Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1995, Síða 13

eftir því sem ég kemst næst ávallt
tekið mið af því að hinn fatlaði geti
aðlagað sig að atvinnu á almennum
vinnumarkaði. Við höfum víðsvegar
um landið verndaða vinnustaði, sem
veita fötluðum atvinnu við hæfi. Eins
og segir í lögunum um málefni fatl-
aðra, skulu þessir staðir annars vegar
veita fötluðum launaða starfsþjálfun
svo að þeir geti starfað á frjálsum
vinnumarkaði og hins vegar skulu þeir
veita fötluðum launuð föst störf.
Liður 8: Ráðstafanir skyldu gerðar
til að gera totluðum kleift að taka þátt
í þjálfunar- og starfsáætlunum einka-
fyrirtækja og annarra slíkra aðila.
* Þar sem ég þekki til í einka-
fyrirtækjum með fatlaða einstaklinga
í vinnu, stundaþeirfötluðu vinnu sína
á sömu kjörum og skilmálum sem
almennt gilda um starfsmenn fyrir-
tækjanna. Þeir eiga þar með sama rétt
og aðrir starfsmenn til þátttöku í þjálf-
unar- og starfsáætlunum í fyrirtækj-
unum.
Liður 9: Aðildarríkin, samtök
launafólks og atvinnurekendur skyldu
hafa samvinnu við samtök fatlaðra um
allar ráðstafanir sem miða að því að
skapa möguleika á þjálfun og atvinnu,
þ.m.t. sveigjanlegur vinnutími, hluta-
störf, vinnuskipting, sjálfstæð at-
vinnustarfsemi ásamt aðstoð við
fatlaða.
* Þeir aðilar sem hér eru nefndir
hafa ekki haft neitt skipulagt samráð
um þátttöku og hagsmunamál fatlaðra
á vinnumarkaði, þó svo að öðru hvoru
hafi vottað fyrir tilburðum í þá átt á
ráðstefnum og öðrum samkomum
sem þessari. Það er ástæða til að
hvetja þessa aðila til samráðs á sem
flestum sviðum sem varða samskipti
við fatlaða og gera þátttöku þeirra að
sem eðlilegustum hlut í atvinnulífinu.
Ágætu ráðstefnugestir. Eg hef hér
í stuttu máli vitnað í lög, reglugerðir
og annað sem varpað getur ljósi á
stöðu okkar í atvinnumálum fatlaðra,
í samanburði við 7. grunnreglu Sam-
einuðu þjóðanna um jafna þátttöku
fatlaðra í atvinnu. I flestum megin-
atriðum höfum við uppfyllt þær vænt-
ingar sem lagt er upp með í þessari
grunnreglu hvað varðar lög og reglu-
gerðir og góðan vilja til handa fötl-
uðum á vinnumarkaði, en það verður
líka að viðurkennast að efndirnar eru
ekki alltaf í samræmi við viljann.
Erindi flutt á ráðstefnu
ÖBÍ. 13. október 1995.
Þorsteinn Jóhannsson.
Hlerað
í hornum
.Lungnalæknirinn fullur umhyggju í
fyrirlestri sínum yfir síreykinga-
mönnum: „Reykingamenn eru líka
menn! Bara ekki eins lengi“.
*
Svo var það hann Jón sem þótti guð-
hræddur og góður maður og sótti
kirkju hvern sunnudag og meðtók
andans fóður af athygli. Einu sinni fór
Jón út að skemmta sér á laugardags-
kvöldi og kom ekki heim fyrr en undir
morgun. I kirkju fór hann samt, en þar
sótti að honum svefndrungi mikill og
svo lauk að hann svaf vært með
höfuðið niður í bringu. Prestur var vel
upplagður í stólnum og fór nú að tala
um hinar tvær leiðir til himna og
helvítis. Bað hann í krafti orðkynngi
sinnar alla að rísa upp sem til himna
vildu halda. Reis allur söfnuður upp
en Jón sat og svaf. Fram hélt ræða
prests og æstist hann allnokkuð í
stólnum og fór svo að hann þrumaði
upp að gaman hefði hann að sjá þann
sem vildi til helvítis fara og skyldi sá
rísa upp. Nú vaknaði Jón, rauk á fætur,
sá að allir sátu nema hann og prestur
í stólnum og sagði þá stundarhátt:
„Mér er alveg sama. Eg fylgi prest-
inum“.
*
Fréttamaður í útvarpi var að spyrja
klósettvörð á Akureyri: „Er mikil ör-
tröð hérna á morgnana eða hefirðu
einhverja fastagesti?" Sami frétta-
maður spurði safnvörðinn í Nonna-
húsi: „Er safnið mikið sótt af Akur-
eyringum og Islendingum?“
*
Stúlkan við manninn sem hún er að
dansa við: „Æ, nú stiguð þér ofan á
stóru tána á mér“. Hann: „Nei, það
getur ekki verið, því að á svona litlum
og fallegum fótum er engin stór tá“.
*
Maður einn, heldur torgefinn, sótti um
vinnu sem næturvörður og var kall-
aður í viðtal. Forstjórinn var brúna-
þungur mjög og spurði margs um
manninn m.a. hvort hann drykki.
Maðurinn var orðinn taugaóstyrkur
yfir öllum þessum spurningum, en
vildi endilega fá vinnuna að vonum
og svaraði: „Nei, herra minn, ég hefi
oft reynt, en mér hefur alltaf orðið svo
illt að ég hefi hætt. Nú en ef þetta er
algert skilyrði, þá vil ég gjama fá að
reyna enn einu sinni“.
*
írskur barþjónn við komumann: „Því
miður, herra minn, barinn opnar ekki
fyrr en eftir hálftíma. Mætti kannski
bjóða yður einn lítinn á meðan þér
bíðið“.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
13