Gríma - 01.09.1945, Qupperneq 11

Gríma]
SAGA VÍÐIDALS EYSTRA
9
c. Systkinin írá Víðivallagerði.
Fyrr á öldum, eftir það er stóri-dómur var lögleidd-
ur (1564), voru á vist í Víðivallagerði í Fljótsdal systkin
tvö, Jón og Sigríður að nafni. Þau voru einkar vel lát-
in og ákaflega samrýnd. Eitt vor leyndi það sér ekki,
að stúlkan væri með barni, og olli það vinum þeirra
og vandamönnum mikilli áhyggju, því að grunur lék
á, að bróðir hennar ætti sök á því. Leið svo fram undir
fardaga, en þá var það eina nótt, að systkinin hurfu
bæði og fundust hvergi, þótt leitað væri víðs vegar.
Þau áttu kindur eigi allfáar, og hurfu þær einnig um
sama leyti. — Sóknarpresturinn að Hofi í Álftafirði,
Guðmundur að nafni, var skólabróðir prestsins á Val-
þjófsstað, og var þeim vel til vina. Þess er einnig getið,
að Valþjófsstaðapresturinn hafi verið þeim systkinum
mjög hlynntur og tekið sér hrösun þeirra nærri. —
Leið svo fram yfir lestaferðir um sumarið og fram á
slátt. Vinnumenn á Valþjófsstað tóku eftir því, að
þetta sumar voru fleiri mjölhálftunnur fengnar til
heimilisins en venja var til. Sömuleiðis tóku þeir eftir
því, að prestur var stundum á ferli á nóttum, og hafði
hann aldrei áður lagt það í vana sinn. Eina nótt, er
halla tók sumri, var prestur mjög lengi úti við, og
skiptu heimamenn sér eigi af því, en litlu síðar var
eftir því tekið þar á staðnum, að mjölhálftunnur og
einhver smávægileg búsáhöld voru horfin af skemmu-
loftinu. Liðu svo tímar fram, en á hverju sumri þótt-
ist fólk á staðnum verða þess vart, að ýmiss konar mat-
vara og annað fleira, svo sem tóvinnuáhöld, járn og
verkfæri af ýmsu tægi hyrfu af skemmuloftinu. Var
lítið orð á þessu haft, en getgátur um það höfðu vinnu-
hjúin í lágmælum sín á milli.