mín, þú varst einstök
manneskja, full af æðruleysi og
gafst endalaust af þér til þeirra
sem voru í kringum þig.
Við kynntumst þegar foreldr-
ar mínir fluttu í sveitina okkar,
Leirársveit í Borgarfirði. Það
var þegar við vorum 12 ára að
við kynntumst í Leirárskóla,
vorum þar á heimavist fyrsta
veturinn minn í skólanum. Við
náðum ekki saman í fyrstu en
sumarið 1976 smullum við sam-
an og eftir það brölluðum við
mikið saman, það var alltaf
gaman hjá okkur. Við fórum
suður til Reykjavíkur að vinna,
ákváðum að að fara í sólar-
landaferð til Tenerife um vorið.
Við fórum út í lok mars 1977,
þessi ferð var meiriháttar eins
og allar okkar ferðir. Eftir
sumarið 1978 fórst þú til
Þýskalands sem au-pair. Ég
kom til þín um sumarið 1979 og
var hjá þér í heilan mánuð. Þá
varst þú búin að kynnast þínum
eina sanna, honum Úlla, og
varst svo ástfangin að ég hef
aldrei upplifað neinn einstak-
ling sem hefur orðið svona ást-
fanginn eins og þú. Við fórum í
ferðalag um Þýskaland, það var
áætlað að vera í tvær vikur.
Það var eitt, þú varst á svo
bleiku skýi að ég var í því að
passa þig að þú gengir ekki á
fólk, staura eða dyttir um
ruslafötur sem urðu á vegi okk-
ar. Man sælusvipinn þegar við
styttum ferðina og fórum heim
í Iversheim. Hvað gerir maður
ekki fyrir bestu vinkonu sína?
Þú komst svo til Íslands aft-
ur haustið 1979, fórst í skóla.
Úlli kom í heimsókn um haust-
ið. Við fórum þá í okkar fyrstu
ferð að skoða Ísland. Þú vannst
fram á haust 1980 og fluttir út
aftur þar sem Úlli beið eftir
þér.
Eftir að Susanne fæddist
fórst þú að koma reglulega til
Íslands og þá var ég sjálfskip-
aður fararstjóri í ótrúlega
mörgum góðum ferðum um Ís-
land.
Svala, þú varst svo frábær í
alla staði. Þú veiktist af MS
1984 og aldrei heyrði maður að
þú værir veik, þú kvartaðir
aldrei, tókst á við þessi veikindi
af miklu æðruleysi. Þú varst
vinur vina þinna, okkar vin-
skapur var alltaf traustur, það
kom aldrei neitt upp á milli
okkar sem skemmdi vinskap
okkar.
Þið Úlli voruð svo heppin að
finna hvort annað. Úlli er ein-
stakur maður í alla staði og
klettur í lífinu þínu, stóð þér við
hlið í einu og öllu. Það var mik-
ill kærleikur og ást á milli
ykkar, gaman þegar þú sagðir
„Úlli minn“ þá kom svar „já
Svala mín.“ Hann umvafði þig í
ást og kærleika.
Susanne var ljós í lífinu ykk-
ar því þér var ekki ráðlagt að
eiga fleiri börn eftir að þú
greindist með MS. Freyja dótt-
ir Susanne fæddist 31. júlí 2012
og gaf ykkur endalausa gleði.
Þú varst stolt af henni enda er
hún skýr og skemmtileg.
Svala mín, ég gæti haldið
endalaust áfram. Ég er heppin
að hafa fengið að vera vinkona
þín og tengjast fólkinu þínu í
Þýskalandi.
Elsku Lóa, Addi, Pálmi, Ingi
og fjölskyldur, innilegar sam-
úðarkveðjur til ykkar við fráfall
Svölu okkar, sem verður sárt
saknað.
Úlli, Susanne og Freyja,
innilegar samúðarkveðjur til
ykkar. Missir ykkar er mikill.
Svala var sterk, góð, eiginkona,
móðir og amma.
Þín vinkona,
Ingunn.
Svalan er flogin inn í eilífð-
ina!
Guðdómlegur geisli blíður
greiðir skuggamyrkan geim;
á undra vængjum andinn líður
inn í bjartan friðarheim.
(Hugrún)
Í dag 8. mars kveð ég vin-
konu mína í Iversheim í Þýska-
landi. Leiðir okkar Svölu lágu
saman í Iversheim í ágúst 1979,
þegar við vorum „au pair“-
stúlkur hjá hálfíslenskri fjöl-
skyldu. Svala hafði verið í ár og
ég ný í hennar stað. Á einni
viku var hún búin að setja mig
inn í hlutverkið en ekki síst
hafði ég eignast góða vinkonu
fyrir lífstíð. Einnig höfðum við
eignast sameiginlega fjölskyldu,
Þóru, Jóa og systurnar Ariane
og Ninu, tengsl sem aldrei hafa
rofnað þótt búseta hafi oft skil-
ið okkur öll að í gegnum árin.
Svala var glaðlynd, hjartahlý,
jákvæð og einstaklega hrein-
skiptin, sem ég kunni vel að
meta. Fyrir hennar orð var ég
boðin velkomin í vinahópinn í
Iversheim til þess að taka
hennar stað sem „hressa stelp-
an frá Íslandi“. Við skrifuðumst
á því hún vildi fá fréttir úr
þorpinu, frá fjölskyldunni og
vinahópnum. Einn úr vinahópn-
um, hann Úlli, var kærasti
hennar og síðar eiginmaður.
Ástin var svo sterk að á innan
við ári var hún komin út aftur
og þá til þess að setjast að til
frambúðar. Við áttum þá marg-
ar góðar stundir til þess að
dýpka vinskap okkar áður en
ég fór aftur heim til Íslands.
Það þarf kjark og þor til að
ganga inn í lítið þorpssamfélag
eins og Iversheim og ná að
blómstra þar eins og Svölu
tókst að gera með æðruleysi að
leiðarljósi. Sveitastelpan úr
Leirársveit var aldrei langt
undan, sem sýndi sig best þeg-
ar tengdapabbi hennar ætlaði
að rýja rollur sem hann átti, en
hann var „hobbýbóndi“. Ekki
leist Svölu á aðferðirnar við
rúninginn svo hún greip klipp-
urnar og sýndi þeim réttu
handtökin við mikinn fögnuð.
Kletturinn í lífi Svölu var
Úlli, sem stóð við hlið hennar
fram á síðasta dag. Saman áttu
þau dótturina Susanne. Þau
byggðu sér fallegt heimili þar
sem vandað var til verka með
natni og ráðdeild. Heimili
þeirra stóð alltaf opið fyrir
ferðalanga frá Íslandi og alltaf
var tilhlökkun að hugsa til þess
að við enda „Svalastrasse“
væru hlýjar móttökur og sól-
skinsbros, en það var þjóðveg-
urinn sem lá til Iversheim kall-
aður á milli okkar hjónanna.
Alltaf gátum við rifjað upp
skemmtilegar minningar og
hlegið að uppákomum sem við
lentum í frá tjaldútilegu á
strönd í Frakklandi eða bjórhá-
tíðum í Iversheim. Ég er þakk-
lát fyrir að hafa átt með henni
góða stund í desember síðast-
liðnum þegar lá fyrir í hvað
stefndi. Þar gátum við í síðasta
sinn rifjað upp góða tíma og
þakkað fyrir okkar sameigin-
legu stundir.
Við minnumst þessarar góðu
vinkonu sem fór í gegnum veik-
indi sín með jákvæðu hugarfari
og sátt við lífshlaup sitt. Hvíli
hún í friði.
Anna Toher og
Pétur Steinn.
Guðríður Svala
Hannesdóttir
Kastenholz