Gríma - 01.09.1938, Síða 62

60
TUNGUFÓLKIÐ Á SVALBARÐSSTRÖND
orð, einkum húsfreyjunni, en börnin voru mjög
bögumælt.
Halldór bóndi var fenginn til að vera böðull við
aftöku Sigurðar, og þótti honum virðing að. Þor-
steinn, sem þá var 10—12 vetra gamall, átti að fá að
fara með föður sínum, og vildi Margrét endilega að
h'ann færi í sparifötin, því að búast mætti við fjöl-
menni við slíkt tækifæri, en Þorsteini fannst það
óþarfi og svaraði: „Eg held að maður þurfi ekki að
fara í spari til að sjá hengja“. Ekki er þess getið, að
Halldór hafi fengið önnur laun fyrir starfa sinn en
gamlan hatt af Sigurði og ef til vill einhverja fata-
ræfla og svo hengingartréð, sem var sívalt rekatré.
Þeir feðgar fluttu tré þetta heim í Tungu og höfðu
það fyrir göngubrú yfir Tunguána, sem rennur rétt
fyrir sunnan túnið. Það var einhverju sinni, að þeir
feðgar ætluðu að vitja um kindur fyrir sunnan ána,
sem þá var í miklum vexti. Halldóri varð þá fóta-
skortur á blautu og sívölu trénu og hlunkaðist ofan
í ána, en Þorsteinn bar gæfu til að bjarga föður sín-
um, og sagðist honum svo frá því þrekvirki sínu:
„Eg náði í hnakkinn á pápa mínum við bakkinn“. —
Gálgatré þetta var til skamms tíma afltré í útihúsi í
Tungu.
Einhverju sinni komu þær Tungumæðgur frá Sval-
barðskirkju ásamt fleira fólki; höfðu þær verið til
altaris um daginn. Þá var það venja, að fyrir messu
töluðu prestarnir nokkur áminningarorð einslega við
alla þá, sem til altaris ætluðu að verða; var það kall-
að að skrifta. Þær mæðgur fóru að tala um það, sem
presturinn hefði sagt við skriftirnar. „Ekki var það
fallegt, sem presturinn sagði við mig“, mælti Val-
borg; „það var alltaf brenna, stegla, — stegla,