Gríma - 01.09.1945, Síða 25

Gríma]
SAGA VÍÐIDALS EYSTRA
23
af útheyi. Eitthvað var og að því gert að tína kræðu,
hrista hana saman við hey og nota til kindafóðurs. —
Að vor- og haustlagi varð að leita víða um hálendið
norður og vestur af dalnum, því að eðliléga sótti féð
þangað sem gróðurinn var gómsætastur. Eitt sinn að
vorlagi var Sigfús að eltast við lambær skarnmt norður
af Norðlingavaði. Voru þær mjög óþægar og sóttu
ákaft norður á bóginn. Voru þar mosamóar víða með
grastægjum á stöku stað. Tók Sigfús þá eftir því, að
upp úr mosanum sást á rönd af steini, líkum stórum
handkvarnarsteini. Flaug honum þá í hug gömul
munnmælasaga og vildi athuga þetta nánar; beygði
hann sig niður og sá í skyndingu, að þetta var stór og
þungur yfirsteinn úr kvörn, með stóru auga. Því miður
var þar enginn steinn nálægur eða annað, sem hægt
væri að reisa upp til merkis, en lambærnar voru hinar
erfiðustu, og varð hann að sinna þeim. Aldrei síðan gat
liann fundið aftur stein þenna, og svipaðist hann þó
jafnan að honum, þegar leið hans lá um þessar slóðir.
— En munnmælasagan var á þessa leið:
Fyrr á öldum var útræði mikið á Horni í Horna-
firði og við Hregggerðiskamb í Suðursveit; sóttu þang-
að margir Norðlendingar. Fóru þeir að fjallabaki um
Kjöl og yfir Jökulsá á vaði, sem við þá er kennt og
kallað Norðlingavað, fram Skyndidal í Lón. Einu sinni
falaði Noi'ðlendingur nokkur handkvörn, sem var stór
og þung, enda löttu hann margir þess að freista að
leggja kvörnina á hest norður; en hann kvað einn
liesta sinna, sem var mesti stólpagripur, mundi skila
þeim klyfjum norður. Þegar vertíð var lokið, bjuggust
vermenn til heimferðar, og Norðlendingurinn lagði
kvarnarsteinana á hestinn. Eigi er annars getið, en
ferðin hafi gengið slysalaust framan af, en þegar upp