Gríma - 01.09.1938, Qupperneq 68

66
ÞÁTTUR AF ÞJÓFA-GÍSLA
Gísli kom eitt sinn sem oftar í Breiðavíkurkaup-
stað. Þar var beykir að iðn sinni, og sá Gísli hjá hon-
um eikarblakkir litlar, er verzlunin átti. Leizt hon-
um vel á þær og langaði til að ná þeim. Haltraði
hann þar til og frá með poka sinn og sezt síðan á tal
við beykinn; en svo skildu þeir, að Gísli hafði allar
blakkirnar í poka sínum og fór svo upp yfir. Gaf
hann blakkirnar frumbýlingum/í rekur og sagði svo
frá: „Haltur er eg, en haltur lézt eg þá. Fyrst náði
eg þremur skákunum og síðan hinum, og svo sagði
eg: ,Verið þér nú blessaðir og sælir, beykir minn;
þakka yður fyrir skemmtunina’.“
Einu sinni kom Gísli að Valþjófssstað til síra
Magnúsar Guðmundssonar og bað hann að gefa sér
ein skæði á fæturna, því að hann væri alveg skæða-
skinnslaus. Tók prestur því vel og gaf honum skæði,
en sitt af hvoru tægi. Gísli kvaðst ekki geta unað
við það og bað prest að hafa bæði skæðin samkynja,
en prestur kvað engar hægðir á því. „Jæja, eg hlýt
þá að reyna að fá á móti þessu skæði“, svaraði Gísli,
hélt eftir því betra, en hinu fleygði hann aftur í
prest. Síðan lagði hann land undir fót, labbaði út
alla Norðurbyggð og bað á hverjum bæ um skæði á
móti því staka. Var honum alstaðar gefið skæði;
átti ekkert þeirra við, en þó tók hann við þeim öll-
um. Þetta lét hann ganga allt út að sjó og síðan upp
Suðurbyggð og alla leið heim til sín. Hafði hann þá
fengið ærinn bagga af sniðnum skæðum, er hann
bjó að í mörg ár eftir, en þó þótti honum sem ekk-
ert þeirra ætti vel á móti skæðinu frá presti. — Þess-
ar þrjár síðustu sagnir segja sumir af Hrekkja-Er-
lendi, en hitt mun réttara, að þær eiga við Þjófa-
Gísla, enda var Erlendur aðeins kenndur við slægð