Bændablaðið - 22.03.2018, Blaðsíða 38

38 Bændablaðið | Fimmtudagur 22. mars 2018
Við setningu Búnaðarþings
2018 á dögunum, vakti ræða
hinnar finnsku Meri Remes
nokkra athygli en hún færði
íslenskum bændum kveðjur frá
norrænu bændasamtökunum
á reiprennandi íslensku.
Guðný Helga Björnsdóttir
frá Bessastöðum stjórnaði
samkundunni og kynnti Meri inn
sem fyrrverandi vinnukonu hjá
Guðrúnu Lárusdóttur og Þórarni
Leifssyni í Keldudal í Skagafirði.
Meri færði Bændasamtökum
Íslands finnska lopasokka, svo
þeim myndi farnast vel í því að
standa í fæturna gagnvart dómi
EFTA-dómstólsins um afnámi
frystiskyldunnar á innfluttu kjöti
og heimildinni til innflutnings á
ferskum eggjum og ógerilsneyddri
mjólk.
Fannst landið og náttúran
sérstaklega spennandi
Meri kom fyrst til Íslands 15 ára
gömul, þegar hún dvaldi í um ár á
Eskifirði sem skiptinemi. Hún hafði
smitast af áhuga móður sinnar sem
var á Íslandi í eitt ár og starfaði sem
sjúkraþjálfari í kringum árið 1975.
„Ég ólst upp við sögur af Íslandi,
fögru og ört breytilegu umhverfinu
– og menningunni sem kennir sínu
fólki að lifa af og með náttúrunni.
Hún mamma kom líka með bækur.
Mér fannst landið og náttúran
sérstaklega spennandi. Ég ólst upp
við þessar sögur og ég held ég hafi
verið átta ára þegar ég ákvað að
koma til Íslands.
Þegar ég var sem skiptinemi
á Eskifirði fékk ég að eltast við
rollur upp á fjöllum og koma heim
í dásamlega bragðgóða kjötsúpu. Ég
fékk að heimsækja bæi og var í viku
hjá hreindýrabónda á Jökuldalnum.
Það var æðislegt að vera á
Eskifirði og rosalega vel tekið á
mót mér – mér fannst eins ég hefði
hreinlega verið ættleidd.
Þetta var á þeim tíma þegar
það þótti dálítið sérstakt að vera
útlendingur á Íslandi,“ segir Meri
um fyrstu áhrifin af Íslandi.
Fann bændataugina í Keldudal
Svo liðu nokkur ár hjá Meri í
Finnlandi, þar sem hún innritar sig
meðal annars í nám í Búvísindum –
en hún á hins vegar engin bein tengsl
í búskap. „Ég las svo í stúdentablaði
um einhvern bóndabæ á Íslandi
sem hefði tekið til sín finnska
búvísindanema í verknámi – en
það er skylda að ljúka slíku námi
á þessari námsbraut. Þetta reyndist
vera Keldudalur í Skagafirði. Þar
sem að ég hafði alltaf verið að hugsa
um það að fara aftur til Íslands fannst
mér tilvalið að hafa sambandi við þau
og athuga hvort það væri möguleiki
á að taka verknámið þar. Sem betur
fer eru þetta hugrökk hjón og þau
tóku þessa áhættu með mig, en ég
hafði engin sveitastörf unnið þegar
ég kom í Keldudal. Ég er rosalega
þakklát þeim fyrir að hafa leyft mér
að vinna þarna um sumarið, því mér
fannst þetta vera algjört ævintýri.
Svo hefur þessi reynsla nýst mér
mjög vel seinna, því þau treystu mér
fyrir ótrúlegustu verkum. Þau voru
mér líka mjög góðir kennarar. Þar
fékk ég í viku að vera „platbóndi“
og upplifa smávegis hvernig það er
að reka býli.
Ef það hefði ekki verið fyrir þau
mörg mörg ævintýri og ótrúlegan
fjölda af góðu, hjálpsömu og
vingjarnlegu fólki sem ég fékk að
hitta á Íslandi – myndi ég aldrei
hafa stigið það skref í lífinu sem
leiddi til þess að ég fór að læra um
og starfa vid landbúnað.
Mér líkaði reyndar svo vel að ég
kom aftur annað sumar til að vinna
hjá þeim.“
Hver er maðurinn í
stóðréttunum?
En það voru ekki bara sögurnar
sem mamma Meri sagði henni um
Ísland – og náttúran – sem tældu
hana til Íslands. Hún sá mynd af
manni í stóðréttum sem heillaði
hana mjög. „Það var þessi maður,
sem sannfærði mig um að Ísland
væri fyrir mig. Hann hefur margt að
svara fyrir. Ef það er einhver sem
þekkir hann, þá má hann endilega
færa honum góðar kveðjur frá mér.
Væri voða gaman að vita hver hann
er.“ Myndin sem hér fylgir er út
bókinni Stallion of the North – The
Unique Story of the Iceland Horse,
eftir Sigurð A. Magnússon með
myndum eftir Guðmund Ingólfsson
og fleiri. Maðurinn sem Meri á við
er sá í rauðu peysunni, til vinstri.
Eftir að Meri lauk námi var hún
á þvælingi hér og þar; meðal annars
við nám og störf í Níkaragva,
á Nýja-Sjálandi, í Kanada hjá
landbúnaðarráðuneytinu – og í
öðrum Norðurlandaríkjum. „Svo er
ég búin að vera hér í Finnlandi í sex
ár núna og hef meðal annars starfað
hjá finnsku bændasamtökunum
meðfram meistaranáminu, sem ég
er nýbúin að klára.“
Vinnur með ungum bændum
„Mitt verksvið hjá finnsku
Bændasamtökunum er ungir
bændur – eða þeir sem eru yngri
en 35 ára. Við erum ekki með
nein sérstök samtök fyrir þennan
aldurshóp, eins og er á Íslandi til
dæmis. Þar koma mörg verkefni upp
á borð, til dæmis kynslóðaskipti og
ýmis félagsleg viðfangsefni.
Mér finnst það kostur við mitt
starf að ég fæ að vinna við svo
fjölbreytt verkefni; til að mynda
bæði með grænmetisbændum og
kúabændum.
Ég er mikið að fást við verkefni
sem snúa að framtíðinni, en einnig
spurningar um lífsgæði. Annars
er okkar kerfi mjög sérhæft og
Meri Remes frá finnsku bændasamtökunum flutti íslenskum bændum kveðju á Búnaðarþingi 2018:
Finnar geta lært af verklaginu við Búnaðarþing
– og Íslendingar af afleysingakerfi bænda í Finnlandi
Mynd /smh
Mynd / smh