Gríma - 01.09.1938, Síða 71

ÞÁTTUR AF ÞJÖFA-GISLA
69
þeim ummælum, að illa hefði honum tekizt varð-
haldið á Gísla!
Jafnan sótti Gísli nauðsynjar sínar til prófasts og
var honum því skuldbundinn; stundum vann hann
líka prófasti. — Eitt sinn fékk hann heybjörg hjá
honum, og setti prófastur það upp, að Gísli fóðraði
fyrir sig tarf veturinn eftir. Þegar að því kom, færð-
ist Gísli undan og kvaðst vera heytæpur. „Það er
ósatt“, svaraði prófastur, „þú átt nóg hey núna“.
„Jæja, þér megið ráða því“, mælti Gísli, „en hrædd-
ur er eg um að eg líti eftir, hvort ekki spillist svo
sem eitt tarfsfóður af töðunni yðar og að eg sópi
upp fyrir kúnum hérna, því að mér þykir ljótt að
sjá hey spillast“. Prófastur anzaði engu, en Gísli fór
leiðar sinnar. — Snemma vetrar bar svo við einn
dag, að prófastur kom út á hlað og sá Gísla vera að
bograst með töðukláf. „Nú ertu að stela“, mælti
prófastur. „Nei, eg var að sópa upp hjá fjósakarli
handa bola, eins og eg er vanur“, svaraði Gísli, „og
lyftið þér nú kláfnum á mig“. Prófastur hló að svar-
inu og lyfti á hann kláfnum. — Skilaði Gísli tarfin-
um framgengnum í góðum holdum og mælti: „Alls
einu sinni hef eg gefið bola frá mér; hitt var upp-
sóp frá kúnum yðar, prófastur góður“.
Þorsteinn hét sonur Þjófa-Gísla; hans synir voru
þeir Jón í Hamborg í Fljótsdal og Gísli, er lengi var
skógarkarl hjá Gísla lækni Hjálmarssyni á Höfða;
hann var allgreindur og verkmaður ágætur, en sér-
staklega einkennilegur, samheldinn mjög, ósnyrtinn
í klæðaburði og ómannblendinn, minnugur og sann-
fróður. Hann hvorki kvæntist né átti börn. Síðustu
ár sín var hann próventukarl Olafs hreppstjóra og
Guðlaugar Bessadóttur að Birnufelli og varð mjög