Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1997, Side 37

Eyþór og Laitinen daginn eftir aðgerð þegar við fórum af
sjúkrahúsinu.
að ef hann hefði farið 1 mm. lengra
utan. Við hjónin
lögðum af stað til
Stokkhólms á
mánudegi og fór-
um beint á hótel
sem við dvöldum
á, daginn eftir
mættumviðsvo til
Laitinen. Hann
gerði mælingar á
höfði mínu sem
tók svona um
klukkutíma, þá
var kl. 12 á há-
degi. Ég átti að
vera á sjúkrahús-
inu það sem eftir
var dags, aðgerðin
kl. 11 morguninn
eftir, konan mín
mátti vera hjá mér
þama allan daginn
til kl. 20. Ég ætla
að reyna að lýsa í
stuttu máli hvernig þessi aðgerð er
gerð. Fyrst var ég settur í segulómun
þar sem fundinn var staðurinn sem átti
að brenna fyrir ákveðin taugaboð. Svo
næsta dag var settur á mig stálhjálmur
sem búið var að reikna út stefnuna á
staðinn, síðan var ég staðdeyfður þar
sem bora átti lítið gat á höfuðbeinið.
Síðan tók hann venjulegan handbor
eins og ég hafði svo oft notað í minni
vinnu, og gatið varð ekki stærra en
að komast mátti inn með brennipenna.
Ég var svo heppinn að á þessu sjúkra-
húsi starfar Sigurbjörg Björnsdóttir
hjúkrunarkona frá Blönduósi en hún
hefur verið í Svíþjóð í um 20 ár, starf
hennar er á þeirri skurðstofu sem ég
var á. Sigurbjörg stóð við hlið mína
því læknirinn þarf að vera í góðu sam-
bandi við sjúklinginn því hann talaði
við mig allan tímann, lét mig hreyfa
hendur og fætur og svara spurningum
um sjónina hvort hún breyttist og
draga frá tölur og allt eftir því. Þegar
staðurinn var fundinn var penninn
hitaður í 90 gráður og áhrifin létu ekki
á sér standa. Mig langaði til að hlaupa.
Þetta tók 24 mínútur frá því ég kom á
stofuna þar til allt var búið.
Alda var komin til mín strax eða
klukkutíma eftir og fannst henni
mikill munur frá kvöldinu áður þegar
hún fór heim á hótelið. Aðgerðin tókst
nokkuð vel en þó voru enn aukahreyf-
ingaríhægri hendi og sagði læknirinn
hefði þetta verið fullkomið, en hættan
við að fara lengra er að valda skaða
svo þetta er mikið nákvæmnisverk
semunniðereftirmælingumog alveg
blindandi. Ég spurði hvenær við
mættum koma aftur ef vinstri hliðin
versnaði en það kom strax í ljós að
sjúkdómurinn var farinn að herja þar
líka, sem við gerðum okkur ekki grein
fyrir áður, því sú hægri var svo slæm.
Hann nefndi svona tvö ár. Ég dvaldi
á sjúkrahúsinu til hádegis daginn eftir
en þá fórum við á hótelið. Var ég þar
fjóra daga og Laitinen kom til mín á
hverjum degi. Ég fór út á matsölustaði
og skoðaði mig svolítið um. Eftir viku
vorum við komin heim aftur. En
Adam var ekki lengi í Paradís. Nú var
það vinstri hliðin sem kvartaði . Það
var í september 1996 sem Svíþjóð var
heimsótt öðru sinni, og gekk það eins
og síðast nema ég átti helst að hvíla
mig og ekki að ganga mikið fyrstu sex
vikurnar. Við dvöldum í Stokkhólmi
hjá Sigurbjörgu í eina viku, það var
betra en að fara strax heim, gátum séð
okkur svolítið um. Gott að átta sig
svolítið á hvað maður getur og hvflast,
því öllu þessu fylgir mikið álag og
spennufallið verður mikið þegarþetta
er afstaðið.
essi aðgerð tókst beturen sú fyrri.
Nú er ég laus við allar auka-
hreyfingar nema stundum í hægri
hendi, get skrifað
hvenær sem er, gat
það strax eftir fyrri
aðgerðina. Ég nota
helmingi minni
skammt af lyfjum,
bara Matobar. Ég
geng mikið en
stundum gengur
illa að ganga upp
brekkur sérstak-
lega ef ekkert er
sem afmarkar
skreflengdina, svo
sem steinar, tröpp-
ur eða hellulögn.
Eins mætti jafn-
vægið vera betra.
En ekki verður á
allt kosið. Ég var á
Reykjalundi í sex
vikur í vetur og fór
þá akandi einn að
heiman en þetta
eru um 600 krn. Fór þetta á einum
degi, en þetta gat ég ekki áður. Þessar
aðgerðir eru búnar að gera mér lífið
léttara en það hefur verið síðustu tíu
árin. Og er á meðan er. Kærar þakkir
til ykkar allra sem hjálpuðu okkur í
gegnum þetta allt. En af hverju ég ?
Ekki er vitað af hverju Parkinson-
veikin byrjar, en mig grunar að hjá
mér hafi mengað vatnsból kannski
verið ástæðan. Svoleiðis var að í
gamla bænum á Eyjólfsstöðum var
erfitt að fá sjálfrennandi vatn. Þegar
ég byrjaði að búa lét ég grafa brunn
við Fossána og átti vatnið í hann að
koma frá ánni, en oft kom það fyrir
að yfirborðsvatn komst í brunninn og
kom það eftir lægð í túninu fram hjá
gömlum fjárhúsum sem þá voru í
notkun. En þar var búið að nota allar
þær tegundir af baðlyfi sem fluttar
hafa verið til landsins. Það er auðvelt
að vera vitur eftir á. Ekki grunaði mig
þá að vatnið gæti verið eitrað. Eins er
sennilegt að silungur sem alist hefur
upp í ánni hafi verið meira og minna
mengaður af skordýraeitri. En það er
liðin tíð, nú er hætt að nota fljótandi
baðlyf og öll lús á sauðfé útdauð. Þetta
hef ég mikið hugsað um en konan
mín heldur sig við allt annan skað-
vald. Gaman væri ef þessi möguleiki
væri rannsakaður.
A sumardaginn fyrsta 1997,
Eyþór Guðmundsson
Fossárdal.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
37