Morgunblaðið - 08.03.2019, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MARS 2019
✝ Magnús Þor-grímsson sál-
fræðingur fæddist í
Reykjavík 21. mars
1952. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans 25.
febrúar 2019.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Sveinsdóttir frá
Hvítstöðum í Mýra-
sýslu, húsmóðir og
vann við skrifstofustörf og rekst-
ur, f. 25.11. 1911, d. 13.6. 2000, og
Þorgrímur Magnússon frá Deild
í Fljótshlíð, stöðvarstjóri á BSR,
f. 12.12. 1905, d. 13.9. 1964.
Eiginkona Magnúsar er Ingi-
björg Grétarsdóttir, kennari við
Langholtsskóla, f. 13.6. 1959.
Börn hans eru Guðfinna Mjöll
hönnuður, f. 9.7. 1979, móðir
hennar er Jónína Óskarsdóttir, f.
22.2. 1955, Margrét Helga, nem-
andi í Menntaskólanum í Ármúla,
f. 8.1. 1998, og Þorgrímur, nem-
andi í Menntaskólanum við Sund,
f. 3.10. 2000. Barnabarn er Unn-
ar Uggi Huginsson, nemandi á
Laufásborg, f. 4.4. 2014, for-
eldrar Guðfinna Mjöll og Huginn
Þór Arason.
Bræður Magnúsar eru Sigur-
isskrifstofu málefna fatlaðra í
Reykjavík, framkvæmdastjóri
Svæðisskrifstofu málefna fatl-
aðra á Vesturlandi 1990-2012 og
gegndi því starfi þar til það var
flutt til sveitarfélaganna. Rétt-
argæslumaður fatlaðra í Reykja-
vík og á Seltjarnarnesi frá 2012
og þar til hann varð að láta af
störfum sökum heilsubrests.
Magnús tók alla tíð virkan þátt
í félagsmálum og var á yngri ár-
um félagi í róttækum samtökum
vinstrimanna. Á námsárunum í
Árósum starfaði hann með
grasrótarsamtökunum Gale-
bevægelsen og varð í framhald-
inu formaður Geðhjálpar frá
1986 til 1992. Eftir að Magnús
flutti í Borgarnes varð hann fé-
lagi í Rótarýklúbbi Borgarness
og var 2018 gerður að Paul Harr-
is-heiðursfélaga Rótarýhreyfing-
arinnar. Hann sat í sóknarnefnd
Borgarneskirkju og söng með
Kveldúlfskórnum í Borgarnesi
og söng einnig með Fílharm-
óníunni um tíma. Magnús var
virkur félagi í Samfylkingunni
og tók þátt í pólitísku starfi innan
raða hennar bæði í Borgarnesi
og í Reykjavík. Hann var í for-
ystu félags hjartasjúklinga á
Vesturlandi, var í stjórn Hjarta-
heilla og sat fyrir hönd félagsins
sem varamaður í stjórn Öryrkja-
bandalags Íslands þar til hann
lést.
Magnús verður jarðsunginn
frá Langholtskirkju í dag, 8.
mars 2019, klukkan 15.
geir, ættfræðingur,
f. 4.11. 1943, d. 8.7.
1992, Sveinn Emil,
f. 1.1. 1946, d. 8.9.
1947, Sveinn, verk-
fræðingur, f. 5.11.
1948. Eiginkona
Sveins er Anna
Þóra Árnadóttir,
grafískur hönn-
uður, f. 8.4. 1949,
börn þeirra eru:
Ingibjörg, f. 30.3.
1972, Þorgrímur, f. 25.5. 1976, og
Þorsteinn Sigurður, f. 17.7. 1989.
Tengdaforeldrar Magnúsar eru
Grétar Björnsson, f. 1.9. 1935, og
Helga Friðbjarnardóttir, f. 9.6.
1937.
Magnús útskrifaðist sem stúd-
ent frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð 1971, lærði sálfræði
og félagsfræði við Háskóla Ís-
lands og lauk kandídatsprófi í
sálfræði frá Árósaháskóla 1983.
Magnús lauk síðar námi frá HÍ í
stjórnun og sótti á síðari árum
námskeið í lýðheilsu- og fötl-
unarfræðum við HÍ og einnig
sótti Magnús sér endurmenntun
á Bifröst.
Magnús var starfsmaður á
Kleppsspítala og á Kópavogs-
hæli. Sálfræðingur á svæð-
Magnús minn er fallinn frá
eftir erfið veikindi.
Við hittumst fyrst á Jóns-
messunni, tveimur mánuðum
síðar bauð Magnús í ástarferð á
Barðaströndina. Hann var róm-
antískur maður. Nú var ævin-
týragangan okkar hafin og við
höfum átt gott líf saman. Magn-
ús var afar stoltur af börnum
sínum og afastrák og hvatti þau
óspart til dáða.
Magnús var áhugasamur um
margt í lífinu og virkur, „pabbi
prógramm“ oft kallaður innan
fjölskyldunnar. Mjög pólitískur,
„ég er nú ekki sammála því“
heyrðist oft frá honum í rökræð-
um um málefni. Í veikindunum
sýndi hann mikið lífsvilja og bar-
áttuþrek, ekki síst síðasta árið.
Hann naut þess að fara á tón-
leika og fylgjast með málefnum
líðandi stundar. Velviljaður, til-
finningaríkur og góður maður
með stórt hjarta og mikinn lífs-
vilja er genginn. Þakka Magnúsi
mínum fyrir ævintýragönguna
okkar saman og fyrir að vera
einlægur og traustur vinur alla
tíð.
Ingibjörg Grétarsdóttir.
Mikill öðlingur er fallinn frá.
Okkar litla fjölskylda finnur til-
finnanlega fyrir því að vera orð-
in enn smærri. Við erum einlæg-
lega þakklát fyrir þann tíma sem
við fengum með föðurbróður
okkar. Hann tengdist okkur
systkinunum og fjölskyldum
okkar fallega og okkur þótti öll-
um einstaklega vænt um hann.
Maggi var mikill mannvinur
og barðist af eldmóði fyrir þá
sem minna mega sín í þjóðfélag-
inu. Þegar honum þótti tilefni til
benti hann ekki bara á það sem
betur mætti fara í samfélaginu
heldur tók hann fram mögulegar
lausnir. En þrátt fyrir að geta
tekið snarpar rökræður var
Maggi þeim kostum búinn að
það var alltaf stutt í gáska og
gleði. Hann var mikill söngmað-
ur, klár, glettinn og skemmtileg-
ur.
Við Þorri og Inga minnumst
þess eitt sinn þegar við vorum
börn að hann var að fara með
okkur systkinin í bíó. Til að
skemmta okkur á leiðinni ók
hann fjölmarga hringi um hring-
torgið við Háskólabíó. Við systk-
inin skemmtum okkur konung-
lega við þetta uppátæki og
kannski einhverjir fleiri því aft-
an á Trabantinum var límmiði
sem á stóð: Skynsemin ræður.
Þetta uppátæki sló svo í gegn
hjá okkur systkinunum að úr
varð að einhverskonar laumuleg
hefð sem einstaka sinnum er
splæst í og vekur alltaf mikla
kátínu.
Það var eftirminnilegt hversu
skemmtilegur Maggi var í
sveitabrúðkaupi Þorsteins og
Steinunnar sumarið 2017. Hann
var þá orðinn mjög lasinn en
mætti samt geislandi af gleði.
Fjölskyldan, með Magga í far-
arbroddi, stóð fyrir stór-
skemmtilegu tónlistaratriði í
hlöðunni um kvöldið sem sjarm-
eraði alla til að syngja hástöfum
með. Það var yndislegt að sjá
hversu vel hann naut sín. Ekki
síst er eftirminnilegt hversu vel
hann fékk okkur öllum til að líða.
Því þannig var hann, hann hafði
þann fallega eiginleika að láta
öðrum líða vel.
Nærvera Magga gat nefnilega
gert lítil kraftaverk. Eftir langa
og erfiða fæðingu Önnu var Inga
örmagna og óttaslegin um barn-
ið sitt. Maggi settist hjá henni á
spítalarúmið, tók blíðlega utan
um hana og hvíslaði einhverju
mögnuðu að henni sem varð til
þess að hún tók gleði sína á ný.
Síðasta skiptið sem við hitt-
umst öll fjölskyldan saman var
einmitt í afmæli Önnu nú fyrir
stuttu. Þetta var einstaklega
skemmtilegt afmæli þar sem all-
ir sameinuðust í fjörugu sprelli.
Magga fannst ekki nóg að koma
með gjöf til afmælisbarnsins
heldur fannst honum líka tilefni
til þess að koma með gjöf handa
mömmu afmælisbarnsins – því
þetta væri hennar dagur líka.
Svona var Maggi, hugulsamur
og kærleiksríkur. Hér sáði
Maggi mögulega fræi að nýrri
hefð okkar systkina: Að gefa for-
eldrum líka gjafir á afmæli
barnanna, því að afmæli eru
dagur barna og foreldra.
Ef þið takið auka gleðihring á
auðum hringtorgum, hvíslið
kærleiksríkum töfraorðum að
þeim sem þau þurfa eða gleðjið
foreldra á afmælisdegi barna
þeirra, þá eruð þið ekki einungis
að halda upp á einstakan mann,
heldur eruð þið einnig að auðga
ykkar líf og annarra.
Ingibjörg, Þorgrímur
og Þorsteinn
Sveinsbörn.
Haustið 1971 kom saman hóp-
ur fólks á ýmsum aldri í Háskóla
Íslands til þess að leggja stund á
nám til BA-prófs í sálfræði.
Þetta var á umbrotatímum. Há-
skólamenntun var ekki lengur
bara á færi fárra útvaldra heldur
flykktust í háskólann börn al-
þýðufólks til að nema þau vísindi
og fræðigreinar sem hugur
þeirra stóð til. Félagsvísindi og
sálfræði voru nýjar greinar sem
rýndu í samfélagið, stöðu og
hegðun einstaklingsins, völd og
stéttskiptingu. Víetnamstríðið
geisaði og alls staðar var ungt
fólk að láta til sín taka í andófinu
gegn stöðnuðum hugmyndum,
úreltum kennisetningum, kúgun
og styrjöldum en fyrir friði og
réttlátara samfélagi.
Magnús var einn af þessum
sálfræðinemum sem hittust
haustið 1971. Þarna varð til vina-
hópur sem hefur haldið saman
síðan og á Magnús stóran þátt í
því. Þrátt fyrir löng tímabil þar
sem hópurinn fór hver í sína átt-
ina til annarra landa eða heims-
álfa þá rataði hann saman aftur.
Á háskólaárunum var Magnús
alltaf til í samræður um nýjar
hugmyndir og hafði hugrekki til
að spyrja mikilvægra spurninga
eins og „af hverju ekki að opna
geðsjúkrahúsin, af hverju ekki
að leyfa þeim sem málið varðar
að fá rödd og hlusta á reynslu
þeirra“.
Hluti hópsins fór til Árósa í
Danmörku til að ljúka sálfræði-
náminu og urðu tengslin enn
nánari þar. Á Árósaárunum upp-
hófst sá siður að borða saman
skötu fyrir jólin. Sá siður hefur
haldið áfram hér á landi, ekki
síst fyrir einurð Magnúsar.
„Skötuveislan“ er í dag einn
helsti viðburður vinahópsins á
árinu og ekki síst hjá börnum og
barnabörnum sem hafa tengst
vinaböndum.
Magnús var alla tíð mjög
pólitískur. Hann var á háskóla-
árum sínum virkur í samtökum
marx-lenínista, KSML, og síðar
í Samfylkingunni. Hann var líka
mjög félagslyndur og var í fimm
skógræktarfélögum, í stjórnum
Geðhjálpar og Hjartaverndar,
var meðlimur í Rótarýklúbbi
Borgarness, var í ýmsum kórum
og svo mætti lengi telja. Hann
var einnig ótrúlega ötull við að
hvetja vini sína að koma með sér
á umræðufundi, tónleika og alls
konar uppákomur. Magnús var
lífsglaður maður með sterka lífs-
löngun sem kom berlega í ljós
síðustu árin þegar hann barðist
til hinstu stundar við illvígan
sjúkdóm.
Elsku Didda, Finna, Magga,
Þorgrímur, Unnar Uggi og
Sveinn og fjölskylda. Við send-
um ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin um
hann Magnús, okkar góða vin,
mun lifa og hann mun halda okk-
ur saman eins og áður og vera
með okkur í anda þegar við
borðum kæstu skötuna fyrir jól-
in, tökum stöðuna á heimsmál-
unum og pólitíkinni á Íslandi og
syngjum Povl Dissing, þótt for-
söngvarann vanti. Magnús hafði
til að bera bæði hugrekki og
samhygð. Hann var tilfinninga-
ríkur og glaðsinna og hugsaði
vel um bæði fjölskyldu sína og
vini. Hann var góður vinur og við
munum sakna hans innilega.
Málfríður Lorange,
Margrét Einarsdóttir,
Skúli Waldorff,
Hilmar Péturson.
Magnús var gegnheill góður
maður sem helgaði líf sitt bar-
áttu fyrir þá sem minna mega
sín. Það var bæði starfsvett-
vangur hans og grundvallarþátt-
ur í lífssýn hans.
Magnús ólst upp á tímum um-
brota þegar hefðir fyrri ártuga
viku fyrir nýrri sýn ungrar kyn-
slóðar. Sú sýn birtist ungu fólki
á sjöunda áratugnum með nýrri
tónlist, fatatísku og hugsunar-
hætti. Magnús var engin undan-
tekning. Hann vék sér undan
hefðbundnum pólitískum skoð-
unum og hallaði sér til vinstri.
Hann varð þátttakandi í les-
hringum um hugmyndafræði-
lega endurskoðun á pólitískum
sjónarmiðum.
Frískir vindar opnuðu fyrir
nýja sýn og nýja möguleika.
Róttækar skoðanir um vinstri
pólitík birtust í verki með mót-
mælum gegn stríðsrekstri í Víet-
nam og með óbeit á rekstri her-
stöðvar NATO á Miðnesheiði.
Losaralegur klæðaburður var
ytra teikn um pólitíska afstöðu
og stuðning við róttækar hreyf-
ingar í Evrópu og víðar. Magnús
var samt einlægur friðarsinni og
á móti hverskonar ofbeldi. Þó
ætti ekki að útiloka stuðning við
þá sem vildu velta auðhyggju
heimskapítalismans úr sessi.
Stríðið í Víetnam væri augljós
holdgervingur tilgangslausra
stríðsátaka. Þegar upp væri
staðið myndu fórnir þess engu
skila nema örbirgð íbúanna sem
voru aðeins fórnarlömb hags-
muna sem komu þeim ekkert
við.
Pólitískar skoðanir þessarar
kynslóðar mótuðu líf Magnúsar
en birtust af hófsemi í hinu dag-
lega lífi hans í þrotlausri barátta
fyrir hagsmunum lítilmagnans.
Lífsskoðanir hans mótuðust í
sósíalískri hugmyndafræði ungs
manns sem milduðust hægt og
rólega með árunum. Þegar Sam-
fylkingin var stofnuð var réttur
pólitískur tónn sleginn fyrir
Magnús. Pólitískur áhugi vakn-
aði að nýju með málefnaskrá
sem féll vel að hugmyndum hans
um félagslegan jöfnuð og sterkt
velferðarkerfi.
Tónlist var stóra áhugamál
Magnúsar. Hann fann lífsfyll-
ingu í tónlist, skildi vel fé-
lagslegt gildi hennar og töfra-
mátt og mat þann munað að
gleyma sér í undraheimi klass-
ískrar tónlistar. Hún veitti allt í
senn lífsfyllingu, gleði, styrk og
huggun á lokametrunum.
Magnús var trúaður maður og
lét enga pólitík rugla með það.
Trúin passaði vel við grund-
vallarskoðanir hans um lífið og
tilveruna. Hann var sannfærður
um réttmæti kristilegra gilda og
að siðakenning kristinnar trúar
væri alltaf órjúfanlegur hluti af
stærra samhengi. Þau væru í
senn trúarleg, félagsleg og
menningarleg, m.a. um boðun
kærleika og miskunnsemi.
Þannig vildi hann hafa sín eigin
gildi og leiðarljós, þ.e. að hóf-
semi, viska og réttlæti væru á
sama hátt og trú, von og kær-
leiki ekki eingöngu grundvallar-
þættir trúfræðinnar heldur og
ekki síður tengdust þeir sam-
skiptum einstaklinga og stofn-
ana samfélagsins. Þegar heilsan
lét undan síga vissi hann að von-
in væri ekki innantóm bjartsýni
heldur fylgdu henni dáðir sem
breyta eðli mála í samræmi við
dýpstu siðferðislegar og andleg-
ar þrár mannsins. Þannig hélt
Magnús trúnni og voninni um
bata fram á síðustu stundu. Hún
veitti honum hugarró um þá veg-
ferð sem hann stóð frammi fyrir
og vissu um blessun fyrir konu
sína og börn þótt hann hyrfi á
braut.
Sveinn
Þorgrímsson.
Ég hitti Magga Þorgríms
fyrst í Menntaskólanum við
Hamrahlíð og svo aftur í Ár-
ósaháskóla, þar sem við lærðum
sálarfræði á áttunda áratug síð-
ustu aldar. Það fór vel á með
okkur alveg frá byrjun, enda
höfðum við svipaðan húmor.
Hjarta Magga sló alltaf með
þeim sem minna máttu sín.
Hann vann að málefnum fatlaðra
og geðsjúkra í mörg ár og áður
fyrr gekkst hann mikið upp í
frelsishreyfingum og baráttu á
móti auðvaldi og undirokun víða
um heim. Hann var ávallt á
bandi bænda og verkamanna og
vildi að rödd þeirra undirokuðu
heyrðist. Hann var með hjartað
á réttum stað!
Maggi hafði yndi af tónlist,
var söngmaður góður og hafði
einstaklega fallega og þýða
bassarödd, og hann hafði mjög
gaman af t.d. að syngja með fé-
lögum úr sálfræðideild Árósahá-
skóla alltaf þegar við hittumst.
Hann fór á sinfóníutónleika og
aðra tónleika alveg fram á síð-
ustu stundu.
Eins og margir Íslendingar
var hann náttúrumaður; elskaði
landið, fjöllin og jöklana, sanda
og grænar sveitir og kannski
fyrst og fremst Fljótshlíðina,
þar sem hann átti litla jörð og
hús. Honum leið vel þar.
Hann var vinur vina sinna og
nú sakna þeir hans, sakna bassa-
raddar sem er horfin úr kórnum.
Ragnar Gunnarsson,
Kaupmannahöfn.
Ég elskaði lífið og ljósið og ylinn.
Nú liggur það grafið í djúpa hylinn.
Og vonirnar mínar, sem voru fleygar,
sumar dánar, en sumar feigar.
(Jóhann G. Sigurðsson)
Fáir ef nokkrir sem ég hef
þekkt elskuðu lífið meira en
Magnús Þorgrímsson vinur
minn sem nú hefur kvatt eftir
erfið veikindi. Hann var frum-
kvöðull í því að njóta lífsins, einn
fyrstur karla í Borgarnesi mætti
hann í spinning-tíma, jóga eða
afródans. Hann fór helst á alla
tónleika sem hann gat, listsýn-
ingar og aðra menningarvið-
burði, auk þess að vera virkur í
stjórnmálaumræðu og -þátt-
töku. Við vorum samherjar þar
þótt hvorugt okkar hafi komist
til pólitískra metorða.
Og hafi einhver verið mál-
svari þeirra sem minna mega sín
var það Magnús. Hann reyndist
mörgum vel og orðum hans
mátti treysta. Þessi ríka rétt-
lætiskennd, þessi sjónarmið um
frið, jafnrétti og systkinalag,
þar lét hann til sín taka í orði og
á borði. Hann skrifaði greinar,
deildi efni á netinu og varði allt-
af lítilmagnann. Magnús sagði
hvað honum fannst án þess að
hlífa sannleikanum. Hispurs-
leysi, hreinskilni og sterkar
skoðanir voru eiginleikar sem
hann stóð fyrir. Umfram allt var
hann hlýr og góður maður, og
við hér sem eftir sitjum sorg-
mædd eigum dýrmætar minn-
ingar sem spanna hátt í tuttugu
ár. Kynni okkar í Borgarnesi
leiddu til ómetanlegrar vináttu
sem aldrei bar skugga á. Við
Ingibjörg unnum saman um
tíma, krakkarnir okkar voru á
svipuðu reki og ýmislegt var
brallað. Ásamt fleiri góðum vin-
um stofnuðum við matarklúbb
þar sem þjóðmálin voru krufin
yfir ljúffengum mat og jafnvel
örlitlum vínberjadrykk.
„Livet er ikke det værste
man har“ söng Magnús gjarnan
og við tökum undir það. Njótum
lífsins á meðan við getum og
minnumst góðs vinar um
ókomna tíð.
Elsku Ingibjörg, Finna,
Magga og Þorgrímur, ykkar er
missirinn sárastur. Innilegar
samúðarkveðjur frá okkur Gylfa
og fjölskyldunni.
Guðrún Vala Elísdóttir.
Genginn er góður vinur og fé-
lagi til margra ára, Magnús Þor-
grímsson sálfræðingur.
Hann lést á Landspítala –
Háskólasjúkrahúsi í Reykjavík
mánudaginn 25. febrúar síðast-
liðinn eftir erfiða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm sem að endingu
hafði betur.
Leiðir okkar Magnúsar hafa
legið saman um árabil eða frá
því við komum í Borgarnes á
svipuðum tíma sem aðkomu-
menn.
Með fyrstu kynnum okkar og
samskiptum voru þau að við fór-
um að stunda vatnsleikfimi í
sundlauginni hjá Írisi Grönfeldt.
Í framhaldi af því varð til göngu-
hópur sem kallar sig „Buslara“,
þar sem við Magnús gengum
saman nokkur sumur ásamt öðr-
um góðum vinum um hálendi Ís-
lands. Þessar gönguferðir um
hin ýmsu svæði á landinu voru
einkar ánægjulegar og gefandi
og hafði Magnús mikið yndi af
þeim. Hann var mikill náttúru-
unnandi og naut þess að ganga
um landið og upplifa kyrrðina og
friðinn sem oft ríkir á fjöllum. Í
þessum gönguferðum fór að
bera á því að hann ætti erfitt
með hreyfingu við krefjandi að-
stæður og því fór svo að hann
varð því miður að hætta í þess-
um ágæta gönguhópi.
Magnús gerðist félagi í
Rótarýklúbbi Borgarness árið
1992 og var félagi í klúbbnum til
dánardægurs.
Hann var virkur þátttakandi í
klúbbstarfinu og gegndi öllum
embættum í klúbbnum og sum-
um embættum í tvígang. Magn-
ús starfaði sem forstöðumaður
Svæðisskrifstofu Vesturlands
um árabil og var hann fulltrúi
fyrir starfsgreinina „málfefni
fatlaðra“ í Rótarýkúbbi Borgar-
ness. Hann var einlægur rótarý-
Magnús
Þorgrímsson
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann