Morgunblaðið - 14.05.2019, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. MAÍ 2019
✝ Stefán MárHaraldsson
fæddist í Reykjavík
9. júlí 1980. Hann
lést á Sahlgrenska
sjúkrahúsinu í
Gautaborg 21. apríl
2019.
Foreldrar Stef-
áns eru Helga
Steingerður Sig-
urðardóttir hjúkr-
unarfræðingur, f.
9. mars 1954, og Haraldur Stef-
ánsson sjóntækjafræðingur, f. 9.
október 1955.
Bræður Stefáns eru Kristinn
Freyr, f. 10. október 1976,
kvæntur Ásthildi Knútsdóttur, f.
2. júlí 2007. 2) Patrekur Rafn, f.
15. desember 2010.
Stefán ólst upp á Miðvangi í
Hafnarfirði og gekk í Engidals-
skóla, Víðistaðaskóla og varð
stúdent frá Flensborg árið 2000.
Hann og Eva Dís fluttu til Dan-
merkur árið 2004 þar sem hann
lagði stund á nám og útskrif-
aðist sem sjóntækjafræðingur
árið 2009 frá TEC, Teknisk Er-
hvervsskole Center, í Frederiks-
berg. Samhliða námi og eftir út-
skrift starfaði hann við hlið
föður síns í gleraugna-
versluninni Augnsýn í Hafnar-
firði. Stefán starfaði hjá Optical
Studio frá árinu 2010 til dán-
ardags. Stefán æfði körfubolta
með Haukum lengi vel og var
alla tíð virkur í félagsstarfi
Hauka og öflugur stuðnings-
maður.
Útför Stefáns fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag, 14. maí
2019, klukkan 15.
13. maí 1975. Börn
þeirra eru Helga
María, f. 17. sept-
ember 2005, og
Knútur Atli, f. 20.
október 2007. Sæv-
ar Ingi, f. 21. júní
1984, giftur Sigur-
laugu Jónsdóttur, f.
27. maí 1984. Börn
þeirra eru Róbert
Hugi, f. 25. janúar
2010, Hrafn, f. 10.
október 2011, og Auður Rut, f.
7. nóvember 2014.
Eiginkona Stefáns er Eva Dís
Þórðardóttir skipulagsfræð-
ingur, f. 24. júní 1984. Börn
þeirra eru: 1) Alexander Rafn, f.
Elsku Stebbi minn, ástin mín
og besti vinur.
Mikið sem ég sakna þín. Sár-
ast er að strákarnir okkar fá
ekki að hafa þig hjá sér í gegn-
um lífið. Ég hefði ekki trúað að
manni gæti verið illt í hjartanu
en mér er illt í mínu hjarta.
Í biðtímanum ræddum við oft
um hvernig við ætluðum að
komast í gegnum þetta. Ég
man eftir mörgum dögum þeg-
ar ég kom heim úr vinnunni og
þú búinn að vera heima að láta
daginn líða, sumir dagar voru
erfiðari en aðrir. Við stóðum
inni í eldhúsi, bölvuðum þessu
ástandi í nokkrar mínútur en
föðmuðumst síðan og kysst-
umst, gáfum hvort öðru „high
five“ og sögðum: „koma svo
áfram með þetta, einn dagur í
einu, við getum þetta“. Það er
sárt að geta ekki sagt þér núna
augliti til auglitis hversu vel þú
stóðst þig, æðruleysi þitt var
stórkostlegt. Þú stoppaðir mig
alltaf af þegar ég fór á flug um
hvað við ætluðum að gera í
framtíðinni þegar þú værir bú-
inn að jafna þig, vildir ekki
hleypa þér í að hugsa of mikið
um framtíðina því fyrst þyrfti
að taka stóra skrefið. Þú nefnd-
ir oft við mig að þú myndir ekki
verða gamall. Ég trúi því að þú
hafir verið undir það búinn að
ævi þín yrði mögulega styttri
en mín.
Þegar ég hugsa til baka þá
finnst mér gott að hlýja mér við
að þú varst aldrei hræddur í
öllu þessu ferli, og heldur ekki
hræddur við að deyja.
Ég og strákarnir sitjum eftir
með margar yndislegar minn-
ingar sem við munum halda á
lofti. Einu sinni í einhverri spít-
alaheimsókninni baðstu mig að
passa strákana ef þú færir ein-
hvern tímann.
Elsku Stebbi minn, ég mun
umvefja strákana okkar allri
minni ást og umhyggju og segja
þeim daglega að ég og þú elsk-
um þá og að við séum stolt af
þeim. Ég mun einnig kenna
þeim að tileinka sér þá góðu
kosti sem þú hafðir, umburð-
arlyndi, góðmennsku við náung-
ann, æðruleysi, þakklæti, þol-
inmæði, kappsemi og ást og nóg
af henni. Ekkert kemur í stað-
inn fyrir þig, en ég mun gera
allt sem ég get til að lina sorg
þeirra og fylla líf þeirra af ást
og körfubolta rétt eins og þú
gerðir.
Elska þig, elsku ástin mín.
Ég er svo stolt af þér og hvern-
ig þú gekkst inn í þetta stóra
verkefni, ég veit að þú gerðir
allt sem þú gast til að berjast.
Ég hef ekki hitt hugrakkari
manneskju. Minning þín mun
lifa með okkur á hverjum degi.
Það er erfitt að setja punkt-
inn við þessi orð, því ég vil ekki
kveðja. Ég elska þig heitar en
orð geta tjáð.
Ég sakna þín í birtingu að hafa
þig ekki við hlið mér
og ég sakna þín á daginn þegar
sólin brosir við mér.
Og ég sakna þín á kvöldin þegar
dimman dettur á.
En ég sakna þín mest á nóttinni
er svipirnir fara á stjá.
(Megas)
Þín
Eva Dís.
Elsku Stebbi bróðir, ég
sakna þín. Orð fá því ekki lýst
hvernig mér leið þennan dag á
Sahlgrenska-sjúkrahúsinu þeg-
ar okkur var sagt að þetta væri
búið og þú værir að fara frá
okkur. Hluti af mér dó þennan
dag. Ég skil ekki og mun líkleg-
ast aldrei skilja af hverju, en ég
veit í hjarta mínu að þín hefur
verið þörf á öðrum stað í mik-
ilvægari verkefni eins veikt og
það kann að hljóma. Það sem
ég sakna mest er nærvera þín
og lífsgleði. Þú varst óeigin-
gjarn húmoristi með risastórt
hjarta sem sló hátt fyrir fjöl-
skyldu og vini og fyrir íþróttir
og kappleiki. Ég er svo óend-
anlega þakklátur fyrir að hafa
átt þig fyrir bróður og vin.
Bros þitt bjarta yljar mér
Það máttu vita ég segi þér
hlátur þinn bergmálar í huga mér
hluti hjarta míns brotinn er.
Þú hildina háðir frá fyrstu stund
ómælt hugrekki hafðir í þinn mund
þögull víkingur veigraðir þér einskis
vopnaður æðruleysi þíns aðalmerkis.
Svo fegurðin fann þig og á höndum
sér bar
í formi bjartrar meyjar og tveggja
sona þar
þú lifðir vel og gerðir þér góðan garð
þakklátur er ég að lifa þinn arf.
Öxl við öxl þrír bræður saman þétt
stóðu
nú skarð er skorið og það ekki af
góðu
þitt stríð er búið og við fána þinn
berum
bjartur hann er og stoltir við erum.
(KFH)
Kristinn Freyr
Haraldsson og fjölskylda.
Mér er algerlega ómögulegt
að lýsa því hversu mikið ég
sakna þín og mun gera, elsku
bróðir. Að hugsa til þess að
geta ekki hitt þig aftur er
óbærilegt. Alla tíð hefur þú ver-
ið til staðar fyrir mig sem bróð-
ir, en ekki síður sem einn minn
besti vinur.
Nánast frá því að ég gat
gengið elti ég þig út um allt,
hvort sem þér líkaði það betur
eða verr. Oftast endaði það úti
á körfuboltavelli þar sem ég
fékk að spila með þér og vinum
þínum þegar það vantaði auka-
leikmann. Jordan var þinn mað-
ur, sem var mjög viðeigandi þar
sem þú varst alltaf með þeim
betri á vellinum. Ég þurfti því
ekkert að finna mér einhvern
NBA-leikmann til að líta upp
til, þú varst alltaf mitt idol. Ef
ég fékk að vera með þér í liði
var ég sáttur.
Þegar ég hugsa út í það þá
er í raun alveg magnað hvað þú
varst þolinmóður og umhyggju-
samur að nenna að hafa fjórum
árum yngri bróður þinn alltaf
með. Ég fékk að vera svo mikið
með að ég lít á vini þína sem
vini mína. Það er ekki sjálf-
gefið.
Það var ekki bara í körfu-
bolta sem ég leit upp til þín.
Sem dæmi, þá hef ég einhverra
hluta vegna alltaf verið með
svipaðan tónlistarsmekk og þú.
Á fullorðins árum breyttist
vinátta okkar ekkert og hélt
bara áfram að styrkjast. Svona
var þetta alltaf hjá okkur, við
að spila, horfa á eða tala um
körfubolta og aðrar íþróttir.
Síðustu ár höfum við yfirfært
þetta á börnin okkar, sem mér
þykir svo vænt um hvað ná vel
saman. Ég sé svo mikið af okk-
ur í þeim og hversu heppin þau
eru að hafa hvert annað, eins
og við vorum.
Það er svo lýsandi fyrir þig
að í gegnum veikindi þín hefur
þú aldrei kvartað eða leyft
neinum að hafa áhyggjur af
þér. Þegar maður spurði þig
hvernig þú hefðir það var svar-
ið yfirleitt „ég er góður“ og
leiddir umræðuefnið eitthvert
annað.
En þannig varst þú, vildir yf-
irleitt spyrja og tala um aðra og
hafðir einlægan áhuga á fólkinu
í kringum þig, hvort sem það
voru börn eða fullorðnir.
Það er svo ótrúlega sárt að
þurfa að kveðja þig að sinni,
elsku vinur, en á sama tíma er
ég svo þakklátur fyrir að hafa
átt þig að allt mitt líf. Það er
líklega smá kaldhæðni að skrifa
það en þú varst með eitt falleg-
asta hjarta sem ég þekki. Þú
varst með svo hlýja nærveru og
alltaf gott að vera í kringum
þig. Líf okkar sem eftir erum
verður ekki eins.
Um aldur og ævi þú verður
mér nær, aldrei ég skal þér
gleyma.
Þinn litli bróðir,
Sævar.
Hjarta mitt er brostið
ég eigi sé hann
né heyri framar
Guð og englarnir hann geymi.
Þau eru erfið þessi spor í
dag, að kveðja þig, elsku
Stebbi.
Það var alltaf svo gott að
vera í kringum þig, svo ljúfur
og yfirvegaður. Þú varst ein-
stakur pabbi sem vissir ekkert
betra en stússast með strákun-
um þínum við að fylgja þeim
eftir í körfubolta eða á fótbolta-
æfingar og diskútera alls lags
tækni sem væri gott fyrir þá að
læra.
Við Doddi erum svo þakklát
fyrir að leiðir ykkar Evu Dísar
lágu saman.
Margar góðar minningar
koma upp í hugann frá öllum
góðu stundunum með ykkur,
t.d. árunum í Kaupmannahöfn
og ferðinni norður.
Öll spilakvöldin þar. Þá var
mikið hlegið og þá kom nú
stundum upp keppnisskapið
þitt, ó já, því borðin fengu
stundum að finna fyrir því.
Þú varst mikill húmoristi og
gast verið ansi hnyttinn í svör-
um með glotti og skemmtilegu
orðavali.
Það var svo gaman að sjá
hvað lítil börn hændust að þér
því þau fundu svo vel hvaða
mann þú hafðir að geyma.
Þú barst veikindi þín aldrei á
torg eða kvartaðir yfir þeim
heldur fórstu í gegnum þau af
miklu æðruleysi. Ef maður
spurði þig hvernig þú hefðir
það þá var alltaf sama svarið:
ég er góður en þú?
Elsku Stebbi, takk fyrir að
gefa okkur strákana okkar, Al-
exander Rafn og Patrek Rafn,
við skulum halda minningu
þinni á lofti hjá þeim.
Elsku Stebbi, takk fyrir að
hafa fengið að vera samferða
þér í lífinu síðastliðin 17 ár og
að hafa verið ástin í lífi Evu
Dísar okkar.
Okkur Dodda langar til að
kveðja þig með fallegu bæninni
sem Guðbjörg amma mín orti
og fylgir okkur fjölskyldunni
allri.
Englana skarinn skær
skínandi sé mér nær
svo vil ég glaður sofna nú
sætt í nafni Jesú.
Minning um góðan dreng lifir
um ókomna tíð.
Guðbjörg Hjálm-
arsdóttir og Þórður
Rafn Stefánsson
Stebbi frændi. Fyndnari og
ljúfari manneskju er erfitt að
hugsa sér. Hans nærvera var
þannig að lífið virtist bjartara
og sólríkara þar sem hann var.
Meira að segja voru gráir
morgnar í rekstrarbókhaldstím-
um í Háskólabíó vorið 2001 ekki
eins ferkantaðir, þar sem við
sátum og flissuðum saman á
meðan hvorugt okkar var búið
að finna réttu hilluna í lífinu.
Við Stebbi vorum perluvinir.
Stebbi fæddist þremur mánuð-
um á eftir mér. Yndislega
mamma hans og pabbi minn
eru systkin. Margar af fyrstu
minningum mínum eru með
honum hjá Fjólu ömmu okkar
beggja. Hann og bræður hans
voru alltaf með allt á hreinu
varðandi NBA-körfubolta og
hefðbundin strákaleikföng og
tel ég nándina við þá stóra
ástæðu þess að ég lét allan
áhuga á hefðbundnum „stelpu-
leikföngum“ fljúga.
En þrátt fyrir að alast upp
hvort í sínu bæjarfélaginu héld-
um við tengslunum og bröll-
uðum mikið saman. Tengslin
jukust einnig eftir stúdentspróf
og áttum við svo mikið af
dásamlegum tíma saman.
Stebbi tók öllu með sínu ótrú-
lega jafnaðargeði. Í sálfræðinni
er ein aðferð sem við sálfræð-
ingar notum að hugsa um ein-
hvern í lífi sínu sem er með
slíkt jafnaðargeð. Í því sam-
hengi var Stebbi með hugsun-
arhátt sem gæti nýst öðrum að
tileinka sér. Stebbi sá heiminn
á réttan hátt. Hann var einn af
þeim sem hægt er að læra af.
Hann var sko ekki að æsa sig
yfir litlu hlutunum og sá yf-
irleitt húmorinn í flestu. Sá
sársauki að missa einhvern sem
hefur leikið eins stórt hlutverk í
lífi manns er erfitt að útskýra,
en að hafa fengið að alast upp
með honum eru alger forrétt-
indi.
Ég á erfitt með að komast
yfir það hve ósanngjarnt það er
að Stebbi frændi fékk ekki að
verða 40 ára. En minning hans
mun lifa í hjörtum okkar sem
fengum að ganga í gegnum lífið
með honum og í öllu fólkinu
hans sem hann gaf svo mikið
með nærveru sinni. Og votta ég
Steingerði, Halla, Kristni, Sæv-
ari, Evu Dís, Alexander og Pat-
reki mína dýpstu samúð.
Fjóla Dögg Helgadóttir.
Elsku Stebbi, það er með
miklum trega sem ég skrifa
þessi orð, ég hefði viljað fá að
kveðja þig í eigin persónu. Það
virðist svo stutt síðan við lékum
okkur í hrauninu í Norðurbæn-
um, hófum skólagönguna sam-
an, eyddum sumrunum saman
heima eða í sumarbúðunum í
Vatnaskógi. Allar minningarnar
af körfuboltavöllunum eru í
fersku minni þó sérstaklega
þeim sérútbúna í bílskúrnum
heima hjá þér, sem aldrei
geymdi bíl heldur sveitta félaga
sem iðuðu af gleði og vináttu.
Oft öttum við þar kappi, get-
umunurinn hallaði þó talsvert á
mig en ætíð hvattir þú mig til
dáða gegn þér og leyfðir mér
alltaf að halda í vonina um að
ég væri skrefinu nær með
hverjum leik.
Þannig vinur hefur þú alltaf
verið, hvatt mann til dáða við
hvert tilefni með gjörðum sem
vega miklu meira en nokkur
orð.
Ég er þakklátur fyrir allar
þessar stundir okkar saman og
þau vináttubönd sem við bund-
umst í æsku og rofnuðu aldrei
þrátt fyrir breytta búsetu.
Það er óraunverulegt að vera
að kveðja þig nú, ég hélt að við
myndum fylgja hvor öðrum
lengra og minnast allra okkar
góðu stunda saman, ég hélt að
við hefðum miklu meiri tíma.
Gjarnan er talað um að góð-
ur vinur sé sá sem nær fram
því besta í fari manns. Það á
svo sannarlega við um þig,
elsku frændi. Þegar ég hugsa
til þín er jákvætt hugarfar þitt
og hlýja í garð annarra efst í
huga. Engum manni hallmæltir
þú og samkennd þín sterk. Ég á
eftir að sakna þín og okkar
samtala, takk fyrir allar okkar
góðu stundir, þinn hlýhug, hug-
hreystingu og góða vinskap.
Minning þín lifir.
Fjölskyldu Stefáns, foreldr-
um, bræðrum og öðrum að-
standendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Ragnar Sigurðsson.
Að kveðja þig á þessum tíma-
punkti er ekki það sem við
lögðum upp með að gera. Þegar
Eva sendi skilaboð þess efnis
að þið væruð komin til Svíþjóð-
ar og þú værir farinn í aðgerð
þá kom yfir mann gleðitilfinn-
ing. Loksins var komið að því
að fá nýtt hjarta og ég var svo
ánægður fyrir þína hönd og
fjölskyldu þinnar. Þá gætum
við farið að gera allt það sem
við töluðum um að gera. Allt
það sem var búið að vera á bið
að undanförnu.
Við nafnarnir höfum gengið í
gegnum lífið saman frá því við
vorum smá guttar og hefur vin-
áttan styrkst með hverju árinu
sem hefur liðið. Ég hef oft verið
spurður að því hvort það sé
ekki leiðinlegt að eiga nafna
sem besta vin og ég hef ávallt
svarað að svo sé ekki enda er
ég mjög stoltur að bera sama
nafn og þú. Núna fyrst á ævinni
á ég ekki nafna sem fylgir mér.
Það má segja að körfuboltinn
hafiverið rauður þráður í gegn-
um líf okkar og þegar ég skrifa
þessi orð er ég einmitt að horfa
á körfuboltaleik. Leik sem við
hefðum örugglega verið að
horfa á saman.
Þeir sem þekkja mig vita að
ég met vini mína mikils og hef
alltaf litið á þig og Emil vin
okkar sem fjölskyldu mína.
Þannig að ég er ekki að kveðja
vin heldur mann sem ég hef
alltaf litið á sem bróður.
Hvíl í friði og takk fyrir allar
þær góðu, skrýtnu og fallegu
stundir sem við eyddum saman.
Stefán Þór.
Ég er bara góður, sagði
Stebbi ætíð þegar hann var
spurður hvernig hann hefði það.
Og skipti þá engu hver raun-
veruleg líðan hans væri. Það
var ekki Stebba að skapi að
hafa mörg orð um sjálfan sig og
óþarfa umstang hans vegna var
eitur í hans beinum.
Ég er bara góður sagði
Stebbi. Og hann hafði svo sann-
arlega rétt fyrir sér! Þau dýr-
mætu minningabrot sem nú
eiga hug okkar allra varpa svo
sterku ljósi á þá staðreynd að
Stebbi var bara góður.
Ég er bara góður sagði
Stebbi. Og það var hann svo
sannarlega þegar United gekk
vel. Hann hélt sko með sínum
mönnum alla leið. Augu hans
leiftruðu þegar körfubolti var
annars vegar og áttu þar bæði
Haukar og Chicago Bulls ein-
stakan stuðningsmann. Og ljúf-
sárar minningar munu alltaf
vakna þegar þessi lið eigast við
í framtíðinni.
Ég er bara góður sagði
Stebbi. En ég er ekki bara góð-
ur. Þetta er alls ekki sann-
gjarnt og það er erfitt að finna
svör. Við vorum svo vongóð um
aukin lífsgæði en lífið býður sko
ekki upp á neitt jöfnunarkerfi
og skammtar okkur mislangan
tíma. Stebbi skildi það og nálg-
aðist sitt líf af æðruleysi og án
þess að vera með óþarfa
áhyggjur. Það er til eftir-
breytni.
Ég er bara góður sagði
Stebbi. Og þannig ætla ég að
minnast þessa einstaka drengs.
Ég ætla að reyna að vera bara
góður eins og Stebbi.
Jón Bergþór.
Við vorum harmi slegin þeg-
ar faðir Stefáns hringdi frá Sví-
þjóð á páskadagsmorgun og
tjáði okkur að ástkær sonur
hans hefði látist þá um nóttina.
Við höfðum, eins og allir í vina-
og fjölskylduhópi Stefáns, haft
svo sterka trú á því að stóra að-
gerðin hans tækist vel og hann
myndi eignast nýtt líf með nýju
og sterku hjarta.
Stefán Már kom til starfa í
fyrirtæki okkar fyrir níu árum,
Optical Studio í Flugstöð Leifs
Eiríkssonar. Það var mikil
lukka að fá hann í okkar lið.
Ekki bara fyrir það hversu góð-
ur fagmaður hann var, heldur
hafði hann einnig svo góða nær-
veru að allir samstarfsmenn
hans elskuðu hann og nutu þess
að vinna með honum. Hann var
Stefán Már
Haraldsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum.
Minningargreinar