Morgunblaðið - 08.03.2019, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MARS 2019
Dóra var traustur vinur vina
sinna. Húmoristi af guðs náð,
vinamörg, vel lesin og fróð um
alls kyns hluti, með sterkar skoð-
anir og réttlætiskennd, ástríðu
fyrir (Þjóð)leikhúsinu og leikhús-
fólkinu sínu en fyrst og síðast
fjölskyldumanneskja. Hún hugs-
aði alla tíð vel um foreldra sína
og var alltaf til staðar fyrir syst-
ur sína og frændsystkini sín.
Dóra var vakin og sofin yfir
drengjunum sínum þremur, yfir
sig stolt af þeim og styðjandi,
alltaf reiðubúin að taka þátt í nýj-
um ævintýrum. Hún tók tengda-
dætrum sínum opnum örmum, að
ekki sé minnst á barnabörnin
sem Dóra umvafði alla daga. Hlý-
legt heimili Dóru og Sigga stóð
alltaf opið.
Dóra var hjartað í föstudags-
klúbbnum svokallaða. Hann skip-
ar hópur samstarfsmanna í Þjóð-
leikhúsinu sem skiptist á að
koma með kaffiveitingar í föstu-
dagskaffi. Þegar Dóra var með
kaffið kom hún ævinlega með
þriggja hæða marengstertu sem
skreytt var með litlum (helst)
dönskum fánum. Danmörk og
danska lágu nefnilega hjarta
Dóru nærri. Þó að flestir hafi nú
látið af störfum hjá Þjóðleikhús-
inu hittist þessi góði klúbbur enn
af og til og treystir böndin. Það
er sannarlega skarð fyrir skildi í
föstudagsklúbbnum.
Það var alltaf gaman að vera
með Dóru og Sigga. Þau voru
samhent hjón og missir Sigga er
mikill. Ég geymi með mér gulln-
ar stundir með kímni, gleði, söng
og dansi og auðvitað svolitlu
drama. Skárra væri það nú að
við, sem kynntumst í gegnum
leikhúsið, værum ekki með það á
hreinu að í lífinu skiptast á sorg
og gleði.
Og nú er það sorgin sem kvatt
hefur dyra.
Björg.
Ég stend einn aldrei þessu
vant í frímínútum á skólalóð
Kársnesskóla.
Sé allt í einu út undan mér að
hún Dóra stefnir beint til mín og
ég þekki hana ekki neitt. Dóra er
líka fjórum árum eldri en ég og
allir vita hver hún er því hún er
dóttir Guðrúnar kennara og hans
Hafsteins teiknikennara sem oft-
ar en ekki hendir mér út úr tíma
hjá sér vegna ónæðis.
Dóra staðnæmist beint fyrir
framan mig og horfir brosandi
niður til mín og segir; Ég sá þig í
Stundinni okkar í gær.
Ég var gjörsamlega frosinn
yfir þessari óvæntu upphefð og
stama út úr mér; Og hvað með
það?
Nei þetta var bara flott, segir
þá Dóra og er rokin með það
sama.
Þetta voru sem sagt fyrstu
kynni okkar Dóru en þau áttu
síðan eftir að taka á sig mun
skemmtilegri og dýpri mynd ára-
tugum síðar þegar við Anna
kynnumst Sigga og Dóru þegar
börnin okkar fóru að rugla sam-
an reytum.
Í dag koma því upp í hugann
margar fallegar og skemmtilegar
myndir af Dóru.
Enginn var hressari í fjöl-
skylduboðum en Dóra, sem ávallt
kom eins og ferskur andblær og
gaf öllum, ungum og öldnum, af
hlýju sinni og gæsku. Hispurs-
laus og brosandi smitaði hún
hressileikanum til okkar allra.
Alls staðar heima í umræðunni
um menn og málefni líðandi
stundar.
Enginn var tilbúinn að hlæja
eins og Dóra, sem sá húmor í
hverju horni og hreif alla með
sér.
Ofuramman Dóra. Hún vissi
fátt betra en að passa og vera í
samvistum við barnabörnin þrjú
og það var greinilega gagn-
kvæmt. Þeirra missir er mikill í
dag.
Við Anna kveðjum okkar
elskulegu Dóru með harm í
brjósti, en þökkum jafnframt fyr-
ir að hafa fengið að deila með
henni öllum góðu stundunum
undanfarin ár. Við erum líka
stolt af því að eiga með henni og
Sigga framtíðarsjóð í ungu
mönnunum okkar þeim Óðni og
Þorláki.
Minning um sterkan karakter
og góða konu mun lifa með okkur
sem eftir stöndum.
Goði Sveinsson.
Sól og bjartir hlýjustraumar
byrja að ferðast um kroppinn
þegar ég hugsa um Dóru. Hvern-
ig hún brosti, hvernig hún labb-
aði, hvernig hún sat og bara
hvernig hún gerði hlutina og lifði.
Hún var sannkölluð fyrirmynd.
Hún var þeim eiginleika gædd að
geta látið mér líða eins og ég
væri velkominn, sama hvert ég
kom. Svo lengi sem hún var á
svæðinu, þá leið mér vel og örlít-
ið betur en áður en ég kom. Og
þegar maður var að fara eitthvað
sem maður vissi að Dóra mundi
vera, hugsaði maður sér gott til
glóðarinnar. Þarna yrði næs, af
því að Dóra yrði þar.
Nærveran var svo hlý og hún
svo glaðlynd og ég er þakklátur
fyrir að hafa kynnst henni. Þegar
ég sat við matarborð með henni
og hennar fjölskyldu leið mér
eins og ég væri hluti af þeirra
góðu og skemmtilegu dýnamík.
Hún var svo góður dýnamíkur-
höfundur. Hún lét mér líða vel án
þess að ég þyrfti að segja henni
að mér liði illa eða undarlega.
Með nærveru sinni einni saman
lét hún mér einfaldlega líða bet-
ur. Fyrir það verð ég henni æv-
inlega þakklátur.
Takk fyrir að vera svona
yndisleg og hlý. Og takk, strák-
arnir hennar fjórir. Þið eruð
lukkunnar pamfílar að hafa átt
hana að alla tíð. Þið eruð ynd-
islegir líka, eins og hún, og ég
sendi ykkur innilegar samúðar-
kveðjur. Þvílík eiginkona, móðir
og amma. Þvílík fyrirmyndar-
manneskja. Svo lengi sem sólin
er til getur maður hugsað til
Dóru og hún verður líka til. Af
því að Dóra var sól.
Ragnar Ísleifur Bragason.
Haustið 1972 mættust ung-
menni úr ýmsum hverfum
Reykjavíkur og nágrannabyggð-
um í Menntaskólanum við Tjörn-
ina. Það markaði upphaf að vin-
áttu okkar bekkjarsystkinanna
sem hefur staðið í tæp 47 ár. Nú
hefur verið höggvið skarð í þenn-
an hóp með fráfalli kærrar vin-
konu okkar Dóru Hafsteinsdótt-
ur og verður hennar sárt saknað.
Það kom fljótt í ljós að Dóra
hafði einstaka hæfileika til að
halda utan um hópinn. Hún átti
frumkvæði að því að hittast, bjó
til nafnalista og sendi út skilaboð
sem oftar en ekki hófust á orð-
unum: Elskulegu bekkjarsystkin
úr 4-B. Af sinni einstöku alúð
kunni hún að búa til umgjörð um
samverustundir þar sem öllum
leið vel. Hún var hlý, kunni að
skapa notalegt andrúmsloft með
nærveru sinni, bar virðingu fyrir
öllum og hvatti fólk óspart til
dáða.
Dóra opnaði ávallt heimili sitt
fyrir bekknum, fyrst á æsku-
heimilinu í Kópavogi og síðan
þegar Siggi var kominn til sög-
unnar og þau farin að búa undir
súð á Freyjugötunni. Það var í
þægilegu göngufæri frá MT og
varð fljótt vinsæll samkomustað-
ur enda Dóra alltaf með opinn
faðminn og naut þess að taka á
móti okkur. Árin liðu og húsa-
kynnin stækkuðu og eftir að
Dóra og Siggi fluttu á Fossagöt-
una í Litla-Skerjó varð heimilið
miðstöð bekkjarsamkomanna.
Dóra var litrík kona og mikið
samkvæmisljón, sagði skemmti-
lega frá og hafði ríka kímnigáfu.
Hún var sjálfkjörinn fulltrúi
bekkjarins í öllum afmælisnefnd-
um árgangsins og sá um að miðla
upplýsingum til hópsins.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund erum við þakklát og hugs-
um um allar dýrmætu samveru-
stundirnar og minningarnar sem
við eigum saman.
Hugurinn er hjá Sigga og fjöl-
skyldu.
Bekkjarsystkinin í 4-B,
Ásdís, Gréta, Jóhanna,
Halldóra og María.
Það var alltaf gaman að vera
samvistum við hana Dóru. Bros-
hýr og glaðlynd, jákvæð og
skarpgreind, dugleg og drífandi.
Við unnum saman í Þjóðleikhús-
inu í um það bil áratug og aldrei
bar skugga á samvinnu okkar
eða vináttu. Dóra starfaði lengst
af í minni leikhússtjóratíð í mark-
aðsdeildinni sem markaðsfulltrúi
og verkefnastjóri, hafði umsjón
með kynningum og annaðist
samskipti við fyrirtæki og hópa
og fór það afbragðsvel úr hendi.
Reyndar gekk hún í ýmis önnur
störf þegar á þurfti að halda því
hún var fjölhæf og ábyrgðarfull
hvað sem henni var falið.
Kynni okkar Dóru hófust með-
an hún var enn ung að árum, þá
var hún aukaleikari hjá mér í
leikriti Jökuls Jakobssonar,
Kertalogi, í Iðnó. Lék hún einn af
geðsjúklingunum á hælinu þar
sem leikritið gerist og stóð sig
mjög vel. Hún var líka um hríð
svokölluð sætavísa og skráveifa í
Iðnó, þar sem hún var hagvön,
því hún var dóttir sómakonunnar
Guðrúnar Þ. Stephensen leik-
konu.
Dóra var félagslynd og hug-
myndarík þannig að hún tók
virkan þátt í félagslífi starfs-
manna á þjóðleikhúsárunum og
ófáar voru þær samkomurnar
eða ferðalögin, þar sem hún var
fremst í flokki skipuleggjenda.
Eftir að hún hætti störfum í
Þjóðleikhúsinu var hún einnig
einn aðalforsprakkinn í því að
stefna okkur saman, fyrrverandi
samstarfsfólki, sem á sínum tíma
höfðum stofnað hinn svokallaða
„föstudagsklúbb“, þar sem við
drukkum saman kaffi á skrifstof-
unni á föstudagsmorgnum og
skiptumst á að sjá um meðlæti.
Menn kepptust við að toppa hver
annan af slíkum metnaði að
þarna mættu manni heilu alls-
nægtaborðin og ótrúlegustu
hnallþóruafrek. Varð að lokum
að setja reglur um takmarkað
umfang góðgætis en klúbburinn
lifði af.
Síðustu ár barðist Dóra við
sjúkdóminn sem svo erfitt er að
sigrast á, krabbameinið. Við höf-
um samt hist eins og fyrr segir,
ofangreindur hópur fyrrverandi
starfsfélaga svona einu sinni til
tvisvar á ári og átt saman
ánægjulegar stundir. Síðast hitti
ég Dóru einmitt á slíkri stund,
skömmu fyrir jólin. Þá bar hún
sig ótrúlega vel eftir margra ára
hremmingar. Hún var bjartsýn
og taldi sig jafnvel vera að vinna
bug á veikindunum.
Við Tóta og fjölskyldan send-
um Sigurði, eiginmanni Dóru,
Hadda Gunna syni hennar og
þeim bræðrum ásamt fjölskyld-
um, Hafsteini föður hennar,
Kristínu systur og allri stórfjöl-
skyldunni okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Það er mikil
eftirsjá að henni Dóru en við
þökkum fyrir að hafa fengið að
kynnast þessari mætu konu og fá
að vera samferða henni í lífi og
starfi. Blessuð sé minning henn-
ar.
Stefán Baldursson.
Hannesarholt var ekki gamalt
þegar Dóra Hafsteinsdóttir kom
til starfa hjá okkur á vormánuð-
um 2013, ómetanlegur starfs-
maður í frumbernsku sjálfseign-
arstofnunarinnar. Hún var hvers
manns hugljúfi og umfaðmaði
alla sem í húsið komu, óspör á
sögur og upplýsingar sem gest-
um þætti fengur að þegar færi
gafst. Dóra var ósérhlífin og lét
sig ekki muna um að hlaupa stig-
ana og gekk í hver þau verk sem
þörf var á til að dagarnir í húsinu
gengju upp. Jákvæð, hlý, um-
hyggjusöm og heil. Fjölskyldan
var henni ofar öllu og hafði hún
unun af að hlúa að unga fólkinu
sínu og barnabörnunum.
Mér er þakklæti efst í huga
fyrir að hafa fengið að kynnast
Dóru og fyrir að hafa fengið hana
með mér í lið Hannesarholts, þar
sem við snerum bökum saman og
leystum úr því sem þurfti að
leysa. Hennar geðgóði maki, Sig-
urður, lét ekki sitt eftir liggja ef
hann gat aðstoðað konu sína við
aukaverk og undirbúning að
kvöldi til, léttur í spori og kurteis
fram í fingurgóma.
Ég votta Sigurði, sonum,
tengdadætrum, barnabörnum,
systur, föður og öðrum aðstand-
endum Dóru mína dýpstu hlut-
tekningu. Fyrir mína hönd, fjöl-
skyldu minnar og Hannesarholts
þakka ég samfylgdina. Gengin er
kona sem átti bara vini, lánsamir
þeir sem áttu hana í lífi sínu.
Ragnheiður Jóna Jónsdóttir.
Við Siggi Marg, eins og við
vinir hans segjum, höfum verið
vinir frá barnæsku. Henni Dóru
kynntumst við svo þegar að því
kom í menntaskóla að hann náði í
hana. Sem var einmitt um svipað
leyti og við kynntumst. Og kynn-
in við Dóru urðu ekki vonbrigði,
hvorki þá né síðar. Með henni
var, óhætt að segja, alltaf gaman.
Dóra var afskaplega ljúf í viðmóti
og svo var hún húmoristi af guðs
náð og sagði sögur af samferða-
fólki sínu með hæfilegri alvöru.
Enginn var undanskilinn gaman-
sögunum, allra síst hún sjálf.
Þess vegna var samveran alltaf
frekar laus við alvöru lífsins og
snerist meira um léttleika tilver-
unnar og tilheyrandi hlátur. Þess
vegna minnumst við Dóru með
brosi í gegnum tárin þrátt fyrir
allt.
Allir hafa sína galla. Siggi
gerðist Samfylkingarmaður og
Dóra ekki síður, eins vel og hún
var af guði gerð. Þess vegna
byrjuðu allir okkar fundir með
því að reyna að leiða þau frá villu
síns vegar. Þeir sem þekkja
Sigga vita að hann er ekkert af-
skaplega leiðitamur svo að notuð
séu væg orð um mjög svo skoð-
anafastan mann, sumir mundu
líklega segja þrjóskan. Þess
vegna enduðu líka allar slíkar til-
raunir á fyrirsjáanlegum stað. Þá
sagði annað okkar við Dóru að
hún væri uppáhaldskommúnist-
inn okkar. Að því búnu var hægt
að snúa sér að öðrum hlutum.
Við höfðum fyrir fastan sið að
hittast á aðventunni heima hjá
okkur með fleiri vinum. Þá voru
heimatilbúnir síldarréttir á borð-
um, en veigarnar á hinn bóginn
illa danskar. Ekki þótti okkur
það nú leiðinlegt. Nú fyrir jól
höfðum við talað við Dóru og
hlökkuðum mikið til sam-
fundanna. Svo kom dagurinn og
við heyrðum í Dóru í síma. Siggi
kæmi einn í þetta sinn, en hún
hlakkaði mikið til næstu aðventu.
En það bíður okkar enn um sinn
og það verður önnur aðventa og
svo annar fögnuður þar sem við
hittumst heldur en við hugðum
þá.
Það tekur okkur sárt að vera
fjarverandi og geta ekki kvatt
hana öðru vísi en með þessum fá-
tæklegu orðum. Söknuðurinn er
mikill. Guð veri með Sigga vini
okkar og allri fjölskyldu þeirra
Dóru.
Einar og Regína.
Það var árið 1976 sem ung
stúlka réðst sem skólaritari að
Hagaskóla. Hún hafði útskrifast
úr skólanum fáum árum áður.
Var vissulega kunnug skólanum
og einnig mörgum í starfsliðinu.
Samt var þetta stórt skref fyrir
unga og lítt reynda stúlku. Skóla-
ritarastarfið á þessum árum var
og er reyndar enn mikið og
vandasamt. Á ritaranum standa
ótal spjót. Samskipti og þjónusta
við skólastjórnendur, kennara,
foreldra og ekki síst nemendur
krefjast samskiptahæfni, þolin-
mæði og hlýju. Dóra Hafsteins-
dóttir, sem við kveðjum nú
ótímabærri kveðju, átti þessa
eiginleika í ríkum mæli. Skrif-
stofur okkar voru hlið við hlið og
samskiptin mikil og góð. Minnist
ég ekki að þar hafi nokkurn tíma
slegið í bakseglin. Glaðværðin
var einnig einn af mörgum kost-
um hennar og ekki síður hve eðli-
lega hún leitaði ráða og aðstoðar.
Nemendur fundu fljótt að til
hennar var auðvelt að leita varð-
andi ólíklegustu hluti, hvort sem
þeir snertu hið daglega skóla-
starf eða vandamál unglingsár-
anna. Henni var treystandi.
Þrátt fyrir ungan aldur féll
hún fljótt inn í hóp starfsfólksins
og þótt flestir séu hættir eða hafi
leitað á önnur mið hélt hún sam-
bandi við marga fram undir það
síðasta. Ekki skemmdi fyrir þeg-
ar hún fann hann Sigga sinn.
Hann varð fljótt einn af hópnum
sem enn heldur saman, Haga-
lögðunum. Dóra og Siggi voru al-
gerlega samofin í okkar huga.
Kæri Siggi og fjölskylda, við
Auður sendum ykkur okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðj-
um þann sem öllu ræður að
styrkja ykkur í sorginni. Hún er
sár en minningarnar um yndis-
lega konu munu fylgja okkur öll-
um.
Haraldur Finnsson,
fyrrum yfirkennari
Hagaskóla.
Látin er í Reykjavík mikil og
góð vinkona mín og vinnufélagi,
Dóra Hafsteinsdóttir, sem vann
með mér í Þjóðleikhúsinu. Hún
var svo góð og hlý í öllu sem hún
gerði. Fyrir mig er þetta mikil
söknuður, en þó held ég að synir
hennar og barnabörn eigi eftir að
sakna hennar meira. Mestur er
þó söknuður mannsins hennar,
nú þegar vorið kemur með allt
sitt þá kvaddi hún þetta líf. Von-
andi verður vel tekið á móti henni
þegar hún bankar á dyrnar í
himnaríki. Takk fyrir allt gott
sem þú hefur sýnt okkur Ingu,
það er ljósið okkar. Sendi strák-
unum þínum og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur okkar
Ingu og einnig manninum þínum
líka samúðarkveðjur.
Kristinn Guðbjartur
Guðmundsson,
Ingveldur Einarsdóttir.
Ástkær frændi okkar og vinur,
MARGEIR SIGURÐUR
VERNHARÐSSON,
Grundartúni 10, Hvammstanga,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 28. febrúar.
Útför hans verður frá Hofsóskirkju
laugardaginn 9. mars klukkan 15.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birna Dýrfjörð
EIRÍKUR BJARNASON
augnlæknir
lést laugardaginn 2. febrúar.
Útför Eiríks fór fram í kyrrþey að ósk hins
látna mánudaginn 4. mars.
Auðun Eiríksson Mona Hitterdal
Erla Auðunsdóttir
Gerður Auðunsdóttir
Kristín Auðunsdóttir
Brynja Bjarnadóttir
Lára V. Albertsdóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
KRISTRÚN GRÍMSDÓTTIR,
Árskógum 8,
Reykjavík,
andaðist laugardaginn 2. mars á Landspítalanum í Fossvogi.
Útför hennar fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 12. mars
klukkan 13.
Brynjólfur Kristinsson
María Jóna Einarsdóttir Hreggviður Hreggviðsson
Hallgrímur Árni Ottósson Ástrós Gunnarsdóttir
Kristín Guðný Ottósdóttir
Viktoría Eyrún Ottósdóttir
Valgerður Ósk Ottósdóttir
Kolbrún A. Kvaran Kristinn Brynjar Bjarnason
Jón Rúnar A. Kvaran Helga Valgerður Skúladóttir
ömmu- og langömmubörn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
PÁLS SIGURGEIRSSONAR
frá Hlíð A-Eyjafjöllum,
Fróðengi 3, Reykjavík.
Þórhildur M. Guðmundsdóttir
Guðjón Þór Pálsson Dolores Mary Foley
Sigurgeir Pálsson Sus Kirk Holbech
Anna Dóra Pálsdóttir Hrafn Sveinbjarnarson
barnabörn og barnabarnabörn