Heimsmynd - 01.03.1990, Blaðsíða 22

Hún man tímana
tvenna
Þórunn Maggý
og hélt að
dagsverki sínu væri
lokið þegar hún
hafði komið
börnunum á legg.
ásamt amerískri
vinkonu sinni
þegar hún tók
prestsvígslu.
alin upp við það að fullorðna fólkið
hefði alltaf rétt fyrir sér og börnum væri
hollast að hlýða og þegja. Hvorki þá né
nú hefur fulíorðnu fólki lærst að hlusta
eftir þeim sannindum sem börn geta bú-
ið yfir. Þau geta búið yfir mikilli þekk-
ingu, eru oft afar vitrir einstaklingar og
ástæða þess er sú að það er svo stutt síð-
an þau tóku sér bólfestu í mannlegum
líkama.“
Hún er eins sannfærð um endurholdg-
un og fyrri líf eins og það að sólin komi
upp á morgun. „Strax barn að aldri varð
mér ljóst að ég hefði lifað áður. Fyrir
mér voru það eðlileg og sjálfsögð sann-
indi. Tel ég líklegast að þar hafi verið
um að ræða þekkingu sem ég hef flutt
með mér frá öðru tilverustigi. Forlífssýn-
ir mínar hófust snemma og hafa fylgt
mér alla ævi. Ég man eftir því að í hvert
sinn sem ég heyrði bjölluhljóm sá ég eft-
irfarandi sýn: Ég sat á sleða sem var
dreginn af tveimur hestum. Við hlið mér
var maður sem breiddi yfir mig loðfeld.
Uti var nístingskalt og hvert sem augað
eygði var snjór og ísbreiður. Skammt
framundan stóð hús, ólíkt öllum húsum
sem ég hafði áður séð, og var ferð okkar
heitið þangað. Önnur forlífssýn sýndi
mér sjálfa mig sem tatarastúlku sem ver-
ið var að brenna á báli. Ég hafði farið út
í skóg, skammt utan við þorpið þar sem
ég bjó til að týna grös og jurtir, sem
móðir mín notaði til lyfjagerðar. Þegar
ég kom heim og móðir mín fór að skoða
feng minn ruddust skyndilega þrír menn
inn í kofann okkar. Tóku þeir okkur
höndum og sögðu okkur iðka galdur.
Móður minni tókst að sleppa frá mönn-
unum og flýði hún til skógar. Ég var
brennd á báli og í sýninni skynja ég líðan
mína og hugsanir mjög vel. Ég leið ógn-
arkvalir þar sem eldtungurnar léku við
líkama minn en ég man að ég neitaði að
játa einhverja sekt.“
Hún segist hafa fengið staðfestingu á
þessum og fleiri fyrralífssýnum hjá er-
lendum miðlum. I Bandaríkjunum, en
þar dvaldi hún um árabil, skýrði for-
lífsmiðill henni frá því að hún hefði eitt
sinn verið stúlka í Rússlandi og einnig
tatarastúlka sem brennd var á báli fyrir
galdra.
„Ég söng alltaf með þegar ég heyrði
óperu sem barn. Mér var sagt að þegja,
þetta væri óþolandi, en lögin kunni ég.
Við fæðumst aftur til að bæta fyrir það
sem við gerðum miður áður. Það er eng-
in leið að sleppa við þessa þroskagöngu.
Þegar ég var unglingur dreymdi mig
draum. Mér fannst ég standa fyrir fram-
an Háskólann og fann að ég átti eftir að
fara langa leið til að komast þangað. Síð-
ar hef ég skynjað þessa samlíkingu milli
lífs og skóla. Við verðum að ná mörgum
áföngum áður en við komumst á loka-
stigið."
Þórunn segist lengi hafa verið á flótta
undan hæfileikum sínum. „Miðilsstarfið
tekur óhemju kraft frá manni en ég býst
við að þessi þróun hafi verið óumflýjan-
leg. Sjálf hef ég aldrei sóst eftir sönnun-
um fyrir dulrænni reynslu minni. Þær hef
ég hið innra með mér sem og trúna sem
hefur alltaf fylgt mér. Ég veit að ég á
ýmsum verkum ólokið hérna megin en
hef ætíð verið óþreyjufull að komast úr
þessu jarðlífi. Ég giftist ung og eignaðist
sex böm með eiginmanni mínum. Eitt
þeirra misstum við. Það var lítil telpa
sem dó aðeins sex mánaða gömul. Hún
hefði aldrei náð því að vera heilbrigð og
ég upplifði dauða hennar ekki sem sorg.
Ég man hvað eiginmaður minn og
tengdamóðir voru undrandi yfir því að
ég skyldi ekki fella tár þegar hún var
jörðuð. En ég var glöð, hjartanlega glöð,
að þessi litla sál skyldi fá að losna úr
þeim táradal sem við búum í. Við bjugg-
um í Keflavík og strax þá var fólk farið
að leita til mín ef það átti í erfiðleikum.
Ég reyndi að veita þá aðstoð sem ég gat
og notaði spil sem hálfgerða hækju, eins
og ég væri að spá. Ég vildi ekki að fólk
vissi að ég fengi og meðtæki öll mín
skilaboð að handan. Spilin voru bara
skálkaskjól. Það er erfitt að vera dul-
rænn og slíkt fólk er því miður oft litið
hornauga.“
Skömmu eftir að hún fluttist til Kefla-
víkur gekk hún í Sálarrannsóknarfélag
Suðurnesja. „Þar kynntist ég mörgu stór-
kostlegu fólki þar á meðal Ósk Guð-
mundsdóttur læknamiðli. Hún er yndis-
leg kona og ein mín nánasta vinkona nú.
A þessum tíma keyrði ég Ósk oft á milli
staða þegar hún var í líknarstörfum og
smám saman fór ég að vinna sem orku-
leiðari fyrir hana en það starf er fólgið í
því að gefa miðlunum sem eru að vinna
kraft. Sálarrannsóknarfélagið fékk síðan
að nota hús mitt til miðilsfunda. Þá
kynntist ég Hafsteini Björnssyni miðli og
varð okkur strax vel til vina. Hann er
einn stórkostlegasti miðill sem við höf-
um átt. Það var sama hvað fyrir hann var
lagt í dásvefni. Hann virtist geta allt,
hvort sem var, að fara í eitthvert hús í
Bandaríkjunum eða finna skip úti á
miðju hafi. Fljótlega varð ég sitjari hjá
Hafsteini og uppgötvaði að dulrænir
hæfileikar mínir voru meiri en ég hafði
haldið. Ég varð fyrir margs konar dul-
rænni reynslu sem var alveg ný fyrir mér.
Hafsteini og Ósk var þetta báðum ljóst
og hvöttu mig áfram.“
Hún segist vita það nú að hún hafi allt
sitt líf verið að undirbúa sig undir það
starf sem hún sinnir nú. „Ég hélt að þeg-
ar ég væri búin að koma börnunum á
legg væri ég búin að ljúka mínu dags-
verki en öðru nær, það var rétt að
byrja,“ segir hún og hlær glaðlega.
Hún var fráskilin og hafði búið með
Karvel Ögmundssyni útgerðarmanni um
árabil og eignast með honum einn son,
þegar hún ákvað að rífa sig upp með rót-
um og fara til Bandaríkjanna. „Þegar
þangað var komið var eins og mér opn-
uðust skyndilega áður og ókunn dulræn
svið. Ég bjó rétt fyrir utan San Francisco
og tvö yngstu börnin voru með mér.
Elsti sonur minn, Guðmundur Mýrdal,
framhald á bls. 92
22 HEIMSMYND