Gríma - 01.09.1938, Síða 28

26
SÝSLUMANNSHJÓNIN A FELLI
líkamlega hirtingu, en Erlendur hafi átt fótum sínum
og fráleik fjör að launa. — Skömmu síðar hafði svo
Erlendur komizt á laun heim að Þingeyrum og haft
Ástríði í burtu með sér. Þau struku þá norður að
Hólum og flýðu þar í skjól biskupsins, Gísla Magn-
ússonar. Þau vildu nú allt til vinna til þess að fá að
njótast, og biskup hefur eflaust litið þau aumkunar-
augum, því að hann skrifar Bjarna á Þingeyrum og
leggur til með þeim að þau fái að giftast, en allt var
það að árangurslausu, og virti sýslumaður orð bisk-
ups að vettugi. — Hinn kaldeinbeitti sýslumaður lét
ekki undan, sendi tafarlaust eftir Ástríði norður að
Hólum og lét flytja hana vestur að Þingeyrum tii
sín. Það er sagt, að þessi harðýðgi hafi haft mjög ill
áhrif á skapsmuni hennar og að hún hafi heitið því,
þegar hún í þetta sinn kom heim í föðurgarð, að
unna engum manni nema Erlendi upp frá því, og
það heit sitt mun hún hafa haldið. —
Ástríður var álitlegt gjaforð, bæði sakir hæfileika,
ættgöfgi og auðs, því að Bjarni faðir hennar var einn
auðugasti maður landsins, og hugsuðu margir til
kvonbæna við hana, en nokkru síðar reið Halldór
sýslumaður norður til Þingeyra og bað Ástríðar, og
segja sumir, að það hafi verið að undirlagi föður henn-
ar. — Ástríður giftist nú Halldóri, en nauðug og mun
ekki hafa þorað annáð en taka honum vegna ofsa
föður síns. Brúðkaup þeirra var svo haldið á Þing-
eyrum með mikilli rausn eins og vænta mátti, og
snaraði Bjarni gamli henni út miklum heimanmundi.
Svo fóru ungu hjónin vestur á Strandir og byrjuðu
að búa á Felli í Kollafirði, en strax bar á því, hversu
Ástríður var stirðlynd og manni sínum óþjál, og
ágjörðist það enn meir, er árin liðu. —