Gríma - 01.09.1938, Blaðsíða 67

ÞÁTTUR AF ÞJÓFA-QÍSLA
65
unni á Valþjófsstað, en Gísli lagði þá pokann á öxl
sér með mestu hægð, gekk út með hann og mælti:
„Æ, ekki held eg að eg láti Langahúsa-kýrnar drep-
ast úr hor, á meðan nóg er taðan á Valþjófsstað“.
Síðan labbaði hann heim með pokann. — Daginn
eftir boðaði prestur Gísla á sinn fund, var harðorður
við hann og spurði, hvers vegna hann legði ekki
niður stuldi. „Mér dettur það ekki í hug“, svaraði
Gísli, „að láta Langhúsa-nautin kveljast af hungri til
dauðans, meðan þér, sjálfur guðsmaðurinn, eigið
nóga töðu til“. Þótti presti svarið svo einarðlegt, að
hann kvað hið stolna skyldi vera reikningslaust af
sinni hendi og sækja mætti Gísli heybjörg til sín, á
meðan hann þyrfti hennar með. Þakkaði Gísli fyrir
þau boð og kvaðst ætla að launa þann greiða, enda
er sagt, að hann hafi efnt það.
Einhverju sinni kom Gísli að Valþjófsstað; voru
heimamenn að járna hesta, og lágu naglar þar á víð
og dreif, en þegar þeir sáu Gísla koma, tíndu þeir
saman naglana í hrúgu. Heilsar Gísli þeim vinsam-
lega, en þeir taka vel kveðju hans, og segir einn
þeirra: „Ekki ertu sá snillingur, sem orð er af, Gísli,
ef þú stelur ekki nöglunum þeim arna rétt fyrir aug-
unum á okkur, — en það geturðu ekki“. „Það er mér
létt verk“, svarar Gísli. Síðan gengur hann burtu og
rýður tjöru neðan í ilveg skóm sínum. Fer hann þá
að hjala við járningamennina um hitt og þetta og
getur leitt athygli þeirra frá verkinu; en þegar þeir
ætluðu að seilast eftir nagla, var hrúgan horfin.
„Hvað er þetta“, sögðu þeir, „hefur þú stolið nögl-
unum“. „Ójá“, svaraði hann, „hérna eru þeir“, — og
strauk þá um leið neðan úr iljum sér. Hafði hann
stigið ofan á naglana, og þeir loðað í tjörunni.
5