Gríma - 01.09.1938, Síða 16

14 ÞÁTTUR AF BJARNA SÝSLUMANNI Á ÞINGEYRUM
komst svo fram og spjó þar upp öllu saman, en við
þetta lét hún batna um grautargerðina. —
Aðbúð Bjarna á Þingeyrum að vinnufólki sínu
skal nú lýst að nokkru eftir því sem heimildir
herma,1) en það skal hver, sem les, athuga, að þetta
var á þeim tímum, sem harðneskja og ónærgætni
var svo tíð í sambúð húsbænda við hjú sín, og ekki
var ástandið betra í þessu efni, þó að litið væri til
nágrannalandanna, t. d. Danmerkur, þar sem margir
bændur voru ánauðugir og svo sem eign landsdrott-
ins. Það er engum efa undirorpið, að Bjarni hefur
verið óvanalega harður við vinnufólk sitt og kröfur
hans miklar til þess, en hitt er líka víst, að hann lét
það ekki svelta og taldi ekki matarbitana ofan í það.
Bjarni var svo harður og strangur við vinnufólk
sitt og hélt því svo fast við vinnu, að sagt var að
sumt missti jafnvel heilsuna, ef það var ekki því táp-
meira.
Honum gekk illa að halda hjú; vildu fáir hjá hon-
um vera, og fékk hann því oft ekki annað vinnufólk
en það, sem aðrir ekki vildu hafa. Bjarni fór snemma
á fætur og gekk þá jafnan í svefnhús vinnumanna
sinna og vakti þá með löðrung, er þegar ekki voru
vaknaðir. — Vinnufólkið hafði varla matfrið, og oft
stóð hann yfir því meðan verið var að borða og
skammaði það og sagði því að flýta sér að láta í hel-
vízka kjaftana á sér. Við heyvinnu mátti enginn,
hvort sem veður var hlýtt eða kalt, þurrt eða rign-
ing, klæða sig í meira en innstu nærföt og bannað
var að nota vettlinga. — Á morgnana gekk hann til
vinnufólks, þar sem það var við heyvinnu, og heils-
') J. S. 322 4to.