Morgunblaðið - 14.05.2019, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. MAÍ 2019
✝ Ingveldur Geirsdóttir fæddist 19.nóvember 1977 á Sjúkrahúsinu á
Selfossi. Hún lést á krabbameinsdeild
Landspítalans við Hringbraut 26. apr-
íl 2019. Foreldrar hennar eru Geir
Ágústsson, f. 11.1. 1947, og Margrét
Jónína Stefánsdóttir, f. 19.8. 1948.
Ingveldur var önnur í röð fjögurra
systkina en þau eru: Þórdís, f. 27. jan-
úar 1976, eiginmaður Þórir Jóhanns-
son, f. 18. ágúst 1972, og eiga þau tvo
syni; Stefán, f. 30. maí 1981, eigin-
kona Silja Rún Kjartansdóttir og eiga
þau fjórar dætur; Hugrún, f. 28. nóvember 1985,
eiginmaður Hörður Sveinsson og eiga þau þrjú
börn.
Eiginmaður Ingveldar er Kristinn Þór Sigur-
jónsson, f. 23. febrúar 1972. Börn
Ingveldar eru Ásgeir Skarphéðinn
Andrason, f. 15. mars 2008, og Gerður
Freyja Kristinsdóttir, f. 6. apríl 2015,
og þrjú stjúpbörn, Steinunn Helga
Kristinsdóttir, f. 2. júní 1991, og á hún
einn son, Alan Þór Solquist, f. 1. sept-
ember 2016, Sigurjón Þór Kristinsson,
f. 14. apríl 2004, og Kristín Þórunn
Kristinsdóttir, f. 21. apríl 2005.
Ingveldur ólst upp á heimili for-
eldra sinna í Gerðum í Gaulverjabæj-
arhreppi, nú Flóahreppi. Hún gekk í
Barnaskóla Gaulverja til 13 ára aldurs og fór það-
an í Gagnfræðaskólann á Selfossi. Hún hóf nám við
Fjölbrautaskóla Suðurlands (FSU) árið 1993 en
gerði hlé á námi sínu árið 1996 þegar hún fór til
Bretlands sem au pair. Hún brautskráðist af
viðskiptabraut Fjölbrautaskóla Suðurlands árið
1997 og flutti þá til Reykjavíkur og vann þar ýmis
þjónustustörf. Árið 1999 hóf hún nám við bænda-
deild Landbúnaðarháskóla Íslands og útskrifaðist
þaðan sem búfræðingur árið 2001. Sama ár hóf
hún nám í bókmenntafræði við Háskóla Íslands og
útskrifaðist þaðan með BA-próf í bókmenntafræði
með þjóðfræði sem aukagrein árið 2004. Að því
loknu lá leið hennar beint í mastersnám í blaða- og
fréttamennsku við HÍ sem hún kláraði árið 2011
þegar hún skilaði mastersritgerð sinni: Er lands-
byggðin í fréttum?
Ingveldur hóf störf hjá Morgunblaðinu árið 2005
og var blaðamaður fyrir Daglegt líf og menningar-
deild áður en hún hóf störf á fréttadeild. Ingveldur
venti kvæði sínu í kross um áramótin 2013 og hóf
störf hjá 365 miðlum sem fréttamaður Stöðvar 2 en
flutti sig aftur yfir á Morgunblaðið undir lok árs.
Þar starfaði hún sem blaðamaður fréttadeildar til
loka og sinnti aðallega innlendum fréttaskrifum
auk þess að gegna stöðu kvöld- og helgarfrétta-
stjóra og fréttastjóra í afleysingum.
Ingveldur sat í stjórn Blaðamannafélags Íslands,
fyrst í varastjórn árin 2014-2015 og síðan í aðal-
stjórn árin 2015-2019.
Eftir að Ingveldur greindist með krabbamein
árið 2014 starfaði hún um tíma með samtökunum
Krafti, stuðningsfélagi fyrir ungt fólk með krabba-
mein og aðstandendur, og sat m.a. fyrir á mynd
sem notuð var í herferð til vitundarvakningar um
ungt fólk og krabbamein.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju í
dag, 14. maí 2019, klukkan 13.
Inga mín, það tekur mig sárt að
þurfa að kveðja þig. Manstu þegar
við hittumst fyrst á dansgólfinu
fyrir næstum 22 árum? Þú varst
eitt með tónlistinni eins og að hún
væri töfraklæði sem enginn sá, en
varð hluti af þér. Við áttum okkar
sumar þarna um árið og tókum
svo pásu í nokkur ár. Lengi varstu
í huga mér sem sú sem ég missti
af. Nokkur ár urðu 16 og þá sá ég
þessi augu þín aftur og gat ekki
sleppt þér aftur. Við blönduðum
saman okkar hópi og bættum við
betur og úr varð sex manna fjöl-
skylda, og mínar bestu stundir.
Ég er svo óendanlega þakklát-
ur þeim tíma sem við fengum sam-
an. Allt sem þú snertir varð betra
á eftir. Nú ert þú aftur sú sem ég
missti af.
Ég syrgi ekki þann tíma sem
við áttum, eða nokkurn hluta af
okkar lífi. Ég syrgi það sem við
áttum eftir að lifa. Ég syrgi öll
barnaafmælin sem við áttum eftir
að halda, syrgi það að sjá þig ekki
verða gamla með gráa lokka í
þessu fallega rauða hári þínu. Ég
syrgi það að sjá þig ekki dansa
framar, sjá tónlist hlutgerast í þér,
sjá þig ekki halda á ömmubarni,
sjá þig ekki með mér meir. Ég
syrgi það að hafa ekki getað farið í
þinn stað í þessa ferð.
Morgnarnir um helgar með
kaffinu okkar og helgarblöðin, þú
að klára krossgátuna í Morgun-
blaðinu og ég að berjast við su-
doku, ekki aftur. Ég veit að þú
verður með okkur krökkunum öll-
um stundum hér eftir í hverju sem
við gerum. Ég skal klára fyrir þig
krossgáturnar, eða legg mig í það
minnsta allan fram við það – ég
veit að ég mun finna fyrir þér þá,
að hlæja að vandræðum mínum.
Ég veit ekki hver á að baka hér á
heimilinu héðan í frá. Ég verð
bara að vona að Gerður hafi lært
nóg í kennslustundum þínum í eld-
húsinu til þess að ég fái sjónvarps-
köku og döðlugott aftur. Ég
kannski reyni.
Þú fékkst erfitt verkefni í hend-
urnar þegar litla draumadísin
okkar var rétt að hefja sinn vöxt í
kvið þínum – í skjóli, því þú pass-
aðir upp á hana. Hörkutólið þú
fórst í gegnum þetta án þess að
kvarta einn einasta dag.
Við áttum okkar tíma og ég
mun varðveita hann og geyma fyr-
ir börnin og mig. Takk, elsku Inga
mín.
Ég elska þig,
Kristinn (Kiddi).
Farandi í gegnum lífið gerir
maður einhvern veginn bara ráð
fyrir því að systkini manns verði
alltaf til staðar og taki þátt í því
sem lífið býður manni upp á. Sam-
band systkina er sérstakt, fólk
sem hefur ekki endilega sömu
áhugamál en er sameinað af sam-
eiginlegum grunnstreng þannig
að suma hluti þarf ekkert að ræða,
fólk skilur hvað annað og þekkir.
Þannig var samband okkar við
Ingveldi, á yfirborðinu erum við
systkinin að mörgu leyti ólík en
undir niðri alveg eins. Hún vissi
alveg hvað okkur fannst um mál
þó að hún væri ekki sammála og
gekk til verka við hlið okkar án
þess að það þyrfti eitthvað að
ræða, við einfaldlega gengum í
takt.
Ingveldur var frá barnæsku
kraftmikil, atorkusöm og sjálf-
stæð. Hún var áhugasöm um allt í
umhverfi sínu og vildi taka þátt í
sem flestu. Hún var foringi í leikj-
um og tók virkan þátt í félagslífi. Á
námsferli hennar var hún fljót að
kynnast samnemendum sínum og
eignaðist alls staðar góða vini.
Hún var rösk til verka og var vin-
sæll starfsmaður hvar sem krafta
hennar naut.
Áhugamál Ingveldar voru fjöl-
breytt en kannski var aðaláhuga-
málið fólk og allt það sem fólk tek-
ur sér fyrir hendur. Hún tók fólki
með opnum huga og átti félaga og
vini úr ólíkum hópum þjóðfélags-
ins. Ingveldur setti sér nefnilega
aldrei nein mörk um að hún væri
einhver ákveðin týpa. Eina stund-
ina var hún við mjaltir í fjósagall-
anum en hina var hún komin í
sparidressið.
Það var auðséð þegar Ingveld-
ur náði í hann Kidda sinn að þarna
var sá rétti fundinn. Karlmann-
legur nútímamaður, jafnvígur á
bíla og excel. Þeim tókst vel að
skapa sér sameiginlega tilveru,
virtu sjálfstæði og áhugamál hvort
annars og eignuðust ný saman.
Þeirra samvistir voru skammt á
veg komnar þegar líf þeirra tók
óvænta stefna. Barn undir belti og
heilsu móðurinnar ógnað. Í gegn-
um gleði og erfiðleika reyndist
Kiddi Ingveldi ómetanlegur lífs-
förunautur, sannkölluð stoð og
stytta.
Það dýrmætasta í lífi Ingveldar
voru börnin hennar og Kidda. Við
sáum hvað hún fann sig vel í því að
búa sér heimili með Kidda og
börnunum sem fóru á skömmum
tíma frá því að vera eitt yfir í að
vera fjögur. Móðurhlutverkið fór
Ingveldi einna best, hún hugsaði
um börnin af hlýju og reglufestu
en var alltaf til í að gera eitthvað
með þeim til að brjóta upp daginn.
Að sama skapi hvatti hún þau til
að vera sjálfstæð og áhugasöm um
umhverfi sitt á sama hátt og hún.
Systkinabörn hennar nutu hlýju
hennar en hún var dugleg að sinna
þeim og sýndi þeim áhuga. Þegar
ástvinur tekst á við jafn hörð veik-
indi og Ingveldur undir lokin er
það ákveðinn léttir þegar fólk er
leyst undan kvölum og sjúkralegu.
Aldrei verðum við samt sátt við að
hafa hana ekki með okkur í fram-
tíðinni. Þá verðum við að láta okk-
ur nægja að hugsa til hennar,
þakka fyrir tímann sem við áttum
saman og skynja í þeim grunn-
streng sem tengir okkur saman
hvernig hún hefði gengið í verkin,
skipst á skoðunum eða glaðst yfir
einhverju með okkur, hlegið og
dansað á eldhúsgólfinu. Við höld-
um áfram að ganga saman í takt
með Ingveldi með okkur í hverju
skrefi.
Þórdís Geirsdóttir,
Stefán Geirsson,
Hugrún Geirsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér, slyngum
þeim sláttumanni er slær allt,
hvað fyrir er, grösin og jurtir
grænar. Glóandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar reiknar
hann jafn fánýtt. Allt eins og
blómstrið eina, ljóð Hallgríms
Péturssonar, var fyrst flutt í útför
atgerviskonunnar ungu, Ragn-
heiðar Brynjólfsdóttur, sem lést í
blóma lífsins og höfðaði ljóðið til
hetjulegrar baráttu Ingveldar
Geirsdóttur.
Það er sárt að sjá á bak frænku
sinni sem alltaf fylgdi lífsins kraft-
ur hvar sem hún var eða kom með-
al fólks. Henni fylgdi gustur geðs
og gríðarþokki. Það eina sem gef-
ur manni nú afl er hennar hetju-
barátta, hennar hvatningarorð
sem voru svo mögnuð og hugprúð
að manni finnst nú eftir á þau
hljóma eins og sigurorð lífsins yfir
dauðanum.
Lífið er hverfult og heggur burt
„glóandi blómstrið frítt, reyr, stör
sem rósir vænar,“ en enginn má
trúa því að fráfall hennar sé annað
en slys og harmleikur lífsins, þeg-
ar ung kona á besta aldri er hrifin
burt frá eiginmanni og börnum
sínum, fjölskyldu og ástvinum, þar
sem hún var eikin sterka í blíðu og
stríðu, slíkt er gegn vilja al-
mættisins.
Ingveldur varð strax sem barn
og unglingur einstök, hæfileikar
hennar blómstruðu hvar sem hún
kom að verki í leik eða starfi. Ég
minnist þess hversu margir ósk-
uðu mér til hamingju með þessa
glæsilegu stelpu, frænku mína,
þegar fór að kveða að henni og svo
bar hún nafn ömmu sinnar á
Brúnastöðum sem vílaði heldur
aldrei neitt fyrir sér. Það var eins
og Ingveldur hefði erft allt það
besta úr ættum sínum. Enginn
gleymir myndinni mögnuðu þar
sem hún, með barn undir belti,
hlaðin eldmóði og vilja, sagðist líta
á veikindin sem verkefni sem hún
yrði að glíma við. Með þessari
mynd og þeim hvatningarorðum
sem fylgdu gaf hún ungu fólki afl
von og kraft og vilja til að sigra
hinn óboðna gest. Eða eins og
sagði í leiðara Morgunblaðsins:
„Hún var táknmynd þess að gef-
ast aldrei upp en njóta lífsins til
fulls og þess tíma sem gæfist.“
Ingveldur var foringi að gerð,
hafði myndað sér skýra sýn og
hikaði aldrei við að ganga fram
fyrir skjöldu og fylgja hugsjónum
sínum eftir. Hún lét að sér kveða
strax sem barn í sveit sinni, stúlka
í skóla eða fullorðin kona í hópi
vinnufélaga. Hún unni uppruna
sínum, sveitinni og íslenskum
landbúnaði og hennar mögnuðu
pistlar hér í Morgunblaðinu,
hlaðnir rökum á skýru máli með
sóknarvilja í hverri setningu,
höfðu þau áhrif að frændi hennar
hallaði sér aftur á bak og sagði
upp hátt, vá, hvílík rök og snilld.
Og stundum nefndi ég það við
hana og forystumenn bændanna
að svona málsvari ætti að vera
upplýsingafulltrúi landbúnaðar-
ins.
Nú svífur þú á brott Ingveldur
mín, ég sé þig hverfa á braut með
brosið þitt og tár í auga í sólroðnu
glitskýi. Þú brosir í gegnum tárin
því þú saknar lífsins, ástvinanna,
og við grátum brottför þína og er-
um harmi slegin, kæra frænka. Þú
stóðst aldrei ein, áttir þinn ynd-
islega mann að í baráttunni, hann
umvafði þig ást sinni. Þú áttir
börnin þín, foreldra og systkini og
samhentar fjölskyldur og mikinn
skara af æskuvinum, frændfólki
og samstarfsfólki. Nafnið þitt mun
alltaf koma upp í huga minn þegar
ég heyri afrekskonu getið.
Far þú í friði og friður Guðs
varðveiti þig og huggi ástvini þína.
Við Margét sendum fjölskyldu og
ástvinum Ingveldar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðni Ágústsson.
Þeir hafa verið fallegir vordag-
arnir undanfarið, túnin orðin iðja-
græn og loftið kvikt af lífi. Lömbin
fæðast og sveitin okkar í Flóanum
er að komast í sinn fegursta bún-
ing, uppáhalds árstíðin gengin í
garð.
En mitt í allri fegurðinni erum
við harkalega minnt á hverfulleika
lífsins. Ung kona sem á að eiga
langt líf fram undan er burt
kölluð, Ingveldur Geirsdóttir frá
Gerðum er látin. Eftir harða bar-
áttu við krabbamein er hún okkur
horfin, það er vart hægt að sætta
sig við þessi málalok en við verð-
um víst að sættast á að svona fór.
Ingveldur frænka okkar var af-
ar vel gerð manneskja, glaðvær og
hispurslaus. Hún var ákveðin og
fylgin sér og var ávallt mjög ein-
beitt í því sem hún tók sér fyrir
hendur, það var engin hálfvelgja
þar sem hún var.
Ingveldur var líka mjög glæsi-
leg kona, það sópaði að henni hvar
sem hún kom, frjáls af sér og opin.
Hún fékk gott veganesti úr föður-
húsum þar sem hún ólst upp í góð-
um og samhentum systkinahópi í
Gerðum og var alltaf mjög tengd
sveitinni, lærði m.a. búfræði og
hennar hugur var oft þar.
Ingveldur var alla tíð mjög
sjálfstæð og bjó um árabil ein með
Ásgeiri Skarphéðni sínum. Hugur
hennar virtist ekki standa til þess
að breyta því neitt, en það kom nú
samt að því að hún hitti lukkuridd-
arann sinn og saman hafa hún og
Kristinn Þór fylgst að í fimm ár og
stór hluti þeirra tíma saman hefur
verið markaður af baráttu fyrir líf-
inu og hugprúð fylgdust þau að.
Það er ógleymanlegt öllum þegar
Ingveldur greindist með krabba-
mein á meðgöngu haustið 2014.
Hún kom beint framan að því
verkefni eins og öðru og það fædd-
ist mikill gleðigjafi vorið eftir, hún
Gerður Freyja.
Að leggja árar í bát var ekki til í
kokkabókum Ingveldar, í það
minnsta ekki fyrr en í fulla hnef-
ana. Hún fékk nokkur góð ár eftir
fyrsta áfallið en svo varð ekki við
neitt ráðið eftir að hún veiktist aft-
ur í fyrrasumar. Hún sýndi ein-
stakt æðruleysi í sínum veikindum
allt þar til yfir lauk.
Það eru engin orð sem fá lýst
þeirri sorg sem Kristinn og öll
börnin hafa orðið fyrir, það er lítið
sem hægt er að segja til hugg-
unar.
Geir og Margrét sjá á bak ást-
kærri dóttur og öll fjölskylda
Ingveldar, systkini og frændfólk
syrgja það líf sem átti að verða
miklu lengra og sakna yndislegrar
manneskju. Þau eiga samúð okkar
allra.
Það er bjart yfir minningunni
um kæra frænku, hún setti lit á líf
allra sem henni kynntust og við
erum þakklát fyrir að hafa fengið
að vera henni samferða. Ingveldur
skilur mikið eftir sig sem eru
börnin hennar tvö, gimsteinar
sem bera móður sinni fagurt vitni.
Guðs blessun fylgi Ingveldi til
Sumarlandsins sem við förum öll
til að lokum. Við trúum því að það
sé jafn fallegt og sveitin okkar er á
þessum vordögum, þá verður góð
heimkoman og vísast tekið vel á
móti okkur.
Fjölskyldan Syðra-Velli,
Þorsteinn, Margrét,
Ingveldur, Jón Gunnþór
og Ágúst.
Mig langar að minnast ungrar
konu sem var að deyja og ég get
ekki hætt að hugsa um hana. Ekki
bara af því að hún var að kveðja
okkur öll, allt of snemma, frá
tveimur ungum börnum, elskandi
eiginmanni og góðri fjölskyldu,
foreldrum, systkinum og vinum.
Heldur af því að Ingveldur var í
alvöru einstakt náttúrubarn,
engum öðrum lík.
Þegar ég hitti hana í fyrsta
sinn, ég þá í tilhugalífinu með
móðurbróður hennar, saman á leið
í ævintýri lífsins, tók hún á móti
mér nákvæmlega eins og ég var,
ókunnug sveitinni, líðandi eins og
geimveru.
Sjö ára gömul Ingveldur sagði:
„Helga, langar þig að skoða fjósið?
Ég skal sýna þér“ og fór með mig
úr vandræðalegum fyrstu kynn-
um við fjölskylduna samheldnu og
til dýranna sem tóku öllu með stó-
ískri ró.
Stór, sterk og svipsterk stelpa.
Hún töfraði mig, mér leið eins
og í ævintýri og fannst ég hafa
fundið nýjan heim.
Einlægnin, jarðfestan, sam-
kenndin, æðruleysið, heimspeki-
legar umræður um sveitalíf og
pólitík, allt þetta einkennir Ingv-
eldi og fólkið hennar.
En hún var líka heimsborgari
fannst mér. Hvernig hún mátaði
samfélagið á eigin forsendum,
yfirgaf framhaldsskólann án hvítu
húfunnar sem allir hinir voru og
eru enn að eltast við.
Eftir au pair-dvöl í London réð
sveitauppruninn námsvalinu. Að
loknu búfræðiprófi tók lestrar-
hesturinn stefnuna á bókmennta-
fræði í HÍ og síðan fjölmiðlun.
Þessi bakgrunnur gerði hana að
fjölhæfum blaðamanni. Maður
drakk í sig pistla merkta henni.
Því miður gáfust ekki margar
stundir til að ræða við hana um at-
hyglisverða bókadóma hennar.
Spjallstundir með Ingveldi ein-
kenndust af hressileika, fjöl-
breyttum umræðuefnum, já-
kvæðni og áhuga hennar á
viðmælandanum. Maður fór alltaf
dálítið upptendraður af hennar
fundi.
Fyrirmyndin yndislega hún
Ingveldur tók á móti krabbaófét-
inu eins og það er, staðreynd nátt-
úrunnar sem þarf að vinna á og
vinna úr. Opinskátt blaðaviðtalið
fyrir fjórum árum lýsti fágætri
kjarkmanneskju.
Hún fékk færri ár en mörg
okkar.
En hún skilur eftir sig von fyrir
okkur hin. Um gildi æðruleysis og
þess að vera til í núinu, hér og nú.
Falleg sál í fallegum líkama.
Við geymum hana á fallegum
stað í sál og hjarta.
Ég votta okkur öllum samúð.
Farðu vel, kæra samferðakona,
Helga á Vogi.
Sveitastelpa eða heimskona?
Þær voru þarna báðar tvær í
Ingveldi, konu sem hafði skarpan
skilning á lífinu, var öfgalaus, rétt-
látlega gagnrýnin og geislaði af
mannlegri hlýju. Yfir henni var
einhvers konar æðruleysi, sjálfs-
agi og sálarró, jafnvel þótt hún
væri búin að missa tökin á glím-
unni við bannsettan krabbann.
Ingveldur varð bikarmeistari í
hinni íslensku kvennaglímu árið
1993 og stóð sig jafnan vel á þeim
vettvangi. Í veikindunum varð
andstæðingurinn því miður sterk-
ari á vellinum.
Það er sárt að horfa á eftir
manneskju sem prýdd er öllum
þessum góðu kostum og átti svo
margt eftir að klára á lífsbraut
sinni. Þá verða einhvern veginn
orð til lítils. Jafnvel þegar hún lá
fársjúk í sjúkrarúminu tók á móti
manni glatt viðmót og gamansemi.
Úr hástóli himnanna mun Ingv-
eldur örugglega hafa sterkar
skoðanir á þessu ranglæti. Að
taka unga móður úr faðmi barna
sinna og fjölskyldu á maður erfitt
með að sætta sig við.
Barnabarn okkar, Ásgeir
Skarphéðinn, er aðeins ellefu ára.
Missir hans og systur hans, Gerð-
ar Freyju sem er bara fjögurra
ára, er sár og mikill, jafnt sem
eiginmanns Ingveldar og stjúp-
systkinanna.
Það var alltaf sterkur og náinn
vinskapur á milli okkar Ingveldar
og hennar verður sárt saknað. Við
munum halda áfram að hvetja Ás-
geir Skarphéðin til dáða og halda
minningu dásamlegrar móður
hans á lofti. Við sendum Kristni
Þór, börnunum, foreldrum, syst-
kinum og fjölskyldum þeirra okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur. Góðar
vættir gefi þeim styrk á erfiðum
tíma.
Okkur detta í hug ljóðlínur Sig-
urðar heitins Pálssonar rithöfund-
ar úr bókinni Ljóð muna rödd sem
kom út árið 2016:
Ég ber enga virðingu fyrir honum
hann kemur þegar hann kemur.
„Kom þú sæll, þá þú vilt.“
Elín Albertsdóttir,
Ásgeir Tómasson.
Veturinn 1995-1996 kynntumst
við au pair-stúlkurnar í London.
Það var fyrir einskæra tilviljun að
við rákumst á Ingveldi í neðan-
jarðarlest þegar við vorum á leið á
þorrablót Íslendingafélagsins í
London og reyndist það okkur
mikil gæfa. Þar sem við bjuggum
erlendis fjarri fjölskyldum og vin-
um myndaðist fljótt sterk vinátta
okkar á milli sem hefur haldist
ætíð síðan. Við eyddum öllum okk-
ar frítíma saman milli þess sem
við sinntum skyldustörfum okkar
sem au pair-stúlkur. Á þessum
tíma höfðum við enga farsíma né
internet og vorum því duglegar að
hittast og finna okkur alls kyns
Ingveldur Geirsdóttir