Ófeigur - 01.05.1946, Qupperneq 25

OFEIGUR
25
að mega ráðstafa sínu eigin fé, ættu að snúa sér til Ólafs
Jónssonar og útgáfustjórnar Dags, og biðja þá um það fé,
sem þeir þurfa að fá til óhjákvæmilegra útgjalda við rækt-
unarmál sín úr óþekktum tekjulindum.
XXII.
Veik eru rök Ólafs Jónssonar um húsleysi Búnaðarfé-
lags íslands og skaðsemi þess, að bændur fái sitt fé til
ræktunarframkvæmda. En öllu veikari eru þó bollalegg-
ingar hans um, að Alþingi verði að skattleggja bændur
með sérstökum lögum, af því að þeir geti og vilji ekki
greiða sín eigin félagsgjöld. Það er auðséð, að Olafur Jóns-
son hallast að kenningum Hermanns Jónassonar um að
sveitafólkið eigi skilið „almúga“heitið, sem selstöðukaup-
menn gáfu því á kúgunartíma þjóðarinnar. Aldrei hefir
fólkið í byggðum landsins verið óvirt jafnhlífðarlaust og
í grein Ólafs Jónssonar, þar sem hann slöngvar fram þeirri
ásökun, að bændastéttin geti ekki myndað stéttarfélags-
skap og að hún ein allra stétta sé svo aum og á svo lágu
stigi, að hún geti ekk iborgað félagsmannagjöld til að
standast nauðsynleg útgjöld við félagsstarfið, nema með
þvingunarlögum frá Alþingi. Ólafur og stéttarbræður
hans bera hér fram þungar ásakanir á bændastétt landsins.
Allar aðrar stéttir landsins hafa myndað stéttarfélög og
stórlega bætt aðstöðu sína með því. Loftskeytamenn hafa
tryggt sér með stéttarsamtökum 50 þús. kr. á ári í kaup
á skipum landsmanna, og hlutfallslega hafa aðrar stéttir
fengið svipaðar „kjarabætur". En engin stétt hefir fram
að þessu í nokkru frjálsu og menntuðu landi látið sér
koma til hugar að fá peninga í félagsmannagjöld með
hjálp löggjafans, fyrr en Ólafur Jónsson og leikbræður
hans létu sig henda þá fáheyrðu heimsku að halda slíku
fram. Ég bauð Ólafi Jónssyni verðlaun, ef hann gæti
fundið nokkurt fordæmi fyrir ríkissjóðsgreiðslu í stéttar-
félagsgjöld í löndum, sem njóta sambærilegs frelsis við ís-
lendinga. Ólaf mun ekki hafa langað til að glíma við þá
þraut, sem hér var fyrir hann lögð, en tilboðið stendur
fyrir því.