Morgunblaðið - 14.05.2019, Blaðsíða 23

Á gistiheimilinu sýndi amma
okkur hvað hlýtt viðmót gæti
skipt sköpum og listina að gefa
af sér og tengjast fólki. Það var
alltaf fullt hús á Flókó og í tvo
áratugi var hún iðulega með
barnabörn í vinnu, gistiheimilið
varð sannkallað fjölskyldufyrir-
tæki. Við lærðum góða vinnu-
siði, amma fagnaði okkur með
opnum faðmi, hvatti okkur
óspart og við fórum aldrei heim
frá henni svöng.
Amma vann verk sín í hljóði,
stóð við orð sín og það var allt-
af hægt að stóla á hana. Amma
var trygg vinkona, frábær fyr-
irmynd og ég er henni ævinlega
þakklát.
Kristín Zoëga.
Það eru margar minningar
sem koma upp í hugann nú þeg-
ar komið er að því að kveðja
ömmu Kristínu. Það varð
snemma sport að fá að skreppa
ein í strætó á Flókó, enda gam-
an að flakka um stórt húsið,
nóg af verkefnum tengdum
gistiheimilinu og amma átti
alltaf eitthvað gott að borða.
Þegar ég var í menntaskóla
rölti ég gjarna yfir til ömmu,
tók vaktina á meðan hún fór í
sund eða átti bara gott spjall
við ömmu um lífið og tilveruna.
Amma var gjöful á hrós og
hvatningu fyrir vinnusemi og
góðan árangur í því sem ég tók
mér fyrir hendur en hún var
jafnframt ekkert að spara ráðin
ef hún taldi þörf á. Mörg þeirra
náðu í gegn og hafa reynst vel
eins og að fara vel með, leggja
fyrir, vera fylgin mér og sjálfri
mér nóg. Amma lagði mikla
áherslu á að ganga menntaveg-
inn en hún var líka praktísk og
tengdi ekki alveg við þá ákvörð-
un mína að læra efnafræði en
hún var á endanum mjög sátt
þegar ég mætti með Stebba
minn í heimsókn og þau náðu
strax vel saman.
Það er okkur fjölskyldunni
sérstaklega eftirminnilegt þeg-
ar hún heimsótti okkur til Sví-
þjóðar og við fögnuðum 80 ára
afmæli hennar í Tívolí í Köben.
Meðal þess sem hún vildi gera í
ferðinni var að fara í alvöru
kjötbúð og elda með mér kjöt
og kartöflur fyrir Stebba og
stelpurnar, en hún vissi að það
var ekki daglega á borðum hjá
mér. Amma var alltaf áhuga-
söm um það sem við tókum
okkur fyrir hendur og naut
þess að fá langömmustelpurnar
í heimsókn og fá fréttir af því
sem var að gerast í þeirra lífi.
Og það var alveg ótrúlegt hve
minni hennar var gott og hve
vel hún fylgdist með allt fram á
síðasta dag. Amma hefur nú
kvatt okkur en minningarnar
og góðu ráðin lifa áfram með
okkur.
Jóna, Stefán,
Soffía, Karólína og
Kristín Birna.
Langömmu Kristínar verður
sárt saknað. Hún var sterk,
klár og góð kona. Hún var með
stórt og hlýtt hjarta og tók á
móti öllum með opnum örmum.
Alveg frá því ég man eftir mér
hafði langamma mikinn áhuga á
okkur Tómasi. Það var gaman
að koma í heimsókn á Skúlagöt-
una og seinna meir á Hrafnistu.
Hún gaf okkur heitar pönnu-
kökur og súkkulaði. Hún sýndi
okkur myndaalbúm og sagði
okkur skemmtilegar sögur. Mér
fannst mjög áhugavert að
hlusta á langömmu tala um líf
sitt og forna tíð. Hún gaf góðar
ráðleggingar sem við eigum eft-
ir að nota í gegnum lífið. Við
gátum talað við hana um allt og
spjall við langömmu breytti oft
lífsviðhorfi mínu.
Langamma dekraði við okk-
ur, hún gaf okkur bækur, sæl-
gæti og fréttir af öllum frænd-
systkinum okkar. Hún prjónaði
mikið fyrir okkur, peysur, húf-
ur, vettlinga, trefla. Hún vildi
passa upp á það að okkur yrði
aldrei kalt. Það var alltaf leið-
inlegt að kveðja langömmu en
hún kvaddi okkur með kossa-
flóði.
Langamma hafði óbilandi
minni, mundi öll símanúmer,
heimilisföng og afmælisdaga
allra 26 langömmubarna sinna.
Þó að hún væri orðin blind gat
hún hringt í okkur! Hún kunni
að láta okkur brosa. Langamma
Kristín kenndi mér margt og
var góð fyrirmynd. Ég er stolt
af að bera nafnið hennar og
vona að ég verði jafn sterk og
sjálfstæð kona og hún var.
Svava Kristín Valfells.
Um það leyti sem við Kristín
kynntumst bjó amma hennar og
nafna á Skúlagötu 20. Íbúðin
var á næstefstu hæð vestan
megin í húsinu, svalirnar sneru
til suðurs, hún lét byrgja þær
með gleri og sat þar oft í sól-
inni. „En hvað er gaman að sjá
ykkur,“ heilsaði hún okkur og
bauð svo mat eða drykk. „Hvað
er að frétta?“ spurði hún svo.
Kristín kunni að spyrja. Hún
spurði af umhyggju um hagi
vina og vandamanna. Ekkert
mannlegt var henni óviðkom-
andi. Við góðar fréttir brosti
hún, „en hvað það er gaman að
heyra“. Við það sem fór miður
sagði hún, „lífið snýr sér á alla
kanta“. Enginn fylgdist heldur
betur með fréttum. Hún var
fróðleiksfús og spurði stöðugt
um skoðanir og viðhorf til
helstu málefna. Hvort ráð væri
að kaupa gjaldeyri eða selja,
hvort forseti Bandaríkjanna
væri að standa sig, hvernig
kaup Íslendinga á fyrirtækjum
erlendis gætu gengið upp. Hin
sókratíska aðferð var henni eðl-
islæg. Hvert svar viðmælenda
framkallaði iðulega nýja spurn-
ingu uns hún hafði greint að
henni fannst kjarna málsins,
leyst mótsagnir og eytt óná-
kvæmni, samræður snerust þá í
rökræður um kosti og galla, or-
sakir og afleiðingar.
Fáum er gefin greind og
skynsemi í sama mæli og ömmu
Kristínu. Hún var mótuð í skóla
lífsins en hafði samt alla burði
til að vera prófessor við há-
skóla. Fljótlega eftir að kynni
okkar tókust varð mér á orði
við farsælan mann í viðskipta-
lífinu að eftir hvert samtal við
Kristínu væri maður einhverju
nær. „Hagfræðin hennar Stínu
klikkar ekki,“ sagði hann, „þú
getur bókað það“.
Eftir að við fluttum til Bret-
lands hringdi hún reglulega og
heimsótti okkur í tvígang. Í
fyrra skiptið á sólríkum heitum
degi gekk hún yfir Hampstead
Heath og til baka fótalúin en
brosandi. Þrátt fyrir versnandi
sjón prjónaði hún falleg teppi,
húfur og vettlinga fyrir Svövu
Kristínu og Tómas. Þegar
Kristín (mín) veiktist alvarlega
og fór í erfiða meðferð hringdi
hún oft áhyggjufull. Henni varð
rórra þegar hún frétti að nafna
hennar svaraði meðferð. Í mörg
ár á eftir að meðferð lauk hóf
hún hvert samtal á spurningu
um heilsu nöfnu sinnar. „Þetta
er mikil Guðs mildi og krafta-
verk,“ sagði hún sem var
hverju orði sannara.
Einhvern veginn fannst mér
að við hefðum þekkst lengi.
Kristín minnti mig á aðra af
sömu kynslóð fædda á fyrri
hluta síðustu aldar við ófull-
komin kjör sem höfðu samt
spjarað sig í sátt við Guð og
menn. Sparsemi, nægjusemi og
fyrirhyggja voru henni eðlis-
læg. „Þau eru að mynda eign“
sagði hún um fólk sem var að
gera upp gamalt hús, „það skil-
ar sér“.
Kristín var kristin og trúði af
einlægni. Við ævilok var sál
hennar tær eins og lindin
óþrjótandi í Hugleiðingum
Markúsar Árelíusar. Hún skildi
ekki trúleysi mitt og gaf mér
biblíu. Í henni stendur að í húsi
Guðs séu margar vistarverur.
Ef Kristín hefur rétt fyrir sér
er henni ætlaðar fallegur stað-
ur í næsta lífi, sólríkar svalir
mót suðri umkringd sínum nán-
ustu, hún á mikla auðlegð þar.
Eftirlifendur í þessu lífi eru
einnig ómælt ríkari af kynnum
sínum af Kristínu Einarsdóttur.
Sveinn Valfells.
Fallin er frá merk kona,
Kristín Einarsdóttir. Ef börn
manns tengjast góðu fólki við
hjúskap fáum við foreldrar oft
líka happafeng. Slíkur happa-
fengur var Kristín sannarlega,
en hún var amma Helgu,
tengdadóttur okkar Harðar.
Kristín var fædd 1. maí árið
1924. Elsta barnabarn okkar,
Áslaug Kristín dóttir Helgu,
var fædd á 75 ára afmælisdegi
Kristínar langömmu sinnar árið
1999. Upp frá því nutum við
flestra afmælisdaga með Krist-
ínu sem alltaf hélt veglega
veislu enda afar gestrisin og
góð heim að sækja. Fljótlega
komu i ljós tengsl forfeðra for-
eldra Áslaugar Kristínar – úr
uppsveitum Suðurlands og voru
þau tengsl gjarnan rifjuð upp.
Þá var líka mjög gaman að
heyra hana lýsa bændum og
búaliði á Suðurlandi á síðustu
öld enda var hún bæði minnug
og margfróð.
Kristín var mannblendin og
þegar við heimsóttum hana
seinustu árin á Hrafnistu í
Reykjavík var gjarnan einhver
á tali við hana. Oft hjálpaði hún
líka og leiðbeindi nýkomnum til
dvalar að venjast nýju um-
hverfi. Allir virtust laðast fyr-
irhafnarlaust að henni.
Kristín talaði áreiðanlega
aldrei illa um nokkurn mann.
Einu sinni varð mér á að segja
að einhver væri nú heldur leið-
inlegur. Þá horfði hún fast í
augu mér og þagði. Í annað
sinn kom ég döpur til hennar úr
annarri heimsókn á Hrafnistu.
Þá veitti hún mér uppörvun og
hvatningu sem ég gleymi aldr-
ei.
Kristin var falleg kona, svip-
hrein, brosmild og yfir henni
var blær heiðríkju. Hún lést á
95 ára afmælisdaginn sinn 1.
maí síðastliðinn.
Ég votta Fríðu, Antoni,
Bjarna og allri fjölskyldu Krist-
ínar dýpstu samúð. Guð blessi
minningu hennar.
Áslaug Ottesen.
Fjórðungi bregður til fóst-
urs, kemur mér í hug þegar ég
kveð Stínu frænku, hún var
alltumlykjandi alla mína barn-
æsku, unglingsár, mótunarár
og fullorðinsár.
Ég flutti til hennar þegar ég
fór í skóla til Reykjavíkur og
bjó hjá henni í nokkur ár. Síðan
er hún flutti í Kópavoginn átti
ég athvarf þar og einnig þegar
hún flutti á Flókagötuna. Hún
fæddist rétt fyrir kreppuna
miklu, missti föður sinn barn að
aldri og þær mæðgur Sigfríður
Gestsdóttir máttu berjast í
gegnum þrengingar þessara
ára. En hún fór í sveitina á
sumrin til móðurforeldra minna
og þar var hún öll sín unglings-
ár, móðir mín sagði mér að vor-
ið hefði komið í sveitina með
Stínu frænku, hún var viljug,
dugleg og hljóp hraðast allra.
Hún fór ekki varhluta af erf-
iðleikum, berklaveiki og maka-
missi, en henni var gefið að
leysa úr öllum málum á raun-
hæfan hátt, hún var sigurvegari
í orðsins fyllstu merkingu, og
svo gaf hún samferðafólki sínu
hlutdeild í sigrunum.
Síðustu árin dvaldi hún á
Hrafnistu og það var gefandi að
heimsækja hana . Bauð í kaffi
og kökur eins og hún hafði allt-
af gert og vildi vita allt um
frændfólkið, mundi alla afmæl-
isdaga og hafði áhuga á hvernig
unga fólkinu reiddi af. Hún
fylgdist með þjóðmálum og
spurði spurninga, hafði skoð-
anir en var fordómalaus.
Af hennar fundi kom ég
bjartsýnni og betur í stakk bú-
inn að takast á við dagsins önn.
Þorbjörn Sigurðsson.
Ég kynntist Kristínu árið
1988. Dóttir hennar, Fríða, sem
hafði búið nokkrum árum fyrr í
heimabæ mínum nálægt Bost-
on, hafði sagt mér að mamma
hennar ræki gistihús, og það
endaði með því að ég fékk
ókeypis gistingu gegn því að
hjálpa til við að reka gistihúsið,
aðallega þegar það þurfti að
tala ensku við útlenda gesti. Við
urðum strax bestu vinkonur,
enda fór mér mikið fram í ís-
lensku með því að vera hjá
henni. Eitt af því sem var sér-
stakt við gistihús Kristínar á
Flókagötunni var morgun-
verðurinn. Hún gætti þess að
hafa hann mikinn og fjölbreytt-
an þannig að gestirnir fengju
allir eitthvað við sitt hæfi. Þetta
var ekki sjálfgefið á gististöðum
á þessum tíma. Við Kristín
skiptumst líka á matarupp-
skriftum, og það reyndist
stundum mjög vel: einu sinni
týndi ég uppskrift, en mörgum
árum seinna fór ég í heimsókn
til Kristínar sem, eins og venju-
lega, bar fram mjög góðan mat.
Í þetta skipti vildi ég, eftir
venju, fá uppskriftina, en þá
svaraði hún: „En þú gafst mér
hana!“ Þá var gamla, góða upp-
skriftin komin í leitirnar, Krist-
ín hafði aðeins breytt henni
svolítið. Það má draga þann
lærdóm af sögunni að maður
eigi aldrei að vera tregur til að
deila mataruppskriftum! Ég á
aðra matartengda minningu um
Kristínu. Hún varð ein af þeim
fyrstu hér á landi til að eignast
örbylgjuofn og mér til mikillar
ánægju gat ég kennt henni að
nýta hann til að sjóða lax.
Þetta ár sem ég var hjá
Kristínu var ég frekar peninga-
laus og hún var jafnfegin og ég
þegar ég festi kaup á góðri leð-
urtösku í nytjamarkaði sem var
á Skólavörðustíg í þá daga.
Taskan hefur dugað mér vel í
gegnum árin og var ég með
hana í hvert skipti sem ég kom
til Íslands. Kristínu var alltaf
mikið skemmt þegar ég kom í
heimsókn með töskuna góðu.
Nú er ég alflutt til landsins og
nú ætla ég að mæta með
töskuna til jarðarfarar hennar.
Kristín var indæl kona sem lifði
langa og gefandi ævi. Ég sendi
fjölskyldu hennar og vinum
innilegar samúðarkveðjur.
Margaret Cormack.
Fallin er frá Kristín Einars-
dóttir sómakona á 95 ára af-
mælisdeginum sínum þann 1.
maí síðastliðinn.
Kristín var sannkallaður
frumkvöðull en hún rak um
langt skeið Gistiheimilið Flóka-
götu 1, þar sem hún bjó ásamt
Helga seinni manni sínum og
leigði út 10 herbergi í húsinu. Á
þessum árum voru einungis
nokkur hótel og gistiheimili í
Reykjavík og björtustu spár
töluðu um að líklega myndu
200.000 ferðamenn heimsækja
Ísland á ári í framtíðinni.
Ég var svo lánsöm að fá að
vinna á Flókagötunni í nokkur
sumur frá miðjum níunda ára-
tugnum og var það einstaklega
góður skóli á marga vegu.
Kristín var sérstaklega gestris-
in kona og tók á móti öllum
þeim sem gistu hjá henni sem
sínum prívat gestum. Hún gerði
allt í sínu valdi til að gera dvöl
gestanna sem ánægjulegasta,
gaf sér tíma til þess að spjalla
við alla á einfaldri ensku og það
var alúð og natni í öllu því sem
hún gerði. Það má segja að hún
hafi verið einstaklega fær í
mannlegum samskiptum. Hún
var ákveðin og vissi upp á hár
hvað hún vildi en fékk sínu
framgengt með mildi og stakri
ró. Hún var óspör á hrós og jós
lofi á störf okkar unglinganna
sem vorum að vinna hjá henni
og kunni að meta það sem við
gerðum þannig að maður vildi
alltaf gera betur og leggja sig
fram eins vel fram eins og mað-
ur gat.
Kristín treysti okkur líka
fyrir verkefnum sem að val-
defldu okkur og kenndi okkur
heilmikið um fjármál enda var
hún séð í þeim og hafði farið
sínar eigin leiðir sem oft voru
óhefðbundnar, sérstaklega hjá
konum á þessum tíma.
Kristín var bæði afskaplega
vel gerð og einnig vel gefin
manneskja og hefði svo sann-
arlega getað lært hvað sem er.
Lífshlaup hennar var ekki
auðvelt. Hún hafði veikst af
berklum og stóð ung uppi sem
ekkja þriggja barna, en aldrei
upplifði ég biturð eða þyngsli
vegna þess harðræðis sem hún
hafði mátt þola. Kristín var
glaðlynd og félagslynd og ein-
staklega vinnusöm enda voru
dagarnir á Flókagötunni langir
og gestirnir hluti af heimilinu.
Hún var trúuð og naut þess
að taka þátt í starfinu í Hall-
grímskirkju ásamt Helga en
hún var að sama skapi einstak-
lega opin og fræddi mig og gaf
mér líka bækur um jóga og
austræna heimspeki.
Kristín fylgdist alla tíð af-
skaplega vel með þjóðlífinu og
var mun betur að sér í stjórn-
og dægurmálum langt framyfir
nírætt heldur en flestir þeir
sem ég þekki. Hún fylgist líka
einstaklega vel með fólkinu
sínu og var stolt af ykkur af-
komendum sínum.
Elsku Kristín mín – ég
þakka þér fyrir einstaka vin-
áttu, hvatningu og hlýju í gegn-
um öll árin. Þú varst mér mikil
fyrirmynd og snertir líf allra
þeirra sem umgengust þig.
Blessuð sé minning Kristínar
Einarsdóttur.
Guðrún Helga Jónasdóttir.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. MAÍ 2019
Við skólafélagar
Höskuldar kölluðum
hann gjarnan okkar
á milli Höska röska.
Þetta var jákvæð og lýsandi nafn-
bót, maðurinn var okkur hinum um
svo margt fremri. Einstakur að at-
gjörvi, dagfarshress, skemmtileg-
ur, uppátækjasamur, vel gefinn og
vel máli farinn. Svo hafði hann lík-
Höskuldur
Sveinsson
✝ HöskuldurSveinsson
fæddist 26. júlí
1954. Hann lést 25.
apríl 2019.
Útför Höskuldar
fór fram 10. maí
2019.
amsbyggingu sem
hefði getað gert
hvaða grískan guð
sem er grænan af öf-
und og sem best get-
að verið fyrirmynd
helstu hetjulýsinga
Íslendingasagnanna.
Enda allt vol og væl
víðsfjarri Höskuldi.
Það einkenni hans
átti eftir að fylgja
honum til hans síð-
asta andartaks. Haldinn ólæknandi
sjúkdómi, þar sem spurningin var
ekki hvort heldur einungis hvenær,
hélt hann kúlinu allan sinn sjúk-
dómsferil. Góður heim að sækja,
hnyttinn í tilsvörum og aldrei djúpt
á húmornum sem gat verið eins
svartur og hárið. Fylgdist vel með
öllu sem var að gerast í vinahópi og
umhverfi þrátt fyrir erfiða aðstöðu,
hafði afburða minni og kom manni
sífellt á óvart með skensi. En um-
fram allt kvartaði hann aldrei yfir
sínu hlutskipti.
Á þennan hátt verður Höskuld-
ar minnst. Hann verður okkur
venjulegum mönnum áminning
þegar við fjargviðrumst yfir ein-
hverju mótlæti, sem er þó lítilræði
miðað við það sem sumir mega
þola. En umfram allt verður Höski
röski okkur lifandi fyrirmynd um
það hvernig lita má sitt umhverfi
og gefa af sér við erfiðustu hugs-
anlegar aðstæður og óbreytanleg-
an dóm sem blasti við eftir að sjúk-
dómsins varð vart.
Fjölskyldu Höskuldar votta ég
samúð mína og um leið aðdáun fyr-
ir frábæra umönnun í veikindum
hans.
Jón Baldur.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
BALDUR ÁGÚSTSSON,
Strikinu 12, Garðabæ,
lést miðvikudaginn 1. maí. Útförin fer fram
frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 28. maí og
hefst athöfnin klukkan 15.
Halla Elín Baldursdóttir
Helga Guðbjörg Baldursd. Gísli Baldur Garðarsson
Ágúst Baldursson
Sigurlín Baldursdóttir Guðjón Ómar Davíðsson
barnabörn og langafabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR EINARSDÓTTIR
áður til heimilis að Smáraflöt 46 í
Garðabæ,
lést á hjúkrunarheimili Hrafnistu í Boðaþingi
föstudaginn 10. maí.
Útför hennar verður gerð frá Garðakirkju föstudaginn 17. maí
klukkan 11.
Sigurður Bárðarson
Einar Sigurðsson Kristín Ingólfsdóttir
Stefanía Sigurðardóttir Andreas Resch
Helgi Steinar Sigurðsson Robin Miller
Gunnar Tjörvi Sigurðsson Hilda Björk Indriðadóttir
barnabörn og barnabarnabörn