Skessuhorn - 23.11.2016, Blaðsíða 60

MIÐVIKUDAGUR 23. NÓVEMBER 201660
„Ég var kominn á stað þar sem mig
langaði til að fara að gefa út frum-
samda raftónlist. En þá fór ég að
kafa dýpra ofan í þessa músík og sá
að það er svo margt sem ég á eftir
að prófa sem mig langar. Þannig að
í dag er ég dálítið leitandi sem raf-
tónlistarmaður, að leita að mínu
sándi. Það er svo rosalega margt sem
er hægt að gera. Maður ýtir á ein-
hvern takka og þá rambar maður á
eitthvað sem maður bara verður að
prófa. Enda segja þeir sem eru orðn-
ir sjóaðir í þessu að maður eigi alltaf
að vera með á upptöku,“ segir Ingi
Björn Róbertsson, oft kallaður Iddi
eða Iddi Biddi. Við erum staddir á
heimili Idda Bidda, en hann leigir
litla íbúð á Flötunum á Akranesi. Þar
sem flestir hefðu komið fyrir sjón-
varpstæki og stofuborði hefur hann
búið til lítið heimastúdíó með tölvu,
hljómborði og fleiri hljóðfærum og
tækjum.
„Ef fólk vill komast langt í tónlist
þá verður það að gera sér grein fyrir
því að það verður að lifa og hrærast í
tónlist. Þess vegna á ég til dæmis ekki
sjónvarp, ég kem heim úr dagvinn-
unni og fer beint í tónlistina. Þetta
er bara endalaus fokking vinna, það
þarf að æfa og spila og semja,“ segir
Ingi Björn en ástæðan þess að hann
gefur tónlistinni jafn mikinn tíma og
raun ber vitni er einföld. „Draum-
urinn er að spila eingöngu raftón-
list sem ég hef búið til. Mig langar
að ná langt og komast á þann stað.
Ég vinn að því að verða betri en er
ekkert að drífa mig. Ég veit að þetta
tekur tíma,“ segir hann.
Þó Idda Bidda þyki hann enn eiga
margt eftir ólært og vilji prófa margt
vinnur hann engu að síður markvisst
að því þessa dagana að láta þenn-
an draum sinn rætast. „Undanfarna
mánuði hef ég reynt að semja eitt-
hvað nýtt efni á hverjum degi. Svo
sigta ég bara út seinna hvað er gott
og hvað ekki,“ segir hann. „Síðan er
líka mjög mikilvægt að fá góða gagn-
rýni. Ef ég ætti að gefa upprennandi
tónlistarmönnum eitthvað eitt ráð
þá væri það þetta: „Aldrei hlusta á
mömmu þína og pabba“,“ segir Ingi
Björn og hlær við, en gamninu fylgir
sannarlega alvara. „Foreldrar, í 99%
tilfella, eru aldrei að fara að segja
annað en að það sem þú varst að búa
til sé rosa flott. Það er kjaftæði. Þú
ert að búa til drasl og þú þarft að
heyra það því það er líka mikilvægt
að læra að fá gagnrýni.“
Mikilvægt að
vera einlægur
Ingi Björn semur og tekur upp alla
sína raftónlist í forritinu Ableton
Live, sem notað er af mörgum raf-
tónlistarmönnum við tónlistarsköp-
un, upptökur og tónlistarflutning.
Er það því í raun bæði upptökuforrit
og hljóðfæri og kveðst hann orðinn
nokkuð fær við að nota það. Hann
hefur hins vegar orð á því að það sé
eitt að vera fær á hljóðfæri eða forrit-
in og annað að vera skapandi. Sköp-
uninni þurfi einnig að gefa tíma.
„Til þess að verða kreatífur þá verð-
ur maður að ýta öllu kjaftæði til hlið-
ar; sjónvarpinu, facebook, snapchat
og bara öllu sem getur dreift athygl-
inni. Maður skóflar öllu til hliðar og
síðan þarf maður að vera tilbúinn
að opna sig, bæði í tónlist og texta.
Maður verður alltaf að semja fyrst
fyrir sjálfan sig. Það er ástæða fyrir
því klisjan um að tónlistin verði að
koma frá hjartanu er í fullu gildi. Það
heyrist þegar menn eru ekki einlæg-
ir, eins skrítið og það kann að hljóma,
en næstum allt efni sem verður vin-
sælt er það vegna þess að þar er ver-
ið að tjá einhverjar tilfinningar af
hreinskilni og einlægni,“ segir hann
og bætir því við að allir sem séu til-
búnir að tjá sig af einlægni geti orð-
ið tónlistarmenn. „Það þarf ekk-
ert að vera sprenglærður á eitthvað
hljóðfæri til að verða góður tónlist-
armaður. Það er til fullt af tónlistar-
mönnum sem kunna ekkert alla skala
eða alla hljóma í heiminum heldur
bara ákveðinn grunn sem hægt er að
vinna út frá.“
Þoldi ekki að systir hans
væri betri trommari
Hann segist ekki hafa verið gefinn
fyrir tónmennt og tónfræði þegar
hann var yngri. Hann hafi þó í seinni
tíð reynt að læra af meðspilurum sín-
um, lesið sig til og telur gott að kunna
allavega eitthvað fyrir sér í þeim
fræðum. En hvenær steig tónlistar-
maðurinn Ingi Björn sín fyrstu skref?
„Ég byrjaði að spila á trommur þeg-
ar ég var í 8. bekk í Grunnskólanum í
Borgarnesi, prófaði fyrst trommusett
í félagsmiðstöðinni Óðali, sem var þá
ein best tækjum búna félagsmiðstöð
á landinu. Ég fór svo að spila í hljóm-
sveit með félögum mínum. Þetta
var einhvers konar pönk og ég var
ekki trommarinn í því bandi heldur
stóð ég við hliðina á trommaranum
og spilaði á eina páku og ride-sym-
bal. Þetta var bara hávaði en ógeðs-
lega gaman,“ segir Ingi Björn. Hann
kveðst síðan hafa sótt trommunám-
skeið en áhuginn hafi ekki kviknað
fyrir alvöru fyrr en í 10. bekk. „Þá
var ég mikið að tromma bara öllum
stundum og mætti eiginlega ekkert
í skólann, var bara að tromma ein-
hvers staðar,“ segir hann og bros-
ir. „Síðan á fyrsta árinu í FVA var
ég farinn að læra hjá Sissa [Sigur-
þór Kristjánssyni] í Borgarnesi og á
þessum tíma var Martha systir líka að
læra á trommur. Hún æfði sig mjög
samviskusamlega og var miklu betri
en ég og ég þoldi það ekki,“ segir
hann og hlær. „Við náðum síðan að
sannfæra mömmu og pabba um að
hjálpa okkur að kaupa trommusett,
af því við værum nú bæði að æfa og
svona. Við fórum í Tónabúðina og
löbbuðum út með frábært trommu-
sett sem hafði staðið þar úti í glugga
og af einhverjum ástæðum vildi það
enginn. Það kostaði 300 þúsund, sem
er gjafaprís fyrir þetta sett. Mamma
sagði að það væri þá eins gott að við
yrðum bæði rosalega góð. En það fór
auðvitað svo að ég var miklu frekari
og Martha fékk aldrei að nota sett-
ið og missti síðan áhugann,“ segir
Ingi Björn og brosir en bætir því við
að umrætt trommusett sé settið sem
hann notar enn þann dag í dag.
Laug því að hann
kynni blús
Hann hefur síðan þá numið trommu-
leik við Tónlistarskólann á Akranesi
og í FÍH og tekið þátt í alls kyns verk-
efnum, til dæmis á kórtónleikum,
leikritum, popp- og rokktónleikum
og með allnokkrum þekktum tón-
listarmönnum og fjölda hljómsveita
víða um land. Blúsbandið Ferleg-
heit er líklega einna þekktust þeirra
sveita sem hann hefur trommað með.
„Ég kem inn í Ferlegheit þegar Við-
ar Engilbertsson, sem nú er góð-
ur vinur minn, falast eftir þjónustu
minni. Þeir höfðu rekið trommarann
og vantaði nýjan. Viðar spurði hvort
ég hefði ekki spilað blús og ég sagði:
„Jú, ég hef oft spilað blús,“ en það
var að sjálfsögðu lygi, ég hafði ekki
einu sinni hlustað á blús að neinu
viti,“ segir Ingi og hlær. „Ég fékk síð-
an nokkra daga til að æfa lögin með
þeim og svo vorum við farnir norður
á Ólafsfjörð að spila. En trommarinn
sem þeir voru nýbúnir að reka kom
með af því hann var vinur þeirra og
það var mjög vandræðaleg stemning
alla ferðina,“ segir Ingi og hlær að
endurminningunni. „En Ferlegheit
var skemmtilegt band. Við spiluðum
nokkuð lengi saman, urðum góðir
vinir og þokkalega þekkt band. Við
vorum til dæmis fastagestir á Blúshá-
tíð í Reykjavík og fleiri blúsviðburð-
um, komum fram með KK og mörg-
um góðum tónlistarmönnum. En
síðan fóru liðsmenn í sitthvora áttina
og bandið leystist upp,“ segir hann.
Síðan hefur Ingi Björn sest á bak-
við settið við ýmis tilefni en oftar en
ekki hefur það verið með hljómsveit-
inni Bland. „Það er í grunninn bara
svona klassísk sveitaballahljómsveit.
Við spilum lög sem fólkið vill heyra
en við reynum eftir fremsta megni að
gera það með stæl þannig að flutn-
ingurinn sé sem líkastur uppruna-
legu útgáfum laganna og hægt er,“
segir hann.
Snýst um að
skemmta fólki
Undanfarin misseri hefur Ingi Björn
aftur á móti verið að hasla sér völl
sem plötusnúður og kemur reglu-
lega fram og þeytir skífum sem DJ
Red Robertsson. „DJ Red er hálfgert
hliðarsjálf, sem verður óhjákvæmi-
lega til þegar maður fer að kalla sig
eitthvað annað. Hann er til dæm-
is ekki með sama tónlistarsmekk og
ég, alls ekki,“ segir Ingi Björn. „En
hann varð til fyrir tilviljun. Ég og
Viðar vorum með Pub Quiz á Gamla
Kaupfélaginu og vorum beðnir að
redda tónlistinni. Ég sagðist geta
gert það og það gekk nægilega vel til
að ég var beðinn aftur og þá fór bolt-
inn að rúlla,“ segir hann. „Ég var líka
nokkuð fljótur að fatta út á hvað þetta
gengur. Þetta er bara eins og að vera í
ballhljómsveit. Maður spilar það sem
fólkið vill heyra og það sem virkar
hverju sinni. Þess vegna fer ég nær
aldrei með tilbúinn lagalista að spila.
Maður verður að byrja, sjá hvað virk-
ar og fá viðbrögð frá hópnum. Þetta
er erfiðast fyrst, áður en fólk skellir
sér út á gólfið,“ segir hann. „Svo er
það svo fyndið, ég fattaði þetta ekki
fyrr en ég var byrjaður að spila sem
DJ, að Íslendingar dansa ekki við
tónlistina, þeir dansa við textann,“
segir Ingi Björn og hlær.
En hvort sem Ingi Björn situr á
bakvið trommusettið, þeytir skífum
á bakvið DJ-borðið eða spilar frum-
samda raftónlist í framtíðardraumum
sínum liggur rauður þráður í gegn-
um allt sem hann fæst við sem teng-
ist flutning tónlistar. „Að fást við
tónlist er ógeðslega mikil vinna, en
skemmtileg. Að vera með fullan sal af
fólki þar sem allir skemmta sér vel er
rosalega gaman, hvort sem maður er
að spila lög eftir aðra á balli, sem DJ
eða að flytja frumsamið efni. Þetta
snýst allt um að skemmta fólki,“ seg-
ir Ingi Björn. „Þar að auki er flest
sem fylgir því að vera duglegur að
koma fram mjög skemmtilegt. Mað-
ur kynnist fólki úr tónlistarbransan-
um og lærir mikið á því að vinna með
öðrum tónlistarmönnum. Þannig að
ef fólki vantar hljómsveit eða DJ þá
er alltaf hægt að finna mig á facebo-
ok,“ segir Ingi Björn Róbertsson að
endingu og hlær við. kgk
„Aldrei hlusta á mömmu þína og pabba!“
- segir tónlistarmaðurinn léttúðugi Ingi Björn Róbertsson
Ingi Björn Róbertsson í litla heimastúdíóinu sem hann hefur útbúið í íbúðinni sinni. Þar semur hann og tekur upp frumsamda
raftónlist.
Búið að leggja niður eitthvað gott bít, tónlistin komin í gang og Ingi Björn líka.