Dagblaðið Vísir - DV - 21.08.2019, Side 100

21. ágúst 2019100
E
f það er eitthvað sem hef-
ur vantað í mig alla ævi, þá
er það túristaheilkennið.
Mér leiðist ákaflega mikið
að vera „túristi“ í útlöndum eða
fylgja tilsettum dagskrám af færi-
bandi. Fylgihlutur slíks hugarfar er
vissulega sá að ég missi af vænum
hellingi, en þegar það gerist að ég
kíki út fyrir landsteinana þykir mér
fátt skemmtilegra en að skoða allt
sem er að finna „bakdyramegin“ í
gefnu útlandi.
Þangað til núna nýlega hafði
ég ekki brugðið mér til sólarlanda
í tæpan áratug. Ástæðan tengist
bæði því að ég er ákaflega lélegur
í listinni að sleikja sólina (yfirleitt
er það hún sem sleikir mig, hvert
sem farið er) og laðast ég meira
að borgum, skrítnum bæjum og
framandi menningu, helst hvoru
tveggja á einu bretti, sem er ekki
útbúin sem pakkadíll handa ferða-
fólki. Hins vegar kom það til að ég
slysaðist í ferð til Krítar.
Markmið ferðarinnar var hið
einfaldasta: að njóta og drekka
í mig alla þá grísku fegurð sem
til staðar er; sækja í ókunnan
kúltúr en gera þó mitt besta til að
vera „ekki túristi“, á meðan flestir
flykktust að borginni Chaniu eða
túristabænum Platanias. Ég leit-
aði hins vegar lengra vestur og
kíkti í litla, dúllulega sjávarþorpið
Kolymbari og naut þar eyðiland-
anna sem hægt var að sjá þar í
kring á löngum göngutúrum.
Við hvert gefið tækifæri sleppti
ég ferðamannaferðum (fyrir utan
Santorini – því hvaða heilvita
manneskja sleppir slíkri fegurð?)
og finnst það svolítið drepa tilgang
fræðandi ævintýraleiðangurs ef
ég heyri talaða of mikla íslensku
í kringum mig. En eins og við
flest vitum, ef maður vill hitta Ís-
lendinga í útlöndum skal rakleiðis
haldið í H&M. Til allrar lukku átti
ég ekki leið þar fram hjá.
Nei, mitt andlega hlutverk
þarna var að ferðast eins langt út
fyrir bæinn og mögulegt var; leyfa
mér að týnast aðeins og njóta
samvista við hina innfæddu. Og
þar sem ég er bæði ostafíkill og
flakkari hét ég því að smakka eins
margar mögulegar gerðir af ost-
um og hægt var, enda er það nán-
ast vísindaleg staðreynd að Grikkir
bjóða upp á besta FETA-ost ver-
aldar.
Að setja tónlist í eyrun, finna
einhvern stað sem ég kannast
ekkert við og líta út eins og tóm-
ur magi í leit að hinni fullkomnu
svindlfæðu. Ró var það sem ég
sóttist í, en þá að sjálfsögðu koma
veraldaröflin og velta því um koll.
Til að setja það í smá sam-
hengi þá er ég hvorki bíl- né flug-
hræddur maður, en þegar ég
ákvað að bregða mér frá Chaniu
yfir til Kolymbari breyttist það á
svipstundu. Þá var ég staddur í
Chaniu, að seðja ostablæti mitt
og kíkja á veitingastaði sem eru
draumum líkir, en þegar leið að
kvöldi var komið að lúr á hótel-
inu. Þessi ferð hefði tekið rúman
klukkutíma með strætisvagni, en
rúman hálftíma með leigubíl. Mér
var bent á að bílstjórum þætti ekk-
ert athugavert á Krít að taka löngu
rúntana, en einnig var mér bent á
að það væri stundum með höpp-
um og glöppum hversu áreiðan-
legum, kurteisum eða sanngjörn-
um bílstjórum væri hægt að lenda
á. Þessu fékk ég að kynnast betur
í umræddum bíltúr. Ég gekk inn á
veitingastað og bað um samband
við góðan leigubíl, ómeðvitaður
um að strákpjakkurinn á bak við
borðið vildi hrella mig, eða þannig
kýs ég að sjá það í dag.
Bíllinn mætti á planið. Ég sagði
hvert mig langaði að fara og fékk
vægt dæs á móti að fyrra bragði.
Þetta þótti mér undarlegt en ég
kippti mér ekki upp við það. Bíll-
inn fer rólega af stað í gegnum bæ-
inn, þótt beygjurnar væru sumar
óþarflega krappar, en þegar hann
var komin út fyrir bæjarmörk á
hraðbrautina fór adrenalínið að
flæða um blóðið og ég umbreytt-
ist í skrækjandi dívu, eitthvað sem
ég hafði ekki hugmynd um að
blundaði í mér.
Þetta var eins og sambland af
fyrsta skutlinu í upprunalegu Taxi-
-myndinni og afrakstri þess þegar
Will Smith þrýsti á rauða hnapp-
inn í fyrstu Men in Black. Bílstjór-
inn keyrði kaggann áfram á leiftur-
hraða svo að ósjálfrátt var ég farinn
að grípa símann og senda ólíka
broskalla eða örskeyti á mína nán-
ustu– skyldu þau verða mín síð-
ustu. Ég gerðist jafnvel svo djarfur
að senda einum besta vini mín-
um SMS-skilaboð um að ég væri
staddur með umræddum leigubíl-
stjóra dauðans og að ég væri dauð-
hræddur um eigið líf. Svarið sem
ég fékk við því var Like-þumall.
Segja má að sjokk mýki sál-
ina. „Jæja þá, ef ég verð allur, þá er
varla til fallegri staður,“ hugsaði ég
snöggt, þótt fallegar sjávarstrend-
ur Platanias fjarlægðust með
hverri sekúndu sem leið á með-
an við rúlluðum eftir hraðbraut-
inni. Ekki nóg með hraðann, held-
ur var maðurinn allan tímann að
keyra skakkt á veginum – sikksakk-
andi af sér bíla sem voru á sömu
leið og einnig þeim sem komu úr
gagnstæðri átt. Ég óskaði þess að
þulurinn úr Fóstbræðrasketsinum
Leigubílstjóri dauðans bergmálaði
ekki í kollinum hjá mér.
Þegar bílstjórinn skransaði svo
fyrir framan hótelið, og ég stór-
undarlega heill á húfi og geði, gat
ég ekki annað en dáðst að vinnu-
brögðunum og kænskunni, þannig
að mér þótti fátt sjálfsagðara en að
gefa 25% í þjórfé fyrir lífsreynsluna
sem skaut hjartanu á milljón. Hver
þarf á skemmtigarði eða rússíbana
að halda þegar maður getur stund-
að andlegt fjárhættuspil með eigið
líf á hinn hversdagslegasta máta?
Heppilega, við hótelkomu, var
enn korter eftir af fríum drykkjum
á barnum og ég get með hreinni
samvisku sagt að ég hafi nýtt
hverja mínútu vel. Ef ég myndi
þreifa á þessari frásögn eins og
botnlausri buddu í leit að einhvers
konar boðskap, væri hann sá að
best sé að halla sér aftur og njóta
ekki aðeins lífsins, heldur hættu-
stundanna. Lífið gefur þér engin
hjálpardekk hvort sem er.
Eftir þeysireiðina fór samt
bílstjórinn eitthvað að bulla á
tungumáli sínu og benti á kortið
eins og hann væri að nöldra yfir
vegalengdinni. En hálftími til og
frá og örlátt þjórfé ætti þó að segja
eitt eða annað um mína uppbót.
Samt kvartaði kappinn og ég skildi
ekki neitt.
Þetta er allt algjör gríska fyrir
mér.
FERÐASAGA
Tómas Valgeirsson
tomas@dv.is
Með sól í hjarta og hjartað í buxunum