Heimsmynd - 01.03.1990, Blaðsíða 92

Þórunn.,,________________________
framhald af bls. 22
er nú starfandi sem læknamiðill í Banda-
ríkjunum.“
Sjálfstraust hennar jókst á meðan á
Bandaríkjadvölinni stóð. Hún sótti nám-
skeið hjá stofnun sem nefnd er kirkja
dulrænna fræða samhliða námskeiðum í
reiki eða lækningu með hugarorku. „A
því námskeiði laukst upp fyrir mér göm-
ul þekking frá fyrri jarðvistum. Þama
varð ég líka vör við lækni sem hefur
starfað með mér í langan tíma. Hann er
þýskur, mikilhæfur læknir og er enn þá
með mér.“
„Ég sótti nám í fjögur ár í guðfræði hjá
kirkjusamtökum sem kalla sig Hina lif-
andi kirkju og útskrifaðist þaðan með
prestvígslu. Námið var að miklu leyti
fólgið í því að heimsækja sjúkrahús og
elliheimili. Þarna kynntist ég áberandi
dauðahræðslu gamals fólks í fyrsta sinn.
Og þama reyndi ég, eins og síðar, að
segja fólki að dauðinn er ekki til að ótt-
ast. Við hittum aftur ættingja okkar hin-
um megin og takmarkið er að komast
þangað. Það er eðlilegt að verða sorg-
mæddur við ástvinamissi en ef fólk tryði
og hlustaði betur á skilaboðin sem við
fáum að handan yrði þessi missir auð-
veldari og tengingin milli heimanna líka.
Þannig reyndi ég að hugsa þegar ég
missti litlu dóttur mína. Læknar höfðu
sagt að hún gæti lengst lifað til tólf ára
aldurs og ég huggaði mig við að sál
hennar yrði ekki fangelsuð í veikum lík-
ama. Án efa þekkti ég hana frá fyrri
jarðvistum og hún bíður mín örugglega á
öðru tilverustigi."
I Bandaríkjunum segist hún hafa hitt
miðil sem sagði að hvergi í heiminum
væru jafnmargar orkustöðvar og á Is-
landi. „Hann sagði að á íslandi byggju
margar stríðshrjáðar sálir, fólk sem tekið
hefði þátt í mörgum styrjöldum og vildi
ekki taka þátt í fleirum. Hann fullyrti
einnig að meirihluti Islendinga væri dul-
rænn. Ég spurði hann eftir á hvernig
hann gæti fullyrt svona og svaraði hann
að Islendingar væru þekktir fyrir að trúa
á drauma. Þegar manneskjan sefur getur
hvað sem er gerst og það er Islendingum
ljóst þótt þeir kalli allt sem þeir lifa í
svefni drauma. Þegar fólk sefur fer það
sálförum, nær sambandi við fólk að
handan og upplifir alls kyns hluti sem
það teldi rugl í vöku, sagði þessi miðill
og mér er ljóst að hann hafði rétt fyrir
sér.“
Þórunn Maggý segir að áhugi íslend-
inga á dulrænum efnum sé mjög vaxandi.
„Sem betur fer,“ segir hún með áherslu.
„Fólk er að átta sig á því að kærleikur,
ástúð og vinátta eru mikilvægustu þættir
lífsins. Fólk er líka að leita svara við því
hvert það fari og hvers vegna það sé hér.
Dauðinn er líkt og fæðingin ferðalag sál-
ar í gegnum göng. Við komum í þennan
heim í gegnum dimm göng áður en ljósið
blasir við og við dauðann fer sálin í
gegnum göng þar til strengur hennar við
jarðneska líkamann rofnar. I báðum til-
vikum ríkir söknuður við þessa umbreyt-
ingu. Ég lít svo á að sálir séu að fæðast
upp á við í stað þess að segja að fólk
deyi. Þessar sálir fara inn á ný svið. í
hugleiðslu hef ég oft hrokkið út úr lík-
amanum og ferðast víða og í eitt sinn
alla vega tel ég mig hafa komist út úr
þessum efnisheimi og inn á svið langt ut-
an hans. Hvílíka fegurð hef ég hvergi
annars staðar skynjað, litadýrðin var
stórkostleg og litimir eins og sólarljósið
sjálft nema mildari og mýkri. Verurnar
voru svo fínlegar að ég skammaðist mín
fyrir minn jarðneska líkama.“
Hún hefur einnig orðið fyrir erfiðri
reynslu í dulrænum upplifunum sínum.
„Ég smakka aldrei áfengi en fyrir nokkr-
um árum fór ég inn á dansstað hér í
Reykjavík. Ég var aðeins rétt komin inn
í fatahengið þegar ég tók eftir konu sem
var að afgreiða yfirhafnirnar. Ég leit á
hana og fannst hún vera karlmaður. Það
var eitthvað við augnaráðið sem ég
kannaðist við og ég hljóp út. Þegar ég
kom heim til mína leið mér afar illa. Ég
gat ekki fest svefn og í huga minn
streymdu fram myndir eins og kvikmynd
á sjónvarpsskjá sem ekki er hægt að
slökkva á. Þetta var eitt minna fyrri lífa
sem ég var þama að upplifa í einni and-
rá. Ég var komin aftur til ársins 930 þar
sem ég var ung stúlka á Bretlandseyjum.
Faðir minn var einhver smákóngur sem
hafði gefið mig öðrum til að sameina
jarðir. Ég var send yfir í nýju vistarver-
umar mínar til eiginmanns sem ég þekkti
ekki neitt. Veggirnir í hýbýlum hans
voru kaldir og berir. Heima hjá föður
mínum höfðu þeir verið þaktir hlýju
áklæði. Sýnin segir mér að ég hafi ekki
vitað þá að maðurinn minn var í tygjum
við aðra konu og átti með henni bam þó
þau mættu ekki eigast. Þegar þetta allt
var að rifjast upp fyrir mér reyndi ég að
losna af lífs og sálarmætti. Ég hljóp út,
fór í gönguferð, kom heim og sama sýnin
upphófst. Ég fór í sturtu en allt kom fyr-
ir ekki. Ég gat ekki losnað undan þessari
sýn. Myndin byrjaði á nýjan leik þar sem
frá var horfið síðast. Eg rifja upp bar-
daga þar sem verið er að taka landið frá
eiginmanni mínum, ég er slegin niður og
andlit manns gín yfir mér. Hann er að
klípa mig í andlitið með járni. Augum
hans gleymi ég aldrei og það voru þau
augu sem ég hafði séð í andliti konunnar
í fatahenginu fyrr um kvöldið.“
Svo mikið tók þessi upplifun á hana að
hún fór út af heimili sínu klukkan sex
um morgun hágrátandi. „Ég tók leigubíl
heim til hjóna sem ég þekki. Allt í einu
hafði ég áttað mig á því að það voru
maðurinn minn úr þessu lífi og konan
sem hann raunverulega unni sem nú
voru orðin hjón. Þau hafa áhuga á dul-
speki eins og ég og sagði ég þeim alla
sólarsöguna. Þau skildu hvað var hér á
ferðinni. Konan játaði meira að segja
fyrir mér að hún hefði óttast það frá því
að hún sá mig fyrst að ég tæki manninn
hennar frá henni og það verður að segj-
ast eins og er að ég laðaðist að honum.
Þetta er táknrænt karma. Ég hafði verið
gefin þessum manni fyrir þúsund árum
og ótal jarðvistum og enn þá dregur mig
eitthvað að honum. En í þessu lífi hafa
þau fengið að eigast eins og þau þráðu
þá og er það vel.“
Þessi upplifun segir hún að sé sú erfið-
asta sem hún hafi lent í í innsæisvinnu
sinni. Yfirleitt upplifir hún góða og
ánægjulega hluti. Hún man eftir sér sem
nunnu í suðurríkjum Bandaríkjanna og
heimsótti eitt sinn klaustur sem hún
hafði dvalið í. „Ég kom að máli við
abbadísina og spurði hana um Maríu-
líkneski sem verið hafði í miðri kapell-
unni en var nú horfið. Abbadísin starði á
mig í forundran og bað mig að lýsa líkn-
eskinu. Ég sá að henni var mjög brugðið
þegar ég gerði það en hún sagði að ein-
göngu nunnum væri leyfður aðgangur að
þeim hluta klaustursins þar sem líknesk-
ið væri.“ □
Guðrún.. .________________________
framhald af bls. 19
ótta. „Kirkjan hefur einangrast. Á ferða-
lagi um landið í sumar langaði mig að
stoppa í lítilli sveitakirkju og biðjast fyrir
en hvar sem við komum að kirkjum voru
þær harðlæstar. Nýja öldin gengur út á
það að leyfa fólki að leita ljóssins
óhindrað. Við lifum í andanum en búum
í efninu og við verðum að tengja þessa
þætti betur. Þetta þýðir ekki að við þurf-
um að henda öllu frá okkur til að nálgast
andann. Nýja öldin er sú brú sem tengir
okkur yfir úr efninu í andann. Þróunin
er fólgin í því að ná meiri þroska og
auknu ljósmagni. Kristnin kennir okkur
kærleika og umburðarlyndi og að ráðast
ekki á þá sem eru öðruvísi. Með nýrri
öld er leitað eftir auknum tengslum við
náttúruna. Þetta kemur glögglega fram í
Bandaríkjunum þar sem indíánar eru að
fá uppreisn æru. Fólk er farið að meta
hina stórmerku menningu þeirra og skilj-
ast að þeir vissu betur um margt en við.
Þeir hafa trúað á huglækningar og
hamskipti svo ég tali nú ekki um þörfina
fyrir nálægð við náttúruna. Ég var að
lesa ræðu eftir indíanahöfðingja, sem var
uppi fyrir meira en öld, sem sagði að
með því að skaða jörðina væri skapari
hennar ausinn svívirðingum. Þessi höfð-
ingi benti á það að ef við héldum áfram
að ata náttból okkar sorpi myndum við
kafna í eigin saur.“
I lífi Guðrúnar hafa skipst á skin og
skúrir og fljótlega upp úr tvítugu fór hún
að lesa sér til um dulræn málefni. „Ég
byrjaði á því að lesa Bókina um veginn
eftir Lao Tse, Andlit regnbogans eftir
Grétar Fells sem hjálpaði mér mikið á
erfiðleikastundum. Ég fann ákveðinn
styrk í þeirri lesningu þó svo ég sé þann-
ig gerð að ég láti ekki auðveldlega bug-
ast.“
Fyrir um það bil ári opnuðust nýjar
92 HEIMSMYND