Morgunblaðið - 14.05.2019, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. MAÍ 2019
hluti að gera saman. Þrátt fyrir að
við kæmum hver úr sinni áttinni
og frá mismunandi landshlutum,
hélst vináttan eftir að heim var
komið og styrktist enn frekar með
árunum.
Þótt tíminn lengdist milli þess
sem við hittumst héldum við alltaf
góðu sambandi og margar hefðir
urðu til. Ein af þeim er að hittast í
sumarkjólum síðasta dag vetrar
og fagna sumrinu með því að
borða góðan mat og drekka kokk-
teila. Önnur hefð er hið árlega
jólaföndur, þá hittumst við og
„föndrum“ eitthvað jólalegt.
Ingveldur var mörgum kostum
gædd og hafði nánast enga lesti en
samt verður að viðurkennast að
hún var vonlaus föndrari og oft
var mikið hlegið að verkunum
hennar og hló þá Ingveldur allra
mest. Núna minnumst við með
hlýju glimmersprengju jólakort-
anna sem hún sendi okkur eftir
eitt þessara ógleymanlegu föndur-
partía.
Við höfum haldið upp á starfs-
afmæli okkar á 10 ára fresti með
því að ferðast saman til London,
fara á kunnuglegar slóðir og rifja
upp gömlu, góðu dagana með við-
eigandi sögustundum, hlátri og
gleði. Það verður erfitt til þess að
hugsa að í næstu ferð verðum við
einni færri, en við munum gera
okkar besta til að fylla það skarð
með góðum minningum, fullvissar
um að Ingveldur verður með okk-
ur í anda.
Miðað við málsháttinn hlátur-
inn lengir lífið og hve mikið við
hlæjum í öllum okkar samveru-
stundum, þá ættum við allar að
verða 100 ára en svo verður víst
ekki.
Elsku Ingveldur okkar er farin
en minningin um einstaka vinkonu
lifir. Ingveldur var vinur vina
sinna, ljúf, hrein og bein, orðhepp-
in og hjartahlý. Hún var æðrulaus
og tókst á við þau verkefni sem
hún fékk í hendurnar af yfirvegun,
laus við allt drama. Þegar ljóst var
að ekki yrði ráðið við sjúkdóminn
sagði hún: „Fyrst svona fór verður
maður bara að bíta í það súra.“
Það verðum við líka að gera og
sætta okkur við að eldast ekki
saman og halda upp á 100 ára af-
mælin okkar á dvalarheimili fyrir
aldraðar au pair-stúlkur.
Við kveðjum elsku vinkonu
okkar með miklum söknuði en um
leið erum við þakklátar fyrir allan
tímann okkar saman og hversu
lánsamar við erum að hafa allar
stigið upp í sömu lest á leið til
London fyrir rúmum 20 árum.
Elsku Kidda, börnum, foreldr-
um, systkinum og öðrum ást-
vinum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Anna Hulda, Bryndís,
Helga, Margrét
og Kristín.
Nú þegar vorverkin kalla og
lyktin af gróandanum fyllir vitin
hefur Inga frænka verið kölluð á
annað tilverustig. Hún varð að
lúta í lægra haldi í æðrulausri
glímu sinni við banvænt mein
þrátt fyrir litskrúðug vonarblóm
samferðamanna hennar.
Inga var mikil mannkostakona.
Í huga mér klæddist hún krafti og
tign. Hún var hlý, trygg og yfir-
veguð í allri framgöngu sinni. Svo
vandræðalaus og sjálfri sér trú.
Það var sama hvert óútreiknan-
legir krákustígar lífsins leiddu
hana, hún var ávallt sama Inga,
sama hvað á gekk. Já, Inga var
engum lík. Andlegur styrkur
hennar var langt yfir meðallagi.
Hún kunni þá list að lifa hverja
stund. Láta hverjum degi nægja
sína þjáningu. Fyrir það er ég nú
óendanlega þakklát. Framganga
hennar kallar fram í hugann eftir-
farandi texta Braga Valdimars
Skúlasonar:
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan skjótt
hverju orði fylgir þögn
og þögnin hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Þú veist að tímans köldu fjötra enginn
flýr
enginn frá hans löngu glímu aftur snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
því fegurðin í henni býr.
Það er óendanlega sárt að
kveðja kæra frænku í blóma
lífsins. Það er ekkert rétt. Per-
sónuleiki Ingu og nærvera hennar
var með þeim hætti að vart er
hægt að hugsa hana fjarri mann-
heimum. Það er illskiljanlegt
hvers vegna öll vonarblómin sem
umvöfðu hana, ásamt hennar eigin
óbilandi krafti, náðu ekki að færa
hana á sigurbraut lífsins.
Ingu er sárt saknað. Guð varð-
veiti þá sem eftir standa í lifandi
trú, von og kærleika. Minningin
um mæta konu lifir.
Jóhanna Guðjónsdóttir.
Það er erfitt og óendanlega
sorglegt að hugsa til þess að ein
okkar vinkvennanna sé nú fallin
frá í blóma lífsins og skilur hún
eftir sig stórt skarð í vinahópnum
okkar. Við höfum þekkt Ingu frá
bernsku, enda uppaldar í næstu
sveit og höfðum því séð hana á
íþrótta- og mannamótum frá því
við vorum litlar stelpur. Við
kynntumst henni hins vegar ekki
almennilega fyrr en á unglingsár-
um, en þá hófum við allar skóla-
göngu í Gaggó á Selfossi. Ófáar
minningar eigum við frá þeim ár-
um t.d. þegar bíða þurfti eftir
blessuðum skólabílunum og drepa
tímann með því að hanga í skól-
anum, á bókasafninu eða í Kaup-
félaginu sem þá var og hét. Þá
gafst góður tími til að borða smá
nammi, spila og spá í lífið og til-
veruna. Það var auðvelt að kynn-
ast Ingu því hún var opin og
kynntist hún okkur öllum á sinn
hátt og það var einstakur hæfileiki
hjá henni. Sá hæfileiki gerði það
að verkum að hún varð „límið“
milli okkar sveitastelpna og Sel-
fossstelpna, sem saman mynda
stóran vinkvennahóp í dag sem
hittist reglulega.
Það var margt heillandi í fari
Ingu og til fyrirmyndar. Hún var
ákveðin án þess að vera frek, hún
hafði gaman af fólki og félagsskap
en fór þó eigin leiðir og synti
stundum á móti straumnum. Hún
hafði seiglu, sýndi fólki að flest er
hægt ef viljinn er fyrir hendi og lét
ekkert stoppa sig. Hún var forvit-
in án þess að vera hnýsin og hafði
alltaf áhuga á sögu fólks, einnig
var hún hrein og bein án þess að
vera dónaleg. Hún leit raunsæjum
augum á lífið, laus við alla dramat-
ík og tók veikindum sínum af ótrú-
legu æðruleysi og styrk. En síðast
en ekki síst var Inga skemmtileg,
góðhjörtuð og yndisleg vinkona
sem gaman var að umgangast og
var heiður að fá að kalla vinkonu
sína.
Inga var sveitastelpa í húð og
hár og þó hún hafi ung flutt til
Reykjavíkur var hún alltaf fyrst
og fremst sveitastelpa í hjarta
sínu. Hún var t.d. ein af fáum íbú-
um á stúdentagörðunum sem eld-
uðu sér reglulega kindabjúgu og
kartöflur, aðrir íbúar voru meira í
skyndiréttum og pizzum ef við
munum rétt. Hvergi undi hún sér
svo betur en að eltast við kindur
(já kindur, ekki rollur) á Flóa-
mannaafrétti í góðum félagsskap
hrossa, hunda og manna. En í
sveitastelpunni leyndist líka
borgardama sem hafði gaman af
því að ferðast, fara á söfn, í leik-
hús, á tónleika og klæðast falleg-
um fötum sem hún bar með stolti
og af glæsileika.
Elsku Inga okkar, þú varst tek-
in frá okkur alltof snemma og við
eigum eftir að sakna þín svo óend-
anlega mikið. Þú hefur kennt okk-
ur að lífið er núna og við eigum að
njóta þess, varðveita vináttuna og
góðu stundirnar. Það verður skrít-
ið að fara í sumarbústað án þín,
hafa sveitastelpuhitting án þín,
hitta þig ekki í réttunum eða lesa
góða grein eftir þig í Mogganum.
Við vitum hins vegar að þú verður
alltaf með okkur í anda, hress og
kát og til í smá sprell. Vinátta og
minning þín lifir í hjörtum okkar
sveitastelpnanna og við erum
þakklátar fyrir þann tíma sem við
áttum með þér.
Hugur okkar er hjá fjölskyldu
Ingu á þessum erfiðu tímum og
vottum við henni innilega samúð
okkar.
Halla, Jóna Bríet, Kristín
Birna og Margrét Harpa.
Hún skellti sér í gulu regnkáp-
una og arkaði út. Rauða hárið,
hennar fallega einkenni, var farið
að vaxa aftur. Hún var hraustleik-
inn, hún var sigurinn, hún var
kjarkurinn og hún var fyrirmynd-
in okkar sem vílaði það ekki fyrir
sér að gera við heita pottinn fyrir
okkur í bústaðaferðinni eftir-
minnilegu þar sem lífinu skyldi
fagnað. Við kölluðum hana hrepp-
stjórann í þessari ferð þar sem
hún skellti sér í göngu og tók út
hvern hól og hverja þúfu. Í sveit-
inni sló hjarta hennar örar og fór
það ekki framhjá neinum sem
henni kynntust hversu sveitalífið
stóð þessum hjartahlýja glímu-
kappa nærri.
Sterk og ákveðin röddin var eitt
sem einkenndi Ingveldi og er
nokkuð sem eigum auðvelt með að
kalla fram í hugann til að finna
fyrir nærveru hennar. Við heyrum
hana segja; þið eruð svo miklar
ofurmömmur, en það fannst okkur
ekki jafnast á við þá ofurkonu-
krafta sem hún sýndi í sínu ofur-
mömmu-hlutverki.
Á sama tíma og í ljós kom að
mein Ingveldar hefði tekið sig upp
aftur kom í ljós að fjölgunar væri
von meðal okkar vinkvennanna.
Drengurinn sem fæddist fjórum
vikum áður en Ingveldur lést hef-
ur nú fengið nafnið Ingvar Bragi
til heiðurs henni og kallar það
fram hlýju að segja nafnið og
tengja það við þessa sterku per-
sónu sem hafði svo mikil áhrif á líf
okkar. Þótt glímuglaði hrepp-
stjórinn verði ekki með okkur í
næstu bústaðaferð munum við hér
eftir gera slíka ferð að árlegri hefð
í kringum afmæli Ingveldar,
glíma, lyfta glasi og hlæja því ein-
mitt þannig hefði Ingveldur viljað
að við myndum muna eftir henni.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til Kidda, barnanna og
fjölskyldunnar.
Þínar vinkonur,
María Ólafsdóttir og
Signý Gunnarsdóttir.
Elsku Inga mín.
Besta mín. Ég sakna þín svo
mikið. Þú varst einstök persóna,
stórglæsileg kona, sjálfstæð með
eindæmum, hugrökk fyrir allan
peninginn og svo innilega áhuga-
söm um allt og alla. Ég sé þig al-
veg fyrir mér þegar ég skrifa
þetta, þú hefðir ekki fílað svona
upptalningu á þínum kostum –
værir væntanlega núna að segja
já, já þú líka! Þú áttir erfitt með að
taka hrósi, gerðir frekar lítið úr
þínum frábæru kostum og gjörð-
um og náðir alltaf einhvern veginn
að snúa hrósinu til baka.
Mig langar því til að segja þér
hvað ég er ótrúlega stolt af þér,
kæra vinkona, ég er svo stolt af
því hvernig þú tókst á öllum þess-
um áföllum sem á þér dundu án
þess að brotna. Ég er svo stolt af
því hvernig þú talaðir um og plan-
aðir framtíð þína því það kom
aldrei annað til greina en að sigr-
ast á þessum veikindum.
Kíktu á mig í vikunni, þá verð
ég búin að jafna mig, voru síðustu
orðin sem þú sagðir við mig. Innst
inni trúði ég því að þú myndir
komast yfir þetta allt því kraftur
þinn og styrkur var svo mikill. Ég
er svo sorgmædd yfir því að þetta
hafi verið þitt hlutskipti, ég er svo
sorgmædd að þú hafir ekki fengið
meiri tíma með okkur öllum og við
með þér.
Ég vil þakka þér fyrir vináttu,
væntumþykju, hlýju og samveru
síðustu 30 ár. Ég held að skarðið
sem þú skildir eftir í hjarta ástvina
SJÁ SÍÐU 20
Morgunblaðið/Ómar
Að störfum Meðal þeirra fjölbreyttu verkefna sem Ingveldur sinnti á Morgunblaðinu var umsjón með Prufutímanum, sem var vikulegur dálkur í þeim hluta blaðsins þar sem fjallað er um daglegt
líf. Þar kom hún víða við og kynnti upplifun sína í máli og myndum fyrir lesendum. Ingveldur lét sig fljóta í saltvatni, spreytti sig á keilu, fékk innsýn í þáttagerð í útvarpi og margt fleira.
Morgunblaðið/Golli Morgunblaðið/Ernir
Vissulega er stétt blaða- og fréttamanna
býsna fjölbreytileg, sumir vilja meina að
hún sé nokkuð skrautleg, en líklega er fá-
gætt meðal blaðamanna að vera menntaður
búfræðingur og bókmenntafræðingur, auk
meistaraprófs í blaða- og fréttamennsku.
Við vitum bara um eitt slíkt eintak og það
var hún Ingveldur Geirsdóttir, samstarfs-
kona okkar á fréttadeild Morgunblaðsins
og kær vinkona sem við kveðjum í dag.
Einstök að ótal mörgu leyti.
Sem blaðamaður var Ingveldur réttsýn,
röggsöm, snjöll, hugmyndarík og fjölhæf
og til marks um það tók hún gjarnan að sér
verkefni á öðrum deildum blaðsins. Frétta-
skýringar, mannlífsviðtöl, skoðanapistlar,
bóka- og tónlistardómar; allt fórst henni
þetta jafn vel úr hendi. Hún var góður liðs-
maður, en ekki síður öflugur leiðtogi sem
kom berlega í ljós þegar henni var falin
vaktstjórn og fréttastjórn á fréttadeild.
En fyrst og fremst var Ingveldur vönduð
og góð manneskja sem við, vinnufélagar
hennar og vinir, leituðum til og sóttumst
eftir að vera í félagsskap við. Á fjölmenn-
um vinnustað, eins og Morgunblaðinu, ger-
ist það gjarnan að fólk binst sterkum vin-
áttuböndum og mörg okkar áttu því láni að
fagna að njóta vináttu Ingveldar og eiga
með henni skemmtilegar stundir utan
vinnu.
Um sumt fólk er sagt að gusti af því. Um
aðra sagt að sópi að þeim. Í báðum til-
vikum er átt við fólk sem hefur ákveðna
framgöngu, þetta er fólk með sterka og
þægilega nærveru þannig að eftir því er
tekið. Fólk sem veit hvert það er og hvert
það vill fara. Hún Ingveldur okkar, með
sterka nafnið sitt sem þýðir orrusta kon-
ungs, tilheyrði þessum hópi fólks. Með
styrk, sem engin takmörk virtist eiga sér,
aðdáunarvert hugarfar og einstakt æðru-
leysi að vopni, háði hún orrustu við sjúk-
dóminn skæða sem að lokum hafði betur.
Við kveðjum góða samstarfskonu og ein-
staka vinkonu með söknuði. Fjölskyldu
hennar og ástvinum öllum vottum við okkar
innilegustu samúð.
Fyrir hönd vinnufélaga á Morgun-
blaðinu,
Anna Lilja Þórisdóttir, Árni
Matthíasson, Björn Jóhann
Björnsson, Guðmundur Sv.
Hermannsson og Karl Blöndal.
Góður liðsmaður og öflugur leiðtogi
Á forsíðu sunnudagsblaðs
Morgunblaðsins í febrúar 2015
Í viðtali við Orra Pál Ormarsson ræddi Ingveldur um krabba-
meinið sem hún greindist með í brjósti á miðri meðgöngu.