Morgunblaðið - 08.03.2019, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MARS 2019
vel þjálfaður heimilislæknir sem
stundaði starf sitt af miklum heil-
indum og metnaði. Hann hafði
sterka réttlætiskennd, hafði
ákveðnar skoðanir á málefnum af
ýmsum toga, skoðanir sem yfir-
leitt voru vel ígrundaðar og ekki
auðvelt að hrekja með minna
ígrunduðum rökum. Hann var
mikill gæfumaður sem hlotnaðist
einstakur lífsförunautur, fjórir
vænir synir og tengdadætur og
barnabörn sem voru yndi afans.
Skákin við krabbann tók mörg
ár, skák sem speglaði mannkost-
ina, hugrekki, baráttuþrek, ein-
urð, æðruleysi, allt fram í enda-
taflið.
Ég syrgi frænda og náinn vin,
en kveð með þakklæti
Jón Steinar Jónsson.
Gunni frændi hefur kvatt okkur
allt of snemma. Með sitt rólega yf-
irbragð og óendanlega hlýju og
góðmennsku er hann einhver
besta manneskja sem ég hef
kynnst. Mér fannst veröldin og til-
veran öll verða fátækari við fráfall
hans. Ég vissi að ég væri að kveðja
hann í síðasta sinn þegar ég kyssti
hann á ennið tæpum tveimur sól-
arhringum áður en hann lagði í
sína hinstu för. Hann gerði sér
grein fyrir í hvað stefndi og tók
hlutskipti sínu af æðruleysi.
Styrkur, samheldni og endalaus
ást þeirra Helgu og Gunna var
einstök.
Gunni reyndist mér mikill ör-
lagavaldur. Ég veiktist alvarlega
þegar ég var sautján ára. Á ör-
skotsstundu gat ég mig varla
hreyft fyrir verkjum og reyndist
vera með fimm brjósklos í lend-
hryggnum. Ég gekk á verkjalyfj-
um, gat ekki setið í ein þrjú ár og
velktist um í heilbrigðiskerfinu
milli sérfræðilækna. Niðurstaðan
varð sú að það átti að spengja all-
an hrygginn á mér. En Gunni hélt
nú ekki! Þessi rólegi og yfirvegaði
frændi minn var staðfastur í því að
það væri ekki rétta lausnin. Þetta
hratt af stað atburðarás sem færði
mig síðar í stóra bakaðgerð í
Lundúnum þar sem ég slapp við
spengingu og náði síðar fullri
heilsu. Líf mitt breyttist frá því að
vera 75% öryrki í að vakna hvern
morgun verkjalaus og ég ákvað að
nýta mér þessa nýju tilveru sem
við mér blasti. Ég fetaði í fótspor
Gunna og fór í læknisfræði. Hann
var fyrirmynd mín. Ég lauk
læknanámi, sérnámi í lyf- og
hjartalækningum og loks doktors-
prófi í læknisfræði. Við hvern
áfanga hugsaði ég til hans með
þakklæti. Ég er þess fullviss að líf
mitt væri ekki samt ef heimilis-
læknirinn Gunnsteinn Stefánsson
hefði ekki haldið hlífiskildi yfir
mér. Eftir að við urðum kollegar
breyttist innihald samræðna okk-
ar oft yfir í fagleg mál og ég naut
þess að sjá hve vel hann var að sér.
Ég hætti að vera krakkinn og við
urðum jafningjar. Hann hafði
gaman af að segja frá og nú síðast
sagði hann mér frá upplifun sinni
af Capri, en við fjölskyldan höfð-
um farið þangað sl. sumar. Hann
tókst á flug í frásögninni og það
var ekki að sjá að hann léti neinn
bilbug á sér finna þrátt fyrir að
vera að berjast við verki og lyst-
arleysi. Andi hans var mun sterk-
ari en krabbameinið sem varð
banamein hans. Lífsgleði, ást, bar-
áttuhugur og jákvæðni er það sem
hann skilur eftir sig og líf okkar,
sem bárum þá gæfu að vera sam-
ferðamenn hans, eru ríkari fyrir
vikið.
Fjölskyldunni allri vil ég votta
mína dýpstu og innilegustu
samúð.
Inga Jóna Ingimarsdóttir.
Haustið 1968 hóf stór hópur
stúdenta nám við læknadeild Há-
skóla Íslands. Utan úr heimi bár-
ust fréttir af stúdentaóeirðum um
alla Evrópu. Menn reistu götuvígi
og slógust við lögreglu í París og
Berlín. En læknanemar á fyrsta
ári höfðu engan tíma til að hugsa
um byltingu eða námsmanna-
hreyfingar. Þeir sátu yfir bókum
og lærðu vefjafræði og efnafræði
utan að. Að vori var prófað og
margir heltust úr lestinni en sam-
hentur hópur komst yfir allar
hindranir og útskrifaðist árið
1975. Námsárin þjöppuðu hópn-
um saman á lesstofum, kúrsusum
og vinnu á sjúkrahúsunum og
vinabönd mynduðust sem aldrei
hafa rofnað.
Einn í þessum hópi var Gunn-
steinn Stefánsson. Hann var stúd-
ent að norðan og mér fannst eins
og hann stigi alskapaður út úr Ís-
lendingasögum. Minnti mig oft á
lýsingu Gríms Thomsen á Hall-
dóri Snorrasyni; „æðrulaus og
jafnhugaður, stríðlundaður og fá-
talaður“. Gunnsteinn var hægur
og rólegur í allri framgöngu,
ágætur námsmaður og húmorinn
var aldrei langt undan. Þessi
skaphöfn var styrkleiki Gunn-
steins og einkenndi hann alla tíð
sem lækni og manneskju. Í lang-
vinnri baráttu við illvígan krabba
komu styrkleikar hans vel í ljós.
Útskriftarhópurinn fór til Ítalíu
á liðnu hausti. Gunnsteinn og
Helga kona hans komu með þrátt
fyrir alvarleg veikindi hans. Allt
var sem fyrr. Gunnsteinn bar sig
vel og ræddi lífið og tilveruna með
bros á vör. Engan gat grunað
hversu skammt hann ætti eftir
ólifað. Í ferðalok hélt hann ræðu
og kvaddi hópinn af sama æðru-
leysi og einkenndi allt hans líf.
Hann þakkaði samfylgdina og
sagðist ekki koma með okkur í
næstu ferð. Við skynjuðum öll ná-
lægð dauðans og fylltumst þakk-
læti fyrir þessar samverustundir.
Við Jóhanna vottum Helgu og öðr-
um ástvinum hans samúð.
Óttar Guðmundsson.
Fallinn er æskuvinur og koll-
ega Gunnsteinn Stefánsson. Við
fylgdumst að; í landsprófi á Eið-
um, herbergisfélagar í MA, í síma-
vinnu, í læknadeild, í Svíþjóð og
vorum samherjar á Egilsstöðum í
sex ár. Helgurnar okkar urðu
perluvinkonur. Gunnsteinn var
hæglátur maður og hlédrægur,
greindur vel, stálminnugur og
fjölhæfur en erfið félagsfælni
framan af ævi torveldaði honum
að njóta hæfileika sinna til fulls.
Út á við bar ekki á þessu og í
góðra vina hópi gat Gunnsteinn
verið hrókur alls fagnaðar, mikill
sögumaður og húmoristi. Það
gleymist engum í gönguhópnum
Förusveinum þegar Gunnsteinn
gerði upp í lokahófi hópsins í
Norðurfirði frumraun sína í þeirri
óvissu- og háskaför sem Stranda-
ganga með allt á bakinu getur ver-
ið. Allir grétu af hlátri og sögu-
maður mátti vart mæla vegna
þeirra kómísku mynda sem hann
var í þann veginn að draga upp.
Honum var ætíð létt að koma auga
á hinar spaugilegu hliðar tilver-
unnar í fari sjálfs sín og samferða-
manna. Gunnsteinn naut þess alla
ævi að aka bíl og varð slyngur í
þeirri íþrótt að komast áfram í
snjó og ófærð sem kom sér vel í
dymbilviku 1971 þegar við brut-
umst til Vopnafjarðar með
Bronkó-jeppa til Skúla mágs
hans.
Gunnsteinn var farsæll, fjöl-
fróður, glöggur og vel liðinn heim-
ilislæknir. Traust hjálparhella
sinna sjúklinga. Í lok níunda ára-
tugar síðustu aldar, þegar heim-
ilislæknar risu upp gegn ösku-
buskuhlutskipti sínu innan
heilbrigðiskerfisins og LÍ, steig
Gunnsteinn fram. Réttlætiskennd
hans var misboðið. Hann skrifaði
meitlaðar greinar í blöð og sat
þrautseigastur allra við samninga-
borðið, lét hvorki laust né fast fyrr
en réttlætinu var náð, að allir
læknar sætu kjaralega við sama
borð. Það var honum því kærkom-
in viðurkenning síðastliðið haust
þegar Félag íslenskra heimilis-
lækna gerði hann að heiðursfélaga
fyrir þessa baráttu. Þegar þarna
var komið var krabbamein það
sem hann barðist við á annan ára-
tug farið að þrengja verulega að.
Það aftraði honum þó ekki að
verða samferða árgangi sínum úr
læknadeild í Ítalíuferð í haust þar
sem hann kvaddi hópinn eftir-
minnanlega. Þrautseigja er
dyggð.
Við sem urðum þess aðnjótandi
að þekkja Gunnstein vel minn-
umst hans sem góðs drengs og
trausts vinar. Gæfa Gunnsteins
var að kynnast sinni einstöku eig-
inkonu, Helgu Snæbjörnsdóttur,
sem við Helga Jóna vottum okkar
dýpstu samúð sem og sonum
þeirra og fjölskyldu allri.
Stefán Þórarinsson.
Gamall skólafélagi og starfs-
bróðir er látinn úr óvægnum sjúk-
dómi rétt rúmlega sjötugur, eng-
inn aldur nú á dögum. Dauðinn er
hins vegar stundvís þegar sá gáll-
inn er á honum, en hér var við hon-
um búist, því miður.
Gunnsteini kynntumst við
skólafélagar hans fyrir rúmum 50
árum við upphaf náms í lækna-
deild. Hann var einhvers konar
táknmynd tiltekinnar íslenskrar
arfleifðar, hæglátur og hógvær,
seintekinn, traustur, æðrulaus. Þó
að hann væri fremur fámáll, og
færi ekki með fleipur eins og sum-
um er títt, var ekki óskynsamlegt
að leggja við hlustir þegar hann
lagði orð í belg. Hann hafði ríka
réttlætiskennd og gat staðið fast-
ur fyrir ef á móti blés, setti báða
hæla í jörð. Hann var manna
skemmtilegastur, hafði lúmskan
húmor. Hann sagði sögur af
skrítnu fólki. Þær risu stundum í
hæstu hæðir þegar hann sagði
þær á síðkvöldum í gönguferðum
þess góða hóps Förusveina sem
við höfum haft þann heiður að
vera í. Sögurnar urðu stundum
langar, lengri og viðburðaríkari en
ætlað var, og tafirnar ekki síst út
af hláturrokum sögumanns og
áheyrenda. Svona var Gunn-
steinn.
Við sem lukum námi í lækna-
deild árið 1975 höfum undanfarna
áratugi farið saman til ýmissa
landa Evrópu, nú síðustu árin á
tveggja ára fresti. Síðastliðið
haust fórum við til Ítalíu. Við tveir
áttum ásamt konum okkar, Helgu
Snæ og Siggu Snæ, eftirminnilega
stund á spænsku tröppunum í
Róm, og síðan á veitingastað í hlið-
argötu skammt frá. Þá var Gunn-
steinn orðinn veikur, og kvaddi
okkur skólafélaga sína reyndar í
þessari ferð á þann veg sem við
munum seint gleyma. En þarna á
spænsku tröppunum gátum við
krufið málin, við töluðum náttúr-
lega um lífið, talsvert um dauðann,
og um það sem hæst bæri í lífi
hvers manns. Þarna kom vel fram
skynsemi Gunnsteins og æðru-
leysi. Hann var kannski ekki tilbú-
inn, hann vildi lengri jarðvist eins
og við flest á þessum aldri, en und-
irbúinn var hann.
Við Sigga viljum votta Helgu,
sonum þeirra Gunnsteins fjórum
og fjölskyldum þeirra dýpstu sam-
úð. Ég leyfi mér líka að votta þeim
hluttekningu fyrir hönd okkar
allra sem brautskráðust úr lækna-
deild árið 1975. Við sjáum á eftir
góðum dreng, missir okkar er
mikill, en missir þeirra Helgu er
meiri.
Sigurður Guðmundsson.
Klettur. Járnkarl. Stoð og
stytta. Þessi orð koma upp í hug-
ann þegar maður minnist Gunn-
steins Stefánssonar. Hann starf-
aði með okkur á heilsugæslunni í
Hafnarfirði í tvo áratugi og strax
og hann tók til starfa bundumst
við miklum og sterkum vinabönd-
um. Gunnsteinn var afar farsæll
læknir og geysilega vel að sér fag-
lega. Það var ekki ónýtt að leita til
hans þegar flókin sjúkdómsein-
kenni voru úrlausnarefni. Hann
reyndist skjólstæðingum sínum
afar vel og aldrei bar skugga á
samstarf okkar. Traustur og heill í
öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Gunnsteinn hafði einstaka frá-
sagnargáfu og oft var setið lengi
eftir vinnu og farið yfir sögur úr
héraði. Leiftrandi lýsingar á oft
óhemjuerfiðum viðfangsefnum
læknis í héraði voru dregnar fram
og var hrein unun á að hlýða.
Hann hafði yfir óvenjufjölbreytt-
um orðaforða að búa og skemmti-
legar myndlíkingar, stundum
blandaðar sænsku, lýstu upp þá
atburði sem til umræðu voru.
Gunnsteinn var mikill baráttu-
maður fyrir réttindum heimilis-
lækna og í raun aðalhugsuður
þeirrar baráttu lengst af, enda
kunni hann sögu kjarabaráttunn-
ar öllum betur. Ekki var verra að
eiga hann að ef til rökræðna kom
því rökfastari og betri málsvara
höfum við ekki átt. Þeim var vor-
kunn sem lögðu út í það fen að
ætla að rökræða eða snúa Gunn-
steini. „Þá tala ég bara við þá með
tveimur hrútshornum,“ sagði
hann stundum þegar undirbún-
ingur fyrir aðgerðir stóðu fyrir
dyrum. Gunnsteinn var mikill
gæfumaður í sínu einkalífi. Fjöl-
skyldan var honum allt og hann
var eðlilega afar stoltur af drengj-
unum sínum sem allir fjórir eru
hörkuduglegir og vel menntaðir
verkfræðingar. Fyrir um 15 árum
greindist Gunnsteinn með
krabbamein. Allan tímann síðan
hefur hann unnið hverja orr-
ustuna á fætur annarri í barátt-
unni við þessa meinsemd. Klett-
urinn stóð allt af sér. Nú síðustu
mánuðina versnuðu veikindin
hins vegar verulega og ljóst var í
hvað stefndi. Við áttum góða
stund nýlega þegar við heimsótt-
um hann á spítalann, mikið spjall-
að og hlegið og gamlir atburðir
rifjaðir upp. Síðustu vikurnar
hafa verið ansi þungar og Helga
hefur hjúkrað honum af einstakri
natni og dugnaði.
Við kveðjum í dag traustan og
góðan vin og vottum Helgu,
drengjunum og fjölskyldu allri
okkar samúð.
Emil Lárus Sigurðsson,
Haukur Heiðar Ingólfsson,
Stefanía M. Sigurðardóttir.
Í dag kveðjum við Gunnstein,
vin okkar og göngufélaga í Föru-
sveinum.
Gunnsteinn var Fellamaður og
ólst upp á bænum Bót í Fellum en
síðan á Egilsstöðum og taldi sig
alla tíð vera dálítinn sveitamann
innst í hjarta. Hann var gæfumað-
ur í einkalífi, mikill fjölskyldu-
maður enda eignaðist hann ein-
staklega góða konu, hana Helgu,
og stóran barnahóp. Gunnsteinn
var traustur og góður maður og
bjó yfir yfirgripsmikilli þekkingu
á sínu fagi, sem hann sinnti af
mikilli samviskusemi meðan
heilsan leyfði. Heimabyggð hans
á Héraði naut starfskrafta hans
lengi eftir að hann kom heim frá
sérnámi. Síðan fluttu þau Helga
suður með fjölskylduna og settust
að í Hafnarfirði, á heimaslóðum
Helgu.
Gunnsteinn og Helga hafa
ferðast með gönguhópi okkar,
Förusveinum, um fjöll og firnindi
á hverju sumri í fjölmörg ár, oft-
ast á Íslandi en stundum líka er-
lendis. Á ferðum okkar höfum við
heimsótt ýmsar helstu náttúru-
perlur Íslands og notið saman
náttúrufegurðar og útiveru. Glatt
hefur alltaf verið yfir þessum
ferðalögum og í þeim kynntumst
við nýjum hliðum á Gunnsteini
eins og öðrum. Í einni af fyrstu
ferðum hans opnaði hann sýn
okkar inn í hugarheim uppruna
síns og sagði með glimt í auga að
það væri nú nýtt fyrir sér og öðr-
um sveitamönnum að ganga á fjöll
án þess að eiga erindi! Hann lét
sig samt hafa það og hafði af
mikla ánægju. Síðustu fjallgöng-
una fór hann með okkur í júlí í
sumar á Helgafell við Kaldársel,
sem hann var vanur að kalla
bæjarfellið sitt.
Við Förusveinar kveðjum með
söknuði góðan vin og félaga og
vottum Helgu og fjölskyldunni
samúð okkar allra.
Björn Már Ólafsson,
Sigríður Ólafsdóttir.
Ég kynntist Gunnsteini þegar
við hófum nám í læknadeildinni
árið 1968. Á þessum árum sátu
menn löngum stundum á lesstof-
um, oft fram á kvöld en tóku af og
til hlé frá lestrinum, spjölluðu yfir
kaffibolla og söfnuðu kröftum til
að halda áfram og búa sig undir
næstu prófraunir. Þá var líka oft
sest að tafli. Við Gunnsteinn höfð-
um gaman af því að tefla, oftast
hraðskákir. Að mínu mati var
Gunnsteinn fremstur okkar félag-
anna í þeirri íþrótt. Svo liðu árin.
Eftir að við höfðum farið til
framhaldsnáms, hann í heimilis-
lækningum og ég í hjartalækning-
um áttum við mjög gott samstarf
um þjónustu við sjúklinga. Mér
var ljóst af þeirri samvinnu, sem
ég vissi raunar fyrir, hversu vel
hann var að sér í fræðunum og
glöggur á að finna lausnir. Enda
báru sjúklingarnir mikið traust til
hans. Oft kom til tals að byrja aft-
ur að tefla, þegar hægjast færi
um. Því miður vannst ekki tími til
þess. Hann tefldi þó mikið á net-
inu og hafði gaman af því að segja
mér frá því að mótherjar hans víðs
vegar að héldu því fram að hann
hlyti að hafa fleiri skákstig en upp
voru gefin.
Á síðari árum vorum við félagar
ásamt eiginkonum í gönguhópn-
um Förusveinum, sem stundaði
gönguferðir víðs vegar um Ísland
en einnig í fjarlægum löndum. Oft
vorum við í þessum ferðum mjög
samstíga og áttum löng samtöl um
lækningar en líka um þjóðfélags-
mál af ýmsu tagi og trúarbrögð,
sem hann hafði kynnt sér í þaula á
seinni árum. Mátti margt af hon-
um læra í þeim efnum.
Með árunum leyfði hann fé-
lögum sínum að njóta kímnigáfu,
sem hann hafði helst til lengi farið
óþarflega vel með. Á ferðalögum
þótti orðið ómissandi að Gunn-
steinn tæki míkrafóninn, enda var
það trygging fyrir því að fólk tæki
að veltast um af hlátri.
En allt hefur sinn tíma og eitt
sinn skal hver deyja. Eftir langa
og harða baráttu voru ekki fleiri
leikir í stöðunni. Góðs vinar og
kollega er sárt saknað. Helga og
Gunnsteinn voru mjög samhent
hjón og hún stóð eins og klettur
með honum til hinstu stundar. Að
leiðarlokum sendum við Sólveig
henni, börnum þeirra og öðrum
aðstandendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Gestur Þorgeirsson.
Himnarnir grétu daginn sem
heiðursmaðurinn Gunnsteinn
Stefánsson lést, hinn 1. mars síð-
astliðinn. Það var við hæfi. Ein-
stakur maður er fallinn frá. Missir
okkar er mikill og engin orð fá lin-
að missi Helgu og fjölskyldunnar.
Ég var svo lánsöm að vinna með
Gunnsteini til fjölda ára. Úr varð
traust vinátta. Við sem urðum
þess aðnjótandi að vinna með
Gunnsteini þökkum fyrir sam-
fylgdina, vinskapinn, öll samtölin
og góðu og dyggu ráðin. Gunn-
steinn var alltaf eins og klettur í
ólgusjó lífsins, íhugull, staðfastur
og háttvís, með skýra sýn á menn
og málefni.
Hann sinnti sjúklingum sínum
af mikilli natni og umhyggju og
faglegri færni, sem og var raunin
með allt sem Gunnsteinn tók sér
fyrir hendur.
Hann upplifði miklar sam-
félagsbreytingar á lífstíð sinni,
sveitastrákurinn að austan sem
varð sérfræðingur í heimilislækn-
ingum. Gunnsteinn var heimilis-
læknir af guðs náð, heilsugæslan
var honum hjartfólgin og hann var
ótrauður baráttumaður fyrir efl-
ingu og uppbyggingu heilsugæsl-
unnar og tók virkan þátt í að móta
stefnu heilsugæslu í landinu.
Hann var gerður að heiðursfélaga
í Félagi íslenskra heimilislækna
síðastliðið ár. Starfssaga hans er
merkileg en aðrir segja þá sögu
betur.
Gunnsteinn var mikil fjöl-
skyldumaður, áhugasamur um
sögu, útivist, skák og gamla bíla,
svo fátt eitt sé nefnt. Þau Helga
voru einstaklega samstíg hjón og
þreyttist Gunnsteinn aldrei á að
hæla Helgu sinni. Þeim hjónum
auðnaðist að eignast fjóra syni og
á seinustu árum bættust mörg
barnabörn í fjölskylduna og þá
fengu Gunnsteinn og hans yndis-
lega Helga ný hlutverk, afa og
ömmu, ríkidæmi sem færði þeim
mikla gleði og þau sinntu af
óskiptri umhyggju og ástúð.
Með þakklæti og söknuði kveðj-
um við Gunnstein, um leið og við
vottum ástvinum hans og ættingj-
um okkar dýpstu samúð, blessuð
sé minning þessa einstaka manns.
Fyrir hönd starfsfólks Heilsu-
gæslunnar í Firði,
Guðrún Gunnarsdóttir.
Það er óbærileg
tilhugsun að hún
Sigurbjörg, hjart-
ans vinkona mín og
yndisleg mágkona, skuli ekki
stika fögur, einbeitt og glæsileg
leiðar sinnar lengur um götur
Vesturbæjar. Hvort heldur á leið
í skólann, sinn kæra vinnustað,
eða bara út í búð.
Það er óbærilegur missir að
hjartans Sigurbjörgu minni.
Sigurbjörgu okkar. Við sem eftir
sitjum skiljum ekki hvernig tak-
ast skuli á við þann missi.
Hvílík gæfa það var okkur
fjölskyldunni allri og ómæld
gleði að fá að njóta samvista við
þvílíka konu. Hún var úr Kjós-
inni. Best klædda stórborgar-
konan. Hún gaf okkur hlutdeild í
sinni glæsilegu tilveru þar sem
bókmenntir, leikhús, menntamál
og pólitík voru henni svo hug-
leikin – og hún deildi skoðunum
sínum á þeim hugðarefnum
óeigingjarnt. Á sinn einstaka
máta. Sjaldan eða aldrei hef ég
séð börnin mín sækjast jafnstíft
eftir að sitja undir umræðu um
slík mál og með jafnmikilli gleði
og hrifningu og þegar Sigur-
Sigurbjörg
Einarsdóttir
✝ SigurbjörgEinarsdóttir
fæddist 17. febrúar
1960. Hún lést 15.
febrúar 2019.
Útför Sigur-
bjargar fór fram
26. febrúar 2019.
björg tjáði skoðanir
sínar á sinn bein-
skeytta og hrífandi
hátt.
Henni var hverja
stund umhugað um
velferð fólksins í
kringum sig.
Barnanna okkar.
Lá yfir misvel skrif-
uðum ritgerðum,
greiddi götu okkar í
öllum skilningi, var
til staðar, gætti barnanna okkar,
var óþreytandi við að aðstoða
okkur hin við tilveruna sem við
náðum iðulega að flækja að
óþörfu. Það fólst í því að vera sú
manneskja sem hún var. Stór
manneskja. Svo skemmtileg.
Alltaf gefandi. Með tilveru sinni
einni saman kenndi hún okkur
hinum svo ótal margt. Þakklætið
er alltumvefjandi. Hún var fyrir-
mynd. Sannur vinur. Dásamleg
móðir. Okkar stoð og stytta, og
félagi í blíðu sem stríðu. Minn-
ingin um þig varir svo blíð og
góð.
Þegar morgnar
koma geislar
Þú ert ekki draumur
Þegar morgnar
koma geislar
(Stefán Hörður Grímsson)
Margrét Kristín Blöndal
(Magga Stína) og Elsa
María Blöndal.