Morgunblaðið - 08.03.2019, Blaðsíða 29

SI, Matthías sem býr í Danmörku
og starfar sem hátækniverkfræð-
ingur og Tómas Helgi sem starfar
sem hugbúnaðarverkfræðingur,
litu alltaf á afa Matta og ömmu
Jóhönnu sem akkeri í lífinu. Þau
voru aldrei of upptekin fyrir
gæðastundir.
(Ég tel upp menntun
barnanna, hún skiptir afa og
ömmu mestu máli.)
Afi Matthías laðaði að sér börn.
Það eitt segir allt um hann: Yfir-
vegaður, rólyndur, ákveðinn, rétt-
lætissinni sem var lífsförunautur
ömmu, stoð og stytta alla tíð.
Stórglæsilegur maður, íþrótta-
maður.
Fangar sem sátu inni hjá afa
Matthíasi á lögreglustöðinni á
Akureyri hafa sagt mér að hann
hafi bjargað geðheilsu þeirra og
fjölskyldna með fallegu kærleiks-
ríku viðmóti. Því trúi ég vel.
„Fullkomin ást útrekur
óttann.“
Reglusemin á heimilinu gerði
heimilið að griðastað.
Reglan var í öllu: Oddfellow-
reglan, sundreglan, matarreglan,
áfengislaust og tóbakslaust heim-
ili þar sem vinnusemi var dyggð.
Reglubundið hollt mataræði við
eldhúsborð eða uppdekkað í stof-
unni, framreitt af Jóhönnu ömmu,
var alltaf eins og veisla.
Honum lá á að segja mér í síð-
ustu heimsókninni fyrir tveimur
vikum: „Stefán Kári er skemmti-
legur og klár strákur og litla
Kristín Embla vill vera í fanginu á
mér.“
Ég veit ekki hvort tárin á
hvörmum hans voru vegna trega
því hann vissi að það var ekki
langt eftir. Algjörlega skýr
hugsun. „Tvíburarnir, hans Tóm-
asar Helga, nafni minn Matthías
Þór og Ásdís Þóra, vilja líka vera
hjá mér. Matthías og Heiða ætla
að gifta sig í haust, Jóhanna Klara
og Stefán í ágúst.“ Alvöru tár sem
runnu niður kinnarnar. Það var
erfitt að kveðja, fyrir hann og fyr-
ir mig.
Matthías var ekki raupsamur
maður um kærleikann, hann elsk-
aði okkur öll skilyrðislaust.
Ég stóð upp, tók utan um hann
og fann að hann vildi ekki sleppa
„stelpunni sinni“.
Amma Jóhanna kom með gull-
kornið „þú varst nú eins og dóttir
mín“ – „ég er það enn, amma“.
Elsku amma Jóhanna, Stefán,
séra Gunnar, séra Pálmi, börn og
barnabörn. Við minnumst afa og
grátum af söknuði fallegan, heið-
arlegan og kærleiksríkan eigin-
mann, föður, afa og langafa en
einnig fyrirmynd sem dauðinn
tekur ekki frá okkur.
Arfleifð hans lifir í okkur
öllum.
Jónína Ben.
íþróttafræðingur.
Það er með hlýhug og vænt-
umþykju sem ég sest niður og
minnist Matthíasar „frænda“ sem
var maðurinn hennar Jóhönnu
móðursystur minnar.
Ég var fárra ára þegar ég klifr-
aði upp í fang Matthíasar og
spurði hvort hann gæti ekki líka
verið pabbi minn. Hann hélt það
nú því sig vantaði einmitt litla
stelpu en þau Jóhanna og Matt-
hías hafa ætíð verið mér sem for-
eldrar.
Það var Matthías sem sótti mig
stundum í rútuna sem kom af
dagheimilinu Pálmholti því hann
var sá eini sem réð við litlu stúlk-
una örþreytta og úrilla eftir lang-
an dag. Fyrstu skíðin gaf hann
mér og kom mér af stað í brekk-
unni. Hann var líka stoltur af
stelpunni þegar ég fór að æfa
frjálsar íþróttir og ánægður með
árangur hennar í hlaupum og var
því ekki alveg sáttur þegar stelp-
an hætti þeirri iðkun. Matthíasi
fannst líka sjálfsagt að ég fylgdi
honum í sjóstangaveiðina eins og
strákarnir en það vildi ég ekki,
hef ekki verið mikið gefin fyrir að
fara á sjó.
Matthías fylgdist ætíð vel með
mér og fjölskyldunni, börnum
mínum og barnabörnum. Hann
bar hag okkar allra fyrir brjósti
og átti hann það til að hringja og
spjalla örstutt en kvaddi svo með
orðunum „mamma er hérna“,
rétti konu sinni símann og lét
hana sjá um að afla frekari frétta.
Heimili þeirra Jóhönnu og
Matthíasar hefur alltaf staðið mér
og mínum opið og þangað hefur
verið gott að leita í blíðu og stríðu
og þakka ég fyrir það.
Í huga barna minna og barna-
barna hefur Matthías verið afi og
ef eitthvað hefur verið um að vera
þá hafa þau alltaf viljað hafa Jó-
hönnu og Matthías með. Það er
ekki síst yngsta barnabarnið mitt
hún Andrea Gróa sem hélt upp á
Matthías, en hún var rétt farin að
tala þegar hún spurði: „Eigum við
að skreppa á Hrafnistu að heim-
sækja Jóhönnu og Matthías?“
Þegar þangað var komið lék hún
við Matthías og fannst stóllinn
hans afar spennandi þegar þau
voru í eltingaleik.
Ég kveð Matthías með söknuði,
genginn er maður sem ætíð
reyndist mér vel og mér þótti afar
vænt um. Hann hafði á orði
nokkru áður en hann kvaddi að
hann hefði átt gott líf, hann væri
stoltur af okkur öllum og þætti
vænt um okkur.
Ég þakka samfylgdina og allt
sem þú varst mér.
Þín Gurra.
Guðrún Siguróladóttir.
Þegar ég frétti af andláti vinar
míns Matthíasar kom það ekki á
óvart því aldursárin hans voru
orðin mörg og vinnudagurinn oft
langur. Við kynntumst fyrst þann
28. mars 1964 eða fyrir tæpum
fimmtíu og fimm árum. Þann dag
kom ég á mína fyrstu vakt hjá lög-
reglunni á Akureyri klukkan hálf-
tólf að kveldi. Matti var einn af
þeim sem tóku á móti mér og bauð
mig velkominn í hópinn. Svo hófst
alvaran því Matti tilkynnti mér að
nú skyldum við taka varðgöngu í
miðbænum. Þau fyrstu spor voru
erfið en Matti gerði mér þau eins
auðveld og hægt var. Hann heils-
aði öllum sem á vegi okkar urðu
og sá ég strax að þarna var vinsæll
lögreglumaður á ferð. Síðan áttu
árin okkar saman eftir að verða
mörg því Matti vann þar til hann
varð sjötugur og alltaf vakta-
vinnu.
Matti var stór og gnæfði oft yfir
þá sem í kringum hann voru.
Þegar hann var við störf á erfiðum
vettvangi miðbæjarins á Akureyri
gnæfði hann yfir aðra og var sann-
ur konungur vettvangsins. Hvíti
kollurinn á lögregluhúfunni hans
var tákn valdsins sem hann bjó yf-
ir og vildi að fólk virti. Það var
gott að vera á erfiðum vettvangi
með Matta. Um það vorum við all-
ir samferðamenn hans hjá lög-
reglunni sammála. Matti hafði áð-
ur verið sjómaður á togurum hjá
ÚA og var virtur meðal þeirra
þannig að oft var auðveldara að
díla við þá þegar hann var nærri.
Hann hafði líka spilað fótbolta
með Magna frá Grenivík en á
Grenivík naut hann bernskuár-
anna. Einnig lék hann með KA
eftir að hann flutti til Akureyrar
og eins og annars staðar var hann
góð fyrirmynd meðal íþrótta-
manna.
Matthías fór nokkuð hefð-
bundna leið hjá lögreglunni. Fór
fljótlega í lögregluskólann og sótti
einnig mörg námskeið og fræðslu-
fundi fyrir lögreglumenn. Hann
var síðan gerður að aðstoðarvarð-
stjóra og nokkru síðan varð hann
varðstjóri og gegndi því starfi út
starfstímann hjá lögreglunni sem
var rúm fjörutíu ár. Þegar síðustu
vaktinni lauk fluttu þau hjón
Matti og Jóhann á mölina fyrir
sunnan en þar nutu þau samvista
við drengina sína og fjölskyldur
þeirra. Þau eignuðust fallegt
heimili í Garðabæ og eins og fyrir
norðan var yndislegt að heim-
sækja þau. Síðast þegar ég kom á
heimili þeirra var það skömmu
fyrir jól og ég ætlaði að sitja hjá
þeim í eina klukkustund og þær
stundir urðu fjórar. Um margt
þurfti að skrafa og rifja upp
gamlar og skemmtilegar sögur úr
starfi okkar hjá lögreglunni. Þá
stóð ekki á veitingunum hjá Jó-
hönnu en ég þurfti að smakka á
öllum nýbökuðu jólasmákökunum
hennar og einnig bar hún fram
tertur af sinni alkunnu snilld. Nú
er Matti vinur minn farinn til
feðra sinna og vonandi hvíldinni
feginn.
Þótt auður, völd og frægð sé mikill
fengur,
þá er það best að vera góður drengur.
Þetta eru góð lokaorð um vin
minn og samstarfsmann til tuga
ára.
Jóhönnu og drengjunum þeirra
ásamt þeirra fjölskyldum votta ég
samúð mína og bið hinn hæsta
höfuðsmið að vaka yfir velferð
þeirra um ókomna framtíð.
Ólafur Ásgeirsson.
„Hvernig verða þessir ungu
menn þegar þeir verða sextugir?“
var setning sem Matthías sagði
stundum þegar hann stýrði D-
vakt lögreglunnar á Akureyri á
síðustu öld. Mátti þá yfirleitt
skynja vott af hæðnistón um það
að honum fannst við ungu piltarn-
ir í liðinu vart standast þeim eldri
snúning og þyrftum að bæta okk-
ur, til að verða fullfærir eftirmenn
þeirra sem leiddu liðið áfram á
þeim tíma. Hvort það hafi tekist
læt ég aðra um að dæma en tel
samt að við höfum staðist vænt-
ingar, almennt.
Það var mjög þroskandi fyrir
nýliða eins og mig að hefja störf í
lögreglunni á Akureyri haustið
1988, þá 21 vetrar, og lenda á D-
vaktinni hjá Matthíasi varðstjóra
og þeim höfðingjum sem þar voru
með honum. Sá ég strax að Matti
var formfastur og vildi jafnframt
að menn hans stæðu sig vel í starf-
inu, bæru búninginn vel, hefðu
fágaða framkomu og væru snyrti-
legir til fara. Reyndum við „strák-
arnir“ að standast hans vænting-
ar, og tókst það held ég alveg
bærilega, þó svo að ávallt hafi ver-
ið stutt í glettnina.
„Mínir menn“ var samheiti yfir
okkur sem vorum á vaktinni hjá
honum hverju sinni og var hann
óspar á að ræða um ágæti sinna
manna í samtölum við aðra. Ör-
litlum tvískinnungi mátti hins
vegar bregða fyrir endrum og
sinnum líkt og þegar þeir Grétar
og Arinbjörn tókust létt á í setu-
stofu lögreglustöðvarinnar með
þeim afleiðingum að annar þeirra
lá óvígur eftir, rifbeinsbrotinn, og
var fluttur á brott í sjúkrabifreið.
Hafði Matti þá á orði: „Þeir eru
hraustir mínir menn“ og gekk síð-
an á brott. Ekki lagði hann frek-
ara mat á þann sem lá óvígur eftir.
Þau ár sem ég starfaði á D-
vaktinni hjá Matta voru afskap-
lega skemmtileg og lífleg en eitt af
því sem upp úr stendur var þegar
ég, Jobbi og Dunni fengum þau
hjón, Matta og Jóhönnu, með okk-
ur í þriggja daga ferð til Aberdeen
í Skotlandi 1993 og þótti þeim það
ekkert tiltökumál að skreppa í
svona ferð með okkur ungviðinu
og voru síst eftirbátar okkar í
skemmtanalífinu þó svo að um 40
ára aldursmunur hafi verið.
Matthías lét af störfum sem
varðstjóri hjá lögreglunni á Akur-
eyri 1996 og fluttu þau hjón fljót-
lega upp úr því í Garðabæinn, þá
ekki síst til að vera í nálægð við
syni sína og fjölskyldur þeirra,
sem var þeim mikils virði. Í ferð-
um mínum á höfuðborgarsvæðið
kom ég reglulega við hjá þeim og
var það óbrigðult að hvort sem ég
hringdi á undan mér eður ei þá
var Jóhanna klár með bakkelsi
sem ánægjulegt var að þiggja og
þeirra ekki síður að veita.
Vil ég með þessum fátæklegu
orðum þakka Matthíasi fyrir þau
ár sem við störfuðum saman. Nú
hef ég leitt D-vaktina á Akureyri
sl. 15 ár og efast ég ekki um að
ýmislegt lifir þar enn frá fornu
fari hans.
Votta ég Jóhönnu, sonum
þeirra og fjölskyldum samúð mína
og kveð góðan mann.
Hermann Karlsson.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. MARS 2019
✝ Guðfinna IngaGuðmunds-
dóttir fæddist í
Reykjavík 13. maí
1943. Hún lést á
Kvennadeild Land-
spítala Íslands 26.
febrúar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmundur
Guðlaugsson verk-
stjóri, f. 3.9. 1898, d.
31.10. 1965, og Guð-
finna Guðmundsdóttir húsfreyja,
f. 18.7. 1902, d. 8.7. 1966.
Guðfinna var yngst þriggja
systkina. Systkini hennar eru 1)
Guðmundur Jóhann Guðmunds-
son, f. 26.6. 1934, d. 26.1. 2011,
maki hans var Anna María Guð-
mundsdóttir, f. 1926, d. 2014. 2)
Guðlaugur Rúnar Guðmundsson,
f. 5.7. 1938, maki hans er Gerður
Björk. b) Kristín Björk, f. 1993,
maki Daniel I.F. Andersen, f.
1988. 2) Guðfinna Björk Krist-
jánsdóttir, f. 14.7. 1968, d. 27.11.
2018. Með fyrri eiginmanni sín-
um átti hún synina Kristján
Andra, f. 1994, og Stefán, f. 1996,
maki Eva Lára Einarsdóttir, f.
1996. Eftirlifandi maki hennar
er Sigurjón Örn Sigurjónsson, f.
24.8. 1977 3) Sigfús, f. 10.12.
1975, maki Arndís Friðriks-
dóttir, f. 10.6. 1975. Dætur
þeirra eru Guðrún, f. 2004, og
Lára Björk, f. 2007.
Guðfinna Inga fæddist og ólst
upp á heimili foreldra sinna á
Urðarstíg 7a í Reykjavík. Hún
lauk kennaraprófi frá Kenn-
araskóla Íslands árið 1964 og
kenndi alla sína starfsævi við
Hlíðaskóla í Reykjavík ásamt
eiginmanni sínum sem einnig er
kennari. Guðfinna Inga söng um
árabil í Pólýfónkórnum, kirkju-
kór Neskirkju og í kór kennara á
eftirlaunum. Útför Guðfinnu
Ingu fer fram frá Hjallakirkju í
Kópavogi í dag, 8. mars 2019,
klukkan 13.
Petra Kristjáns-
dóttir, f. 1934. Eftir-
lifandi eiginmaður
Guðfinnu Ingu er
Kristján Sigfússon
kennari, f. 7.10.
1942. Foreldrar
hans voru Sigfús
Bjarnason, f. 3.6.
1904, d. 29.9. 1989,
og Ólína Sveinborg
Lárusdóttir, f.
23.12. 1911, d. 9.7.
2009. Bræður Kristjáns eru:
Bjarni, f. 18.4. 1937, og Ingvar
Alfreð, f. 11.6. 1948. Börn Guð-
finnu Ingu og Kristjáns eru 1)
Sveinborg Lára, f. 15.6. 1965,
maki Lárus Ársælsson, f. 20.8.
1962. Börn þeirra eru a) Inga
Þóra, f. 1990, maki Aron Ýmir
Pétursson, f. 1990, og börn
þeirra eru Björn Leó og Hekla
Síðdegis 13. maí árið 1943 sát-
um við bræðurnir í tröppunum á
Urðarstíg 7a og biðum eftir fæð-
ingu barns. Barnið, systir okkar,
var oftast kallað Inga. Hún var
skírð því nafni í höfuðið á móður-
systur okkar Ingimundu Guð-
mundsdóttur (1897-1978). Þau
hjónin, Kristján og Inga, veittu
henni skjól og vernd síðustu árin
sem hún lifði. Bróðursonur okkar
Ingu, Hannes Ingi, var einnig
skírður í höfuðið á Mundu.
Tvíburasystir föður okkar, Pál-
ína Guðlaugsdóttir (1898-1993)
ljósmóðir, tók á móti okkur systk-
inunum í heimahúsi eins og venja
var á þessum tíma. Segja má að
við systkinin ættum þrjár mæður
sem bjuggu í húsinu á Urðarstíg
sem oft var nefnt Kambur eftir bæ
ömmu og afa, Guðfinnu Sæ-
mundsdóttur (1859-1939) og Guð-
mundar Árnasonar (1859-1934).
Þegar þau fluttu til Reykjavík-
ur á þriðja áratug síðustu aldar
keyptu þau lítinn steinbæ við
Urðarstíg og nefndu hann Kamb.
Faðir okkar, Guðmundur Guð-
laugsson (1898-1965), byggði síð-
an hæð og ris yfir steinbæinn um
1930 með hjálp bræðra sinna.
Þær Ingimunda og Pálína, sem
oftast var nefnd Ljósa, bjuggu á
neðri hæð hússins við Urðarstíg.
Þegar þær voru úti að vinna feng-
um við systkinin að nýta stofuna
fyrir okkur. Þar kynntumst við
Inga systir fyrst klassískri tónlist.
Gestkvæmt var þar iðulega og fé-
lagar og vinir okkar voru tíðir
gestir í stofunni á Kambi. Vinsælt
var að spila klassíska tónlist af
vínylplötum og ræða um hljóm-
listina. Oft var leikið á gamalt org-
el sem pabbi átti og vinir Jóa bróð-
ur komu iðulega með hljóðfæri
með sér og léku fyrir okkur. Vin-
sælt var einnig að spila á spil og
tefla. Þessar samkomur á Urðar-
stígnum höfðu mikil áhrif á okkur
Ingu en flestir gestirnir voru fé-
lagar bróður okkar og því nokkr-
um árum eldri en við.
Inga systir var mjög söngelsk
og söng í mörgum kórum. Trúar-
leg hljómlist höfðaði sterklega til
hennar. Hún söng mörg ár með
Pólýfónkórnum og síðustu árin
tók hún virkan þátt í kórstarfi Fé-
lags kennara á eftirlaunum. Inga
hafði yndi af því að dansa og hún
var um tíma aðstoðarkennari í
Dansskóla Rigmor Hanson. Ég
naut góðs af dansleikni hennar og
hún kenndi mér að dansa vinsæl-
ustu dansana á sjötta áratug síð-
ustu aldar.
Mestan hlut starfsævinnar
kenndi Inga í Hlíðaskóla ásamt
eiginmanni Kristjáni Sigfússyni.
Þar nutu hæfileikar hennar sín
vel. Ég er oft að hitta gamla nem-
endur þeirra sem eru þakklátir
fyrir frábæra kennslu í Hlíða-
skóla.
Inga missti dóttur sína, Guð-
finnu Björk, í nóvembermánuði
2018 og var hún þá sjálf orðin veik.
Við hjónin sendum Kristjáni,
Boggu, Sigfúsi og fjölskyldum
þeirra hjartanlegar samúðar-
kveðjur.
Guðlaugur Rúnar
Guðmundsson.
Okkur æskuvinkonurnar setti
hljóðar þegar okkur barst andláts-
fregn Guðfinnu Ingu. Við vissum
að hún var búin að vera alvarlega
veik en samt vorum við óviðbúnar
því að stundin væri komin. Fyrir
u.þ.b. 70 árum tengdist hópur
ungra stúlkna, sem bjó á Urðar-
stígnum og nágrenni, vináttubönd-
um sem varað hafa alla tíð síðan.
Við gengum saman í Miðbæjar-
barnaskólann og svo gagnfræða-
skólann. Eftir það tók leiðir að
skilja en vináttan hélst. Leiðtogi
hópsins var Inga. Hún var rauð-
hærð, greind, brosmild og góð.
Þessa eiginleika bar hún með sér
allt lífið. Við vinkonurnar áttuðuð
okkur fljótt á hve mikið hún gaf af
sér í hópinn. Hún miðlaði þekk-
ingu sinni og upplýsti okkur hinar
um lífsins dularfullu vegi enda átti
hún eldri bræður til hverra hún
sótti mikla visku. Okkur þótti öll-
um sérlega vænt um Ingu og
treystum henni. Hún var einhvern
veginn límið í hópnum. Þegar litið
er til baka eftir langa ævi er margs
að minnast. Í vinkvennahópnum
bar margt á góma svo sem skóla-
göngu, vinaerjur, barneignir og
hjónabönd. Allt átti sinn tíma. Við
lútum nú höfði í minningu Ingu og
sendum Kristjáni og fjölskyldunni
allri samúðarkveðjur í þeirra
miklu sorg og missi.
Elín Sigurðardóttir,
Ólöf Marín Einarsdóttir,
Marta Bergman.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða.
Og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson)
Guðfinna Inga, elskuleg og
traust samstarfskona mín um ára-
tuga skeið, er í dag kvödd hinstu
kveðju. Hún var ung gefin Híða-
skóla, helgaði honum krafta sína
og vann þar allan sinn starfsaldur.
Við hittumst fyrst haustið 1978
þegar ég hóf störf við skólann. Þar
var fyrir hópur af afbragðskenn-
urum og léttleiki og góður andi
ríkti á kennarastofunni. Þar var
Guðfinna Inga fremst í flokki, hlý
og notaleg með geislandi nærveru.
Hún var líka falleg og fáguð og
kunni þá list að hlusta á fólk. Söng-
rödd hennar var svo falleg að af
bar og hún var mikill listaskrifari.
Kennsluferill hennar var farsæll,
hún var góður og samviskusamur
kennari, vel að sér um námsefnið
og átti auðvelt með að miðla því
áfram. Hún hafði lag á að mynda
góð tengsl við nemendur sína,
sýndi þeim hlýju og umhyggju og
hlaut að launum virðingu þeirra og
vinsemd. Kristján eiginmaður
hennar, sem nú hefur misst yndið
sitt, kenndi líka lengi við skólann
og engum duldist gagnkvæm ást
þeirra og væntumþykja. Þau lífg-
uðu upp á skólabraginn, auðguðu
mannlífið í kringum sig og kunnu
þá list að gleðjast með glöðum og
sýna samhug í verki þegar á móti
blés hjá samstarfsfólkinu. Sam-
staða þeirra hjóna í erfiðleikum
síðustu ára var einstök og lét eng-
an ósnortinn.
En allir dagar líða og allar
stundir hverfa. Eftir erfið veikindi
er Guðfinna Inga búin að fá hvíld-
ina. Ástvinum hennar öllum votta
ég mína dýpstu samúð. Missir
þeirra er mikill en minningar um
heilsteypta og góða konu munu
lifa í hjörtum allra sem kynntust
henni. Gamlir samstarfsfélagar
við Hlíðaskóla minnast hennar
með virðingu og þakklæti og
senda Kristjáni og fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur.
Ingibjörg M. Möller.
Kær vinkona Guðfinna Inga er
fallin frá. Á svona stundum
streyma fram minningarnar. Hún
og Kristján voru samnemendur
við Kennaraskólann og varð
kennslan starfsvettvangur þeirra.
Störfuðu þau bæði við Hlíðaskóla.
Kristján átti heimili við Sjafnar-
götu en Inga eins og hún var oft-
ast kölluð, bjó við Urðarstíg. Það
var því ekki langt fyrir þau að fara
til að hittast í tilhugalífinu. Þau
bundust heitum og árin liðu við
störf og uppbyggingu heimilis.
Brátt voru börnin orðin þrjú,
hvert öðru myndarlegra. Inga
hafði unun af söng og var í kirkju-
kór Neskirkju um langt árabil.
Einnig söng hún með Pólýfón-
kórnum. Eftir að hún fór á eftir-
laun starfaði hún með kór kennara
á eftirlaunum, EKKÓ-kórnum.
Inga var glaðvær og vel máli farin
og hafði einhverja þá fallegustu
rithönd sem við höfum séð. Jóla-
og afmæliskortin hennar Ingu
voru hrein listaverk. Inga og
Kristján voru samferða gegnum
lífið í rúmlega 50 ár. Þeim var ætíð
umhugað um hag stórfjölskyld-
unnar. Alltaf var notalegt að koma
í heimsókn á fallegt heimili þeirra
og njóta veitinga og samræðna. Í
veikindum Ingu stóð Kristján sem
klettur við hennar hlið. Þau hjón
urðu fyrir sárum harmi fyrir
þremur mánuðum er Guðfinna
Björk, ástkær dóttir þeirra, and-
aðist eftir erfið veikindi. Þetta
varð mikið áfall fyrir alla fjöl-
skylduna en þó sérstaklega fyrir
Ingu sem á sama tíma háði bar-
áttu við sín veikindi. Að leiðarlok-
um viljum við þakka fyrir allar
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum saman. Við kveðjum Ingu
með söknuði. Kristjáni börnum og
barnabörnum sem og ástvinum
öllum, vottum við samúð okkar og
biðjum góðan guð að blessa þá og
vernda. Guð blessi minningu Guð-
finnu Ingu Guðmundsdóttur.
Bjarni og Guðrún.
Guðfinna Inga
Guðmundsdóttir