Gríma - 01.09.1938, Qupperneq 51

DRANGEYJARFÖR JÓHANNS SCHRAMS 1839 49
Þá vissi enginn til, að nokkur hefði reynt til þessa
áður. — Hann aflaði vel bæði af fugli og eggjum í
Kerlingunni, en nokkuð þótti mönnum hann djarfur.
Hann rak nú smánagla í bergið, sem er mjúkt mó-
berg, og gekk á þeim fram á brjóst Kerlingarinnar,
sem kallað er, en það er breið hilla framan á henni,
sem veit til landsuðurs. Naglana dró hann út jafnóð-
um og hann hækkaði í bjarginu og rak þá á ný fyr-
ir ofan sig, en þegar hann var nærri kominn upp á
hillubrún, sveik hann nagli, en þá kom til snarræðis
hans, og náði hann þremur fingrumuppábjargbrún-
ina og vó sig upp á þeim. — í þeirri sömu andrá
vildi honum annað óhapp til; hann missti skjóðu þá,
sem naglarnir voru í, og hamarinn, sem hann rak þá
með. — Þetta fór auðvitað í sjóinn, því að þarna
fellur sjór alstaðar að bjarginu og þar verður ekki
lent nema í ládeyðu. — Nú voru góð ráð dýr, þar
sem Jóhann var allslaus uppi á dranginum, og ekki
um neina björgun að ræða, nema hægt væri að koma
til hans sigkaðli, en félögum hans tókst eftir margar
atrennur að sveifla til hans færi, og svo dró hann til
sín kaðalinn og komst slysalaust ofan. —
Jóhann lék þetta svo dögum oftar og var aldrei
smeykur. Einu sinni var hann staddur uppi á bjarg-
brúninni, en það var vani hans að stökkva af brún-
inni á hillu, sem var skammt fyrir neðan, en fremst
á hillubrúninni var steinn nokkuð stór, og nam Jó-
hann venjulega staðar við hann, þegar hann gjörði
þetta hlaup. — Steinninn var þó ekki bjargfastur,
svo að þessu fylgdi ekki alllítil áhætta, eins og síð-
ar kom á diskinn. —
Einu sinni stökk Jóhann sem oftar af bjargbrún-
inni ofan á hilluna og ætlaði sér, eins og svo oft áð-
4